My Love ปฏิบัติการรักพิชิตใจยัยจอมจุ้นและนายแบดบอย

13

  ฉันกับเรียวคบกันได้มาสองเดือนเศษ และแน่นอนฉันก็ยังไม่สามารถลดนิสัยที่ชอบเอาแต่โวยวายได้เลย ฉันพูดแล้วพูดอีกเรียวก็ไม่ยอมฟังแถมขู่ด้วยว่าจะจูบถ้าไม่หยุดพูด!!! จนกระทั้งวันหนึ่งมายาเมะเรียกฉันไปพบไม่ต้องเดาว่าเรื่องอะไรก็เรื่องทุกทีนั้นแหละ

“เธอไม่ต้องทำแล้วละ”

“ทำไมเหรอค่ะ”

“ก็ฉันเห็นพวกเธอไปกันได้ดี แล้วนิสัยที่ชอบโวยวายน่ะก็เริ่มจะลดลงไปบ้างไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่ค่ะ แต่มันก็แค่ลดลงไม่ใช่ว่าจะหายไปนี่ค่ะ”

“มันก็ใช่ แต่ที่ฉันให้เธอทำน่ะเพราะ...”

“อะไรค่ะ”

“ก็พวกเธอฉันดูแล้วเหมาะสมดี ก็เลยวางแผนสักหน่อยรวมทั้งเรียวด้วย”

“เรียว เรียวทำไมค่ะ”

“ถ้าฉันจำไม่ผิดเธอเคยอกหักมาแล้วครั้งหนึ่ง ฉันเลยบอกให้เรียวไปลบความทรงจำนั้น”

  แล้วสรุปคือเรียวและฉันต่างก็ถูกหลอกด้วยกันทั้งคู่ พอฉันไปเล่าให้ฟังเรียวแทบจะไปหักคอมายาเมะเลยละ แต่พอฉันบอกว่า

“แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เราได้รักกันน่ะ”

  และนั้นมันทำให้เรียกหน้าแดงของเรียวและฉันได้เป็นอย่างดี และเรื่องที่ฉันเคยอกหักฉันไม่อยากจะเล่าให้ฟังหรอกนะ ฉันไม่อยากเจ็บขึ้นมาอีก และครั้งนั้นมาฉันลืมความรักไปสนิทเลยละ

“นี้ก็ใกล้จะวันคริสมาร์ตแล้วสิ” ชินจิพูดก่อนกระดกน้ำอัดลมไปอึกใหญ่

  ฉันขอบอกเลยนะว่า ตาสีแดงดูน่ากลัวของชินจิน่ะมันเหมือนไม่เหมาะคนขี้เล่นแบชินจิเลยจริงๆ

“นั้นสินะเริ่มจะหนาวแล้วด้วย” ยูมิพูดพรางลูบตนแขนของตนเองไปด้วย

“แล้วปีนี้อาจารย์จะให้ชั้นไปแสดงละ” ฉันพูดบ้าง

“นั้นสิ คงเป็นพวกรุ่นน้องละมั่ง” ฉันก้มลงเพื่อมองเรียวที่ตอนนี้นุ่นตักฉันอยู่พรางฟังเพลง Mp3 ไปด้วย

  และนี้อีกพอเป็นแฟนกันแล้วเรียวชอบมานอนตักฉันทุกทีที่มานั่งที่ใต้ร่มไม้ที่เก่า

“อืม” ฉันพยักตอบไป

          ออด~

“คารุวันนี้ฉันมีธุระที่บ้าน เธอกลับเองได้ไหม” เรียวเดินมาพูดกับฉันหลังจากที่เสียงออดถึงเวลากลับบ้าน

“ได้ ฉันจะกลับกับยูมิและชินจิก็ได้” ฉันตอบพร้อมชี้นิ้วไปที่สองคน

“นั้นสิ นานๆทีเธอจะไปกับฉันนะ” ยูมิทำท่าดีใจ

“อ้าวทำไมละ”

“ก็ตั้งแต่เป็นแฟนกันกับเรียวแล้ว เธอไม่เคยกลับกับฉันเลย ฉันต้องกลับไอ้บ้านี้ทุกวันเลย” ก็จริงยูมิอย่างที่พูด

“นี้เธอว่าใครบ้านะ ยัยกินจุก” เอาแล้วไงเริ่มสงคารมกันอีกแล้ว

“เอาน่านะ ก็ทุกครั้งฉันขอเรียวแล้วนี้แต่เรียวไม่ยอมนี้น่า”

“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี้”

“ขอบใจที่ห่วง”

“เอาเถอะกลับบ้านได้แล้ว เรียวนายต้องไปทำธุระไม่ใช่เหรอเดี๋ยวสายหรอก” ชินจิพูดกับทุกคนก่อนจะหันไปพูดกับเรียว

  และพวกเราก็เดินลงอาคารไป พอถึงชั้นล่างของอาคารเรียวก็ขอกแยกตัวเพื่อไปเอารถของเขาและไปทำธุระให้ที่บ้าน

“เอ๋ นี้เพื่อนๆฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องพวกเธอไปก่อนนะ”

“เอ๋ นี้เธอหัดขี้ลืมตั้งแต่เมื่อไรน่ะ แต่เอาเถอะรีบไปรีบมาละพวกฉันจะรออยู่ตรงนี้” ยูมิว่าฉัน

“มันจะดีเหรอ”

“รีบๆไปเถอะ” ชินจิพูดบ้าง

“อืม” แล้วฉันก็เริ่มวิ่งไปที่ห้องเพื่อไปหาโทรศัพท์

  แต่นั้นสิ ฉันหาที่ใต้โต๊ะของฉันแต่หายังไงก็ไม่เจอสักที่เลย

“อ๊ะ!!! เจอแล้ว” ฉันร้องออกมาเมื่อมือฉันไปจับของอย่างหนึ่งที่ใต้โต๊ะ โทรศัพท์ฉันเอง

“เธอมันหน้าด้าน!!!” เสียงใครไม่รู้ดังมาจากหลังฉัน พอฉันจะหันไปมองแต่ก็ได้นิดเดียวเพราะมีอะไรบางอย่างมาตกที่หัวฉันอย่างแรงและฉันสลบไป ฉันพยายามที่จะฝืนลืมตาขึ้นมาเพื่อมองดูหน้าคนที่ทำฉันแต่มองได้แค่ภาพมัวๆของคนสามคนแต่มีอยู่คนหนึ่งที่จับมือถือฉันและอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนแท่งไม้ และภาพตรงหน้าฉันก็เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆจนสนิท และนอกนั้นฉันไม่รู้อีกเลย

          อีกฝ่าหนึ่ง...

“ทำไมคารุไปนานจัง นี้มันสิบห้านาทีแล้วนะ” ยูมิบ่นออกมาก่อนจะก้มมองดูนาฬิกาอันสวยงามของเธอ

“นั้นสิมันน่าแปลกอยู่นะ” ชินจิพูดบ้าง

“เฮอ สงสัยฉันต้องไปตามแล้วละ” ยูมิทำท่าจะเดินแต่โดนชินจิจับแขนไว้

          หมับ

“เดี๋ยวสิ”

“อะไร” ยูมิหันมาถามชินจิ

“ดูนั้น” ชินจิพูดพร้อมชี้ไปข้างหน้า ยูมิหันไปตามมือชินจิและตกใจเมื่อสิที่เธอเห็นนั้น มีผู้หญิงสามคนกำลังพาคารุเพื่อนสนิทของเธอ โดยสองคนช่วยกันอุ้มคารุที่เหมือนจะสลบ

“ห๊ะ!!! ยัยพวกนั้นจะพาคารุไปไหนน่ะ” ยูมิพูดเสียงหลงทันทีที่เห็น

“ท่าจะไม่ดี เธอช่วยโทรหาเรียวที” ชินจิพูดกับตัวเองก่อนจะหันไปพูดกับยูมิ

“ทำไมต้องฉัน”

“เอาน่าอย่าชวนเถียงได้ไหม บอกอะไรก็รีบทำไมสิ”

“ก็ได้” ยูมิพูดอย่างอารมภ์เสีย ก่อนล่วงกระเป๋ากระโปรงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนกดเบอร์เจ้าของหัวใจเพื่อนสนิทของเธอ

          ตู๊ด~ เสียงรอสายดึงขึ้นแต่ก็ไม่นานคนทางสายก็รับ

(ไงยูมิมีไร) เรียวพูดมาตามสาย

“เรียวเกิดเรื่องแล้ว คารุ...” แล้วยูมิก็เล่าทุกอย่างให้เรียวฟัง

(ห๊ะ!!! นั้นพวกเธอสะกดรอยตามพวกนั้นไป แล้วฉันค่อยตามไปทีหลัง) เรียวพูดรัวฟังไม่ได้ศัพท์

“อืม รีบมาละ” แล้วยูมิก็วางสายก่อนหันไปมองชินจิที่ยืนฟังอย่างเงียบๆ และเอียงคอไปทางที่พวกนั้นพาคารุไปและออกเดิน ชินจิก็พอรู้เรื่องเลยเดินตามยูมิไปเงียบๆ