สาวใช้ทั้งห้ากับคุณหนูจอมขี้เก๊ก

โทโมะเดินเข้ามาห้องแก้ว

โทโมะ    โห่ ยัยนี่หลับเป็นวักเป็นวาเลย

แก้ว    อือ (ลืมตานิดๆ)

โทโมะ    ตื่นแล้วลุกดิจะนอนอยู่ทำไมล่ะ

ด้านฟาง

ฟาง     ห่วงฉันก็พอ แต่เธอไม่ต้องส่ง
กลับเองไม่ลำบากเท่าไหร่

แล้วคืนนี้ ขอร้องได้ไหมไม่ต้องโทรมา
ไม่ต้องแสดงอาการใส่ใจ
เพราะฉันไม่ชอบให้ใจสั่น

อย่าให้ความหวัง ทั้งทั้งที่เธอก็ยังต้องมีเขา
เกิดฉันเหงา และไม่ทันคิด
ไปเผลอนึกว่ามีสิทธิ์ ทำผิดโดยไม่ตั้งใจ
รับได้ใช่ไหม ถ้ามีใครเจ็บเพราะเธอ

อย่าเพิ่งเจอกันเลย ถ้าทางมันไกล
ก็ไม่ต้องมาก็ได้ ไม่ต้องเดินจูงมือ
ถ้ากลัวคนมอง ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร
วันนี้ที่มีฉันอยู่ ไม่รู้ว่าฐานะใด

ไม่เข้าใจในคำว่าเพื่อน
ทำไมต้องเหมือนมีเส้นมากั้น ให้เธอไปเท่าไร
แต่กลายเป็นเธอ ไม่เคยจะมีให้ฉัน
ทุกครั้งที่คิดจะแคร์ รู้ว่าแค่ตอนนั้น

เมื่อไม่มีสิทธิหวงจะไม่หวง จะไม่ห่วงเธอสักวัน
ถ้าคิดถึงแล้วไม่ถึง จะไม่คิดเลยละกัน
ถ้าเป็นได้แค่เพื่อนเธอ ทำไมไม่บอกฉันตอนนั้น
(ถ้าจะพูด ถ้าจะพูดสักคำ)

เก็บอาการเอาไว้ ที่ไม่เห็นไม่ได้แปลว่าไม่มี
เจ็บรู้ไหมให้ความหวัง แล้วก็ไม่มาใยดี
อยากจะไม่รู้จักเธอ จะได้ไม่เจ็บเหมือนอย่างนี้
(ถ้าจะพูด ถ้าจะพูดสักคำ)

ไม่เข้าใจทุกที ที่โดนเธอทำ
มันเสียน้ำตาง่ายๆ สิ่งที่ควรจะลืม
ทำไมยังจำ ต้องรอให้ช้ำแค่ไหน
ไม่รู้ว่าเธอทำผิด หรือว่าฉันอ่อนไหว

(ร้องไปร้องมา)