เมื่อโลกนี้ไม่มีเธอ (หยาบ)

"สวัสดี ผมชื่อ วชิรินทร์ ทาคิยะ เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น..." 

ร่างสูงโปร่งกำยำที่ปรากฏตัวขึ้นหน้าห้องแนะนำตัว เด็กหนุ่มแต่งตัวถูกระเบียบ ซึ่งถือเป็นธรรมดาในวันแรกๆ กระเป๋าเป้ยี่ห้อดังที่สะพายอยู่ดูราคาสูง รองเท้าสีดำทะมึนทำจากหนังขัดมัน ใบหน้าเรียงยาว ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ผมยาวไปถึงต้นคอแต่ก็เปิดข้างและกรีดลายสองเส้น เมื่อกล่าวเสร็จ เสียงอื้ออึงก็ดังขึ้นในห้องทันที โดยที่ในนั้นก็รวมไปถึง...

"เฮอะ เด็กใหม่..." 

"เป็นลูกครึ่งคิดว่าเท่ห์นักรึไงวะ" 

ฝาแฝดคู่แสบเริ่มวิจารณ์คนตรงหน้า แม้พวกเขาจะนั่งอยู่หลังสูด แต่ก็ไม่พ้นโสตประสาทของวชิรินทร์ ขายาวก้าวไปโดยไม่สนอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เสียงวิจารย์ทั้งห้องเงียบลงกะทันหัน เด็กหนุ่มเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะที่ติดกันของสองแฝด ดวงตาคมกริบสลับจ้องลึกลงไปในตาของอีกฝ่ายทั้งคู่ 

"พูดผิดพูดใหม่ได้นะ..." น้ำเสียงทุ้มต่ำเยือกเย็นน่ากลัวเปล่งออกมา ทำให้สองคนขนลุก

"อ่า นักเรียน อย่าเพิ่งมีเรื่องกันเลยนะ ขอร้องล่ะ นี่วันแรกของเขาเอง ไปนั่งที่ก่อน" อาจารย์รู้ล่วงหน้าจึงรีบห้ามปราม

"ช่ายยย วชิรินทร์..." ตัวปัญหาทั้งสองลากเสียงยาวอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ดูก็รู้ว่ากำลังพยายามกลบความกลัว 

"เอาเป็นว่าเธอสองคนช่วยรับผิดชอบดูแลวชิรินทร์ในช่วงนี้ก่อนละกันนะ ส่วนเธอ..." อาจารย์ประจำชั้นชี้นิ้วไปยังเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ว่างอยู่หน้าที่ที่คู่แฝดนั่งอยู่ "วันนี้นั่งนี่ก่อนก็ได้จ้ะ" 

"เรียนกูว่า เวย์" เขาพูดทิ้งท้าย แล้วนั่งลงด้านหน้าทั้งสอง

เด็กแปดคนกลุ่มเดิมเดินผ่าฝูงชนที่แหวกทางให้ตอนเย็น คาบสุดท้ายเวย์เรียนอยู่ตึกหน้าโรงเรียน จึงต้องเดินกลับมาเก็บของที่ตึกหลักด้านใน และเมื่อทุกคนแหวกทางให้เขาโดยไม่รู้เหตุ เด็กหนุ่มก็เลยเดินมาอย่างหน้าตาเฉย โดยมีแฝดคู่เดิมที่แนะนำตัวกับเขาไปว่าชื่อกรรและยอด เดินตามมาด้านหลังโดยรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร เวย์เห็นแปดคนที่กำลังเดินมาแต่ไกลก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ร่างสูงยังคงก้าวไปไม่หยุดยั้ง 

ส่วนพวกที่เดินนำอยู่ด้านหน้าของแปดคนเห็นมีคนไม่ยอมเปิดทางแล้วยังเดินสวนมาแบบนี้ก็นึกแปลกใจ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งมายืนประจันหน้ากับผู้กล้าทั้งสาม 

"นี่ไม่กะจะหลีกทางให้รึไงวะ" คนข้างหน้าถามเวย์ 

"ต้องหลีกด้วยเหรอ" เขาตอบสั้นๆ 

"เด็กใหม่สินะ กูไม่เคยเห็นมึงแถวนี้ ไม่รู้จักพวกเราหรอกว่ะ" คนด้านหน้าอีกคนกล่าว 

"ใช่...แล้วยังไง" เวย์ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร 

"อย่างงี้มันต้องสั่งสอนกันหน่อยแล้วพี่!!!" เด็กหลังแถววิ่งออกมาจากกลุ่มสู่ด้านหน้า 

เวย์วางกระเป๋าเป้ลงเบาๆ แล้วยืนนิ่งเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ดวงตาจ้องไปยังคนที่กำลังวิ่งเข้ามา เด็กคนนั้นง้างหมัดเตรียมเหนี่ยวเต็มแรง เสี้ยววินาทีนั้นเองที่เรื่องราวในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้เปลี่ยนไป เวย์เบี่ยงลงหลบหมัดอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเป็นไปเหมือนสโลโมชั่น จังหวะนั้นเด็กหนุ่มก้าวขาซ้ายไปด้านหน้าแต่เฉียงขวา แล้วม้วนตัวบิดเท้าตามเข็มนาฬิกา หันหลังให้ศัตรูแล้วยกเท้าขวาถีบออกไปยังลิ้นปี่ของคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ 

เมื่อถูกถีบอย่างแรง ร่างที่เล็กกว่าก็กระเด็นออกไปด้านขวาสู่กำแพงผู้คนที่ยืนมุงดูกันอยู่ด้วยความตกตะลึง ร่างนั้นพยายามยันตัวลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็เสียหลักตกลงไปที่เดิม 

"...อึก...อะ ไอ้บ้าเอ้ย..." เขาสลบไปพร้อมกับเลือดที่หลั่งออกมาจากมุมปากเล็กน้อย

"อย่างงี้เหรอ...ที่จะให้หลีกให้น่ะ" เวย์กลับมาจ้องคนหน้าแถวที่บอกให้หลีกให้ก่อนหน้านี้หน้าตาเฉย 

คู่แฝดกรรยอดก็ได้แต่อ้าปากค้างไม่เชื่อตาตนเอง ต่อให้ต่อยเก่งหรือจะแข็งแรงขนาดไหน ก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าขัดขืนนักเลงถิ่นกลุ่มนี้ 

"สู้กับคนที่ตัวเท่ากันสิวะ!!!" คนด้านหน้าซึ่งตัวใหญ่กว่าคนเมื่อครู่ก้าวออกมาแต่ถูกอีกคนดึงห้ามไว้ "อะไรพี่ ให้ผมไปเหอะน่า ปล่อยสิ...อัก" 

ผู้เป็นเหมือนหัวหน้าชกไปที่ใบหน้าของลูกน้องตนอย่างไม่สบอารมณ์ท่ามกลางความตกใจของลูกน้องคนอื่นๆ 

"ใครสั่งให้มึงขัดคำสั่งวะ" น้ำเสียงเยือกเย็นปล่อยออกมาพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายที่เลือดซึมอยู่บนมุมปากอีกคน 

"ไงต่อ..." เวย์เอ่ยแทรก "ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูจะได้ไปเก็บของ..." 

"ต้องขอโทษด้วย..." ผู้เป็นหัวหน้าหันมาเชิดยิ้มที่มุมปาก "...ที่ลูกน้องของกูไม่เอาไหน มันไม่ชินหรอก ไม่มีคนกล้าทำอะไรกับพวกเรามาสามสี่ปีแล้ว แล้วนายชื่ออะไร" 

"วชิรินทร์ ทาคิยะ เรียกกูว่าเวย์" เมื่อกล่าวเสร็จ คิ้วของอีกฝ่ายก็เลิกขึ้นอย่างสนใจ 

"ชื่อดีนี่...สายฟ้าของพระอินทร์ ลูกครึ่งญี่ปู่นซะด้วยล่ะสิ ดี ต่อไปนี้จะได้มีอะไรทำ แต่วันนี้เอาไว้ก่อน กูรีบกลับ" 

"อือ..." เวย์ตอบสั้นๆแล้วหันไปหากรรและยอดเพื่อส่งสัญญาณว่าไปกันได้แล้ว สองคนจึงได้แต่เดินตามมาเงียบๆ 

"เฮ้ยมึง...กล้าได้ไงวะ โหดว่ะ" ยอดอดทึ่งไม่ได้ 

"อะไร" เวย์ถามสั้นๆ 

"ก็เมื่อกี๊แม่งนักเลงถิ่นนะเว่ย...แก๊งที่โหดที่สุดในโรงเรียนเรา" 

"คนที่เป็นหัวหน้าที่คุยกะมึงชื่อพี่ซี๊ด" กรรปิดล็อคเกอร์โครมใหญ่ "เขาคุมโรงเรียนนี้อยู่" 

"แล้ว..." 

"ไม่กลัวเลยรึไง" ยอดเลิกคิ้ว "ไอ้บ้านี่..." 

"มีไรน่ากลัวเหรอ" เวย์ย้อนอย่างไร้อารมณ์ 

"ไอ้นี่เจ๋งว่ะ" กรรเชิดยิ้มขึ้นพร้อมออกเดินนำ "กูว่าที่นี่กำลังจะเปลี่ยนไป..." 

"เพราะ..." 

"เพราะมึงเลยแหละ" ยอดยิ้มตาม