second love รักครั้งนี้หัวใจไม่ผิดหวัง

8

วันเกิดเตย

                ผู้ชายที่ใส่ชุดสีฟ้าๆ สูงๆ ที่ยืนอยู่ตรงแผนกตลก ก็คือ มาร์ช ทำไมฉันถึงไม่เงยหน้าขึ้นไปมองนะเนี่ย ตายแล้วฉัน พูดอะไรไปบ้างล่ะเนี่ย

                ฉันกับเล็กหันไปยิ้มแห้งๆให้กับมาร์ช ก่อนจะยืนเงียบกันไปหมด ในมือมาร์ชมีถุงกระดาษอยู่คาดว่าจะเป็นงานที่จะเอามาทำ

                “ไปบ้านไอซ์กันเถอะ”เล็กพูดแล้วเดินออกจากร้าน โดยมีฉันเดินตามติดๆ

                ฉันรู้สึกว่าตัวฉันหดเล็กลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ เมื่อมีมาร์ชเดินตามอยู่ด้านหลัง ระหว่างทางที่เดินไปบ้านไอซ์มีแค่ ไอซ์กับเล็กเท่านั้นที่คุยกัน ส่วนฉันกับมาร์ชเดินกันอย่างเงียบๆ เงียบมากจนเหมือนกับไม่มีตัวตน

                พอมาถึงบ้านไอซ์พวกฉันก็แยกงานกันทำ ฉันกับเล็กระบายสี มาร์ชกับไอซ์วาด

                “ฉันระบายเสร็จแล้วหนึ่งอัน สวยไหมล่ะ”ฉันชูให้เล็กดู

                “อื้ม สวยๆ”เล็กตอบ

                “ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย”มาร์ชพูดก่อนจะก้มลงไปวาดรูปต่อ โดยไม่เกรงกลัวสายตาที่ฉันจ้องมอง

                “มาร์ชนี่ สวยจะตายเมย์”ไอซ์บอกฉัน

                ฉันไม่ได้พูดอะไรแต่ก้มลงระบายสีต่อ

♫ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่   แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ♫

เอ๊ะ เตยโทรมานี่นา

“ฮัลโหลเตยมีอะไรเหรอ”

(เมย์ฉันจะชวนเมย์มางานวันเกิดน่ะ)

“วันนี้น่ะเหรอ”

(อื้มๆ ตอน 6 โมงอะ)

“ตอนนี้ก็ 5 โมงครึ่งแล้วนี่”

(อื้ม เดี๋ยวฉันจะไปรับหน้าปากซอยโรงเรียนน่ะ แล้วตอนนี้เมย์อยู่ไหนเหรอ)

“อยู่บ้านไอซ์น่ะ”

(ชวนไอซ์มาด้วยก็ได้นะ คนอื่นๆด้วยก็ได้)

“ได้ๆเดี๋ยวฉันถามก่อนนะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ออกห่างจากตัว ก่อนจะหันไปถามคนอื่นๆ “นี่เตยชวนไปงานวันเกิด จะไปกันไหม”

“ไปสิ/ไปสิจ๊ะ”เล็กกับไอซ์พูดพร้อมกัน

“แล้วมาร์ชอะ”ฉันหันไปถามเมื่อเห็นมาร์ชนั่งเงียบ

เชอะ อยากไปก็บอกมาสิจะนั่งเก๊กไปทำไม ฉันจะเล่าให้ฟังนะ มาร์ชเคยขอเตยเป็นแฟนด้วยแหละแต่เตยปฏิเสธ มาร์ชก็เลยอกหัก ฉันยังไม่รู้เลยว่ามาร์ชยังชอบเตยอยู่หรือเปล่า

“ไปก็ได้”ไม่จำเป็นต้องตอบแบบนั้นก็ได้ บอกไปเลยสิ ‘จะไม่ไปได้ยังไงกันล่ะ คนที่ฉันชอบอุตส่าห์ช่วย’ ทำมาเป็นเก๊กเหมือนเฉยๆอยู่ได้

“ฮัลโหลเตย”

(จ้า ว่าไงเมย์)

“ฉัน เล็ก ไอซ์ มาร์ช ไปด้วย”

(จ้า งั้นเจอกัน 6 โมงหน้าปากซอยโรงเรียนนะ)

“โอเคจ้า”

พอเตยวางสายไปพวกฉันก็นั่งทำงานกันต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะเดินไปหน้าปากซอยโรงเรียน ก็เจอเตยมายืนรอต่ออยู่แล้ว

“มานานรึยังเตย”ฉันถาม

“ไม่นานหรอกพึ่งมาถึงเอง”

“แล้วไปยังไงเหรอเตย”เล็กถาม

“ก็เดี๋ยวนั่งรถตุ๊กๆไปอะจ้ะ”

“อ๋อๆ โอเค”

“เดี๋ยวรอคนอื่นๆอีกแป๊บนึงนะ”

“จ้า”

รอสักพักทุกคนก็มากันครบ รถตุ๊กๆคันที่ฉันนั่งคนเยอะมากๆ แต่ฉันได้นั่งบนเบาะ เนื่องจากเป็นผู้หญิง มี 4 คนนั่งบนเบาะ แล้วก็มีคนนั่งที่พื้นอยู่ ฉันนั่งอยู่ริมที่ลงพอดี ตรงกับมาร์ชที่นั่งเกาะเสา 2 เสาอยู่ ที่มาร์ชต้องนั่งตรงนั้นเพราะว่าที่นั่งไม่พอ ถ้ามาร์ชไม่จับเสาก็คงตกไปแล้ว

“มาร์ช!!”ฉันตะโกนพลางจับแขนมาร์ชไว้แน่น

เมื่อกี้มาร์ชเผลอปล่อยมือออกแต่มันดันตรงกับทางขุรขระพอดี ทำให้มาร์ชเกือบตกจากรถแต่โชคดีที่ฉันจับแขนมาร์ชไว้ทัน

“จับให้มันดีๆหน่อยสิมาร์ช”ฉันเอ็ดมาร์ช

มาร์ชทำหน้าสำนึกผิดแล้วจับเสาให้แน่นมากขึ้น

เตยพานั่งรถมาที่บ้านเตย ซึ่งเปิดเป็นร้านอาหาร เตยเดินพาไปที่โต๊ะยาวๆที่จัดเตรียมไว้ ฉันกับมาร์ชถูกทุกคนจัดที่ให้นั่งใกล้ๆกัน โดยที่มาร์ชนั่งอยู่หัวโต๊ะด้านใน แล้วฉันก็นั่งข้างๆ

“เบญแลกที่กันไหม”ฉันหันไปถามเบญที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไรเมย์”

บอกฉันมาสิเบญว่าที่เธอไม่ยอมเปลี่ยนเพราะแก๊ปนั่งตรงข้ามกับเธออยู่

“อยากกินอะไรก็สั่งกันเลยนะ”เตยบอกพลางเปิดเมนู

พวกฉันไม่ได้สั่งอะไรกันเลยยกให้เตยเป็นคนสั่ง ไหนๆเตยก็เป็นหลานเจ้าของร้านก็น่าจะเลือกอาหารได้ดีกว่าพวกฉัน การที่ฉันนั่งข้างๆมาร์ชทำให้มีเพื่อนๆบางคนแซวแต่ก็แค่ช่วงแรกๆเท่านั้นแหละ

“เตยมีเหล้าอะไรบ้าง”แก๊ปถามเตยพลางเปิดดูเมนู

“ไม่รู้สิ จะกินเหรอ”

“เปล่าถามเฉยๆ”

“เมื่อก่อนฉันเคยกินเหล้าก่อนไปรำด้วย”มาร์ชหันมาพูดกับฉัน

“จริงอะ”

“จริง ตอนนั้นหิวน้ำมากเจอขวดน้ำอยู่ในตู้เย็นเลยเทกิน ที่ไหนได้เป็นเหล้าไปซะงั้น กินไปแก้วหนึ่งเต็มๆ”

“ฮาๆ แล้วเป็นไงบ้างอะ”

“ตอนที่ขึ้นไปต่อตัวสูงสุดก็เซจนล้มลงมาเลยน่ะสิ”

“ฮาๆ ไม่ดูให้ดีก่อนกิน”

พอฉันคุยกันเสร็จอาหารก็มาเสิร์ฟพอดี พวกฉันนั่งกินกันไปคุยกันไป ช่างไม่มีมารยาทบนโต๊ะอาหารกันซะจริงๆ แต่ใครจะสนล่ะ

พวกฉันนั่งกินข้าวกันจนฟ้ามืด ลำบากตอนขากลับนี่ล่ะ ไม่มีรถตุ๊กๆวิ่งผ่านจึงต้องเรียกแท็กซี่ไปลงถนนใหญ่แล้วก็แยกย้ายกันกลับ

 

ใกล้ถึงวันวาเลนไทน์แล้วเร็วเหมือนโกหก อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้วไหนๆมาร์ชก็รู้อยู่แล้วว่าฉันแอบชอบ ฉันเลยจะให้ของมาร์ชซะอย่างหนึ่ง

ฉันเดินเข้ามาในร้านขายอุปกรณ์ข้างๆโรงเรียน ร้านนี้จัดของสำหรับวันวาเลนไทน์ไว้แล้ว ฉันทำโหลดาวให้มาร์ชดีกว่า ฉันเดินไปเลือกโหลหัวใจอันใหญ่ กระดาษพับดาว และแคปซูล(ไว้เขียนอะไรใส่เข้าไป)

หลังจากวันที่ฉันซื้อมาทุกวันฉันจะเอากระดาษพับดาวมานั่งพับที่โรงเรียน จนตอนนี้มันเต็มโหลแล้ว เหลือแต่ตัดกระดาษแล้วเขียนความในใจใส่ไว้ในแคปซูล

 

วันวาเลนไทน์

ฉันมาถึงโรงเรียนเวลาเดิมเหมือนกับทุกๆวัน ฉันพับดาวใส่โหลไว้เสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย เหลือแต่เขียนข้อความใส่แคปซูลที่ยังเขียนไม่เสร็จ

ฉันเปิดกระเป๋าเพื่อเอาโหลที่ฉันห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ออกมาแต่ฉันกลับพบว่ามันแตก อะไรจะซวยขนาดนี้ ฉันว่าต้องเป็นเพราะนั่งมอเตอร์ไซค์เมื่อเช้านี้แน่ๆเลย ไม่น่าเอากระเป๋าฝากไว้กับคนขับมอไซค์เลย ฉันเก็บเศษแก้วไปทิ้งก่อนจะรีบวิ่งไปซื้อโหลใหม่ที่ร้านข้างๆโรงเรียน แต่งบฉันไม่พอที่จะซื้อโหลแบบเดิม จึงต้องซื้อโหลที่เล็กกว่ามา ฉันเอาดาวมาใส่ในโหลอันใหม่ ก่อนจะนั่งตกแต่งโหล

ตายแล้ว ตายแน่ๆ ตอนนี้ใกล้จะเลิกเรียนเต็มทีแล้วแต่ฉันยังเขียนแคปซูลไม่ครบเลย ฉันนั่งตั้งหน้าตั้งตาเขียนอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ตรงข้ามกับอาคารสี่

วันนี้ที่โรงเรียนคึกคักเป็นอย่างมาก รุ่นพี่ในโรงเรียนเอาดอกไม้ให้กันบ้าง เอาช๊อกโกแลตให้กันบ้างเห็นแล้วน่าอิจฉา ตอนเช้าระหว่างทางที่เดินเข้ามาในโรงเรียนตามทางเดินจะมีคนเอาดอกไม้ ตุ๊กตามาขายเต็มไปหมด เหมือนๆกับวันครูจะมีคนเอาพวงมาลัยมาขายกันเต็มซอยไปหมด

“เบญคำบอกรักต่างประเทศมีอะไรอีกอะ”ฉันถามเบญที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน

“sukidayo”เบญตอบ

“อันนั้นเขียนไปแล้วอะ มีอะไรอีกไหม”

“ฉันว่าเมย์เขียนครบแล้วมั้ง เปลี่ยนไปเขียนความในใจแทนสิ”

“ก็ได้”

หลังจากที่ฉันเขียนคำบอกรักและเขียนแทนความในใจเสร็จแล้ว ฉันก็ปิดฝาโหลแล้วเอาโหลเก็บไว้ในกระเป๋า ก่อนจะเดินตรงไปหามาร์ชที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง ที่จริงมาร์ชก็คงจะพอรู้แหละว่าฉันพับดาวให้ ฉันเห็นมาร์ชมองมาตอนที่ฉันนั่งเขียนแคปซูลอยู่

ฉันเดินตรงไปหามาร์ชโดยที่มีเพื่อนๆกลุ่มฉันเดินตามหลัง ที่ๆมาร์ชอยู่คนค่อนข้างจะพลุ่กพล่านแต่ฉันเหมือนมีมนต์สะกดให้มีความกล้าไม่กลัวสายตาคนที่มองรอบๆ

“จะเอาไหม//^^//”ฉันถามมาร์ช ฉันว่ามันคงจะเป็นการให้ของขวัญที่แย่มากที่สุดเลยแหละ

“เอา//-_-//”

พอมาร์ชตอบฉันก็หยิบโหลในกระเป๋าให้มาร์ช

กรี๊ด

เสียงเพื่อนๆที่ยืนอยู่ข้างฉันร้อง

“ขอบคุณ//-_-//”

พอไม้พูดจบฉันก็เดินขึ้นอาคารเรียน เมื่อกี้ฉันกล้าได้ยังไงเนี่ยคนอยู่ตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วคนพวกนั้นจะไม่สนใจกันเลย ถ้าเพื่อนในกลุ่มฉันไม่วี้ดว้าย อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี้ได้อยู่แล้วเนี่ย

แต่เหมือนฉันจะลืมบอกอะไรบางอย่างกับมาร์ช ฉันรีบกดเบอร์หามาร์ชในทันที

(ฮัลโหล)เสียงมาร์ชรับสายแต่เหมือนสัญญาณไม่ค่อยดีเลยอะ

“ฮัลโหล ฉันเมย์นะ”

(อื้ม)

“คือ ฉันลืมบอกไปว่าให้อ่านหลังปิดเทอมนะ แล้วก็กินยาวันละ 1 เม็ดก็พอ”ขณะที่ฉันพูดก็มีเสียงดังแทรกมาตลอดไม่รู้ว่ามาร์ชอยู่ตรงไหนของโรงเรียน

(อื้ม)

“แค่นี้นะ”ฉันพูดจบแล้วก็วางสาย

 

1 อาทิตย์ก่อนปิดเทอม

“เอาล่ะนักเรียนทำโจทย์บนกระดานให้เสร็จเดี๋ยวครูมา”ครูสอนคณิตศาสตร์พูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

เขาคงไม่คิดหรอกนะว่าห้องฉันจะเงียบได้จริงๆน่ะ พอครูเดินออกไปปุ๊บก็คุยกันดังสนั่นทั้งห้อง ส่วนคนที่ดูต้นทางก็คงจะเป็นปอนด์ที่นั่งอยู่ริมประตู

“เมย์ฉันมีอะไรจะถามหน่อยน่ะ”กอล์ฟที่นั่งอยู่ทางฟังซ้ายฉันพูดขึ้น

“มีอะไรเหรอกอล์ฟ”ฉันหันไปหากอล์ฟ

“ก็คำที่เมย์เขียนในโหลอะ มันแปลว่าอะไร”

ฉันได้ยินผิดไปรึเปล่านะ ฉันว่าฉันบอกไปแล้วนี่นาว่าให้อ่านหลังจากปิดเทอม

“ไม่บอก”ฉันบอกกอล์ฟก่อนจะเดินไปหามาร์ชที่นั่งอยู่ข้างปอนด์

“มาร์ชฉันบอกแล้วไงว่าให้อ่านหลัจากปิดเทอมแล้ว”ฉันนั่งยองๆก่อนจะพูดกับมาร์ช

“ตอนไหน”

“ก็ตอนที่โทรไปไง”

“ตอนนั้นไม่ค่อยได้ยิน^^”

“แล้วเอาไปให้กอล์ฟอ่านอีก”

“ก็แปลไม่ออกอะ”

“แล้วทำไมไม่ถาม”

“อะ มันแปลว่าอะไร”

“ไม่บอกหรอกเชอะ”

“ถามแล้วก็ไม่บอก”

“อ่านหมดยัง”

“หมดแล้ว”

อ่านเสร็จภายในไม่กี่วัน เจ๋งมากมาร์ช บอกให้อ่านหลังปิดเทอม ดันอ่านตั้งแต่วันที่เอาไปให้ ไม่พอยังให้คนอื่นๆช่วยแปลอีกต่างหาก นายจะทำให้ฉันอายไปถึงเมื่อไหร่กันฮะ//-_-//

“^_^”ฉันยิ้มให้มาร์ชก่อนจะเดินกลับที่นั่งของตัวเอง