Endless Night เทพธิดาทูตมรณะ

         "เดี๋ยวก่อน" มาสเตอร์แห่งลาสซันไชน์ตัดสินใจรั้งตัวหญิงสาวไว้ ใบหน้างามติดงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุดโดยดี

         "เซทรอเรียอันตราย..."

         "ถามมาเถอะค่ะ" หญิงสาวตัดบทขณะที่ซานเริ่มเกริ่น เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าต้องการถามอะไรบางอย่าง

         "เจ้าจะพาใครไป"

         "เป็นคำถามที่ตรงดีนะคะ ข้าจะบอกก็ต่อเมื่อท่านยอมรับปากคำขอของข้า" หญิงสาวกล่าวเรียบเรื่อยพลางจับจ้องนัยน์ตาสีเทาไม่วางตา

         "ต้องการอะไร"

         "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...ท่านจะไม่เข้าแทรกแซง"

         "ตกลง ทีนี้ก็ตอบคำถามข้ามาได้แล้ว"

         "แหม รีบร้อนจังนะคะ" 

         "วาร์เรส เควสเทรียน"
 
        นัยน์ตาสีเทาเบิกกว้างกับคำตอบที่ได้รับ คล้ายตกใจและเกรงกลัวอะไรบางอย่างเมื่อได้ยินคำว่า เควสเทรียน ก่อนสงบลงในชั่วพริบตา ชนิดที่ว่าหากไม่สังเกตุให้ดีจะไม่มีทางเห็น ซานไม่แน่ใจว่านางตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ถึงได้เอ่ยชื่อนั้นออกมา หรือแค่หยั่งท่าทีของเขา

         "เผ่าอะไร"

         "หมาป่าทมิฬ" นัยน์ตามีแววหวั่นไหวอีกครั้ง คำตอบที่ได้รับทำให้หวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก หากเป็นคนคนนั้นจิงล่ะก็...ซานไม่อาจจะคิดอีกต่อไป

         "หรือว่ามาสเตอร์รู้จักกับ ตระกูลเควสเทรียน คะ"

         "เปล่า ไม่มีอะไร"

        ซานปฏิเสธเสียงเรียบ หากแต่แววตาหวั่นไหวและหวาดกลัวอะไรบางอย่างถึงสองครั้งสองครา ก็มิอาจรอดพ้นสายตาหญิงสาวไปได้ เซเนตตราลอบยิ้มมุมปาก...สิ่งที่นางสงสัยนั้นอาจเป็นจริง มาสเตอร์ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับ เควสเทรียน ไม่มากก็น้อย และสักวันนางจะทำให้คายสิ่งที่รู้ออกมาให้หมด

         ก่อนที่เซเนตตราจะทำสิ่งที่คิดไว้ ประตูหน้าร้านก็ถูกเปิดออกพร้อมเสียงกรุ๋งกริ๋ง วาร์เรสเดินเข้ามาในด้วยความหงุดหงิด (เรื่องขนม) สายตาแข็งกร้าวกลับอ่อนลงเมื่อเห็นร่างบอบบางและเรียกด้วยส้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีเค้าลางของความหงุดหงิดแม้แต่น้อย

          "ท่านเซเนตตรา"

          "มาสเตอร์คะ นี่...วาร์เรส เควสเทรียน" เสียงหวานใสแนะนำผู้มาใหม่กับมาสเตอร์ วาร์เรสเพียงแต่จ้องซานเงียบๆเท่านั้น ซึ่งนั่นก็ไม่ได้เป็นที่แปลกใจสำหรับหญิงสาว นอกจากมาสเตอร์ซานที่กำลังเบิกตากว้างจนแทบถลนออกมานอกเบ้า

          "วาร์เรส...นี่มาสเตอร์ซานแห่งลาสซันไชน์"

         คนกลางยังคงทำหน้าที่แนะนำทั้งสองอยู่เหมือนเดิม จะผิดก็แต่บรรกาศภายในที่ทวีความร้อนระอุขึ้นทุกขณะ ก่อนอะไรๆจะเลยเถิดมากกว่านี้ เหยี่ยวสีดำสนิทตัวใหญ่ก็ถลามาตีปีกพร้อมจิกใส่วาร์เรสพัลวัล เป็นอันเปิดฉากการต่อสู้

          "วินเนียส...เจ้าอยากเป็นนกย่างมากใช่มั้ย..." หมาป่าหนุ่มคำรามในลำคอ มือหนามีเปลวเพลิงลุกโชติช่วงอยู่ เช่นเดียวกับที่ร่างเหยี่ยวรัตติกาลมีอุณภูมิลดลงเรื่อยๆจนขนปีกจับตัวแข็งเป็นคมมีด และตรงเข้าตะลุมบอนกัน

         "ศึกระหว่างหมาป่าติ๊งต๊องกับเหยี่ยวปัญญาอ่อน ครั้งที่ 4,369 เริ่มขึ้นแล้ว" เซเนตตราพึมพำอย่างเอือมระอา ถ้าให้สองคน (ตัว) นี้อยู่ด้วยกันก็คงไม่มีปัญหาอะไร นานๆครั้งถึงได้มาสู้กันที (หรือฆ่า!?) ดังนั้นก็ปล่อยให้สู้กันไป อีกสักพักค่อยจับแยกก็คงไม่สาย

         หลังจากทั้งสอง (ตัว) สู้กันได้สักพักหญิงสาวจึงจับแยกตามที่คิดไว้ โดยสภาพหลังการต่อสู้นั้นดูไม่จืดเสียเลย เหยี่ยวรัตติกาลขนไหม้เป็นหย่อมๆ ส่วนหมาป่าหนุ่มก็มีแผลถลอกตามตัว ทางด้านซานจึงค่อยวางใจว่าวาร์เรสไม่ใช่ คนคนนั้น เป็นแน่ เพราะไม่มีทางที่คนคนนั้นจะมาทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้แน่ และไม่ต้องกลัวว่าร้านจะพังจากการสู้
 
          "พวกเจ้าคิดจะทะเลาะกันอีกกี่ชาติถึงจะพอใจ!!!"

          "..." นั่งนิ่งไม่ไหวติง...

          "โตๆกันแล้ว ไม่อายเด็กบ้างรึไง" ซานสะดุ้งโหยงกับคำว่าเด็ก

          "..." หน้าเริ่มซีดลง...

          "อย่าหาว่าข้าสะเออะเลยนะ เจ้าอาจไปสมัครเรียนไม่ทัน" ซานพูดแทรกขึ้นหลังดูนาฬิกาซึ่งเป็นสิ่งเดียวในร้านที่ไม่เสียหาย อีกไม่ถึงชั่วโมงเซทรอเรียจะปิดรับสมัคร  จู่ๆวาร์เรสก็บุกประชิดตัวพร้อมกระชากคอเสื้อซานในคราบชายชราและเขย่าไปมา

           "เจ้าว่าไงนะ!!! ท่านเซเนตไปเรียนที่ไหน!!!"

           "วาร์เรส!!!" หญิงสาวตวาดใส่หมาป่าหนุ่ม มือที่กระชากคอเสื้อจึงค่อยๆหลุดออก

           "ข้าแค่จะไปเรียนที่เซทรอเรียเท่านั้นเอง..." หญิงสาวอธิบายนุ่มนวลราวกับจะกล่อมให้อารมณ์สงบลง         

           "ไม่ได้!!! ท่านรู้รึไม่ว่าที่นั่นมันอันตรายเพียงใด...ยิ่งท่านยัง..." วาร์เรสเงียบเสียงลง ประโยคสุดท้ายถูกกลืนหายในลำคอเมื่อห็นสายตาดุๆมองมานิ่งๆ

           "พูดมากไปแล้ว...วาร์เรส เควสเทรียน"

           "ข้าเป็นห่วงท่าน..."

           "วาร์เรส...ข้าไม่ใช่เด็กห้าขวบแล้ว ข้ารู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร"

           "แต่ว่า...หากเป็นเหมือนเมื่อตอนนั้น..." พูดแค่นั้นวาร์เรสก็ทรุดลงหน้าหญิงสาว

           "เรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนไม่ใช่ความผิดเจ้า...เห็นมั้ย? ข้าก็ยังมีชีวิตอยู่ เจ้าเลิกโทษตัวเองได้แล้ว เรื่องนี้ให้ข้าเป็นคนตัดสินใจเองเถอะนะ"

         หญิงสาวปลอบประโลม มือเรียวลูบผมดกหนาแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้างาม ซานมองภาพเซเนตตรากำลังลูบผมคนที่ทรุดลงแทบเท้าเงียบๆ พลางครุ่นคิดถึงบทสนทนาอันแปลกประหลาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่เซเนตตราจะรู้จักหรือคุ้เคยกับใครมากขนาดนั้น ทั้งที่ออกจากเกาะเมื่อเดือนก่อน ถ้าหากรู้จักกันนานกว่านั้นล่ะ...ตั้งแต่เมื่อ 10 ปีก่อน...ก่อนที่เขาจะเก็บนางมาเลี้ยง...ก่อนหมู่บ้านจะถูกทำลาย...นางเป็นใคร? มาจากไหน? ทำไมทหารเผ่าเทพต้องฆ่าล้างหมู่บ้านเล็กๆอนเงียบสงบ? คำถามเหล่านี้วนเวียนในภวังค์จนไม่ได้ยินเสียงเรียก

           "ซาน...มาสเตอร์ซาน...."

           "มะ...มีอะไร" ซานสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิด



         ห้องโถงใหญ่ประดับปะดาด้วยแสงไฟสีทองส่องแสงนวลตา ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างมารวมกันในโถงใหญ่ของโรงเรียนเซทรอเรีย ไม่เว้นแม้แต่เจ้าหญิงหรือเจ้าชายจากอาณาจักรอื่น นอกจากนี้ยังมีลูกหลานขุนนางมาแข่งประชันว่าใครจะเข้าเรียนได้ ซึ่งนั่นมันก็ไม่ง่าย (เพราะใช้บารมีพ่อแม่ไม่ได้)

           "คนเยอะจังเนอะ วาร์...อ้าว!" เซเนตตราหันหลังกลับไปอีกทีก็ไม่พบทั้งสองแล้ว มาสเตอร์กับวาร์เรสหายไปไหนกันนะ!? อนิจจา! ไม่อยากคิดเลยว่าคนที่ข่มขู่(?)ซานให้จนมุมได้ง่ายๆ กลับหลงทางยังกับเด็กสามขวบ!!!

           "ทำไมทั้งสองถึงหายไปพร้อมกันนะ? เจ้าว่าไงวินเนียส" ประโยคหลังหันไปถามเหยี่ยวรัตติกาลที่เกาะอยู่บนบ่า วินเนียสส่งเสียงร้องแหลมๆครั้งหนึ่ง ดวงตาคมกริบมองหาหมาป่าตัวที่ทำให้นายหญิงของเขาหลงทาง(ทำตอนไหน:วาร์เรส)

          คอยดูเถอะ ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ทำให้นายหญิงเป็นห่วง(?)

           "ว้าย/โอ๊ย" เสียงเเรกเป็นของเซเนตตราที่กำลังตกใจหลังจากมีคนเดินมาชนจนล้ม เสียงที่สองเป็นของผู้ชายในชุดคลุมเนื้อดีสีน้ำเงินเข้ม เรือนผมสีฟางสั้นดูยุ่งเหยิงจากการหนีอะไรบางอย่างหัวซุกหัวซุน
   
           "ขอโทษ...ข้ากำลังหนีอยู่" ชายผมสีฟางพูดแก้ตัว

           "หนี?"
 
           "คนดูแลน่ะ"

          เซเนตตราจับชุดคลุมของตนอย่างลังเล ก่อนตัดสินใจถอดมันออและสวมให้ชายแปลกหน้าโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตาม ทั้งที่ในตลาดก็น่าจะเป็นบทเรียนได้อย่างดี วินาทีที่ถอดชุดคลุมออกผู้คนในห้องแถบหยุดหายใจ ใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาดึงดูดให้ทุกคนจับจ้องไปที่นาง อาภรณ์สีดำสนิทที่สวมอยู่ขับผิวให้ขาวผ่องยิ่งขึ้น ดวงตาสีรัตติกาลคมกริบรับกับดวงหน้าหมดจด จมูกโด่งเชิดรั้น ริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพูแดงระเรื่อ...สิ่งเหล่านี้เมื่อมารวมกันทำให้หญิงสาวดูราวกับสีขาว...แสงสว่างท่ามกลางความมืด...

             "เทพ..."

             "เป็นไปไม่ได้ เทพไม่น่ามาอยู่ที่นี่"

             "หายากจริงๆ"

            เสียงซุบซิบลอยเข้าหูหญิงสาวเรื่อยๆ นางไม่ใช่ของแปลก...นางไม่ใช่เทพชั้นสวะพวกนั้น...อย่ามากล่าวหากันเช่นนี้...เซเนตตราอยากตะโกนสิ่งที่คิดออกไปดังๆ แต่ก็พยายามอดกลั้นไว้ ผิดกับดวงตาคู่งามเริ่มวาววับ สายตาคมกริบกวาดมองโดยรอบ ความอดทนที่มี(อยู่น้อนนิด)ก็หมดลง พร้อมเค้นเสียงในลำคอออกมา

              "ข้า-เป็น-ปีศาจ โปรดเข้าใจด้วย!!!!!!!"



                       .....................................................