(y 8018) Kid's love
yuikung
1) ตอนที่ 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 1
ปัจจุบัน (Hibari’s part)
“ยามาโมโตะสู้เขานะ!!! ทำโฮมรันให้ได้!!!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นเมื่อยามาโมโตะลงสนาม
ผมยืนมองดูการแข่งเบสบอลของพวกสัตว์กินพืชอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียน
“เย้! โฮมรัน!!!!” เสียงเฮดังทั่วสนามเมื่อเจ้ายามาโมโตะ ทาเคชิทำโฮมรันได้ เจ้าหมอนี่ยิ้มอย่างดีใจ ซึ่งการยิ้มก็เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของมัน
และการแข่งขันครั้งนี้ก็จบลงด้วยชัยชนะของพวกเจ้ายามาโมโตะ
ตกเย็น (Writer’s part)
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” เพื่อนคนหนึงพูดกับยามาโมโตะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมกลับบ้าน
“อือ ^_^” เพื่อนของยามาโมโตะก็ทยอยพากันออกจากห้อง เหลือแต่ยามาโมโตะคนเดียว แต่เมื่อสังเกตเห็นห้องสกปรก จึงคิดจะทำความสะอาด
ทางฝั่งฮิบาริ
“คุณเคียวครับ ได้เวลากลับบ้านแล้วนะครับ” คุซาคาเบะพูดกับฮิบาริที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ
“เดี๋ยวผมเคลียร์งานเสร็จก่อน คุณกลับไปก่อนก็ได้นะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
กลับมาทางฝั่งของยามาโมโตะ
“เฮ้อ! เหนื่อยจังเลย” ยามาโมโตะพูดหลังจากที่ทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว เขาจึงหันออกไปมองนอกห้อง จึงเห็นว่าเย็นมากแล้ว เขาจึงรีบเก็บของและเตรียมกลับบ้านทันที เขาเดินผ่านตึกเรียน และเห็นเงาคนอยู่ทางประตูของอาคาร
‘หรือว่าจะเป็นผี O_o:; คงไม่ใช่หรอกมั้ง ^^:; คงจะเป็นนักเรียนล่ะมั้ง แต่นักเรียนที่ไหนจะกลับเย็นขนาดนี้ล่ะ’ ด้วยความสงสัยยามาโมโตะจึงเดินเข้าไปดูอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ทำไมแกถึงยังไม่กลับ - -“ ยามาโมโตะรู้สึกโล่งใจเมื่อเงาที่เห็นคือฮิบาริ
“อ้าว! ฮิบาริเองเหรอ แล้วนายยังไม่กลับเหรอ ^^”
“ฉันถามแกก่อนไม่ใช่เหรอ”
“ฮะๆ ฉันทำความสะอาดห้องชมรมอยู่น่ะ”
“อ๋อ.. เหรอ” แล้วฮิบาริก็เดินไปอย่างไม่สนใจยามาโมโตะ แล้วยามาโมโตะก็วิ่งตามฮิบาริ
“อ้าว.. ฮิบาริรอด้วยสิ”
“ทำไมฉันต้องรอแกด้วย” ฮิบาริตอบโดยที่ไม่หยุดเดิน และไม่หันหน้ามาหายามาโมโตะ แล้วยามาโมโตะก็วิ่งตามฮิบาริไปจนทัน
“ฮิบาริไปบ้านของฉันไหม” สิ่งที่ยามาโมโตะพูดไปทำให้ฮิบาริชะงัก
“แกจะให้ฉันไปบ้านของแกงั้นเหรอ”
“ใช่ แล้วนายจะไปไหม ^^”
“แล้วทำไมฉันจะต้องไปบ้านแกด้วย”
“ก็ฉันอยากชวนนายไปนี่น่า แล้วตกลงนายจะไปหรือเปล่า”
“ไม่ไป”
“แน่ใจเหรอ ถ้านายไปฉันจะเลี้ยงซูชินายไม่อั้นเลย”
“งั้นฉันไปก็ได้ แต่แกต้องทำตามสัญญาด้วยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ^^”
Writer’s talk
ครับ วันนี้ก็ขออัพแค่ 50% ก็แล้วกันเนอะ แล้ววันหลังจะมาลงต่อให้นะครับ ช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วก็เลยไม่มีเวลา ยังไงก็ช่วยกันเม้นเยอะๆด้วยนะครับ ^_^
ร้านทาเคะซูชิ (บ้านยามาโมโตะ)
“กลับมาแล้วครับ พ่อ”
“กลับมาแล้วเหรอ ทาเคชิ” สึโยชิกำลังยุ่งจึงไม่ได้หันมามอง
“ครับ พ่อวันนี้ผมพาเพื่อนมาด้วย”
“อืม พาเพื่อนแกไปบนห้องแกสิ เดี๋ยวพ่อเอาซูชิไปให้”
“ครับ.. ป่ะฮิบาริ” ประโยคแรกยามาโมโตะพูดกับพ่อของเขาประโยคหลังพูดกับฮิบาริ
ห้องของยามาโมโตะ
“ฉันจะนั่งกินข้างล่าง ฉันไม่อยากจะกินที่ห้องของแก” ฮิบาริพูดพร้อมกับเดินลงไปแต่ยามาโมโตะรั้งเอาไว้
“ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว นั่งกินที่นี่ดีกว่านะ ^^”
“ฉันเกลียดการสุมหัว - -“
“มี 2 คนเอง เขาไม่เรียกว่าการสุมหัวหรอกนะ”
ก๊อกๆๆๆ (เสียงเคาะประตูนะจ้ะ)
“ทาเคชิ พ่อเอาซูชิมาให้ เปิดประตูให้หน่อยสิ”
“ได้ครับ พ่อ” พูดแล้วยามาโมโตะก็เดินไปเปิดประตูให้พ่อของเขา สึโยชิเดินเข้ามาพร้อมกับถาดซูชิขนาดใหญ่
“อ้าว! แม่หนูเป็นเพื่อนของเจ้าทาเคชิเหรอ เอ๊ะ! หรือว่าแฟนล่ะ”
“โธ่! พ่อฮะ ฮิบาริเป็นเพื่อนของผมนะ แล้วอีกอย่างฮิบาริก็เป็นผู้ชายด้วยนะครับฎ
“ชื่อฮิบาริเหรอ”
“ผมชื่อฮิบาริ เคียวยะครับ”
“ชื่อคุ้นๆ แฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แถมหน้าก็คุ้นมาก แกเคยพามาหรือเปล่า”
“ไม่นะพ่อ ครั้งนี้ครั้งแรก พ่อจำผิดคนแล้วมั้ง”
“อ้าว! เหรอ เดี๋ยวพ่อขอตัวก่อนนะ กินกันตามสบายเลยนะ”
“ครับ!” จากนั้นสึโยชิก็ออกจากห้องไป และทั้ง 2 ก็เริ่มกินซูชิกัน โดยที่ฮิบาริกินแต่เคนบาชิซูชิ จนยามาโมโตะอดแปลกใจไม่ได้
“ฮิบารินายกินแต่เคนบาชิซูชิมันทำให้ฉันนึกถึงเด็กคนนึง...”
8 ปีที่แล้ว(อีกครั้ง)
‘ซูชิมาแล้ว เด็กๆ ^^’ สึโยชิวัยหนุ่มนำถาดซูชิซึ่งบรรจุซูชินานาชนิดวางอยู่ไปให้กับเด็กทั้งสองที่เล่นกันอยู่บนห้อง
‘ขอบคุณฮะ พ่อ/คุณลุง’ เด็กทั้งสองพูดพร้อมกัน
‘พี่เคียวยะ ทำไมถึงกินแต่เคนบาชิซูชิล่ะฮะ?’
‘ก็มันอร่อยดีนี่’
‘งั้นโตชึ้นผมจะทำให้พี่เคียวยะกินเองนะฮะ ^_^’
‘อืม -////-‘
ปัจจุบัน
“ใครล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจเลย นายกินต่อเหอะ ^^”
“อืม”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
