soulmate เนื้อคู่ อยากรู้ว่าใช่เธอ

โรซานแลนด์ คือไร่กุหลาบที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ และเป็นที่เดียวที่เปิดให้เข้าชมได้ฟรี  เจ้าของที่นี่คือ

แพทย์หญิงโรเลนซ์   โรซานเดรีย  อดีตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านนิติเวชศาสตร์ที่ปัจจุบันแต่งงานกับตำรวจหนุ่มอนาคตไกล ที่ทุกคนรู้จักกันดีในชื่อ เอริค   แวดาริค  สถานที่แห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อเป็นบ้านพักตากอากาศของตระกูล   แวดาริค   แต่ด้วยความที่มีกุหลาบมาก ตระกูลแวดาริคเลยอนุญาตให้ชาวบ้านในละแวกนั้นสามารถตัดดอกกุหลาบที่บานเต็มที่แล้วไปขายได้ตามต้องการ  ส่วนใครที่อยากมาจัดงานแต่งงานหรือเป็นสถานที่ถ่ายรูปตระกูลแวดาริคก็ยินดีให้เข้าชมฟรี  ทำให้ชาวบ้านในละแวกนั้นรักและเคารพคนในตระกูลแวดาริคทุกคนโดยเฉพาะหนูน้อย  วินเทอร์    แวดาริค   ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูล 

 เด็กชายผู้ถูกล่าวถึงกำลังนั่งอยู่ในซุ่มดอกไม้   ซึ่งเป็นส่วนเดียวในไร่เท่านั้นที่ไม่เปิดให้เข้าชม เพราะเป็นโซนที่เป็นที่ตั้งของคฤหาสน์สีขาวสง่าและสวนกุหลาบสีขาวที่ตอนนี้กำลังบานสะพรั่ง  และนั่นเป็นเหตุผลให้เขาปฏิเสธที่จะตามพ่อแม่ไปต่างประเทศเพราะช่วงนี้แหละเป็นช่วงเวลาที่ดอกกุหลาบที่เขาปลูกไว้จะบานเต็มสวน และคือช่วงเวลาที่รูปถ่ายดอกกุหลาบจะออกมาสมบูรณ์แบบ  เด็กหนุ่มเดินแพลนมุมภาพไปเรื่อยๆจนหน้าจอไปหยุดตรงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะเด็ดกุหลาบของเขา

“จะเด็ดมันทำไมอยู่กับต้นก็สวยอยู่แล้ว”

“อ้าวลมมาตั้งแต่เมื่อไร”เด็กสาวพูดอย่างตกใจก่อนที่จะพยายามซ่อนดอกกุหลาบไว้ข้างหลัง

“ก็มาตั้งแต่ที่เธอพยายามประทุษร้ายดอกกุหลาบชั้น”

“ง่าชั้นก็มันสวยนี่นา “ เธอโบกกุหลาบในมือไปมาด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

“ทำไมวันนี้มาตอนเย็นหล่ะ”

“ก็ลองทำขนมสูตรใหม่เลยเอามาให้นายลองกิน”

“ถ้ากินแล้วชั้นจะรอดใช่ไหม”

“รอดสิ ไม่กินก็ได้นะกลับบ้านแล้วเชอะ”

“โอ้ล้อเล่นหน่า  ขนมเธออร่อยจะตาย”เด็กชายหยิกแก้มเด็กสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว

“เจ็บนะจะมาดึงแก้มเค้าทำไม”

“ไม่ต้องพูดมากเลย  เอาขนมมาแลกกับดอกกุหลาบที่เธอเพิ่งเด็ดไป”

“เชอะ  ก็ได้ว่าแต่จะให้ยืนอีกนานมั้ย”

“ก็เดินไปในซุ้มสิ พูดยังกับไม่รู้จักทางยัยบ้องเอ๋ย” เด็กชายพูด ก่อนจะเดินนำไปที่ซุ้ม เมื่อถึงซุ้มเด็กสาวก็จัดขนมเค้กหน้าตาน่ารับประทานใส่จานก่อนจะตัดแบ่งเป็นชิ้นเล็กและยื่นชิ้นหนึ่งให้เด็กชาย

“ทำไมเธอถึงชอบเบเกอรี่หรอ”

“ก็ชั้นชอบเห็นคนที่กินขนมของชั้นมีความสุขเหมือนนายตอนนี้ไง” เด็กสาวยิ้มพลางหันไปมองใบหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งกินเค้กอยู่ข้างๆ“เลอะหมดแล้วเดี๋ยวชั้นเช็คให้ยื่นหน้ามาสิ”

“อืม”เด็กชายยื่นหน้ามาให้เด็กสาวเช็คอย่างว่าง่าย

“กินด้วยกันสิ”

“ไม่เป็นไรชั้นอยากให้นายกินมากกว่า”

“ถ้าเธอไม่กินชั้นก็ไม่กิน”

“-.- ง่ะชั้นกินก็ได้ เรื่องมากจริงชั้นไม่วางยาเบื่อนายหลอกหน่า เพราะถึงชั้นวางนายก็ไม่ตายอยู่ดี” เด็กสาวตักเค้กไปบ่นไป กว่าจะรู้ตัวว่าโดนเด็กชายแอบถ่ายรูปไปเสียแล้ว

“ลบเดี๋ยวนี้เลยนะไม่งั้นชั้นโกรธนายจริงๆด้วย”หญิงสาวทำตาเขียวใส่

“ไม่อ่ะ รูปเธอออกจะน่าร้ากกก”

“ลมจะลบไม่ลบ ถ้าไม่นายไม่ลบ แม่จะเตะก้านคอให้”

“ใจเย็นๆ  เอ้าลบก็ได้นี่ไง”เด็กชายยกมือเป็นเชิงยอมแห้ แล้วยืนกล้องให้เด็กสาวดู

“ก็แค่นี้”เด็กสาวส่งกล้องให้เด็กชายด้วยทีท่าทีพอใจ โดยหารู้ไม่ว่าเด็กชายแอบเก็บรูปไว้

“ลม”

“หือ” เด็กชายขานรับพลางเลื่อนดูรูปในกล้องไปเรื่อยๆ

“ถ้าเกิดวันหนึ่งชั้นต้องจากนายไปล่ะ”

“ทำไม หรือว่าเธอจะไปตาย”

“ไอ้บ้า ปากหรอกนั้นนะ”

“แล้วตกลงเธอจะไปไหนหรอ  แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเธอหายไปชั้นจะตามไปกระชากหัวเธอกลับมาที่นี่”

“โหดอ่ะ นายพูดอย่างนี้แล้วชั้นจะกล้าไปไหนล่ะ” เด็กสาวพูดพลางแอบลอบถอนหายใจเบาๆ ‘เอาหน่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยบอกก็ได้’ เด็กสาวคิด

หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งเงียบโดยไม่มีใครเริ่มบทสนทนากัน  เหมือนกับว่าทั้งคู่จะรู้ว่าโชคชะตาจะแยกเธอและเขาออกจากกัน  

“เออ  ชั้นไปก่อนนะ”

“พรุ่งนี้เธอจะมาที่นี่อีกไหม”

“ก็ต้องมาสิ”

“สัญญานะ”

“เออ สัญญา”เด็กสาวพูดโดยไม่รูทำไมลึกๆเธอกลับคิดว่าเธอคงไม่สามารถรักษาสัญญาได้ เธอสะพายเป้ก้าวเดินออกไปทันใดนั้นรถกระบะที่แล่นด้วยความเร็วก็พุ่งชนเข้าที่ร่างบางอย่างแรง

“ว้าย ”เด็กสาวตะโกนอย่างตกใจก่อนที่แสงสว่างจะดับลงหลังจากนั้นเธอก็ไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรอีกเลย