รอจนท้อ

มีหยิงสาวแสนน่ารักชื่อ"แก้ว"แก้วเป็นคนน่ารัก ยิ้มเก่ง มีคนชอบแก้วมากมาย

และผมก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ประทับใจในตัวเธอตัวผมชื่อโทโม๊ะผมรู้จักเธอได้มาสัก

2ปีได้แล้วเราสองคนเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในมหาวิทยาลัยที่ดีต่อกันมาก ผมรู้สึกชอบเธอและผมได้พูดกับเธอว่า

โทโม๊ะ: แก้วพี่มีอะไรจะบอกแต่สันยาน้ะว่าห้ามเปลี่ยนไปอ่ะ

แก้ว:ได้สิ

โทโม๊ะ:คือพี่....พี่....เอิ่ม ...ฟังดีดีน้ะ

แก้ว : อ้าวเร็วสิค้ะแก้วรอฟังอยู่

โทโม๊ะ: พี่..ชอบ..แก้ว (แก้วจะคิดเหมือนเรามั้ยน้ะ)

แก้ว: คือแก้ว..แก้วคิดกับพี่แค่พี่น้องอ่ะขอโทดจิงๆน้ะแก้วเป็นได้แค่นี้

คำตอบของเธอทำให้ผมรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูกทำเอาผมล้มทั้งยืนหลังจากนั้นผมได้โทรไปหาเธอเรื่อยๆๆ

ทุกวันๆๆแต่สิ่งที่ผมคิดว่าเธอจะใจอ่อนกลับเป็นการทำให้เธอรำคานผมรู้สึกท้อและเสียใจมาก

จนผมไม่รู้จะทำยังไงผมเลยเลิกโทรไปสักระยะหนึ่งแต่แก้วก็ไม่เคยโทรกลับมาแม้แต่ครั้งเดียว

ผมเลยเลิกทำทุกอย่างทิ้งให้ทุกอย่างมันเริ่มหายไปแต่มาวันนึงผมได้เดินไปหาเธอ

โทโม๊ะ: แก้ว ผมขอถามตงๆ แก้วรักผมบ้างมั้ย

แก้ว: รักสิแต่แบบพี่น้ะ

ผมดีใจและเสียใจพร้อมๆกันผมไม่รู้จะไปยังไงต่อเพราะผมไม่รู้เลยไม่เคยรักใคร

ขนาดนี้เลย ผมจะทำยังไงแต่นี่ก็เป็นวาเลนไทม์แล้วผมได้ทำของให้เธอและเธอก็มีของให้ผม

ผมไปหาเธอพร้อมเอาของและการ์ดไปให้

แก้วพี่ขอกอดได้ไหมผมดีใจมากที่เธอให้แล้วความสัมพันก็เริ่มลึกซึ้งขึ้น

แต่มันก็ดันซวยครับคือตอนนี้ผมอยู่ปี4ผมต้องรับปริญญาแล้วผมบอกแก้วว่าผมจะต้องไปทำงานต้างประเทศ

ผมได้บอกเธอแต่เธอทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอ่ะไรแต่เธอเขียนข้อความให้ผมในวันที่ผมออก

เธอให้เพลงผมมา1เพลงผมถามเธอว่าเป็นแฟนกันมั้ย เธอก็บอกว่าอยากเป็นอย่างนี้มากกว่า

มันสบายใจดีน้ะค่ะพี่โม๊ะ

ผมบอกไปว่ามันจะมีวันนั้นไหม แก้วก็ตอบว่าไม่รู้  เธอเปนคนปากแข็งน้ะคับ

เธอบอกว่าเธอรักผมมากว่าพี่  แต่ยังเปนแฟนไม่ได้เธอไม่เคยมีแฟนคับ

ผมเข้าใจว่าเธออาจกลัวแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจเธอ ผมอยากรู้ว่าเธอรักผมมั้ย

ผมมีอิทิพลในใจเธอมากแค่ไหน  และสุดท้ายเธอคิดยังไงกับที่ผมต้องไปเธอชอบตอบว่าไม่รู้

และสุดท้ายความรักของผมจะเป็นยังไงผมก้ยังไม่รู้เลย