Guardian Deity ภาคแรก ศาสตราแห่งความหวัง

เช้าวันหนึ่ง ท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็น ที่ปลกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน และ สีแดงสดที่มาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด เสียงเด็กทารกตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ไม่รู้ว่าร้องเพราะอากาศที่หนาวเหน็บ หรือ เพราะเค้าได้รับรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเค้าได้ตายจากไปกันแน่….

            “ อุแว๊………….อุแว๊…… ”

“คุณค่ะ ดะ…ดูนั้นสิ มีเด็กทารกที่รอดชีวิตอยู่ค่ะ” หญิงสาวผมดำที่ยาวไปถึงเอวของเธอกำลังพูดพร้อมกวักมือเรียกสามี

“ จะ…จริงหรอ ไหนดูสิ ”

“ เฮ้ย !!จริงด้วย คุณช่วยกันเอาเค้าออกมาเถอะ ” ชายผมสีน้ำตาลรูปร่างค่อนข้างใหญ่พอสมควรกำลังพยายามปัดสิ่งกีดขว้างทั้งหมดออก เพื่อที่จะรีบช่วยเด็กทารกตัวน้อยให้รอดพ้นจากความตาย

“ เอ้า..ฮึบ.. ”ชายหนุ่มอุ้มเด็กทารกขึ้นมาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับสำรวจเด็กน้อยอย่างละเอียด

“ อืม…ดีนะ เค้าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน แต่เอ๊ะ ทำไมตรงไหล่มีสีแดงๆ อ้าว!!….เฮ้ย…เลือดนี้น่า คุณเราต้องรีบพาเด็กคนนี้กลับไปรักษาแล้วละ”

“ ค่ะ คุณ ฉันว่าเรารีบเข้าเถอะค่ะ เดียวพวก เดม่อนดิอิตี้ (Demon Deity) กลับเข้ามาเห็นเข้าจะยุ่งเอา ”

“ นั้นสินะ…จากนี้ไปเราต้องปกป้องเค้าจนกว่าวันหนึ่ง…จะมาถึง เพราะเค้าอาจจะเป็นเด็กในคำนายผู้ซึ่งจะทำลายล้างเหล่าสิ่งชั่วร้ายแห่งยุคให้หมดสิ้น ” ชายหนุ่มพูดพร้อมส่งเด็กทารกมาให้ภรรยา พร้อมขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปอย่างเร็วที่สุด

“ คุณคิดว่าจะเป็นเค้าหรอค่ะ ”

“ มันก็ไม่แน่ เค้าเป็นผู้รอดเพียงคนเดียวในเผ่าแองเจลีค เป็นเผ่าที่มีทุกๆคนจะมีนัยต์ตาสีฟ้าและผมสีขาว ซึ่งในคำนายได้บอกไว้ว่า 1 ในเด็ก 5คนที่จะเป็นผู้ก้อบกู้โลกจะมาเกิดในเผ่าแห่งนี้ ”

ชายหนุ่มพยายามขับฝ่าพายุหิมะสีขาวโพลน รอบข้างที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและซากศพทั้ง หญิง ชาย เด็ก และ คนแก่ อย่างรีบร้อน เพราะต้องคืนให้พายุแรงยิ่งกว่านี้คงไม่ดีแน่

“ ไม่น่าเชื่อเลยนะค่ะ ทั้งๆที่เผ่านี้ค่อนข้างจะปิดตัวเองจากโลกภายนอก ขนาดพวกเรายังต้องใช้เวลานับ 10 ปีกว่าจะหาพวกเค้าเจอ แต่น่าเสียดายที่พวกเรามาช้าเกินไป ” หญิงสาวพูดพร้อมมองหน้าเด็กทารกตัวน้อย น้ำตาเริ่มปริ่มในดวงตาของเธอ

“ คุณอย่าเสียใจไปเลย เราเองก็พยายามทำดีที่สุดแล้ว จากนี้ไปสิ่งที่เราต้องทำคือคอยเลี้ยงดูเค้าให้เติบใหญ่อย่างมีความสุขและดำเนินโชคชะตาด้วยตัวของเค้าเอง ”

          หญิงสาวมองหน้าเด็กตัวน้อยด้วยความเห็นดู เด็กน้อยที่กำลังหลับ เด็กน้อยที่อนาคตจะต้องเจอกับความยากลำบาก เด็กน้อยที่จะเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ เธอออกเสียงอย่างแผ่วเบา แต่มั่นคงว่า

            “ ฉัน... ไม่สิ จากนี้ไป แม่จะคอยปกป้องลูกเอง… ”

-15 ปีผ่านไป-

            “ ไรท์…..ตื่นรึยังลูก รีบลงมากินข้าวได้แล้ว เดียวจะไปโรงเรียนสายนะลูก ”

          “ คร้าบแม่…จะลงไปเดียวนี้และคร้าบบบบบ ” เด็กหนุ่มผมสั้นสีขาว ดวงตากลมโตใสปิ๊งสีฟ้า กำลังรีบแต่งตัว พร้อมกับรีบวิ่งลงบันได้มาอย่างรวดเร็ว ผมชะโงกมองดูแม่ของเค้า

            “ มากินข้าวลูก แม่ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว ” หญิงสาวจัดแจงพร้อมยกจานที่มีไส้กรอก เบค่อน แฮม มาว่างบนโต๊ะกินข้าว เด็กหนุ่มก็รีบโดนมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับกินอย่างเอร็ดอร่อย

          “ แม่ฮะ พ่อละ ”

          “ พ่อออกไปทำงานแล้วลูก วันนี้ที่บริษัทพ่อเค้ามีประชุมด่วนน่ะ ”

          “ เหรอ..ครับ พักนี้พ่อดูยุ่งทุกวันเลย เจอหน้าก็ไม่ค่อยได้คุย ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมก้มหน้า

          “ เหงาหรอลูก… ช่วงนี้พ่อเค้าอาจจะงานยุ่งไปหน่อย แต่ลูกจำไว้ได้เลย พ่อเค้ารักลูกมาก มากที่สุดในโลกเลยล่ะ ” เธอพูดพร้อมให้กำลังใจลูก เธอสังเกตเห็นว่ามันไม่ได้ช่วยให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาได้เลย

          “ งัน…เอางี้ไหมละจ๊ะ ไว้ถ้าพ่อว่างเมื่อไร เราไปเที่ยวกันดีไหม ” เธอพูดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ลูกชาย

            เด็กหนุ่มพอได้ยินก็เริ่มยิ้มออก

          “ จริงนะ แม่ เย้ๆๆ จะได้ไปเที่ยวแล้วววว ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งมากอดแม่สุดที่รักของเค้า

            “ จ้าๆ แม่ว่าลูกรีบไปเรียนได้แล้วนะ วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่ควรไปสายนะ ”

          “ ค้าบ…งันผมรีบไปก่อนละนะครับ ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งไปหยิบกระเป๋า จากนั้นก็หันมาโบกมือให้กับแม่ของเค้า แล้วรีบวิ่งออกไป

            ‘ เฮ้อ…ไลท์ ลูกของเราโตเป็นหนุ่มซะแล้ว คงใกล้ได้เวลาที่พลังของเค้าจะตื่นแล้วสิ จากนี้ไปไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้ว ’ เธอคิดพร้อมกับถอนหายใจอีกฟอดใหญ่

            ตอนนี้เด็กหนุ่มก็รีบวิ่ง เพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเวลา ไลท์เป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างจะเรียนเก่งทีเดียว กีฬาก็เก่ง เป็นที่รักของเพื่อนๆในห้อง เค้ามักจะใช้เวลาว่างของเค้าอ่านหนังสือเกี่ยวกับโบราณคดีของโลก เพราะเค้าไฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องเป็นนักโบราณคดีให้ได้ โดยส่วนตัวแล้วเค้าคิดว่าการที่ได้ศึกษาสิ่งที่ต่างๆในอดีตมันน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าได้เรียนสิ่งที่เป็นความก้าวหน้าของโลก

            และแล้ว เด็กหนุ่มก็รีบวิ่งเข้ามาในโรงเรียนก่อนเวลาเข้าถึง 20 นาที วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่วันแรก ในโรงเรียนนี้นักเรียนทุกคนจะต้องเปลี่ยนห้องไปในทุกๆปี ใน1ระดับชั้นจะมีประมาณ 10 ห้อง ถ้าโชคดีก็อาจจะได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนตัวเอง

เด็กหนุ่มพอมาถึงโรงเรียนก็รีบไปเช็คบนบอร์ดประกาศว่าปีนี้เค้าได้อยู่ห้องไหน เพราะยิ่งเร็วเราจะได้เลือกที่นั่งดีๆ สำหรับไลท์แล้ว เค้ามักจะเลือกนั่งกลางๆห้องติดริมหน้าต่างมากกว่า เพราะเค้าไม่ชอบที่จะใกล้ชิดกับอาจารย์เกินไป และที่ชอบติดหน้าต่างเป็นเพราะว่า เค้าจะได้มองเห็นวิวข้างนอกบวกกับลมพัดเย็นๆสบายๆด้วย

พอเค้าดูห้องเสร็จ ก็รีบขึ้นมายังห้องตัวเอง ในห้องเรียนจะมีคนประมาณ 40คน แต่ตอนนี้ยังมีแค่ประมาณ 20 กว่าคนเท่านั้นเอง ทำให้เค้าได้นั่งในที่ๆเค้าต้องการ เค้าก็นั่งรอพร้อมพยายามมองหาว่าจะได้เจอเพื่อนที่มาจากห้องเดียวกับเค้าบ้างไหม ปรากฏว่าเท่าที่เค้าสังเกตเห็นดูเหมือนจะมีเพียงไปไม่กี่คนเท่านั้น แถมแต่ละคนเค้าไม่ค่อยสนิทด้วยเลย

“ เฮ้อ…น่าเศร้าจริงๆ ไม่อยากย้ายให้มีเปลี่ยนห้องเลย ” เค้าบ่นพึมพำอยู่คนเดียว พร้อมกับหันไปมองที่ประตู “ เฮ้ย…นั้นมัน ”

“ อ้าว ไอ้ไลท์ได้อยู่ห้องเดียวกับแกอีกแล้วเรอะ ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน หันมาทางไลท์

“ เบื่อขี้หน้าแกจริงๆวะนีโอ อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ดวงพวกเราอะไรจะสมพงค์กันขนาดนั้นวะ ” เด็กหนุ่มพูดไปออกไปอย่างั้น ทั้งๆที่จริงๆแล้วเค้าดีใจมากที่ได้อยู่กะไอ้เพื่อนรักคนนี้

“ เออน่า…ดีออกมีไรได้ช่วยเหลือกันเหมือนเดิม ฉันก็จะได้ลอกการบ้านแกเหมือนเดิม ฮิฮิ ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่

“ เออๆเรื่องของแกเถอะ ลอกทุกวันๆระวังเรียนจบได้ไปไถ่นาเป็นอาชีพแน่แก ฮ่าๆ ”

“ โอ้ยแรงวะ อย่างฉันนี้มันต้องไปเป็นนักกรีฑามืออาชีพต่างหากละ ”

“ เร้อ…เอาเหอะวะ อยากทำไรก็ทำ ”

หลังจากพวกเค้าคุยกันเสร็จไลท์ก็ชวนนีโอให้มานั่งข้างๆกัน เพราะที่นั่งด้านขวาของเค้าว่างพอดี พูดก็พูดเถอะ ถึงนีโอจะชอบขอมาลอกการบ้านไลท์ก็เถอะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นคนเรียนเก่งพอๆกับไลท์เลยและ แต่มันเป็นคนขี้เกียจมาก นอกจากกรีฑาแล้วมันไม่เคยสนใจอะไรเลย แต่อย่างว่ามันเป็นนักวิ่งของโรงเรียนคว้าเหรียญทองระดับเมืองได้ตั้งแต่8-9ขวบแล้ว

และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงเวลาเข้าเรียน นักเรียนทุกคนต่างก็นั่งทีกันเรียบร้อย

ครื้น… เสียเปิดประตูดังขึ้น

อาจารย์ผู้ชายใส่แว่นตัวไม่สูงมากน่าจะประมาณ 170เซนเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลเข็ม มัดผมหางม้า

“ วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา เรียนกับเราในปีนี้ เอ้า…แนะนำตัวหน่อย ”

“ ค่ะ…ฉันชื่อ ลีน่าค่ะ ลีน่า ฟราน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ” หลังจากเธอพูดจบเด็กทุกคนในห้องก็ตบมือต้อนรับกันทุกคน

“ ดีมาก งั้นจะให้เธอไปนั่งตรงไหนดีเนี่ย ” อาจารย์พูดพร้อมกับมองหาที่นั่ง

“ อาจารย์ โต๊ะข้างหลังไลท์กำลังว่างครับ ” เสียงนีโอดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะข้างหลังของไลท์

“ โอเคงันไปนั่งตรงนั้นละกัน ไลท์!! ”

“ คะ…ครับ ” เด็กหนุ่มสะดุ้งพร้อมกับขานรับอย่างรวดเร็ว

“ เธอ คอยแนะนำเค้าด้วยนะ ส่วนลีน่าถ้ามีอะไรก็ถามเค้าเอาก็แล้วกัน ไปนั่งที่ได้แล้ว ” อาจารย์พูดพร้อมกับชีให้เธอไปนั่งที่

“ ค่ะอาจารย์ ”

จากนั้นพอทุกคนเริ่มเข้าที่เข้าทางกันหมดแล้วชั่วโมงแรกของการเรียนจะเป็นการโฮมรูมอาจารย์จะพูดถึงสิ่งที่ต้องทำในปี แจกแจงว่าในปีนี้จะมีการสอบอะไรบ้างเมื่อไร และก็เป็นการแนะนำตัวของแต่ละคน พอหมดคาบแรกจึ่งจะมีการเรียนการสอนตามปกติ

-พักกลางวัน-

            ไลท์ก็ได้หันหน้ามารี่พร้อมกับพูดว่า “ ลีน่าหิวข้าวรึปล่าว ไปกินข้าวกัน เดี่ยวฉันจะได้พาเธอไปดูรอบๆโรงเรียน ”

            “ ฮิ้วววววว….เค้ามันวันแรกก็จะจีบเค้าแล้วหรอ ไวไฟจริงนะ ” เสียงของเพื่อนบ้าข้างๆมันหอน

          “ ตลกแล้ว แค่ชวนไปกินข้าว แกก็เห็นอาจารย์เค้าให้ฉันค่อยดูแล ว่าแต่จะไปกินข้าวไหมตกลง ”

          “ อ่าค่ะ ไปค่ะๆกำลังหิวอยู่พอดีเลย ”

          “ งันฉันไปด้วยนะไลท์กำลังหิวพอดีเลยเพื่อน หวังว่าคงไม่โกรธนะที่ไปฉันไปเป็น กขคงจ. ” นีโอพูดพร้อมส่งสายตากวนประสาทมาที่ไลท์

          “ ฮ่าๆ จริงๆก็ไม่อยากให้แกมาด้วยหรอก เดียวจะเป็นกขค.จริงๆนะและ ” ไลท์พูดเหน็บกลับ แต่หารู้ไม่ว่ามีบางคนหน้าแดงแค่ไหนแล้ว

          “ เฮ้ย…อย่าทิ้งเพื่อนดิวะ อีกอย่างทีเล่นทีจริงวะเนี่ย คุณลีน่าเค้าหน้าแดงหมดแล้ว ฮ่าๆๆ ”

            “ บ้าหรอ ใครเค้าหน้าแดงกันย่ะ ” ลีน่าเริ่มโมโหนิดๆ

          “ พอเลยทั้ง2คนไปกินข้าวกันเถอะ หิวมากแล้ว ”

ณ โรงอาหาร

            กลุ่มเด็ก 3 คนกำลังนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหารอันคับแคบและก็แน่นเอี๊ยด

            “ ลีน่า ทำไมเธอถึงย้ายมาเรียนที่นี้ละ ” ไลท์พูดด้วยความสงสัย

          “ พอดีพ่อแม่ต้องย้ายมาทำงานที่เมืองนี้น่ะ ก็เลยต้องย้ายมาด้วย ”

            “ แล้วคุณลีน่ามีเพื่อนหรือคนรู้จักอยู่เมืองนี้บ้างไหม ” นีโอถามต่อ

          “ ไม่มีไรเลย ไม่มีญาติพี่น้องสักคน อันที่จริงฉันเป็นลูกกำพร้านะ ได้พ่อแม่เก็บมาเลี้ยง ”

            “ เฮ้ย!!จริงป่าว อยากจะบอกว่าพวกเรา2คนก็เป็นลูกกำพร้าเหมือนกัน ”ไลท์พูด

          “ จริงหรอ น่าแปลกเนอะ รึว่านี้จะเป็นโชคชะตาทำให้เราได้มาพบกัน ”

          “ ก็เป็นไปได้ สำหรับฉันแล้วถึงจะกำพร้าแต่พ่อแม่ของฉันตอนนี้เค้ารักฉันมาก แล้วฉันก็รักพวกเค้ามาเช่นกัน ”

            “ ฉันด้วย !! ” นีโอกับลีน่าพูดพร้อมกันเชิงว่าเห็นด้วย

          และแล้วพอพวกเค้าก็กินข้าวเสร็จไลท์ก็ขออาสาเป็นไกด์พาลีน่าไปทัวร์รอบโรงเรียนโดยมีนีโอเป็ผู้ติดตามอยู่ข้างๆ จากนั้นพอเวลาพักก็หมด ทั้ง3คนก็เข้าไปเรียนกันตามปกติ

-หลังเลิกเรียน-

          “ ไลท์เย็นนี้ไปไหนดีวะ ”

          “ กะว่าจะกลับบ้านเลยไม่อยากให้แม่อยู่เดียววะ เดียวแม่เหงา ”

            “ ชิ ลูกแหง่จริงๆ กะว่าจะชวนไปเล่นเกมซะหน่อย ”

            “ แล้วคุณลีน่าละ จะไปไหนต่อรึปล่าวครับ ”

            “ คงกลับบ้านเลยและค่ะ ยังไม่ค่อยอยากไปไหน ”

          “ เชอะ กลับกันหมดกลับด้วยก็ได้ ”

            จากนั้นทั้ง3คนก็เดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมๆ ในระหว่างทางก็คุยไปเรื่อยๆจึงได้รู้ว่าทั้ง3คนบ้านอยู่ไม่ห่างกันมากถึงจะคนละซอย แต่ก็ไปทางเดียวกัน

            ในระหว่างที่ทั้ง3คนเดินกำลังเดินไปเรื่อยๆตามปกติ หารู้ไม่ว่าตอนนี้กำลังมีชายคนหนึ่งกำลังเดินตามทั้ง 3 คนไปเรื่อยๆ

            “ ไลท์ รู้สึกอะไรไหม ”

          “ อืม…มีคนตามเรามา ”

          “ ฉันว่ามันผิดปกตินะ ให้คุณลีน่ารีบกลับไปก่อนดีกว่า ”

          “ โอเคๆ นีโอนายรีบพาลีน่าไปส่งฉันจะทวงเวลาอยู่ตรงนี้ ”

          “ ได้ งันฉันไปก่อนนะ ” หลังจากพูดเสร็จนีโอก็หันมาหาลีน่าพร้อมพูดว่า

          “ คุณลีน่าเดียวไลท์มันนึกได้ว่าต้องไปซื้อของให้แม่ให้เรากลับกันไปก่อน ”

            “ อ่อค่ะ งันไลท์ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ”

          “ ค้าบๆไว้เจอกันพรุ่งนี้ ”

          “ คุณลีน่าผมว่าเพื่อความเร็วและสุขภาพที่แข็งแรงเรามาวิ่งกันเถอะ ” นีโอพูดพร้อมจับแขนลีน่าให้วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ไลท์ยื่นมองจนแน่ว่าลีน่าไปไกลแล้วจึงหันหน้ากลับมา

            “ แกตรงหลังเสาไฟฟ้าน่ะ ออกมาซะ ” ไลท์พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม

            “ ฮี่ๆ..ความแตกแล้วหรอเนี่ย ” ชายผมสั้นทรงผมโมฮ็อคสีดำวัยหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่แยแส

            “ ต้องการอะไร ”

            “ ชีวิตของแกไง ” ชายหนุ่มพูดพร้อมแสยะยิ้ม และ พุ่งมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับง้างมัดต่อยเข้าที่ท้องของไลท์ แต่ไลท์ก็สามารถกันได้อย่างคล่องแคล้ว เค้ามีทักษะการป้องกันตัวค่อนข้างดีอยู่แล้ว เนื่องจากพ่อของเค้ามักจะสอนให้เสมอๆตั้งแต่เค้าจำความได้ ทั้งสองคนต่างแลกมัดกันไปมา แต่ยังไม่มีทีท่าว่าใครจะพลาดพลั้ง

            “ มีดีกว่าที่คิดแหะสงสัยคงไม่ต้องออมมือแล้วมั่ง ” ชายผมดำยกมือขึ้นสองข้าง จากนั้นก็มีแท่งเหล็กที่ใช้ก่อสร้างจำนวน6แท่ง ที่วางไว้อยู่ข้างถนนก็ลอยขึ้นมา

            “ เฮ้ย !! แกทำได้ไง ” ไลท์ร้องด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ยังคงพยายามตั้งสติเอาไว้

            “ หึ พวกแกนี้มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆรึไง อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ” พอสิ้นคำพูดชายผมดำก็ทำมือมาข้างหลังเหมือนกำลังจะโยนสิ่งของ แล้วทำท่าโยนออกไป แท่งเหล็กจำนวน 3แท่งก็พุ่งออกไปหาไลท์อย่างรวดเร็ว

            ไลท์ใช้ทักษะกีฬาที่ค่อนข้างเก่งหลบไปได้ 1 อันสบายๆ แต่ยังมีอันที่ 2  แต่ในอันที่2นี้เค้ากลับหลบได้แบบเฉียดฉิวแต่มันก็ถากแขนเค้าเลือกไหลเป็นทาง อันสุดท้ายเค้าคิดว่าหลบไม่พ้นแน่ๆ เค้าจึงพุ่งเข้าไปรับเพื่อลดความความเสียหาย แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้แขนของเค้าชุ้มไปด้วยเลือดและสะบักสะบ่อมจะแรงกระแทกเพราะไปชนกับกำแพงบ้าน

            ฟิ้ว …. แท่งเหล็กอีก 3 แท่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ไลท์มองด้วยความสิ้นความพร้อมกับหลับตา

เปรี้ยง !!!!!! เสียงกระแทกดังไปทั่ว ไลท์ลืมตามอง

            “ นีโอ!! ทำไมมาอยู่นี้ ”

            “ ก็มาช่วยนายไงเพื่อน ” นีโอกระโดดทีบแท่งเหล็กอันแรกและอันที่สองไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แล้วใช้การ์ดรับอันสุดท้ายไว้ ด้วยความที่นีโอเป็นนักกรีฑาพลังขาเค้าย่อมมากกว่าไลท์ จึงทำให้เค้าไม่ปลิวออกไปแต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

            “ โฮ่ รับได้ด้วยแหะ งันอย่างงี้ละ ”ชายผมดำยื่นมือมา2ข้างอีกครั้ง แต่คราวนี้แท่งเหล็กจำนวนนับ10-20อันลอยขึ้นมาบนฟ้า พร้อมกับแสยะยิ้ม

          “ รับไป [ห่าฝนหอกเหล็กพิฆาต] ” สิ้นเสียงแท่งเหล็กจำนวนมากก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

            “ นีโอหลบไปปปปปปปปปปป ไม่งันนายตายแน่ ” แท่งเหล็กกำลังพุ่งมาจาถึงตัวนีโอแล้ว

          “ ไม่ได้หรอก ถ้าฉันหลบฉันจะเสียเพื่อนที่ฉันรักที่สุดไป ถ้าได้ปกป้องเพื่อนแล้ว ฉันไม่มีคำว่า กลัว!! หรอก ย้ากกกกกกกกก ” นีโอคิดในใจว่า ‘ฉันคงต้องมาจบชีวิตที่นี้สินะ แต่ไม่เป็นไร นี้คือ [ความกล้าที่จะเผชิญหน้าเพื่อปกป้องคนอื่นของฉัน]’

            ‘อย่าพึ่งถอดใจเด็กหนุ่มเอ๋ย’ เสียงภายในจิตใจดังขึ้น

            ‘ ใครน่ะ’

            ‘ข้าคือเทพแห่งสายฟ้า’

            ‘มาทำไม รึฉันตายไปแล้ว’

            ‘ไม่ใช่…คำพูดของเจ้า ทำให้ข้ายอมรับในตัวเจ้า ผู้ซึ่งเหมาะที่จะมารับพลังของข้าไป’

          ‘อะไรนะ’

            ‘ เจ้าจงรับพลังนี้ไป และจากนี้เจ้าจะได้ชื่อว่า…’ หลังจากนั้นก็เกิดแส่งสีเหลืองส่องไปทั่ว

“เฮ้ยยยย….นี้มันอะไรกันวะ แสงบ้าอะไรเนี่ย”ชายผมดำพูดอย่างงุนงง จากนั้นแท่งเหล็กจำนวนมากก็พุ่งย้อนกลับไปที่ชายผมดำอย่างรวดเร็ว จนเกือบเอาแท่งเหล็กอีกแท่งมากันไม่ทัน

“มันเกิดอะไรขึ้น มันสะท้อนกลับมาได้ยังไง แกเป็นใครกันแน่ห๊า…” ท่ามกลางกลุ่มควันที่พุ่งออกมา พอแสงสีเหลืองเริ่มหายไปปรากฏใบหน้าของนีโอ

“ ข้าคือ [เทพอารักษ์แห่งความกล้า] ” ตอนนี้ร่างของนีโอ่หุ้มไปด้วยแสงสีเหลือง พร้อมยกมือขึ้นหนึ่งข้าง

“ [หอกอัสนีทลายเกราะ] ” เกิดเป็นไฟฟ้ารูปร่างหอกขนาดใหญ่ขึ้นมา

“ แก………รับไป !!!!  ”

“ เฮ้ยย อะไรจะใหญ่โตขนาดนี้ [กำแพงเหล็กสถิตปัฐพี] ” แท่งเหล็กจำนวนมากข้างๆลอยขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันให้กับชายผมดำ

ตูมม…ม…… เสียงเข้าปะทะกันของพลังต่อพลังดังระงมไปทั่ว

“แกไม่มีทางป้องกันได้หรอก เพราะ เหล็กสามาถนำไฟฟ้าได้”

“วะ…ว่าไงนะ……….”

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ” หอกอัสนีของนีโอทะลุกำแพงเหล็กของชายผมดำไปอย่างง่ายดาย และ เสียบทะลุร่างของเค้า

พรึ่บ …. ร่างของชายผมดำกลายเป็นกลุ่มควันสลายหายไปในอากาศ จากนั้นนีโอก็หันมาพร้อมกับพูดว่า

“ฉันชนะมันได้แล้วไลท์” สิ้นเสียง นีโอก็ล้มลงกำพื้น

“นีโอออออออออออออออออออออออออออ”