Bad Tomboy ร้ายกี่ครั้ง...ก็รักเธอ

           “ลียุนอา เมื่อไหร่เธอจะเลิกหาเรื่องปวดหัวให้ฉันสักทีหา!”

           เสียงกรีดร้องโวยวายของหญิงสาววัยสามสิบปลายๆ ดังก้องไปทั่วห้องรับแขกสุดหรูของคฤหาสน์หลังใหญ่ แข่งกับเสียงสายฝนที่เทกระหน่ำอยู่ด้านนอก เล่นเอาขี้หูของหลานสาวลูกครึ่งไทย - เกาหลี (หน้าหล่อ) เต้นระบำเป็นจังหวะร็อก มือเรียวสวยทั้งสองเกือบยกขึ้นมาปิดหูหนีเสียงแหลมของผู้เป็นอาแทบไม่ทัน

           “เจนมีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลย”

             พิมพ์มาดา แม่เลี้ยงเป็นภรรยาใหม่ของพ่อ ผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลยาวหยักศกถึงกลางหลัง เช่นเดียวกับนัยน์ตากลมโตคู่สวยที่ฉายแววเป็นห่วงเป็นใยลูกเลี้ยงอย่างเด่นชัด เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้น้องสาวของสามีใจเย็นๆ แต่ดูท่าจะไร้ผล

            “จะให้เจนใจเย็นได้ไงค่ะ ในเมื่อลูกเลี้ยงของคุณถูกอาจารย์ไล่ออกจากโรงเรียนเพราะมีเรื่องกับกลุ่มนักเรียนชาย และครั้งนี้ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย ตั้งแต่ย้ายเข้าไปเรียนยัยยุนก็ก่อปัญหาไม่หยุด ทั้งหาเรื่องชกต่อยทั้งสร้างวีรกรรมให้อาจารย์ปวดหัวเล่น”

            “ยุนว่าไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย เพราะวัยรุ่นสมัยนี้ก็ชอบมีปัญหาเรื่องชกต่อยกันบ่อย มันเป็นเรื่องธรรมดาน่า” เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวย ส่องประกายระยิบ หันมาขอความช่วยเหลือจากแม่เลี้ยงอย่างออดอ้อน

             “ใช่จ๊ะ” พิมพ์มาดาพยักหน้ายิ้มตอบรับเจื่อนๆ ทำให้อาเจนชักสีหน้าไม่พอใจที่เห็นเธอเข้าข้างลูกเลี้ยงเสียเต็มประดา

            “พรุ่งนี้เราค่อยหาโรงเรียนใหม่ให้ยุนแล้วกัน วันนี้ให้ยุนขึ้นไปนอนพักก่อนเหอะ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ เจน”

            “ไม่ต้องไปหาโรงเรียนใหม่ที่ไหนแล้ว!” คำพูดของเจนทำเอาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงสะดุ้งโหยงตกใจเบิกตากว้างไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร ไม่ให้หลานสาวคนนี้เข้าเรียนที่โรงเรียนไหนอีกแล้วเหรอ หรือว่า... จะไล่ยุนอาออกจากบ้านเพื่อเป็นการลงโทษ ความคิดสับสนวุ่นวายหมุนเวียนอยู่ในหัวพิมพ์มาดาอย่างมึนงงสุดขีด

            “พรุ่งนี้เจนจะให้ยุนเข้าเรียนโรงเรียนเซนจูเนียร์ของพ่อมันนั่นแหละ”

            “อะไรนะ!” ยุนอาอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นัยน์ตาสีน้ำตาลส่องแววไม่พอใจอย่างเห็นชัด ร่างสูงลุกพรวดขึ้นมาประจันหน้ากับอาสาวและเอ่ยเสียงแข็งกร้าว

             “ยุนเคยบอกอาแล้วไงว่าจะไม่เข้าไปเรียนในโรงเรียนของพ่อเด็ดขาด! เว้นแต่ว่าอาจะให้ยุนออกจากบ้านไปตามทางของยุนเสียดีกว่าเข้าไปเรียนที่นั่น” สิ้นคำ มือเรียวขาวสวยของผู้เป็นอาก็ตบเข้าใบหน้าหลานสาวเต็มแรงด้วยความโกรธเกรี้ยว

            “เจน!” พิมพ์มาดาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ รีบเข้ามายืนขวางทั้งสองคนก่อนที่อากับหลานจะเริ่มก่อสงครามกลางบ้าน “พอได้แล้ว! ขึ้นไปนอนซะ ฉันจะคุยกับยุนเอง”

             “เมื่อไหร่เธอจะเลิกเกลียดพ่อตัวเองซะที” อาเจนตวาดเสียงลั่นใส่หน้าหลานสาวอย่างโกรธเคือง ก่อนสะบัดตัวเดินหายขึ้นไปบนห้อง

                พิมพ์มาดามองตามแผ่นหลังของร่างบางที่หายขึ้นไปชั้นบน ก่อนถอนใจยาวอย่างเหนื่อยระอา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอ่อนแสงหันมาสบตากับลูกเลี้ยงที่ยืนก้มหน้าตัวสั่นอยู่ข้างๆ ด้วยความเป็นห่วง

            “ไม่ไป ไม่ว่าน้าจะพูดยังไง” ยุนอาเงยหน้าที่มีรอยบวมแดงซีกซ้ายขึ้นมาสบตาแม่เลี้ยงด้วยสายตาทั้งโกรธทั้งเจ็บปวดจนน้ำตาเอ่อล้นไหลอาบแก้ม ความรู้สึกน้อยใจที่ถูกอาสาวตบหน้าทำให้เธออยากจะวิ่งหนีออกจากบ้านไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ!

            “ยุนไม่มีวันเข้าเรียนที่โรงเรียนนั่นเด็ดขาด!” สิ้นคำ ร่างสูงก็พาตัวเองวิ่งขึ้นห้องไปตามด้วยเสียงประตูห้องที่ถูกปิดอย่างแรง

           พิมพ์มาดาเห็นแล้วรู้สึกสะเทือนใจ นึกกลัวว่าพรุ่งนี้อาเจนจะทำอย่างไรกับหลานสาวสุดดื้อคนนี้ แต่เธอไม่ใช่หมอดูจึงไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

             พิมพ์มาดาถอนใจยาวและทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกสายฝนยังคงตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังเป็นระยะไม่ต่างกับจิตใจของคนในบ้านวันนี้ ไม่สิ เกือบสิบปีแล้วที่เธอแต่งงานกับ ‘เทพกร’ พ่อของยุนอาแล้วพาลูกติดเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นไอแห่งความเศร้าหมอง ดวงใจอันดำมืดของสองพ่อลูกที่ถูกปิดกั้นมานาน

            ...ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากเขาสองคน