Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย
MU~MU
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 2
“สวัสดีค่ะพี่โทโมะ”
“อืมหวาย...มีธุระอะไรกับฉันเหรอ-_-”
“เออ...อ๋อ เพื่อนฉันเค้าอยากเห็นพี่นะ มานี่สิแก้ว”
หวายดันตัวฉันให้มายืนอยู่ที่หน้าของผู้ชายคนนี้ สายตาของเราสองคนปะทะกัน เค้ามองฉันแล้วฉันก็มองเค้า
“ฉันว่าฉันกลับแล้วดีกว่า ฉันไปน่ะหวาย”
“อ้าวอย่าเพิ่งไปสิแก้ว”
“ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ ไปนะ”
ฉันกำลังจะหันหลังกลับ แต่ก็มีมือ มือหนึ่งมาจับที่ข้อศอกฉันไว้
“เดี๋ยวสิ...เธออยากเห็นหน้าฉันไม่ใช่เหรอ”
ฉันหันหน้ามาเผชิญหน้าเค้าอีกครั้ง แล้วรีบสลัดแขนออกจากมือของเค้าทันที โทโมะมองหน้าฉันแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
“โอ้ะ! นี่มันน้องแก้วนิ” ผู้ชายที่ชื่อเขื่อนพูดขึ้น
“อ่อค่ะ”
“นายรู้จักน้องเค้าเหรอเขื่อน” ป๊อปปี้พูด
“แหม่! เห็นคนเค้าบอกกันว่ารุ่นน้องปีหนึ่ง ที่ชื่อแก้ว สวย หุ่นดี น่ารัก ฉันเชื่อที่เค้าล่ำลือกันแล้ว และได้เห็นตัวจริงๆแล้ว โคตรสวย หุ่นดี น่ารักเลยว่ะะ 555”
“พี่เขื่อนนะคร๊าบบ^-^”
“พี่ชื่อจงเบ ถึงจะพูดไทยไม่ชัด แต่ว่าจงเบก็รักทุกคนนะคร๊าบบ ^_^”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่ชื่อเคนตะ^__^”
“อะไรไอ้เคนแกตัดหน้าฉัน พี่ป๊อปปี้นะครับ หรือเรียกสั้นๆว่าป๊อปก้ได้ครับ ^^”
อ่อไอ้นี่มันมีแฟนแล้ว”
“ไอ้เขื่อนแกอย่ามั่ว ฮ่าๆ พี่ยังไม่มีหรอกครับ ^^”
“อ่อเหรอ…”
“อ่อค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ”
“ไอ้ป๊อปฟางมา ซวยแน่”
“ฮ่ะ!...ไหนๆๆๆ อยู่ไหนว่ะ” ป๊อปปี้รีบรนรานหาแฟนสาวของตัวเอง
“ฮ่าๆ ฉันหลอกแกว่ะ”
“ไอ้เถื่อน!!!!”
“เขื่อนโว๊ย!”
“เออ...พี่โทโมะว่างรึเปล่าค่ะวันนี้”
“ว่าง...ทำไม” โทโมะตอยเสียงเรียบ ตามนิสัยส่วนตัวเค้าแหละ
“เออ...หวายจะชวนพี่ไปกินข้าวด้วยกันวันนี้และมีเรื่องจะคุยกะพี่ด้วย”
“เธอเลือกร้านมาแล้วกัน แล้วโทรบอกฉันด้วย หกโมงเย็นเจอกัน”
สายตาของโทโมะชำเลืองมองมาทางฉัน แล้วเค้าก็เดินจากไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“แก้วฉันตื่นเต้นมากเลยอ่ะ จะได้ไปกินข้าวกันพี่เค้าสองคน”
“อืม”
“ฉันไม่รู้จะใส่ชุดอะไรดี”
“เธอใส่ชุดไหนก็สวยอยู่แล้วหวาย”
“หวาย”
“ว่าไง”
“ฉันว่าเธออย่าไปยุ้งกับผู้ชายคนนั้นเลย”
“ทำไมเหรอ”
“ฉันกลัวเธอจะเสียใจนะ เค้าเหมือนนิสัยไม่ดีเลย”
“ฉันรู้แล้วล่ะ พี่เค้าอ่ะเพย์บอยอย่างมากเลยล่ะ”
“เธอรู้ก็อย่าไปยุ้งกะเค้าสิ”
“ฮ่าๆ ฉันว่า ฉันไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไปเรท แค่นี้ก่อนนะแก้ว”
“อืมๆ”
เธอบอกลาเพื่อนสาวแล้วก็ตัดสายทิ้ง
แก้วคว่ำลงนอนกับหมอน แล้วเธอก็ปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นจนถึงขีดสุดออกมา
‘ทำไม เวลามันก็ผ่านมาสองปีแล้ว ทำไมฉันไม่ลืมผู้ชายคนนี้ไปซะที ฉันมันไม่น่ากลับมาที่เมืองไทยอีกเลย ผู้ชายคนนี้ คนที่ไม่เคยเห็นค่าให้ความรัก ฉันเกลียด...เกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุด’
------- --------------------------------------------------------------------------------------
Part //โทโมะ+หวาย
“ที่นัดฉันมาที่นี้มีไรจะคุยกับฉันล่ะ ว่ามาสิ”
“ฉันอยากคบกับพี่ค่ะ”
“หึ...ฉันคิดไว้อยู่แล้วล่ะ เธอจะเอากี่ชั่วโมง กี่วันดีล่ะ”
“ตลอดไปเลยค่ะ”
“อืม..เธอรู้มั้ย ผู้หญิงที่ฉันคบมา ไม่มีใครเกินหนึ่งวันเลยนะ ไม่สิมันก็ไม่ถึงกับวัน แค่ห้าชั่วโมงเท่านั้น แต่เธอมาขอฉันตลอดชีวิตเนี้ยนะ หวังมากเกินไปรึเปล่า”
คำพูดของเค้าทำให้หวายจุกไปเลย
“แต่ฉันอยากเป็นแฟนกับพี่จริงๆนะ”
“ฉันว่าเธอมีจุดประสงค์มากกว่านั้นน่ะ ฮ่าๆ ฉันให้เธออย่างมากก็แค่เดือนเดียวเท่านั้น”
โทโมะหัวเราะอย่างมีเลศนัย
“เดือนหนึ่ง”
“ใช่เดือนเดียวเท่านั้น”
“ก็ได้ค่ะ ฉันยอม”
“ฉันมีข้อแม้”
“ค่ะ”
“ฉันคบกับเธอในฐานะแฟนหนึ่งเดือน แต่เธอไม่มีสิทธิ์อำนาจในตัวของฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไรเธอก็ห้ามยุ้ง”
“เออ...ค่ะ”
เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้า
“และนี่คงไม่ใช่ข้อแม้อะไร แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้....”
โทโมะเว้นระยะแล้วคำก้พูดว่า
“ฉันต้องการเพื่อนของเธฮ”
คำพูดเมื่อกี้ทำให้หวายจองมองมาที่โทโมะ
“พะ...พี่หมายถึง”
“ฮ่าๆๆ...อย่างที่เธอคิด เอาล่ะหมดธุระของฉันแล้ว มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”
โทโมะยิ้มที่มุมปากแล้วลุกออกจากเก้าอี้และเค้าก็เดินออกไปจากร้าน ปล่อยให้หญิงสาวนั่งอยู่คนเดียว เธอกำมือทั้งสองข้างอย่างแน่
“ทำไม...”
To Be Continued...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
