berry mint เรื่องของฉัน^_^

 
 
 
                     ...แกร๊ง˜ แกร๊ง˜ เสียงนาฬิกาปลุกแสนห่วยดังขึ้น สาวน้อยเอมมีรี่รีบตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวัน เธอพึมพัมอะไรบางอย่างก่อนจะมารับประทานอาหารเช่นเคย...
                "เอมมีรี่ -_-^"
              คุณพ่อของเอมมีรี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พร้อมทำหน้างงไปด้วยพร้อมกัน
                "คะ คุณพ่อ- .-"              
               ฉันอยากรู้จังว่าทำไมพ่อถึงทำหน้างงๆ เวลาพูดกับฉันง่ะฉันมันไม่ดีหรือ T^T
                "พ่อแม่จะต้องไปทำงานต่างประเทศน่ะ เลยจะให้ลูกย้ายโรงเรียน พ่อมีโรงเรียนที่จะให้เรียนแล้วนะ เดี๋ยวพ่อไปส่งที่โรงเรียนใหม่ละกัน^^;"
                พ่อฉันพูดแบบเหงื่อตกไปด้วย - -
                "ค่ะ"
                ฉันตอบสั้นๆ ก่อนที่จะเอาจานไปแช่อ่างล้างจานแล้วแอบหันมามองหน้าของพ่อที่กำลังกินอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย ก็แค่ไปทำงานต่างประเทศแค่เนี้ยถึงกับต้องย้ายโรงเรียนเฮ้อออ ระหว่างรอพ่อฉันเลยหยิบเอาอูคูเลเล่แสนรักมาเล่นเป็นเพลง อยากบอกว่าอูคูเลเล่ตัวนี้ชื่อ"ฮาวายเดย์" พ่อแม่ฉันซื้อมาให้จากฮาวายน่ะพอเล่นจบฉันก็เก็บที่เดิม...
 
                 "เอมมีรี่"
                 "คะ คุณพ่อ"
                 "ขึ้นรถได้แล้วนะ"
                 "ค่ะ คุณพ่อคะแล้วจะต้องสอบไหมคะ"
                 ฉันถามพ่อในขณะที่พ่อขับรถออกจากบ้าน
                 "สอบสิ ตอนนี้ก็6 โมงครึ่งแล้วด้วยไม่รู้จะสอบทันหรือเปล่า"
                 "ค่ะ ไปสอบที่โรงเรียนอะไรเหรอคะ"
                 "Berry Mint(เบอร์รี่มิ้นท์) จ้ะ"
                 "ค่ะ ^-^"
                 ฉันพูดพลางทำหน้าสงสัย แต่มันก็หน้าสงสัยจริงๆนะชื่อก็หน้ากินมากก อยากรู้สภาพโรงเรียนจัง :)
 
                   @ โรงเรียนเบอร์รีมิ้นท์
 
                  ฉันก้าวลงรถแล้วต้องอดตกใจไม่ได้เพราะ มันมหึมามากกกคงจะแพงหน้าดูเลยล่ะ ดูเด็กแต่ละคนที่เดินผ่านฉันไปสิ แก่แดดทั้งนั้น!! แต่จะสวยมันก็สวยอยู่หรอกนะ เอ๋ๆๆ ฉันว่าตอนนี้มีคนมองฉันอยู่นะ
                  อ้าวว ฉันหันไปก็เจอเด็กประมาณเท่าฉันนั่งเรียงกันสามคน บร๊ะเจ้า!! นี่มันแฝดอ่าา O_O โหๆๆ หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ๆ ผมดำ หน้าตาก็เหมือนฉันยังกับแกะแน่ะ ว๊ากกกฉันไม่มีแฝดน๊าาา+ อีคนแรกเอาผ้าพันคอปิดปากหลับแล้วมั๊ง คนสองนั่งเอาผมหน้าม้าติดตา คนที่สามใส่หูฟังอันใหญ่แล้วหลับตา
  <<<เหมือนฉันจริงๆนะนั้น>>>
                    "เอมมีรี่ ไปสอบได้แล้วนะถึงเวลาแล้ว"
                    "ค่ะ ไปตรงไหนเหรอคะ"
                    "ในปราสาทใหญ่นั้นน่ะ เลี้ยวซ้ายตรงไปเลื้อยๆ แล้วจะเจอเด็กๆ นั่งสอบอยู่"
                    "ค่ะ คุณพ่อ"
 
                     ฉันรีบวิ่งไปอย่างที่พ่อบอก และแล้วก็ถึงจนได้ เหนื่อยแย่เลยล่ะ ปราสาทที่นี่ใหญ่มากเด็กสอบเยอะด้วยล่ะ
                    "เอมมีรี่ คิวตี้ มาเอาข้อสอบ"
                    เสียงของผู้คุมสอบเรียกฉันไปเอาข้อสอบอย่างเสียงดังมาก
                     "ค่ะ ฉันรีบวิ่งไปปเอาข้อสอบ"
                     ขอเน้นคำว่า"รีบ"นะคะ ไม่งั๊นฉันคงเจอดีแน่นอนเลยล่ะ T^T
                      ว่าแต่ฉันได้เลขที่นั่งที่ 1,900 นะเนี้ย เอาล่ะฉันจะทำข้อสอบให้เต็มที่เลย ^.^    พอฉันเปิดข้อสอบมาก็พอกับข้อสอบที่ยากมาก (รู้นะ ว่าคนอ่านอ่านไม่ออกหรอก)  ฉันกังวลกับตัวเองมากเลยT^T แต่ไม่เป็นไรฉันจะสู้ๆ แต่...เด็กที่นั่งข้างๆฉันน่ะทำหน้างงมากเลยจะไหวหรือเปล่าเนี้ย!! -____-  เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงแล้ว ผู้คลุมสอบเริ่มเก็บข้อสอบโดยเก็บไปเลื่อยๆ (ใครไม่เสร็จก็เก็บอ่ะจ้ะ)
 
                       พอตกเย็นในขณะที่ฉันรอพ่อมารับฉันก็ได้ยินเสียงของคนที่เรียกชื่อฉัน แต่ฉันอยากรู้ว่ารู้ชื่อฉันได้ยังไงเนี้ย!! - -
                       "เอมมีรี่"
                       "อะไรเหรอ?"
                       เสียงใครก็ไม่รู้นะ
                        "เธอมานั่งรออะไร"
                       ยัยนี่ถามแบบว่าโคตรสงสัย
                        "รอพ่อมารับไง - -"
                        ฉันก็ตอบตามควาจริงน่ะ
                        "ที่นี่มันโรงเรียนประจำนะ ที่นี่เขาเตรียมที่นอนไว้ให้เธอตั้งนานแล้วเธอนอนห้องเดียวกับฉันน่ะ"
                        "อ้าวเหรอ ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้"
                        "เอาเหอะ รีบมานอนได้แล้วนะ"
                        "จ้าา"
                        ฉันตอบสั้นแบบอารมณ์ดีๆๆๆมาก เหตุผลน่ะเหรอ ไม่มีแน่นอนจ้ะ ฮ่าาาา