xoxo/prince.

- WHat AB0ut ♥? -

.

@love restaurant (เป็นสถานที่สมมติ ไม่มีอยู่จริง)

.

......ณ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งจุมปุกรอเมนูที่สั่งไปเมื่อสักครู่ ร้านอาหารนี่น่ารักมากเลยล่ะ >_< ฉันแอบกรี๊ดในใจเบาๆ นะเนี่ย ถึงแม้ร้านจะตั้งอยู่กลางเมืองแล้วก็เป็นร้านเล็กๆ ก็เถอะ แต่ตกแต่งร้านได้ธรรมชาติมากกกก! แถมยังเปิดเพลงรักหวานๆ คลอเบาๆ ระหว่างการรับประทานอาหารอีกด้วย โรแมนติกสุดๆ เลยเนอะ ♥ ไอ้คนข้างหน้าฉันมันก็หล่อซะ แต่มันคือตัววุ่นวาย ฉะนั้น สนใจของกินที่จะมาเสิร์ฟหลังจากนี้ดีกว่า *-* (เห็นแก่กินตลอดด)

.

"ดูเหมือนเธอจะชอบมันนะ" 

.

"อื้ม.. ฉันว่าร้านมันน่ารักดี นายว่าไง?" ฉันพูดตอบโทโมะอย่างเห็นด้วย

.

"ก็เพราะฉันคิดว่ามันอาจจะเข้ากับเธอ เลยลองพาเธอมาที่นี่ ไม่คิดว่าเธอจะชอบจริงๆ"

.

"เหรอ.. ร้านนี้ก็งั้นๆ นะ เมื่อกี้ฉันพูดเล่น -_-"

.

"อ้าว..."

.

ไอ้ที่ฉันพูดเล่นฉันก็พูดเล่นเหมือนกัน ร้านนี้น่ารักที่สุดดดดดดด (ไม่เข้าใจว่าจะวางฟอร์มทำไม TOT)

......ฉันพูดคุยกับอีตาโทโมะอีกเล็กน้อย ก่อนพนักงานจะยกอาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟบนโต๊ะ อาหารก็น่ากิ๊น น่ากิน เอาล่ะ... รอเวลานี้มานานแล้ว เวลาลิ้มลองรสอาหารของข้าาาา *-*

.

"มาแล้วค่ะ อาหารที่สั่งไว้" 

.

"ขอบคุณค่ะ ^^" 

.

"ไม่ทราบว่าจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?"

.

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่อิ่มยังไงจะเรียกอีกที"

.

"ค่ะ ถ้างั้นก็ขอให้รับประทานอาหารอย่างอร่อยนะคะ"

.

"ขอบคุณค่ะ ^^"

.

ฉันพูดตอบพนักงานสาว ก่อนเจ้าหล่อนจะโค้งคำนับและเดินไปอีกทาง ฉันก้มลงโซ้ยอาหารที่อยู่ข้งหน้าอย่างรวดเร็ว 

.

"เจ้า... เอ่อ... เธอไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย -*-" อีตาโทโมะถามพลางย่นคิ้วขมวด

.

"เปล๊า~ แค่นานๆ ทีได้กินของอร่อย มันก็ห้ามใจไม่ไหวน่ะ ซู้ดดดดด" ฉันตอบอีตาโทโมะก่อนจะก้มลงซดกินซุป

.

"ฮ่าๆ เธอนี่ตลกจัง ฉันไม่เคยเห็นใครตลกเท่าเธอมาก่อนเลย"

.

"เหรอ! แล้วไม่ทราบว่าฉันไปทำให้นายตลกตอนไหนยะ -*-"

.

"ตอนนี้แหละ ซุปติดปากเธอแน่ะ"

.

"จริงดิ!" ฉันพูดอย่างตกใจ ก่อนจะเลียริมฝีปากรอบๆ 

.

"ไม่ๆ มันอยู่ข้างบน ตรงกลาง แถวๆ จมูก"

.

ฉันรีบใช้ลิ้นเลียบริเวณจุดที่เขาบอกอย่างเร็ว ก่อนเขาจะหัวเราะออกมาเสียงดัง

.

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!"

.

"หัวเราะอะไรของนาย"

.

"เธอหน้าเหมือนจิ้งจก"

.

"อะ..ไอ้ =[]="

.

"ข้า...เอ่อ...ฉันล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าเครียดสิ -*-"

.

......"จะไม่ให้เครียดได้ไง ไอ้บ้า! นี่แน่ะๆ" ฉันรีบจิกเล็บลงไปบนมือของเขาหลายครั้ง มาหาว่าฉันหน้าเหมือนจิ้งจกได้ไงฟะ ตาย ตาย ตาย! TOT

.

"โอ้ยๆ เจ็บนะ!"

.

"ก็นายอยากมาว่าฉันก่อนทำไมล่ะ!"

.

"ก็แค่ล้อเล่นเอง -.-"

.

"ไม่ให้อภัย!"

.

เพราะล้อเล่นคนสวยอย่างฉันก็คิดจริงจังเว้ย T^T

.

......[ตื้อดื่อดือดื้อ~ สวัสดีค่ะ พบกับดิฉันนางไฝ เม็ดโตอีกแล้วนะคะ ใน 'ข้าวค้นคนอยู่นั่นแหละ' วันนี้ข่าวที่น่าสนใจที่สุดคือ การหายตัวไปของ...]

.

เพล้ง!!!

.

เฮือก O_O!!!

.

"นายทำอะไรของนายเนี่ยยยยย =[]=!!!!!" 

.

"ฮะ? ก็ฉันเห็นแมลงสาบติดอยู่จอทีวี ฉันเกลียดแมลงสาบ -_-;" อีตาโทโมะพูดก่อนจะเกาคิ้วเก้อๆ

.

......"ก็ปล่อยมันไปสิ นายจะเอาจานข้าวไปขว้างใส่ทีวีเขาทำมายยยย TOT" ชิบเอ้ย! เสียดายข้าว ไอ้จานนั้นฉันยังไม่ได้ชิมเลยนะ! (เรื่องของเรื่องคือห่วงข้าว ไม่ได้ห่วงทีวีเลย -*-)

.

 "เอาน่า.. ฉันมีเงินชดใช้ค่าเสียหายก็แล้วกัน"

.

"มันไม่ถูกนะ! นายทำลายข้าวของของเขา แล้วเอาเงินฟาดหัวเขาเนี่ยนะ -*-"

.

"เป็นเธอ เธอเอาไหมล่ะ"

.

"เอา..ถุย! ไม่เอาสิ ไอ้บ้า!"

.

"เธอเรียกฉันว่า ไอ้บ้า? ไอ้บ้าเนี่ยนะ มันไม่เข้ากับฉันสักนิด :("

.

"แล้วจะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรยะ ไอ้บ้าเนี่ยเหมาะที่สุดแล้ว!"

.

ครึ่ก!!!

.

......อีตาโทโมะลุกขึ้นจากโต๊ะโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของฉันที่ดังแว้ดๆ ก่อนจะก้าวขาฉับๆ ไปยังเจ้าของร้านที่ออกมาอ้าปากค้างอยู่หน้าจอ (ซาก) ทีวีของตัวเองอย่างช็อกๆ ส่วนฉันก็อ้าปากค้างเช่นกัน อาหารของข้าาา T^T เดี๋ยวก็หนีจากนิยายเรื่องนี้ไปแดกยางลบกับโน้ต อุดมเสียนี่ -*-

.

"นาย! โทโมะ! นายจะไปไหน" ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ ก่อนจะวิ่งตามเขาไปติดๆ (เดินไม่ทัน -*-) 

.

"ก็จ่ายค่าเสียหายไง"

.

"ก็บอกแล้วไงว่าเขาไม่..."

.

"ป้าครับ นี่คือเงินที่ผมทำทีวีป้าเสีย เอาเงินไปซ่อมทีวีนะครับ ส่วนที่เหลือก็เอาไปทำอะไรก็ทำ"

.

"ทะ...ทำไมถึงทำกับทีวีของป้าได้ T^T"

.

......"แมลงสาบติดอยู่หน้าจอทีวีครับ ผมกลัวแมลงสาบ เอาเป็นว่าผมชดใช้ค่าเสียหายให้นะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยครับ ที่อาจจะทำให้ทุกๆ คนในร้านตกใจ (. .)" อีตาโทโมะพูดก่อนจะก้มหน้าสำนึกผิด

.

"โอ้ววว.. พ่อหนุ่มนี่หล่อแล้ว ยังใจบุญอีก *-*"

.

ป้าจะไปชมมันทำไมคะ หนูไม่เข้าใจ! =[]= 

.

"ป้าไม่โกรธผมแล้วใช่ไหมครับ ^^"

.

"ไม่โกรธหรอกจ้า *-*"

.

"ถ้าเช่นนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"

.

"สวัสดีจ้า บ้ายบาย"

.

ป้าเจ้าของร้านโบกมือลาด้วยความงามดั่งนางนพมาศ อีตาโทโมะหันมายิ้มมุมปากให้ฉันหน่อยๆ ก่อนจะจูงมือฉันออกจากร้าน

.

ตึก ตัก ตึก ตัก ♥

.

ฉันรีบชักมือออกหลังจากที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ อะไรน่ะ? เหตุการณ์ใจเต้นตุบตับเมื่อกี้นั่นมันอะไรกัน =__=;;;

.

"เอามือออกทำไม"

.

"ฉันไม่ได้ตาบอด ฉันเดินเองได้ นายไม่ต้องจูงมือหรอก อีกอย่าง ฉันก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วด้วย"

.

"ฉันรู้"

.

"รู้แล้วจับทำไม"

.

"เพราะอยากจับมือของเธอ..."

.

"-/////-" 

.

"ตอนเธอหน้าแดง... น่ารักจัง ^^"

.

"หุบปาก! ฉันอยากกลับบ้าน -_-//"

.

"โอเค.. ให้ฉันไปส่ง"

.

"ขอบคุณ แต่ไม่เป็นไรกลับเองได้"

.

"เธอไม่กลัวโดนข่มขืนหรือไง"

.

"ไม่กลัว ฉันมีหน้าตาเป็นอาวุธย่ะ -*-"

.

"แล้วหมาล่ะ"

.

"ไม่"

.

"ผีล่ะ"

.

"-*-"

.

"หึหึ ^^"

.

"ก็ได้ ให้นายไปส่งก็ได้ -0-^"

.

"ดีใจสุดๆ ^^"

.

"ชิ"

.

สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะหมอนี่ปากพาซวยสินะ เกลียดจัง -_-!!!

.

==============================================

.

สวัสดีจ้า เจอกันอีกแล้วน้าาา ^^'

วันนี้สอบ o-net ภาษาอังกฤษ อะไรอ่ะ เติมคำไม่เห็นรู้เรื่องเลย T^T

.

ช่างมันเถอะ อย่าไปเครียดกับมันมาก แค่โดนครูด่าเอง -*-

ในที่สุดบทที่ 2 ก็คลอดสักที ดีใจสุดๆ

ถ้าปิดเทอมคงอัพถี่กว่านี้ ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆ คน เลยนะ

.

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า (: