หลอมใจรักซาตาน

คริส ชายหนุ่มเชื้อสายผู้ดีอังกฤษ นั่งไขว่ห้าง ดื่มกาแฟในขณะที่กำลังนึกถึงแม่สาวน้อยคนหนึ่งที่เขาพึ่งพบเมื่อคืนนี้ ความสวยของหล่อนถ้าเทียบกับพวกนางแบบหรือดาราคงไม่มีทางสู้ได้แน่ แต่ดวงตาแบบของหล่อนเขาไม่เคยเห็นมาก่อน งานเลี้ยงบริษัททำให้เขาได้เจอกับหล่อน

   เช้านี้เขายื่นใบลาออกให้เลขาสาวของเขาทันที ผู้ชายอย่างเขาไม่เคยคิดจะควงใครนานๆอยู่แล้ว คงได้เวลาแล้วที่เขาจะหาคู่ควงคนใหม่

"คุณคริสคุณทำอย่างนี้กับแพทไม่ได้น่ะคะจะมาไล่กันออกง่าย ๆ
แพทไม่ยอมยังไงแพทก็ไม่ยอม"  หญิงสาวยกมือทุบโต๊ะทำงานที่เขานั่งอยู่เสียงดังด้วยความโมโหแต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างเขาสะทกสะท้านอะไร

"รับเช็คแล้วไปซ่ะ ตอนเธอเข้ามาก็เข้ามาง่ายๆ เพราะฉะนั้นเวลาที่สมควรออกก็ขอให้ง่ายเหมือนกันด้วย เลิกแสดงกริยาหยาบคายที่กำลังทำเสีย ถ้าไม่รับเงินก็บอก  อยากไปแต่ตัวก็ไม่ว่าอะไร ฉันหวังว่า จะไม่มีของเธอหลงเหลืออยู่ที่คอนโดของฉันแม้แต่ชิ้นเดียว" เขาพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจสายตาที่เครียดแค้นของหล่อนแม้แต่น้อย  เขารู้ดีว่าจำนวนเงินที่เขาให้หล่อนมันมากพอที่จะให้หล่อนกระเดนออกไปจากชีวิตของเขาได้อย่างแน่นอน เงินเป็นทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้ว สำหรับเขา ผู้หญิงไม่ว่าจะระดับไหน ก็แรกมาได้ด้วยเงินทั้งนั้น เพราะฉะนั้นจะถูกหรือแพง ก็ล้วนเป็นโสเพณีทั้งนั้น


                     """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

   "รชา ผมรักคุณจริงๆ นะ  คุณอย่าเลิกกับผมเลย  อนาคตที่เราฝันร่วมกันละ" นุติกำลังพยายามที่จะขอร้องไม่ให้แฟนสาวของเขายุติความสำพันธ์ที่คบกันมาหลายปี นั้นสิ้นสุดลง

“ฉันเบื่อ ที่จะต้องพบแม่ของคุณอีก ท่านไม่มีวันยอมให้เราคบกัน”

“ไม่จริง ผมจะทำให้แม่ยอมรับคุณได้แน่ๆในไม่ช้า”

 รชาพยายามบอกกับตัวเองว่าอย่างไรวันนี้หล่อนจะเลิกกับเขาให้ได้ แต่ก็เหมือนทุกครั้ง เขามาง้องอนหน่อยหล่อนก็ใจอ่อนยอมยกโทษให้เขา เหตุผลเดียวเพราะหล่อนรักเขา รักมาก นุติไม่เคยมีปัญหากับหล่อนไม่เคยทำให้หล่อนเสียใจ ปัญหาระหว่างหล่อนและเขา มีอยู่เรื่องเดียวคือ แม่ของเขา ที่ไม่ยอมให้ลูกชายคนเดียว ต้องมาแต่งงานกับพนักงานจนๆอย่างหล่อน รชาอดทนเสมอเพราะในเวลานี้หล่อนไม่เหลือใครอีกแล้วพ่อ แม่ และญาติพี่น้องหล่อน ก็ไม่มี มีเพียงญาติห่างๆที่โยนเศษเงินให้ใช้ในวัยเด็กเท่านั้นและก็ยังอุตสาห์ส่งเสียให้เรียนจนจบถึงม.6 และก็ฝากเธอเข้าทำงานในตำแหน่ง พนักงานรับโทรศัพท์ในบริษัทแห่งนี้ที่เธอกำลังทำอยู่เมื่อเธอได้เงินเดือน เดือนแรกญาติห่างๆของเธอก็โยนกระเป๋าให้เธอออกมาสู้โลกภายนอกตามลำพังเธอเพิ่งจะมาเข้าใจเมื่อไม่นานมานี้เอง เหตุผลเป็นเพราะเขาไม่อยากให้ใครนินทาว่าใจดำทิ้งหลานได้ลงคอทั้งที่ญาติของหล่อนก็ออกจะร่ำรวย  ความรวยไม่ได้ทำให้คนมีน้ำใจ แต่กับทำให้คนเราเห็นแก่ตัวมากขึ้น หล่อนออกจากบ้านหลังนั้นมา  7 ปี รชาไม่เคยกลับไปเหยียบที่นั้นอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ในบางครั้งรชารู้สึกทางตันหล่อนก็ไม่เคยคิดจะกลับไปที่นั้น นุติแฟนหนุ่มฐานะดีของหล่อน เขาเป็นเพียงคนเดียวที่หล่อนรู้สึกว่าเป็นคนในครอบครัวของหล่อน เขาใช้เวลาจีบหล่อนถึง 3 ปี หล่อนจึงตอบตกลงเป็นแฟนกับเขาบัดนี้ รวมก็ 5 ปี ที่หล่อนครบกลับเขามา หล่อนคิดว่าหล่อนคงตัดเขาไม่ขาดทั้งๆที่หล่อนตัดสินใจจะเลิกกับเขาตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่หล่อนตัดเขาไม่ได้อีกเช่นเคย  

                       """"""""""""""""""""""""""

     "ใคร ชื่อ รชา นฤโรจ " หญิงวัยกลางคนเข้ามาถามหาพร้อมทั้งส่องสายตาเพื่อดูปฏิกิริยาของเจ้าของชื่อ ไม่นานเจ้าของนามก็ชูมือขึ้นและขานรับในที่สุดทั้งที่ใจตุ้มๆต่อมๆไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า


    "เชิญตามดิฉันมาด้วยนะค่ะ ท่านประธานเรียกพบด่วนค่ะ" 
เพื่อนร่วมห้องทำงานต่างฮือฮาไปตามกันเมื่อทราบว่าใครเป็นผู้เรียกเพื่อนสาวร่วมทำงานเข้าพบ ใครๆก็รู้เกียติศัพท์ของประธานบริษัทคนนี้เป็นอย่างดีในเรื่องของความเจ้าชู้และเปลี่ยนคู่ควงร่วมทั้ง รชา ด้วย ที่หล่อนร่วมรู้ถึงพฤติกรรมของเจ้านาย ถึงหล่อนไม่อยากรู้ก็ต้องรู้เพราะสาวๆทุกคนต่างๆชอบเม้าเรื่องของท่านประธานคนนี้ทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายก็ยังร่วมเม้าด้วยเลย

             """"""""""""""""""""""""""""""""

  เมื่อถึงหน้าห้องท่านประธาน หล่อนสูดลมหายใจอีกครั้งลึกๆก่อนที่จะเคาะประตูห้องและเปิดเข้าไปเมื่อได้รับเสียงอนุญาตจากข้างใน

"นั่งสิ"ชายหนุ่มพูดขึ้นเพื่อกำจัดความเงียบที่ก่อตัวขึ้น หญิงสาวนั่งลงอย่างว่าง่ายๆคริสมองหน้าหล่อนใกล้อย่างพิจารนา เขาสังเกตกระทั้งทรวดทรงของหล่อนตั้งแต่หล่อนก้าวเท้าเข้ามาในห้องของเขารชา รู้สึกไม่ชอบสายตาที่เขามองหล่อนเสียเลยเขาทำราวกับหล่อนเป็นอาหารจานเด็ดที่เขาอยากจะกินไม่ให้เหลือ 

 "ขอโทษนะคะท่าน ไม่ทราบว่าเรียกดิฉันมาด้วยเรื่องอะไร"

"ฉันไม่ชอบพูดมากหรอกนะพรุ่งนี้ เธอ เข้ามาทำตำแหน่งเลขา ที่ว่างละกัน"

"อะไรนะค่ะ"หญิงสาวถามอีกครั้งเพื่อยืนยันในสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่ว่าเหมือนเดิมหรือเปล่าหรือว่า หล่อนเพี้ยนไปเอง

"ฉันจะไม่พูดอีกฉันเชื่อเธอได้ยินชัดแล้ว" 

"คือว่าไม่ทราบว่าคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าค่ะ"  

"ไม่ผิดฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ เลขาของฉัน วุฒิ ม.6 ก็ทำได้ บางที่อาจทำได้ดีกว่าพวกจบ ตรี หรือ โทร ก็ได้นะ"ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน

เอาแล้วสิ รชา เธอเจอเสือร้ายจนได้หญิงสาวพูดกับตัวเองในใจถึงแม้ว่าหล่อนจะรู้ถึงความร้ายกาจของเขามาก่อนแต่ก็ไม่คิดว่าจะมาเจอโดยตรงกับตัวเองอย่างวันนี้


"ต้องขอกราบขอบคุณอีกครั้งนะค่ะที่กรุณา ฉันคงไม่ได้ตีความหมายของคุณผิดหรอกนะค่ะ ที่คุณยกขอเสนอเลขาในมุ้งให้ฉัน" หญิงสาวพูดน้ำเสียงเหยียดยาวสายตามองเขาตั้งแต่หัวจดเท้าแต่เป็นสายตาที่ดูถูกอย่างสิ้นเชิงก่อนจะพูดขึ้นอีก   

"คุณควรไปหาหมอบ้างนะค่ะ การที่คุณขวนขวายหา ผู้หญิงมากมาย ขนาดนี้ลึกๆคุณอาจจะมีปมด้อยก็ได้ ถึงต้องเที่ยวหาไม่หยุดหย่อน ถ้าไม่เลือกจริงๆแถวสีลมก็มีเยอะนะค่ะ"

ชายหนุ่มฟังหล่อนตรอกกลับเขาอย่างไร้วีแววความโกรธเคืองใดๆจนหญิงสาวอดสงสัยไม่ได้หล่อนคิดว่าคนบ้าคนนี้ต้องอาระวาดและไล่หล่อนออกเป็นแน่แต่เขากับนิ่งเฉย เฉยจนหล่อนเป็นฝ่ายหน้าเสีย เสียเอง 

 "สรุปเป็นอันว่าเธอไม่ตกลงใช่ใหม่ " " ค่ะ"
หญิงสาวตอบกับเพียงสั้นเพราะกำลังงงกับอารมณ์ของเขาอยู่

"อย่างนั้นก็เชิญ"เขาพูดพร้อมทั้งแบมือไปทางประตู เป็นอันว่าเขาไล่หล่อนอย่างนั้นหรือ รชาทำอะไรไม่ถูก นอกจาการเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย   แต่หล่อนไม่ได้รู้เลยว่าชายหนุ่มที่เธอหันหลังให้นั้นยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยหลังจากที่ หญิงสาวออกไปไม่ถึงสิบนาทีก็มีอีกคนที่ก้าวเข้ามาแทน

"ยังไงละเจ้านาย ไม่ผิดอย่างที่ผมบอกเอาไว้ใช้ไหม"   นพดล ชายสูงวัยเอ๋ยขึ้นเป็นประโยคแรกที่เข้ามาในห้อง

"เป็นอันว่าครั้งนี้คุณนำผมไปก่อนล่ะกัน" ชายหนุ่มพูดอย่างคุ้นคิดเริ่มแรกที่เดียวเขาไม่เชื่อว่าจะมีใครปฏิเสธเขา เมื่อ นพดล คนสนิทของเขาบอกเขาก็ไม่เชื่อเลยที่เดียว ว่าหล่อนจะกล้าปฏิเสธจริงๆ แถมยังพูดจาเสียดสีเขาอีกเอาเถิดยังไงเขาก็ไม่ให้หล่อนหลุดมือเขาไปได้อย่างแน่นอน แล้วไม่นานเข้าจะทิ้งหล่อนเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาได้แล้วก็เบื่อเขาไม่เคยชอบผู้หญิงแข็งกระด้างและไม่เคยคิดอย่างจะเอาชนะแต่เขาเพียงอยากได้หล่อนเท่านั้นอยากได้มากถึงขั้นอยากจะลากหล่อนมาทำอะไรๆอย่างที่ใจคิด 

               """""""""""""""""""""""""""""""""""

      หลังจากที่รชาเข้าพบ คริสประธานบริษัท หล่อนรู้สึกกังวลตลอดเวลาว่าจะเจอซองขาวหรือเปล่า แต่หล่อนก็ไม่ได้เจออาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหล่อนอย่างที่หล่อนคิดเอาไว้ 

  "นุติแกเลือกเอาละกันนะระหว่างฉันและเมียของแก่ที่กำลังอุ้มลูกของแก่อยู่ กับนางรชาเด็กรับโทรศัพท์ แกจะเลือกใคร ถ้าแกยังคิดจะเลือกมันฉันก็จะไปสู่ขอให้แกจะได้จบไป"
  
"โธ่ คุณแม่ แม่พูดอย่างนี้ได้อย่างไร คุณแม่ก็รู้ว่าผมอยากจะเล่นการเมือง ผมจะมีเมียเป็นเด็กรับโทรศัพท์ได้ไงไหนจะน้องอ้ออีกเอาผมตาย ถ้าเธอไปร้องกับนายของผม มีหวังผู้กำกับในอนาคตคงไม่เหลือ "


"แล้วแกจะทำไง ท้องหนูอ้อก็โตขึ้นทุกวันถ้าแกยังไม่รีบแต่ง แกก็หมดอนาคตเหมือนกัน ฉันถามแกจริงเหอะว่าแกติดใจอะไรแม่นั้นนักหนา"  

"โธ่ คุณแม่ ถ้าผมได้เขาแล้วผมจะดิ้นลนขนาดนี้เลยหรือ"

โสภี ปิด เสียง ที่ออกมาจากโทรศัพท์ที่หล่อนแอบอัดไว้เมื่อตอนคุยกับลูกชาย แต่คนฟังสิกับเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ รชาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเสียงนั้นไม่ได้เป็นเสียงของแฟนหนุ่มของหล่อนหล่อนไม่อยากจะเชื่อ หล่อนดูเขาผิดไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาหล่อนคงเหมือนคนโง่ 

"ฉันคงจะไม่พูดอะไรอีกถ้าเธอยังหน้าด้านจะเกาะลูกชายฉัน ผู้หญิงอย่างเธอมีอะไรเทียบเท่ากับหนูอ้อได้ ถ้าไม่รู้ก็กลับไปที่บ้าน ไปดูเงาในกระจกเอา ว่ามีอะไรที่สู้ เขาได้ "  

โสภีพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้รชา นั่งอยู่ในร้านอาหารเพียงลำพัง   หล่อนเดินกลับบริษัทที่ไม่ไกลจากร้านอาหารมากนักโสภีโทรมาหาหล่อนและบอกว่าจะขอคุยกับหล่อนเป็นครั้งสุดท้าย หล่อนก็รีบออกมาแต่สิ่งที่ได้ยินมันหนักกว่าโสภีด่าว่าหล่อนหลายเท่านัก น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเครื่องพิสูจน์ความเจ็บปวดของเธอได้เป็นอย่างดีเธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคู่หนึ่งแอบจ้องมองเธออยู่ในรถเบ้นคันหรู  
 
"สงสารเขานะนาย" คนขับรถคนสนิทอีกคนของคริสเอ่ยขึ้น   

"ไม่ว่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรเพราะมันเป็นธรรมดาของคนโง่ที่ต้องเป็นเหยื่อของคนฉลาด"  

"แล้วแผนของนายจะดีหรือครับไม่รู้ว่าเธอจะรับไหวไหม"    เสียงโทรศัพท์ดังของชายหนุ่มก็ดังเสียงหยุดทันที่เมื่อเขากดรับสาย

" อ้อ ต้องขอบคุณ พี่คริส มากนะค่ะที่อุตสาห์ บอก อ้อเรื่อง ผู้หญิงคนนั้น"

"ไม่เป็นไรยังไงอ้อก็เหมือนน้องสาวของพี่"    


 
รชากลับเข้ามาที่ทำงานกับพบว่าตัวเองถูกกรรมการของบริษัทเรียกพบในข้อหาการขโมยความลับของบริษัทไปขายให้กับบริษัทคู่แข่ง เพราะฝ่ายหลักทรัพย์พบว่าสมุดบัญชีของหล่อนมีการโอนเงินเข้าถึง 5แสนบาท

หล่อนให้คำตอบไม่ได้ว่าเงินจำนวนนั้นมาจากไหนและจนด้วยหลักฐาน

วันนั้นเขาปล่อยตัวให้หล่อนกับบ้านได้เพราะหล่อนสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนและจะชดเชยเงินค่าเสียหายของบริษัทที่เกิดจากข้อมูลที่รั่วไหลจากบริษัท รชาไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้นกับหล่อน หล่อนลงจากรถเมล์และเดินเข้าบ้าน หล่อนพบว่านุติยืนรอหล่อนอยู่หน้าบ้าน   

  "ทำไมกลับดึกจัง" ชายหนุ่มถามแฟนสาวที่เพิ่งกลับ 

" เลิกเล่นละครเถอะ นุ ฉันรู้ความจริงหมดทุกอยากแล้ว"

"คุณพูดอะไร"   เขาถามหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ

"ก็เรื่องที่คุณเพียงอยากจะนอนกับฉันเท่านั้นคุณไม่คิดว่าจะแต่งงานกับฉัน เด็กรับโทรศัพท์เท่านั้นตลอดเวลาคุณเห็นฉันเป็นแค่เด็กรับโทรศัพท์อย่างนั้นหรือ"หญิงสาวพูดด้วยอารมณ์โทสะ หล่อนกำลังจะเข้าบ้าน แต่นุติดึงและรั้งหล่อนเอาไว้ไม่ให้เข้าไปหญิงสาวโมโหจึงตบเขาอย่างแรงจึงทำให้นุติบันดานโทสะตบหล่อนคืนจนหล่อนหน้าคว่ำลงกับพื้น    "รชาวันนี้ผมจะเรียกคุณคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยที่เดียว นุติ ราก หญิงสาวเข้าบ้าน แต่รชาคว้า ไม้ จากพื้นเมื่อครู่ ฝาดเข้าที่หัวเขาอย่างแรง น้ำเหนียวๆที่ไหลออกมาฉับพันทำให้ชายหนุ่มตกใจ เอามือกุมหัวของเขา "อีบ้า มึงทำกู"ชายหนุ่มรีบขึ้นรถเพื่อขับไปหาหมอโดยเร็วที่สุด  

 รชาเพิ่งเห็นธาตุแท้ของนุติจริงๆก็วันนี้เอง หล่อนจัดการเปิดประตูบ้านและเข้าบ้านอย่างเหนื่อยหน่าย เรื่องราวมากมายวันนี้ทำให้หล่อนงงและสับสนไปหมด 


     "ออกรถ" เจ้าของรถเบ้นคันเดิมสั่งให้ลูกน้องเคลื่อนรถออก เขาเกือบประกฎกายเพื่ออัดไอ้สารเลวนั้นเสียแล้ว ดีที่หล่อนเอาไม้หวดไอ้หนุ่มนั้นเสียก่อน เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโรคจิตนิดๆ ที่คอยตามหล่อนทั้งวัน พรุ่งนี้แล้วเขา จะต้องได้หล่อนอย่างแน่นอน แค่เพียงเขาคิดถึงหน้าตาที่ยิ่งยโสของหล่อน เขาก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ