เด้กม.ปลายกับนายบอยแบนด์

ทั้งสองคนเดินจูงมือออกมาเจอเคนตะยืนอยู่แก้วเลยบอกว่าให้นาโนรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวเธอไปตามโทโมะให้ นาโนทำท่าจะแย้งแต่ไม่ทันเสียแล้วแก้วรีบวิ่งไปเพราะเธออยากให้เคนตะอยู่กับนาโนสองคนโดยที่ไม่รู้ว่ามีมีนอยู่ตรงนั้นด้วยอีกคน นาโนทำท่าจะเดินตามไปแต่เคนตะเรียกไว้ก่อน

“เดี๋ยว”เคนตะ

“คะ พี่เคนตะเรียกโนหรอคะ”นาโนถาม

“ก็ใช่สิมีอยู่สองคนจะให้ฉันเรียกใครล่ะ”เคนตะตอบแบบกวนๆแต่ในใจก็อยากพูดดีด้วย

“แล้วพี่เคนตะมีอะไรรึป่าวคะ ถ้าไม่มีโนจะได้ไป”นาโนพูดพร้อมทำท่าจะเดินหนีแต่เคนตะจับมือเทอไว้ก่อนที่เทอจะเดินไป

“เจ็บรึป่าว”เคนตะพูดพร้อมกับเอื้อมมือจะจับแผลที่มุมปากของนาโนแต่นาโนพูดขึ้นก่อนเพราะเทอกลัวตัวเองจะเผลอใจ

“ไม่เจ็บค่ะ”แต่พอเคนตะเอามือมาจับที่แผลเทอก็ร้องเจ็บ

“โอ๊ย!!”นาโน

“ไหนบอกว่าไม่เจ็บไง”เคนตะพูดพร้อมกับจูงมือนาโนมานั่งเพื่อที่เค้าจะได้ทำแผลให้เทอ แต่มีนดันเดินมาก่อน

“เคนคะยังไม่กลับอีกหรอคะ”มีนพูดพร้อมกับเดินมาเกาะแขนเคนตะ

“เอ่อ... กำลังจะกลับพอดีเลยครับ”เคนตะพูดกับมีน

“งั้นก็ดีเลยค่ะ พอดีว่ามีนเอารถไปเข้าอู่ไว้น่ะค่ะเคนช่วยไปส่งมีนที่บ้านหน่อยนะคะ”เคนตะไม่ตอบอะไรเทอเลยอ้อนเคนตะ

“นะคะเคนไปส่งมีนหน่อยนะคะ”มีน

“ก็ได้ครับ”เคนตะ

“เคนใจดีกับมีนเสมอเลยนะคะ”มีนพูดพร้อมกับกระโดดหอมแก้มเคนตะ

มีนคงลืมไปว่ามีนาโนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยอีกคนหรือว่าเทอจงใจ

“มีนอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ เราเลิกกันแล้วมันจะดูไม่ดีนะครับ”เคนตะพูดกับมีนเพราะความจริงแล้วเคนตะก้แคร์นาโนเหมือนกัน

“เลิกแล้วก็กับมาคบกับใหม่ได้นี่คะ”มีนพูดพร้อมกับหันไปมองหน้านาโน

“ไปกันเถอะค่ะเคนมีนอยากกลับบ้านแล้วค่ะ”แล้วเทอก็เดินจูงมือเคนตะให้ตามมา

นาโนนั่งน้ำตาคลอแต่เทอก็ทำอะไรไม่ได้ เทอมันก็แค่เ