Music Love... เพลงรัก สื่อความหมายของใจฉัน

รู้บ้างไหม ที่เธอทำไป...

...ฉันหลงเอาไปละเมอ

ได้โปรดอย่าทำให้รักเธอ...

...ถ้าเธอไม่เคยสักนิด ที่คิดจะจริงจัง...

"นี่ไงๆ จอยๆฉันเจอแล้วๆ นี่ไงรายชื่อสิบอันดับแรกของสัตว์มีพิษในทะเลทรายสะฮาร่า"

เตย เพื่อนใหม่ในกลุ่มเดียวกับจอยรีบเดินออกมาจากชั้นหนังสือแถวที่สามโดยถือหนังสือเล่มหนาปึกมาที่จอยซึ่งกำลังหาหนังสืออยู่ที่ชั้นหนังสือแถวที่หนึ่ง

"ใช่เลยเตย ว้าว ดีใจจริงๆที่หาเจอ... ไปถ่ายเอกสารหน้านี้กันเถอะ"

แล้วในจังหวะที่จอยกับเตยกำลังเดินออกจากชั้นหนังสือเตยกับจอยก็เดินไปชนคนที่เดินสวนมาอีกทางทันที

ปึก!

"โอ๊ย ขอโทษคะ"

อันที่จริงจอยกับเตยควรจะล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ แต่คนที่เดินมาชนดึงแขนเอาไว้ได้พอดี แล้วคนที่เดินตามหลังคนที่ชนก็เดินมาทักจอย

"อ้าวจอย^^.. เฮ้ยกายทำไรวะ"

"ป่าวนี่"

พอจอยตั้งหลักได้กายก็รีบปล่อยมือออกจากแขนจอยทันที นนท์กับเตยมองจอยกับกายสลับกันอย่างมีเล่ห์นัยนิดๆ

"อ้าวนนท์... มาทำอะไรเหรอ?"

"พอดีมาหาข้อมูลไปทำรายงานนิดหน่อย งานคู่ของครูวิชาโลกศึกษาน่ะ"

"เหมือนกันเลย... แล้วหาได้ยัง"

"ก็หาได้แล้ว กำลังจะไปถ่ายเอกสารอยู่พอดี"

แล้วจอยกับนนท์ก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนออกไปจากห้องสมุด เตยก็หันมาคุยกับกายที่เดินอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

"กาย วิชาโลกศึกษานายคุ่กับนนท์เหรอ?"

"อืม ใช่ครับ!"

กายหันมาตอบด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอ่อนโยนตามแบบฉบับ เตยก็พยักหน้ารับรู้ แล้วก็เดินไปเอากระเป๋าที่วางไปหน้าห้องสมุด

...

...วันต่อมา(วิชานาฏศิลป์)...

...

"เอาละนักเรียน จับกลุ่มกันกลุ่มละสิบคน แล้วไปแสดงบทบาทสมสุติมาเรื่องอะไรก็ได้ เกี่ยวกับตำนานของโลกนะคะ แล้วอีกสองอาทิตย์ก็มาแสดงให้ครูดู"

พอสิ้นเสียงครูทั้งห้องก็เริ่มส่งเสียงดังโวยวายกันไปทั่วทั้งห้อง นนท์กับกายและเบ็นกำลังจะเดินไปอยู่กลุ่มเดียวกับแชมป์ แต่พอหมูอ้วนเรียกไปเบ็นก็ชวนพวกเขาไปอยู่กลุ่มเดียวกับหมูอ้วนทันที พอเข้าไปนั่งในกลุ่มจอยก็กำลังนั่งเขียนรายชื่ออยู่พอดี

"ครบหรือยังหมูอ้วน?"

"ครบพอดีเลยจอย นี่ๆมีเบ็น นนท์ กาย ครบพอดี"

"อ่าหะ เอ้าๆเบ็น นนท์ กาย เขียนชื่อก่อน"

จอยยื่นกระดาษให้สามหนุ่มซึ่งกายที่นั่งอยู่ใกล้สุดก็ยื่นมือไปรับกระดาษเพื่อมาเขียนชื่อ แต่มือของเขาดั๊นไปโดนมือของจอยพอดีทั้งคู่สบตากันแวบเดียวก็หันกลับมาทำหน้าที่ของใครขอมันต่อ

"แล้วเราจะเอาเรื่องอะไรดีละ?"

"เอาเรื่องพระปฐมเจดีย์ไหม? รายละเอียดเยอะดีนะ"

"อืม แต่ตัวละครเยอะนะนิ้ง แล้วเราจะแบ่งยังไง?"

"ก็แสดงซ้ำก็ได้นี่นาชาช่า อย่าเรื่องมากได้ไหม"

"ก็แค่เสนอความคิดเห็นเองนะนิ้ง"

"แล้วไง ว่าอะไรหรือยัง"

"ก็เมื่อกี้..."

"เอาละพอๆๆๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน เอาเรื่องพระปฐมเจดีย์ก็ได้ๆ จอย เขียนชื่อเรื่องไปเลย"

"จร๊ะๆหมูอ้วน"

จอยรีบจดชื่อเรื่องไว้ในสมุดจด แล้วหันมาถามเพื่อนๆเสียงใส

"แล้วตัวละครละ มีมเหสี พระราชา โอรส พระราชาอีกเมือง คุณยาย อำมาตย์ ฯลฯ"

"พระราชาให้กายเป็น และมเหสีให้กายเป็นเลย^^"

หมูอ้วนหันมาเสนอความคิดคนแรก ทำเอาคนที่ได้รับบทบาทสองคนหันมามองหน้ากันอย่างเขินๆแล้วหลับสายตากันอย่างอายๆ จอยก็เอาสมุดมาปิดปากเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นว่าเธอแอบยิ้มอยู่แล้วตีแขนหมูอ้วนแก้เขิน หมูอ้วนกับเพื่อนๆในกลุ่มก็หัวเราะกันเสียงใส แต่พอจอยหันไปเห็นใบหน้าที่ไม่พอใจของชาช่าจอยก็ถึงกับสะอึก

"ให้ชาช่าเป็นมเหสีดีกว่าไหม ดูชาช่าเหมาะกว่าฉันอีกนะ"

เพื่อนในกลุ่มครุ่นคิดกันอย่างหนักหน่วงและก็พยักหน้ากันอย่างจำยอมเพราะคิดว่าจอยคงมีเหตุผลของเธอ และชาช่าก็ยิ้มอย่างดีใจ แต่กายทำหน้าเซ็งโลกอย่างเห็นได้ชชัด

ออด!!!

พอเสียงออดดังขึ้นครูก็ปล่อยนักเรียนไปเรียนคาบต่อไป จอยก็เดินไปกับเพื่อนในกลุ่ม โดยที่มีสายตาของกายแอบมองอยู่ทุกกริยาบท...

"เฮ้ยเพื่อนๆ วันเสาร์นี้มาซ้อมละครด้วยนะ เดี๋ยวขอเบอร์ทุกๆคนไว้ก่อนนะ"

พอลงมาถึงบันไดชั้นล่างจอยก็หันมาตะโกนบอกเพื่อนในกลุ่มที่เดินตามมาทีหลัง จอยเดินไปขอเบอร์เบ็นก่อนคนแรก พอเดินมาถึงกายที่ยื่นเหม่ออยู่

"กายๆขอเบอร์หน่อย จะได้โทรบอกเวล"

"อ๋อได้ครับๆ"

กายยิ้มอย่างร่าเริงแล้วรีบแลกเบอร์กับจอยทันที พอจอยได้เบอร์ก็ยิ้มให้แล้วเดินไปกับเพื่อนในกลุ่ม กายหันมาบันทึกเบอร์ของจอยว่า

..."คนพิเศษ"...