คดีอำพราง

เช้าวันนี้ก็คงจะดูเป็นเช้าที่ไม่แตกต่างอะไรกับเช้าวันก่อนๆนัก แสงแดดเริ่มส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้มองเห็นบรรยากาศภายนอกได้บ้างแล้ว

ผมลุกจากที่นอนตามปกติหลังจากที่ได้ยินเสียงของนาฬิกาปลุก ซึ่งก็คือเวลาตีห้าครึ่งของทุกวัน ผมจะตื่นนอนเวลานี้เสมอ

"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเกรนแฮม"

"อรุณสวัสดิ์ กอร์ดอน"

ผมเอ่ยทักเป็นปกติกับชายชราที่อายุก็น่าจะย่างเข้าวัย 70 ปีไปแล้ว ซึ่งผมมักจะพบ คุณเเกรนแฮม รดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านเสมอในช่วงที่ผมจะออกไปทำงาน

"เช้านี้อากาศดีมากนะครับ มองลงไปเห็นวิวของตัวเมืองได้เกือบทั้งหมดเลย" ผมพูดออกไปพร้อมกับมองลงไปยังตัวเมืองข้างล่างที่มองเห็นได้แต่ไกล

เนื่องจากบ้านของผมตั้งอยู่บนเนินเขาที่ค่อนข้างสูง จึงสามาตรมองลงไปเห็นตัวเมืองได้

"เราคงไม่ได้มองวิวสวยแบบนี้หรอก หากไม่มีใครมาคิดทำบ้านจัดสรรอยู่บนเขานี่น่ะ" ชายชราพูดขึ้นในขณะที่มือยังคงถือสายยางรดน้ำต้นไม้อยู่

หลังจากคุยกับคุณเกรนแฮมได้สักพักผมก็ขับรถออกจากบ้านไปยังที่ทำงาน ผมขับรถมาตามทางหลวงหมายเลข 1 ของรัฐมิชิแกนใช้เวลาประมาณ 30 นาที ผมจึงมาถึงที่ทำงาน

#แผนกสืบสวนสอบสวนรัฐมิชิแกน#

"อรุณสวัสดิ์ครับ สารวัตรกอร์ดอน" มีเสียงทักขึ้นในขณะที่ผมกำลังเปิดประตูสำนักงานเข้าไป

"เป็นไงบ้างจ่าฮูเปอร์ วันจันทร์แแล้วคงพร้อมที่จะลุยงานกันแล้วสินะ" ผมทักอย่างเป็นกันเองกับคู่หูของผม ซึ่งมักจะมาถึงที่ทำงานก่อนผมเสมอ

"พร้อมเสมอครับ สารวัตร" จ่าฮูเปอร์พูดพร้อมยิ้มอย่างมั่นใจมาทางผม

  ผมเลือกจ่าฮูเปอร์มาเป็นคู่หูได้ประมาณ 3 ปีแล้ว หลังจากที่ผมย้ายมาจากแคลิฟอร์เนีย

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าห้องไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ซึ่งดูเหมือนจะมีกองเอกสารเกี่ยวกับคดีที่เกิดขึ้นในรัฐวางอยู่มากพอสมควร ผมเริ่มคัดคดีที่ไม่สำคัญมากนักออกไปก่อน

และแล้วผมก็ต้องหยุดสายตาไว้ที่คดีหนึ่ง ซึ่งเป็นคดีที่ไม่ค่อยจะเกิดขึ้นบ่อยเท่าไรนักในรัฐนี้ สำหรับผมคดีรูปแบบนี้เป็นคดีเพิ่งจะเคยเจอเป็นคดีแรก

หลังจากผมได้อ่านเอกสารเกี่ยวกับคดีอย่างคร่าวๆแล้ว ผมจึงกดโทรศัพท์ภายในไปยังโต๊ะของจ่าฮูเปอร์

"จ่าฮูเปอร์ เข้ามาหาผมหน่อยสิ" หลังจากปลายสายตอบรับแล้วผมก็วางหูโทรศัพท์ไป

*ก๊อกๆๆ* เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากผมวางสายโทรศัพท์ไปได้ไม่นาน

"เข้ามาสิจ่า" ผมตอบรับขณะที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น และประตูเปิดออกพร้อมกับชายผมสั้นสีทอง หุ่นดูสมส่วน

"มีอะไรครับสารวัตร" จ่าฮูเปอร์ถามพร้อมกับมองไปยังกองเอกสารบนโต๊ะ

"ผมว่าเรามีคดีที่น่าสนใจแล้วหละ" ผมพูดและลุกขึ้นหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตจากเก้าอี้

"มันเป็นคดีคนหาย อาจดูไม่แปลกนะ แต่ก็ไม่ค่อยเกิดขึ้นแถวนี้บ่อยหรอกนะจ่า"

ผมพูดต่อโดยที่ไม่รอให้จ่าฮูเปอร์ถาม

ผมและจ่าฮูเปอร์ตรวจสอบที่อยู่ในเอกสารอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะออกรถ แล้วเราก็รู้แล้วว่าที่ที่เรากำลังจะไปอยู่ที่ไหน มันคือ 

อาคารฮูสตัน ถนนอเวนิวตัดกับ 12

โดยมีชื้อผู้แจ้งความเขียนไว้ว่า มิสเตอร์ นิกสัน ฮูสตัน หลังจากนั้นผมกับจ่าฮูเปอร์ก็ขับรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่ดังกล่าว

ช่วงสายของวันนี้ดูเหมือนว่าแดดจะแรงและร้อนมากสังเกตุได้จากการที่ทางเดินริมข้างถนนไม่ค่อยจะมีผู้คนออกมาเดินมากมายสักเท่าไร ผมขับรถไปเรื่อยๆจนถึงถนนอเวนิวซึ่งอยู่ทางด้านทิศตะวันตกของเมือง หลังจากนั้นผมก็เลี้ยวรถเข้าไปยังถนนอเวนิวตัดกับ 12 ซึ่งใช้เวลามาจากสำนักงานประมาณ 1 ชั่วโมง ดูโดยรวมแล้วถนนเส้นนี้ทั้งสองข้างทางจะมีร้านอาหาร คลับ บาร์ อยู่เป็นส่วนใหญ่ หรืออาจจะเรียกได้ว่าเป็นแหล่งเที่ยวกลางคืนได้เลยทีเดียว แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางวันดังนั้นจึงไม่ค่อยเห็นผู้คนออกมาข้างนอกกันสักเท่าไร

ผมจอดรถหน้าอาคารสูงสิบชั้นเป็นอาคารที่ถูกออกแบบให้เป็นที่พักลักษณะกว้างขวางหรือจะเรียกอีกอย่างว่าโรงแรมนั้นเอง ดูจากภายนอกแล้วน่าจะมีห้องพักไม่ต่ำกว่า 100 ห้องเลยที่เดียว รอบๆอาคารถูกจัดสวนและแปลงดอกไม้ไว้อย่างสวยงาม 

หลังจากดูป้ายหินอ่อนขนาดใหญ่หน้าอาคารแล้วผมก็รู้ว่าเรามาถึงที่แล้ว

"สวัสดีครับผมสารวัตร กอร์ดอน และนี่จ่าฮูเปอร์คู่หูของผม เรามาขอพบ คุน นิกสัน ฮูสตัน ครับ" ผมกล่าวเมื่อเดินมาถึงห้องประชาสัมพันธ์ของโรงแรม ที่มีผู้หญิงแต่งกายในชุดของพนักงานสีขาววัยกลางคนนั่งอยู่

"รอสักครู่นะค่ะ" แล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและสนทนากับบุคคลที่อยู่ปลายสายสักพักหนึ่งแล้ววางโทรศัพท์ไป

"อีกสักครู่จะมีคนพาคุณทั้งสองคนไปพบกับคุณ นิกสัน นะค่ะ เชิญนั่งรอตรงมุมพักคอยได้เลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ" ผมและจ่าฮูเปอร์เดินไปนั่งคอยที่โซฟาตัวใหญ่สีแดง ซึ่งจะดูมีสีสันที่ฉูดฉาดอยู่บ้างเมื่อเทียบกับสีของผนังโรงแรมที่ถูกทาไว้ด้วยสีขาว

"คงไม่บังเอิญหรอกมั้งครับสารวัตร ที่คุณ นิกสัน อาจจะเป็นเจ้าของโรงแรมน่ะ" จ่าฮูเปอร์ถามหลังจากสังเกตุว่าชื่อโรงแรม กับนามสกุลของคุณ นิกสัน นั้นตรงกัน

"ผมก็ไม่รู้หรอกนะ จนกว่าจะได้เจอเขานั้นแหละ" 

หลังจากคอยไม่กี่นาทีก็มีผู้ชายแต่งกายชุดขาวแบบพนักงานอีกคนมาเชิญพวกเราไปพบคุณ นิกสัน โดยขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบนสุดของโรงแรม และเดินตรงไปตามระเบียงไปถึงยังห้องสุดท้าย ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องพิเศษสำหรับบุคคลพิเศษเท่านั้น

************************************