BADWISH สัมผัสรักร้ายของยัยตัวดี

10.45  A.M.

กว่าฉันจะจัดการภารกิจส่วนตัวเป็นอันเสร็จเรียบร้อยก็ปาเข้าไปเกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว =_=;; เอ่อ...ปกติฉันไม่ใช่คนนอนตื่นสายนะ แต่เพราะว่าเมื่อคืนนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับยังไงล่ะ และสาเหตุก็มาจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้มันรบกวนจิตใจฉันเป็นอย่างมาก -*-////

ป่านนี้แล้วพี่ชายตัวดีคงพาฮันนี่ไปอาบน้ำแล้วสินะนึกแล้วก็ยังเคืองไม่หายมีที่ไหนรักรถมากกว่าน้องสาวตัวเอง -*-

แกร๊ก!

ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเจอลูกชิ้น (ลูกชิ้นเป็นหลานสาวของป้าติ้งแม่บ้านที่นี่ค่ะ) ยืนจ้องบานประตูของฉันอยู่และดูเหมือนว่าลูกชิ้นจะตกใจยิ่งกว่าฉันเสียอีก =_= ว่าแต่ลูกชิ้นเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ยหน้าซีดเชียวเหงื่อก็แตกพลั่กเลยด้วย

“...ลูกชิ้น! มายืนทำอะไรที่หน้าห้องฉันเนี่ย แล้วนั่น...เป็นอะไรน่ะ”

“ชิ้น...ชิ้น” ลูกชิ้นได้แต่ตะกุกตะกักอยู่อย่างนั้น

“มีอะไรก็พูดมาสิ ถ้าขืนยังมั่วแต่อ้ำอึ้งอยู่แบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะรู้เรื่องกันล่ะ -_-”

“ชิ้นขอโทษค่ะ! ชิ้นไม่รู้ว่ามันอยู่ในเสื้อจริงๆ นะคะคุณหนู ชิ้น...ชิ้นสะเพร่าเองค่ะที่ไม่ตรวจดูให้ดีก่อน ชิ้นขอโทษค่ะ...” ลูกชิ้นเริ่มมีอาการกระสับกระส่ายมากยิ่งขึ้นเธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาขอโทษฉันอย่าเอาเป็นเอาตาย

“ที่ว่ามันอยู่ในเสื้อน่ะมันอะไรของเธอลูกชิ้น -_-”

“คือ...นี่ค่ะคุณหนู  แต่...แต่ชิ้นเอาไดร์เป่ามันแล้วนะคะ T_T;”

“มือถือนี่?”

ลูกชิ้นยื่นมือถือ Blackberry สีดำรุ่นเดียวกับของฉันและพี่นิวแต่ต่างกันตรงที่เครื่องของฉันเป็นสีชมพูส่วนของพี่นิวเป็นสีขาวน่ะ แล้วนี่มันมือถือของใครกันล่ะเนี่ย -*- ฉันมองหน้าลูกชิ้นก่อนที่จะส่ายหน้านิดนึงคงไม่ใช่ของลูกชิ้นแน่ๆ 

“มันอยู่ในเสื้อสูทตัวเมื่อวานที่คุณหนูให้ชิ้นเอาไปซักค่ะ T_T”

“ว่าไงนะ!” ถ้าอย่างนั้นมือถือนี่ก็ของหมอนั่นน่ะสิ o_O;; งานเข้าอีกแล้วฉัน

“คุณหนูจะหักเงินเดือนชิ้นก็ได้นะคะ ชิ้นขอโทษค่ะ TOT”

“เงินเดือนของเธอกับป้าติ้งรวมกันยังไม่พอซื้อมันเลยนะ -_-”

“TTOTT;;”

“เฮ้ย! ลูกชิ้นนี่เธอจะร้องไห้ทำไมเนี่ย! ฉันแค่พูดให้ฟังเฉยๆ อีกอย่างนี่มันก็เป็นมือถือของเพื่อนฉันเอง แค่ซื้อเครื่องใหม่คืนก็สิ้นเรื่องแล้ว เธอไปทำงานต่อเถอะแล้วก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องมือถือล่ะฉันไม่หักเงินเธอกับป้าติ้งหรอก”

“ขอบคุณมากค่ะคุณหนู TOT”

“อืม คราวหน้าก็ระวังหน่อยละกัน”

“ค่ะคุณหนู T_T”

ฉันเอื้อมมือไปปิดประตูห้องแล้วเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรกินโดยมีลูกชิ้นเดินตามมาติดๆ

 

ฉันเขี่ยอาหารในจานต่ออีกสองสามทีก่อนจะวางช้อนกับซ้อมไว้ตามเดิมแล้วหันไปหยิบมือถือของสกายขึ้นมาดูแทน เพราะตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะกินอะไรแล้ว!

เฮ้อ...แล้วนี่ฉันจะบอกหมอนั่นว่ายังไงดีล่ะ ‘ขอโทษนะสกายมือถือของนายถูกฆาตกรรมโดยที่มีคนรับใช้ของฉันสวมบทเป็นฆาตกร’ อย่างงั้นเหรอ หรือว่า...‘อย่าห่วงไปเลยมือถือของนายไปดีแล้วล่ะ ^^’ โอ๊ย!! เอาไงดีวะเนี่ยยย...

* อัง อัง อัง ตดเตะโมะดาอิซุคิ โดราเอ..มอนนน...

ฉันวาง Blackaerry ของสกายไว้ตรงหน้าก่อนจะกดรับสายมือถือของตัวเองโดยไม่สนใจดูเบอร์เลยสักนิดว่าใครโทรมาและมันเป็นการกระทำที่ผิดพลาดอย่างมหันต์...

“ฮัลโหล -_-”

(มอร์นิ่งครับคนสวย ^_^)

“...มามอร์นิ่งอะไรเอาตอนนี้ฮะนี่มันใกล้จะเที่ยงแล้วหัดดูนาฬิกาซะบ้างสิ -_-”

ฉันเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีที่จำได้ว่านั่นเป็นเสียงของนายสกาย อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะฉันไม่ได้พิศวาทอะไรหมอนั่นถึงขนาดจำเสียงได้แม่นหรอกนะ แต่เพราะนายสกายชอบโทรมากวนประสาทฉันได้ทุกวี่ทุกวันสามเวลาหลังอาหารแถมท้ายด้วยตอนก่อนนอน...ให้ตายสิหมอนี่ไปเอาเบอร์ของฉันมาจากไหนเนี่ย -_-^

(คนสวยพูดจาไม่น่ารักเลยนะ ทั้งที่เมื่อวานฉันรึอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตช่วยกันคนสวยจากพวกหื่นนั่นน่ะ =^=)

“...” ช่วยเอาเปรียบฉันล่ะสิไม่ว่า -_-^

(ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านรึเปล่า)

“ถามทำไม”

(ทายสิตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน~)

“ขนาดตัวนายเองยังไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่านายอยู่ที่ไหน...หึ นายนี่มันปัญญาอ่อนหรือว่าแค่อยากโชว์โง่กันแน่สกาย -_-”

(เธอนี่มัน... -*-^ เอาเป็นว่าฉันใบ้ให้ก็ได้ตอนนี้ฉันอยู่ที่...)

“นายจะอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของนายแค่นี้นะ!”

(ถ้าเธอวางสายล่ะก็ฉันจะเข้าไปหาเดี๋ยวนี้เลย -*-)

“นาย...นายหมายความว่าไงตอนนี้นายอยู่ที่ไหน! ooO;”

(ไง อยากรู้แล้วล่ะสิ ^_^)

“สกาย -_-^”

(โอเคๆ ไม่แหย่แล้วครับ ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าบ้านเธอน่ะ ^^)

“ว่าไงนะ! นายมาทำบ้าอะไรที่หน้าบ้านฉัน OoO!” ฉันขึ้นเสียงสูงปรี๊ดอย่าวงตกใจ

(ก็มาหาเธอไงออกมาหาฉันหน่อยสิ ^_^)

“ทำไมฉันต้องออกไปหานายด้วย -_-”

(ถ้าเธอไม่ออกมาแล้วฉันจะเอามือถือของฉันคืนยังไงล่ะพอดีฉันลืมมือถือของพี่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทน่ะ -_- )

“...” หา! ของพี่งั้นหรอ...ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก T_T;

ฉันจะทำไงยังไงดีล่ะเนี่ย ถ้าจะให้ฉันคืนไปในสภาพแบบนี้ก็คงจะไม่ดีแน่ๆ ถึงฉันจะไม่ใช่คนที่ทำให้มันพังก็เถอะนะ แต่ฉันก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกันนี่เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ

ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาสำรวจก่อนจะพบว่าภายในนั้นมีธนบัตรเพียงไม่กี่ใบ อะไรกันทำไมเงินของฉันเหลือแค่นี้เนี่ยไม่พอค่ามือถือของหมอนั่นแน่ๆ แต่ยังดีที่แม่ให้บัตรเครดิตฉันไว้สองใบ ^^;

(โอเคงั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปเอาเองก็ได้) สกายพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบผิดปรกติ

“ไม่...ไม่ต้อง! นายรออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวฉันออกไป” ฉันตะโกนใส่มือถือก่อนจะกดสายทิ้ง

ฉันจะเอาบัตรให้หมอนั่นไปรูดมือถือเอาเองก็ไม่ได้ด้วยสิ เฮ้อ! คงไม่มีทางอื่นแล้วสินะ

 

( Sky’s Talk )

ง่วงนอนชะมัดเลย -O- กว่าปาร์ตี้เมื่อคืนจะเลิกก็เช้าซะแล้วพอกลับไปนอนที่คอนโดได้ไม่กี่ชั่วโมงไอ้พี่ชายตัวดีก็ดันมาถามหามือถืออีก อ่อ...มือถือที่อยู่กับอีฟน่ะเป็นเครื่องของพี่ชายผมเอง พอดีดันใช้รุ่นเดียวกันสีเดียวกัน เมื่อคืนวานมันมาค้างที่ที่ห้องผมเลยเกิดการสลับเครื่องกันเฉยเลย -_- ...หาอยู่ตั้งนานก็ไม่เจอ ผมเลยนึกขึ้นได้ว่าใส่ไว้ในเสื้อสูทที่ให้อีฟยืมไปเลยบอกมันว่าลืมไว้ที่เพื่อน...

‘เวรเอ๊ย! ไปเลยไปเอากลับมาเดี๋ยวนี้เลยฉันจะรอแกอยู่ที่นี่!’

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนถูกมันโยนออกมาจากห้องของผมเองของย้ำมันโยนผมออกมาจากห้องของผม! =_=^ ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงหวงมือถือเวรนั่นขนาดนี้ สงสัยคงมีจะมีความลับหรือไม่ก็มีรูปอดีตฝังใจอยู่มั้ง เอ...แต่อันหลังนี่คงไม่ใช่หรอกมั้ง คลาสโนว่าหาตัวจับยากอย่างพี่ผมเนี่ยนะจะไปมีอดีตฝังใจกะใครเขา

ว่าแต่ทำไมอีฟยังไม่ออกมาอีกวะนี่มันก็ผ่านไปร่วมสิบห้านาทีได้แล้วนะ เธอกะจะให้ผมรอไปถึงเมื่อไหร่กัน นี่ดีนะที่ผมเปิดแอร์รออยู่ในรถน่ะ -*-

กริ๊ก!

เสียงเปิดประตูรถทำให้ผมที่กำลังจะหลับไปจริงๆ ลืมตาขึ้น และคนที่เปิดประตูรถของผมนั่นไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นอีฟนั่นเอง เธอก้มตัวลงมานั่งที่เบาะหน้าด้านข้างผมก่อนที่จะหันไปปิดประตูรถ...

“ไปห้างดีคอน” เธอบอกพลางหันไปดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาด

นี่เธอเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าผมแค่มาเอามือถือที่ลืมไว้เท่านั้นนะ และอีกอย่างจากัวร์ลูกรักของผมมันเหมือนรถแท็กซี่ตรงไหนกัน -*-

“ฉันบอกว่าฉันจะไปห้างดีคอนยังไงล่ะ...รึว่านายไม่รู้จัก -_-”

“...”

“ถ้าไม่ติดว่ารถของฉันเข้าศูนย์อยู่ล่ะก็ฉันให้นายขับรถตามฉันไปแล้วล่ะ... นี่ฉันไม่ได้ว่างทั้งวันนะรีบๆ ออกรถสิ!” อีฟกอดอกพูดอย่างหงุดหงิด

อะไรของเธอกันเนี่ยใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจหน่อยได้มั้ย อยู่ๆ เธอก็มาออกคำสั่งผมเฉยเลยแล้วไอ้ท่าทีหงุดหงิดซะเต็มประดาอะไรนั่นอีก...คนที่ควรหงุดหงิดน่ะควรเป็นผมต่างหากเพราะเธอปล่อยให้ผมรอเกือบยี่สิบนาทียังไม่พอยังจะมาออกคำสั่งแถมขึ้นเสียงใส่ผอีก -*-^

“อีฟฉันแค่มาเอามือถือเฉยๆ นะ อีกอย่างวันนี้ฉันก็ง่วงมากไม่มีอารมณ์ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเธอหรอก -_-” ผมบอกอีฟไปตามตรงถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมง่วงมากล่ะก็ผมคงเต็มใจอย่างยิ่งที่จะพาเธอไปเที่ยวห้าง

“งั้นก็รีบออกรถสินายเองก็จะได้กลับไปนอนไวๆ ยังไงล่ะ -_-”

“เฮ้อ! ก็ได้ๆ -*-^” ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะละสายตาที่จับจ้องคนพูดไม่รู้เรื่องอย่างเธอไปที่ถนนตรงหน้าแทน

ผมพาจากัวร์ลูกรักทยานไปข้างหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงิด เราทั้งคู่ต่างนั่งเงียบจนมาถึงลานจอดรถที่ห้างดีคอน หลังจากที่จากัวร์ลูกรักของผมจอดสนิทได้ไม่กี่วินาทีอีฟก็ลงจากรถ เธอปิดประตูแล้วเดินตรงเข้าห้างโดนไม่สนใจผมเลยสักนิดประหนึ่งว่าผมเป็นแค่คนขับรถของเธอ -*-

ถึงผมจะหงุดหงิดหรือง่วงนอนมากแค่ไหนแต่ผมก็ลงจากรถแล้วเดินตามอีฟเข้าไปในห้างอยู่ดี ถ้าเป็นคนอื่นทำกับผมแบบนี้ล่ะก็ผมคงจะเลิกสนใจและทิ้งให้เธอกลับเองแล้ว แต่ทำไมผมถึงยอมอีฟได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ผมคงจะเป็นบ้าไปแล้วก็ได้ขนาดอีฟทำให้ผมหงุดหงิดมากขนาดนี้ผมยังเดินตามเธออยู่เลย =_=;;

“นายกินอะไรมารึยัง” อีฟหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านอาหารอิตาเลี่ยนก่อนหันมาถามผม

“ยัง -_-” ผมตอบกลับไปด้วยความสัตย์จริง

“งั้นเข้าไปหาอะไรกินก่อนล่ะกัน”

“ฉันยังไม่หิว”

“นายไม่หิวแต่ฉันหิว -_-^”

อีฟหันมามองค้อนใส่ผมนิดๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในร้านโดยมีผมเดินตามไปติดๆ T_T

“...” ผมเอาแต่นั่งจ้องอีฟอย่างหัวเสียทำไมเธอถึงได้เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้นะทั้งๆ ที่วันนี้ผมแค่อยากได้มือถือคืนก็เท่านั้น -_-

“นายจะกินอะไรล่ะฉันจะได้สั่งทีเดียวเลย ^_^” อีฟล่ะสายตาจากเมนูอาหารก่อนที่จะถามผม

“ง่วงนอน -_-^” อารมณ์ของผมตอนนี้ทำให้ผมตอบกลับไปได้แค่นั้นจริงๆ

อีฟเบ้ปากใส่ผมก่อนจะหันไปสั่งอาหารรู้สึกว่าเธอจะสั่งเผื่อผมด้วยนะแต่ผมยังหงุดหงิดไม่หายอยู่ดี รู้ทั้งรู้ว่าผมง่วงนอนมากขนาดไหนยังจะกวนประสาทผมอีก หลังจากที่พนักงานรับออเดอร์เสร็จแล้วผมก็เริ่มภารกิจทันที

“อีฟมือถือของพี่ฉันล่ะ -_-”

“^_^;;”

อีฟส่งยิ้มเจือนๆ มาให้ผมก่อนที่จะยื่น Blackberry สีดำมาให้ผม ว่าแต่ทำไมอีฟยิ้มแปลกๆ ชอบกล ผมชักสังหรณ์ใจขึ้นมาตะหงิดๆ ซะแล้วสิ =_=

ผมเริ่มสำรวจมือถือของพี่ผมทันที เอ...ทำไมมันเปิดเครื่องไม่ได้ล่ะ รึว่าแบตเตอรี่มีปัญหารึไงกัน ผมพลิกมือถือแล้วเปิดฝาหลังออกเพื่อที่จะแกะแบตเตอรี่ออกมาดู ทำไม...ทำไมแบตเตอรี่มันเย็นแปลกๆ -_-;

แหมะ!

“เฮ้ย! O_O!!”

น้ำ! น้ำออกมาจากมือถือของพี่ผมได้ไงเนี่ย! O_O! จะว่าเปียกตอนที่ให้อีฟยืมสูทคลุมฝ่าฝนก็ไม่น่าจะใช่เพราะผมมันใส่ไว้ด้านในเสื้อนะ ผมจึงเงยหน้าไปมองอีฟช้าๆ อย่างต้องการคำอธิบาย

“(_ _);;”

“อีฟ!”

“มันเปียกน้ำก็เลย...พัง T_T”

“...”

“ฉันเอาเสื้อสูทนายไปให้เด็กที่บ้านซัก เอ่อ...เด็กที่บ้านฉันไม่คิดว่าจะมีมือถืออยู่ในนั้นก็เลยยัดเสื้อสูทใส่เครื่องซักผ้าไปเลย TOT;”

“...” ซวยแล้วผมต้องตายแน่ๆ พี่ชายผมเอาผมตายแน่เลย -_-;;

“ฉันขอโทษนะ T_T”

“...”

“นาย...นายอย่าเงียบแบบนั้นสิ ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ TOT”

“อืม...ไม่เป็นไรหรอก” ผมจะโทษอีฟก็คงไม่ได้เพราะผมเป็นคนลืมมือถือไว้ในเสื้อเอง

“คนของฉันทำมือถือนายพัง เพราะฉะนั้นฉันจะซื้อเครื่องใหม่คืนให้เองนาย...นายไม่ต้องห่วง T_T”

“ไม่ต้องหรอก”

“แต่...”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่าเรื่องแค่นี้เอง... อาหารมาพอดีเลยกินกันเถอะ ^_^”

ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่บรรยากาศจะแย่ไปกว่านี้ดูอีฟเองก็รู้สึกผิดเอามากๆ ด้วย ผมเห็นหน้าเธอตอนนี้แล้วโกรธไม่ลงจริงๆ ใบหน้าที่เคยแสดงแต่ความเย็นชาและหยิ่งยะโสได้เลือนหายไปหมดแล้วจะมีก็แต่ใบหน้าที่รู้สึกผิดเหมือนเด็กน้อยที่ถูกผู้ปกครองจับได้ว่าทำความผิดก็ไม่ปราน

อีฟทำหน้าหงอยๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน ...ว่าแต่พี่ชายผมจะปล่อยผมไปมั้ยนะถ้าผมทำหน้าแบบอีฟอ่ะ T_T

หลังจากที่เรากินพิซซ่าจนหมดถาดใหญ่มากสองถาด! (ผมเองเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังกินแทบไม่หมดเลยแต่อีฟกลับกินหมดก่อนผมอีก =O=;;) เราก็เดินเล่นกันสักพักก่อนที่ผมจะพาอีฟไปส่งที่บ้าน

ผมไม่อยากกลับคอนโดเลยเพราะอะไรพวกคุณคงจะรู้นะ T__T;