รักใสๆหัวใจวุ่นวาย

สวัสดีจ้าวันนี้มาอัพตอนที่หกแล้วนะอย่าลืมอ่านแล้วเมนต์ด้วยนะจ๊ะ
สงสารผู้แต่งมั่งอะไรมั่งดอเคๆพูดมาซะยาวเรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะจ้า
ความเดิมตอนที่แ้ล้ว
หลังจากที่หนุ่มๆและสาวๆได้ขึ้นรถเมล์และทุกคนก็ได้กลับบ้านกันเรียบร้อยแล้ว

เช้าวันใหม่เขาวันหยุดสุดสัปดาห์นั่นก็คือวันเสาร์นั่นเอง
ณ บ้านแต้ว
แต้ว=เอาล่ะทุกคนมากันพร้อมแล้วใช่มั้ยจ๊ะ
เต้ย โฟร์ ป๊อปปี้ พิชญ์=พร้อมแล้ว
แต้ว=งั้นเดี๋ยวเราจะมาแบ่งงานกันเลยนะ เราจะแบ่งกันออกเป็นสองทีม ยกเว้นเราเพราะเราจะทำหน้าที่หาข้อมูลที่บ้านและทำรายงาน ส่วนพวกเธอก็แบ่งกันไปหาเศษวัสดุที่ทำให้โลกร้อนตามแถวหมู่บ้านฉันนี่แหละเพื่อจะนำมาทำโครงงาน
ป๊อปปี้=แล้วทำมั้ยต้องแบ่งกลุ่มด้วยอ่ะ
แต้ว=ก็เพื่อจะได้สะดวกต้อการหาไงล่ะ ถ้าไปกันเยอะๆฉันว่ามันวุ่นวายแล้วอีกอย่างทุกคนจะได้แยกย้ายไปหาจะได้วัสดุเพิ่มขึ้นอีกด้วยล่ะ
พิชญ์=สุดยอดคิดได้ไงอ่ะ
แต้ว=จะชมหรือว่าจะด่าเนี่ย
พิชญ์=ชมครับๆ
โฟร์=งั้นเราจัีบคู่กันไปแต่มีข้อแม้ฉันไม่คู่กับยัยเต้ย
เต้ย=ฉันก็ไม่คู่กับยัยโฟร์
แต้ว=งั้นโฟร์ไปกับพิชญ์ เต้ยไปกับโฟร์ละกัน โอเคมั้ย
ทุกคน=โอเค
โฟร์=นี่นายเดินเร็วๆสิเดี๋ยวพวกนั้นก็ชิงตัดหน้าไปหาวัสดุมากอ่นพวกหรอก
พิชญ์=ช่างพวกเขาเถอะยังไงเราก็กลุ่มเดียวกันไง
โฟร์=ไม่ได้ฉันจะน้อยหน้ายัยเต้ยไม่ได้
(แล้วโฟร์ก็จับมือพิชญ์แล้วพาวิ่งไปหาวัสดุจำพวกขวดน้ำถุงพลาสติก)
ป๊อปปี้=นี่เธอมาเก็บตรงนี้เร็วขวดน้ำเต็มเลย
เต้ย=นั่นมันขยะรึป่าวเนี่ย
ป๊อปปี้=เอาเหอะน่ารีบๆมาช่วยกันเก็บเร็ว
(ระหว่างนั้นที่เต้ยกำลังหยิบขวดน้ำป๊อปปี้ก็หยิบเหมือนกันพอดีจึงทำให้มือทั้งคู่สัมผัสกันและก็ประสานสายตากัน)
เต้ย=เอาๆนายเก็บไปเหอะเดี๋ยวฉันไปเก็บตรงฝั่งอื่น
ป๊อปปี้=เอ่อ อืมๆ
ณ ร้านเบเกอร์รี่
แม่มล=นี่เก้ามาช่วยแม่ทำขนมหน่อยเร็ว
เก้า=ครับๆ
แม่มล=อ้าว แป้งทำขนมหมดวะแล้วแก้วจ๊ะช่วยไปวื้อให้แม่หน่อยนะ
แก้ว=ค่าๆ
(ระหว่างที่แก้วเดินไปไม่ทันระวังมองรถยนต์ที่กำลังขับมาเลยล้มไปกองกับพื้นโชคดีที่รถเบรกไว้ทัน)
โทโมะ=นี่เดินยังไงเนี่ยหัดมองรถซะบ้างซิเธอ
แก้ว=นายนั่นแหละขับรถภาษาอะไรไม่ดูคนเลย
โทโมะ=อ้าวๆพูดงี้ได้ไง
แก้ว=ก็มันจริงนิ
โทโมะ=เฮ้ย นี่มันยัยทอมอีกแล้วหรอเนี่ย
แก้ว=ว่าใครทอมหะ ไอ้หน้าตุ๊ด
โทโมะ=เจอเธอนี่มันมีแต่เรื่องซวยๆโอ้ยอยากจะบ้าตาย
แก้ว=ฉันตะหากที่ต้องพูดคำนั้น
โทโมะ=เอ่ๆพอเหอะขี้เกียจเถียงแล้ว ลุกขึ้นไปได้แล้วฉันจะได้ขับต่อ
(แก้วซึ่งพยายามลุกแต่ลุกไม่ขึ้นเพราะเจ็บที่ข้อเท้า)
โทโมะ=เป็นไรอ่ะ ข้อเท้าแดงๆ
แก้ว=ป่าวไม่มีไร เดี๋ยวนายถอยรถขับไปที่อื่นได้ป่ะ
โทโมะ=ก็ฉันจะเดินหน้าอ่ะทำมั้ยเธอลุกไม่ไหวหรอ
แก้ว=เจ็บข้อเท้านิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันโทรเรียกน้องชายฉันมา
โทโมะ=ไม่ต้องๆมาเดี๋ยวฉันช่วย คิดว่าฉันเป็นพวกมนุษย์ไร้น้ำใจรึไง(แล้วโทโมะก็เดินตรงไปที่แก้วจะอุ้มขึ้นแต่แก้วไม่ยอม)
แก้ว=ไม่ต้องๆฉันลุกเองได้
โทโมะ=ตามใจ
(แล้วแก้วก็ลุกขึ้นแต่เสียหลักล้มแต่โชคดีที่โทโมะพยุงไว้ทัน)
โทโมะ=เป้นไงล่ะแม่คนเก่ง เก่งนักนิเป็นไงถ้าฉันไม่ช่วยเธอไว้เธอคงล้มไปกองกับพื้นรอบที่สองอีกแน่ๆ
แก้ว=ปล่อบได้แล้วฉันเดินเองได้
โทโมะ=อย่าดื้อไปหน่อยเลยน่าเดี๋ยวก็ล้มอีกหรอก ฉันอายคนเขาเดี๋ยวคนอื่นมามองว่าฉันไม่มีน้ำใจ(แล้วโทโมะก็อุ้มแก้วขึ้น)
แก้ว=นี่นายปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ
โทโมะ=คนอุตส่าห์จะช่วยฉันไม่อยากเป็ฯคนแล้งน้ำใจเข้าใจป่ะบอกมาร้านบ้านอยู่ไหนฉันจะไปส่ง
(แล้วโทโมะก็ขับรถมาส่งแก้วที่ร้านเบอเกอร์รี่)
โทโมะ=เธอเปิดร้านเบเกอร์รี่หรอเนี่ย
แก้ว=เป็นร้านของแม่ฉันน่ะ
(แล้วแก้วก็เปิดประตูทำท่าจะลงแต่โทโมะรีบมาพยุงไว้ก่อนแล้วบอกว่า)
โทโมะ=มาเดี๋ยวฉันช่วย
แก้ว=เอ่อๆขอบใจ
เก้า=แม่ครับๆพี่แก้วมาแล้ว
แม่มล=อ้าวแก้วไปซะนานเลยแล้วนี่เป็นไรอ่ะ และนี้ใคร
แก้ว=พอดีแก้วล้มนิดหน่อยอ่ะจ่ะแม่แล้วนี่เพื่อนแก้วเองเขาเห็นแก้วล้มเลยมาช่วยอ่ะจ่ะ
แม่มล=ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว อ้าวพอหนุ่มเพื่อนแก้วใช่มั้ยขอบใจมากๆนะจ๊ะแล้วเราชื่อไรล่ะ
โทโมะ=ผมโทโมะครับ
แม่มล=ขอบใจมากๆเลยนะที่ช่วยยัยแก้วเอาไว้วันหลังถ้าผ่านมาแถวนี้ก็ลองมาทานขนมฝีมือน้าได้นะลูกนะ
โทโมะ=ครับ ผมมาแน่นอน
แก้ว=คุยเสร็จแล้วก็รีบๆไปดิ
โทโมะ=อ้าวไล่กันเลยหรอคนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจขับรถมาส่ง
แก้ว=แล้วจะอยู่ทำอะไรมิทราบคะ
โทโมะ=โอเคๆไปละ ผมกลับก่อนนะครับคุณน้าสวัสดีครับ
แม่มล=จ้าๆ
เก้า=พี่แก้วแน่ใจนะว่าเพื่อนแบบว่าคุยกับเพื่อนโคตรโหดอ่ะ
แก้ว=ก็ไม่เชิงเพื่อนหรอกแค่บังเอิญรู้จักเฉยๆอ่ะ
เก้า=อ่อ รู้แล้วเขาเรียกว่าพรหมลิขิตใช่มะ
แก้ว=หุบปากเสียๆของแกไปเลยเก้าก่อนที่ฉันจะโมโหแล้วก็รีบไปซื้อแป้งไป
เก้า=ซะงั้น
แม่มล=แก้ววันนี้ไม่ต้องอยู่ช่วยงานแม่ที่ร้านก็ได้ถ้าเจ็บเท้ากลับบ้านไปพักผ่อนเถอะจ่ะ
แก้ว=ไม่เป็นไรจ่ะแม่นั้งพักสักสิบนาทีก็หายแล้วแค่นี้ไกลหัวใจจ่ะ
แม่มล=จ่ะๆลูกสาวคนเก่้งของแม่
ณ บ้านแต้ว
แต้ว=ได้วัสดุมาแล้วใช่มั้ยทุกคน
ทุกคน=ใช่
เต้ย=โอ้ยเหนื่อยๆอากาศก็ร้อน
โฟร์=บ่นอยู่นั่นแหละทุกคนเขาก็ร้อนและเหนื่อยกันทุกคนแหละย่ะ
เต้ย=นี่เธออย่ามาหาเรื่องได้มั้ย
โฟร์=ใครหาเรื่องพูดดีๆนะยัยเต้ย
พิชญ์=พอเหอะๆ
แต้ว=อืมงั้นทุกคนกลับบ้านกันได้แล้วล่ะ
ทุกคน=อืมๆบาย
@เอาไว้แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวถ้าว่างจะมาอัพตอนที่เจ็ดให้ใหม่นะวันน้ไปและบาย@

ปล//อย่าลืมนะจ๊ะอันนี้เป็นการรีนิยายขึ้นมาอีกรอบเพราะรอบแรกได้เคยเอาไปลงในเวปกามิแล้ว^^