มือสังหารแห่งรัตติกาล

           


                  ท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิด ไร้ซึ่งแสงจันทร์และแสงดาว เมฆหมอกบดบังท้องฟ้ายามราตรี ทำให้รู้สึกเงียบเหงามากกว่าคืนไหนๆ อากาศเย็นจัดจนไม่มีใครอยากออกมาข้างนอกมากนัก จึงไม่มีใครรับรู้ว่าเหล่ามือสังหารกำลังตามล่าแม่ลูกคู่หนึ่งอยู่ ซึ่งนั่นอาจจะเป็นผลดีแก่พวกก็ได้ที่ไม่ต้องมาเผชิญความตาย
                  นางและลูกหลบหนีมาโดยไม่หยุดพัก ความหนาวเย็นซึมลึกไปทุกอณู เลือดในกายแทบจับตัวเป็นน้ำแข็ง ผิดกับบาดแผลตรงหน้าท้องที่ปริออกจนเลือดอุ่นๆไหลทะลัก เมื่อบวกกับความหนาวเย็นแล้วร่างในชุดคลุมจึงอ่อนล้าลงไปถนัดตา ก่อนจะทรุดลงบนผืนหิมะเพราะพิษบาดแผล แต่เมื่อมองดูลูกสาวแล้ว ใบหน้าอ่อนเยาว์ไม่มีเค้าของความเหนื่อยล้าสักนิด...ถึงแม้นางอาจจะไม่รอด แต่ลูกนางต้องรอด!!!
                 "หนี...หนีไป..แค่กๆ" นางพูดติดขัดอากาศเริ่มลดลงเรื่อยๆ ในที่สุดผู้เป็นมารดาก็กระอักลิ่มเลือดออกมา เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเวลาของนางเหลือน้อยเต็มที
                 "...โซลีเวีย...ตระกูล..แม่..."
                 "ข้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ท่านแม่ก็รู้ดี...ไม่เป็นไรแน่นอนค่ะ"
                      ฟาเรเซียร์ยิ้มน้อยๆเป็นเชิงให้กำลังใจ พลางีบมือที่บัดนี้เริ่มเย็นชืดขึ้น หยดน้ำใสไหลรินออกมาด้วยความปวดร้าว ภาพตรงหน้าเริ่มลางเลือน นางไม่อาจช่วยลูกได้อีกต่อไป
                          ...ข้าขอโทษ ชาร์ลอส...
                      ลมหายใจเฮือกสุดท้ายหลุดลอยไปและ...หยุดลงตลอดกาล ดวงตาสีฟ้ากระจ่างเช่นเดียวกับผู้เป็นแม่ไม่ฉายแววใดๆผิดกับเด็กในวัยเดียวกัน...รอยยิ้มสุดท้ายสำหรับแม่...
                      ฟาเรเซียร์มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเศร้าศร้อย หากไร้น้ำตา...ความตายมักจะมอบสิ่งที่ไม่ปราถนาให้เสมอ..ดั่งทุกครั้ง...
                      ชั่วขณะหนึ่ง...ราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์ ทั้งความหนาวเย็น...ทั้งเหล่ามือสังหารไม่อาจดึงดูดความสนใจของนางได้อีก...ความรู้สึกต่างๆช่างลางเลือนเสียจริง...
                       รอยยิ้ม...จิตอีกดวงที่แยกเป็นสอง...เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบา...
                     "หลับซะนะ จิตอีกครึ่งของข้า"