The Memory จำไว้แล้วนายจะรักฉัน!(YAOI)

ณ มหาวิทลัยแห่งหนึ่ง

"หลบหน่อย เกะกะ!!"เสียงดังโหวกเหวกของนักเรียนหลายคนที่กำลังจะเป็นนักศึกษาในตอนนี้ในกลุ่มอันหนาแน่นพวกเขามาทำอะไรกันน่ะเหรอ...ก็มาดูว่าจะได้พักห้องเดียวกับใครไง แล้วคนที่กำลังจะโดนรุมด้วยรองเท้าคือ...ผมคนนี้เนี่ยครับ-_-อยากจะกรี๊ดให้มันรู้แล้วรู้รอด!!(แต่มันคงดูน่าอนาถ- -) แล้วผมจะรู้ไหมเนี่ยT_Tว่าได้อยู่กับใคร จะว่าไปเดินออกมาจากดงนี่ก่อนดีกว่าก่อนที่จะได้เป็น'โฟล์ค'อัดกระป๋อง=_= 

"ขอโทษครับ ขอทางหน่อย พลั่ก!!"แหง่ะ ผมไปเดินชนใครเข้าเนี่ย ตายแล้วๆรีบเดินออกไปจะดีกว่า....ฟึ่บ แง้~แค่เดินชนทำไมต้องจับแขนกันด้วยเนี้ย 

"หืม~...ชนฉันแล้วไม่ขอโทษงั้นเหรอ^^"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาให้ผม พร้อบใบหน้าของคนๆนั้นที่ยื่นเข้ามาใกล้ ...จนผมต้องใช้มือผลักหน้าออกจนสะบัดไปอีกข้าง

"ขอโทษ จบมั้ย!!"ผมดึงแขนกลับมาก่อนจะจ้ำอ้าวออกมาจากจุดนั้นอย่างหัวเสีย อะไรเนี่ย!!ไปหาของกินแก้เซ็งแล่ว!-3-

โ๊รงอาหาร

"โฟล์ค เฮ้ๆ!"เสียงคุ้นเคยของใครบางคนเรียกผม ก่อนจะหันไปพบกับ...

"ปอร์เช่!"ใช่...เขาเป็นเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่อยู่ประถมด้วยกันแล้วผมก็เรียนกับมันมาไม่เคยแยกห้องมาจนถึงปัจจุบัน...ว่าแต่มันบอกว่ามันสอบไม่ติดไม่ใช่เหรอ ทำไมมาอยู่นี่ได้!=[]=

"อึ้งล่ะสิๆ ฮ่าๆหน้าแกตอนนี้ตลกชะมัด"เช่มันเป็นคนขี้แกล้ง ขี้เล่นครับ อยู่กับมันเป็นต้องฮาทุกที

"ก็เออดิ แกสอบไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ทำไม..."

"ก็ฉันหลอกแกเล่น ก็แค่อยากจะเซอไพรส์ไง><"เหอะๆ เซอไพรส์ตายล่ะ

"โห หลอกฉันมาได้3อาทิตย์เลยนะ ไปจดสถิติเลยไป"ปกติผมไม่ถูกเพื่อนหลอกง่ายหรอกครับ ใครทำอะไรผมรู้ทันหมดแต่คราวนี้ไม่รู้แฮะ ใครจะคิดว่ามันเล่นแบบนี้ล่ะเนอะ=w=

"ไม่ต้องบอกหรอกเพราะจดไว้แล้ว ฮ่าๆๆ"เฮ้อ ว่าแล้วๆ

"แล้วนี่ไปดูรายชื่อห้องมายัง?"

"ดูแล้วๆ เออใช่ฉันจดมาให้แกด้วย นี่ๆ"เช่ยื่นกระดาษเล็กสีขาวมาให้ผม  ชื่อของทุกคนถูกจดด้วยลายมือลวกเพราะรีบ(ไม่งั้นจะถูกเหยียบ)

ห้อง432(อาคาร2)

1.โฟล์ค

2.โอลีฟ

3.ปิกัส

4.อาตมาย์

...เฮ้ย!! ทำไมชื่อคนนี้แปลกๆ=[]=

"แกรู้ชื่อเล่นพวกเขาได้ไง"ผมถามอย่างสงสัย ปกติเขาจะเขียนแค่ชื่อนามสกุลไม่ใช่เรอะ

"ปอร์เช่ซะอย่างรู้อยู่แล้ว"เจ้าเพื่อนตัวดีพูดพลางขยับแว่นขึ้นลง อ้อ ลืมบอกไปว่าปอร์เช่มันใส่แว่นน่ะครับ

"เออ พ่อคนเก่ง งั้นรู้ห้องแล้วไปก่อนนะจะเอากระเป๋าไปเก็บด้วย หนักจะตายแล้ว=3="ผมโบกมือลาปอร์เช่แล้วเดินมายังอาคาร2ในทันที ตึกสูงประมาณ5ชั้นถูกทาด้วยสีขาวทั้งหมด ดูๆแล้วก็สวยดี เฟอร์นิเจอของตึกนี้เป็นไม้ที่ผสมผสานกันได้อย่างลงตัว ดูไปเพลินก็เดินถึงห้องแล้วแฮะ ลองเคาะดูก่อนดีกว่าเผื่อมีคนอยู่

"ก๊อกๆ มีคนอยู่ไหมครับ"ไม่ถึง3วินาที ก็มีคนมาเปิดประตูให้...หน้าเขาออกทางอังกฤษมากเลย ทรงผมตั้งสีทองถูกเซ็ตมาอย่างดี ใบหน้านั่นยิ้มแบบ...หื่นๆยังไงไม่รู้= = ไม่ชอบเลยจริงๆ

"สวัสดี"เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องก็พบกับผู้ชายตัวขาวหน้าตี๋ๆ ใส่เเว่นกรอบดำหนาเตอะนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงขอบหน้าต่าง เขาเอ่ยปากพูดวลีสั้นๆแล้วก็ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ ช่างขยันจริง- -

"อื้ม...ผมชื่อโฟล์คนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย^^;;"

"ครับ ตามสบายนะ"สายตาประกายความหื่นออกมาอย่างชัดเจนจากผู้ชายหน้าอังกฤษคนนั้น ขนลุกไปทั้งตัวแล้วเนี่ย- -

ผมเดินไปเปิดประตูไม้ที่ขัดเงาวาวอยู่ทางด้านซ้ายของห้อง 

"เฮ้ย!!/หืม~"เมื่อเปิดไปก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งยืนนุ่งผ้าเช็ดตัวตัวเดียวที่คาดว่าน่าจะกำลังส่องกระจกอยู่และคนนั้นมันก็คือ...

"นาย...อีกแล้วเหรอ=[]="นายนี่มันคนที่ฉันชนนี่นา ไม่ค่อยชอบขี้หน้าซะด้วยสิ- -*

"อื้ม เข้ามานั่งสิ^^"รอยยิ้มแบบนั้นปรากฎขึ้นอีกครั้ง ให้ตายสิ ยิ้มแบบนี้มัน...

"ฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับนายเหรอ"ผมถามขึ้น ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามัน...

"ใช่แล้ว นาย-อยู่-ห้อง-เดียว-กับ-ฉัน"คำพูดจากปากคนเจ้าเล่ห์ถูกเอ่ยเน้นทีละคำ หมั่นไส้ๆโว้ย!=^=

"ชิ ไม่ต้องย้ำมากหรอกน่า!"ผมวางกระเป๋าลงตรงหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วนั่งลง และเมื่อเปิดออกมาก็พบกับเสื้อผ้าเต็มตู้ไปหมด

อะไรฟะเนี้ยยยยย!! ที่วางผมล่ะ!

"นี่ เสื้อผ้าของนายมันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอไงเนี่ย พับให้มันเป็นระเบียบด้วยสิจับยัดๆอย่างเดียวเลย แล้วฉันจะมีที่วางไหม หัดใช้สมองบ้างสิ ที่บ้านแม่ไม่เคยสอนพับเหรอ โอ๊ย!"กระป๋องครีมโกนหนวดถูกปาเข้าหัวผมอย่างจัง โอยยย...เลือดไหลซิบๆด้วย เจ็บชะมัดT_T

"อย่าพูดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นอีก!!!!"แววตาแข็งกร้าวถูกจ้องมองมายังผม      อะไรกันแค่เรื่องแม่ถึงกับต้องโกรธขนาดนี้เลยหรอ 

"ฉะ...ฉันขอโทษ"แววตานั้นหันไปมองทางอื่นก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นปกติ

"เรื่องเสื้อผ้าฉันน่ะ ถ้ามันหนักหัวนายก็พับเองแล้วกัน"พูดจบ หมอนั่นก็หยิบบ็อกเซอร์ขึ้นมาใส่ทำให้ผมต้องหลุบตาลงทันที

"ฮึ ผู้ชายด้วยกันจะกลัวอะไร"เสียงฝีเท้าค่อยๆเดินตรงมาทางผมยิ่งทำให้ผมหลับตาปี๋ขึ้นกว่าเดิม 

"ไหนดูแผลที่หัวนายหน่อยซิ"ผมค่อยเปิดตาขึ้นช้าๆ หมอนั่นก็เดินมานั่งยองๆตรงหน้าผมแบบใส่เสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์-///-  มือใหญ่แตะที่แผลบนหัวผมเบาๆ

"เดี๋ยวก็หาย ขอโทษที่ทำรุนแรง"สิ้นเสียงก็มีเสียงประตูดังขึ้น เสียงของผู้ชายหน้าอังกฤษคนนั้นตะโกนบอกว่า

"โอลีฟ มีเด็กมาเคลียร์ด้วย ออกมานี่หน่อย"หา...เด็กที่ว่านี่เด็กอะไรเหรอ= = ตกลงหมอนี่ชื่อโอลีฟใช่ไหม งั้นนายหัวทองคนนั้นคงชื่อปิกัสมั้ง แล้วนายแว่นหนานั่นก็คงชื่อ....อาตมาย์เรอะ!! บ้าน่า

____________________

จบแล้ว ติชมบ้างอะไรบ้างนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่าน