ลิขิตรักซาตาล

ไม่มีใครรู้ว่า ชีวิตจะดำเนินต่อไปเช่นไร แต่วันนี้ คือวันที่เธอ ได้กอบกู้กิจการของครอบคัวเอาไว้ได้ งานแต่งงานของเธอถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตหรูหรา แขกหรื่อมากมายที่มาร่วมงานของเธอกับไมค์ ล้วนแต่เป็นญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย รวมถึงเพื่อนชาวต่างชาติของไมค์ที่ บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อร่วมงานนี้โดยเฉพาะ หญิงสาวจำเป็นที่จะต้องตีหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา แล้วต้องฝึนใจแสดงความรักเพียงข้ามคืนเมื่อยู่ต่อหน้าแขกหรื่อและต่อหน้าเพื่อนๆของชายหนุ่ม เพื่อนๆของเค้าทุกคนนิสัยดีแล้วมองเธออย่างเป็ฯมิตร แต่พวกเค้าก็อดสงสัยไม่ได้เลยว่า การแต่งงานครั้งนี้ทำไมถึงถูกจัดขึ้นรวดเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แทบที่จะไม่วี่แววที่จะเป็นไปได้ เพราะเกียรติศักดิ์ของไมค์ ถูกพูดกันในหมู่เพื่อนๆๆถึงความเป็นเพลบอยของเค้า และนอกเหนือสิ่งอื่นใด ผู้หญิงที่เค้าแต่งงานด้วย เื่พื่อนๆทุกคนไม่รู้จักมาก่อน ชายหนุ่มเพียงแต่พูดติดตลกกับเพื่อนๆว่า มันคือรักแรกพบ จะเจอกันช้าหรือเร็วมันก็คือความรัก แต่ใยบัวไม่ยีระกับคำพูดนั้น มันเป็นเพียงคำแก้ตัวเพื่อเอาหน้ารอดไปเท่านั้น เพราะเธอคิดแค่ว่า งานแต่งนี้เป็นเพียงละครตบตาเท่านั้น ไ่ม่มีความสำคัญอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย พิธีส่งตัวเข้าหอถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็วๆพอๆกับ งานแต่งสายฟ้าแล๊บ ที่เกิดขึ้น ไม่นานคู่บ่าวสาวก็ได้อยู่ในห้องกันสองต่อสอง ไม่มีคำพูดใดๆเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง มันช่างเป็นช่วงเวลาที่อึดอัดที่จะต้องมาอยู่ด้วยกันในห้องนี้ 

" คุณอาบน้ำก่อนเถอะ คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  " ชายหนุ่มเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนเพราะสถานการณ์มันเริ่มเงียบจนหน้ากลัว และวังเวงแล้ว.....

" คุณอาบก่อนเถอะค่ะ ชั้นรอได้ ขอนั่งคิดอะไรซักครูหนึ่งแล้วกัน  " เธอรีบโบยให้เค้าอาบก่อน ชายหนุ่มตกลงที่จะไปอาบน้ำก่อน โดยปล่อยให้หญิงสาวนั่งคิดอะไรอยู่บนเตียงเพียงลำพัง 

" งั้นผมขออาบก่อนแล้วกันรู้สึกเหนียวตัวยังไงไม่รู้  " เค้าพูดแล้วยิมให้หญิงสาว หญิงสาวยิ้มตอบแบบจืดๆที่มุมปากสายตาบ่งบอกถึงความกังวลใจอยู่ไม่น้อย

" ค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับวันนี้ ขอบคุณที่ช่วยเหลือชั้นกับแม่ " หญิงสาวอดที่จะรู้สึกขอบคุณไม่ได้กับสิ่งที่เค้าทำให้วันนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของชายหนุ่มเท่าไหร่นัก แต่ก็รู้สึกอยากจะขอบคุณจากใจจริง

" ไม่เป็นไรหรอก อาจเป็นเพราะผมรู้สึกถูกชะตากับคุณมั้ง " ชายหนุ่มยิ้มตอบ แล้วจึงเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป

" ถูกชะตาเหรอ ฝรั่งตาน้ำข้าวอย่างคุ๊รู้จักความหมายของคำนี้ด้วยเหรอ  " หญิงสาวพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่เค้าเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว รู้สึกแปลกๆยังไงพิกล ที่จู่ๆๆก็มีเพื่อนร่วมห้องเพิ่มเข้ามาอีกคน และเพื่อนร่วมห้องของเธอนั้นก็คือสามีในนามที่ยอมช่วยเธอ โดยไม่รู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเค้า 

" เฮ้ยยยขอไปสูดอากาศข้างนอกซักแป๊บเถอะนะ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องยังไงไม่รู้  " หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินไปเปิดบานประตูกระจกใสออกไปรับลมในยามค่ำคืน ภายนอกมืดสนิท แต่ยังพอที่จะเห็นแสงสว่างจากดวงจันทร์ ที่ตอนนี้สว่างไสวเต็มดวง บรรยากาศภายนอกช่างดีอะไรเช่นนี้หญิงสาวคิดอยู่ในใจ เวลาผ่านไปนานพอสมควรชายหนุ่มเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ออกมาไม่เจอใยบัวอยู่ที่เตียงแต่ประตูถูกเปิดเอาไว้จึงเดาได้ไม่ยากว่าเธออยู่ไหน ชายหนุ่มย่องเดินไปหาหญิงสาวแบบเงียบ แบบไม่ให้รู้ตัว  ชุดแต่งงานลูกไม้สีขาว ยาวกรอมพื้น ช่างเหมาะกับเธอเหลือเกิน ช่างเป็นเจ้าสาวที่สวยมากๆๆชายหนุ่มคิดในใจ ผิวขาวๆที่ถึงแม่ความมือยามค่ำคืนจะมีอิทธิพลต่อผิวของเธอ แต่แสงสว่างจากดวงจันทร์ ก็ทำให้รู้ว่าผิวของเธอนั้นขาวเพียงใด มือทั้งสองข้างยึดเกาะกับราวระเบียงเท้าทั้งสองเขย่งขึ้น หญิงสาวหลับตาเพื่อนที่จะสูดอากาศในยามค่ำคืน อย่างรู้สึกโล่งใจ.......

" เค้าบอกว่า เวลาค่ำคืนแบบนี้ ต้นไม่มันจะคายคาร์บอนไดอ๊อกไซน์ออกมา แต่เท่าที่เห็นคุณ สูดๆๆมันเข้าไปแบบนี้ ดูเหมือนว่าคุณจะดูสดชื่นขึ้นนะ " หญิงสาวตกใจหันกลับไปทางเสียงนั้น ชายหนุ่มยังคงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน " ค่ะ ชั้นรู้สึกโล่งใจ ที่ ณ วันนี้ เวลานี้ ชั้นยังอยู่ที่บ้านหลังนี้  " เธอพูดออกไปแบบนั้นตามที่ใจเธอคิดจริงๆ 

" คุณอาบน้ำเสร็จแล้ว งั้นชั้น ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะคะ " หญิงสาวพูดเพื่อไม่เปิดโอกาศให้ฝ่ายชายถามอะไรอีก ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กเล็กน้อย เพื่อเป็นการอนุญาติให้เธอไป หญิงสาวเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไป กลิ่นสาบสาวแตะจมูกเค้า ช่างเย้ายวนใจอะไรเช่นนี้ ชายหนุ่มเผลอเดินตามหญิงสาวเข้าไป  แผ่นหลังที่ขาวเนียน ลำคอระหงกับสร้อยเพชรที่ใส่อยู่มันช่างเข้ากับเธอยิ่งนัก ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ หญิงสาวเดินไปคิดไป หาวิธีถอดชุดแต่งงานชุดนี้ เพราะมันค่อนข้างที่จะยุ่งยากและลำบากสำหรับเธอ เธอจึงหันกลับไป หาฝ่ายชายเพื่อขอความเหลือ แต่ก็ต้องหันไปชนกับฝ่ายชายที่ตามเธอมาอย่างต้องมนต์สะกด เธอชะงักเล็กน้อย ชายหนุ่มก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ทำหน้าเกลียดแบบนี้

" คือ รบกวนคุณออกไปข้างนอกก่อนได้ไม๊คะ ชั้นไม่สะดวก เพราะชุดนี้มันถอดยากเหลือเกิน " หญิงสาวพูดออกไปแบบนั้นเพราะรู้สึกไม่สะดวกจริงๆ พูดแกมขอร้อง.....เพราะตามจริงแล้วในวันส่งตัวเข้าหอ คู่บ่าวสาวจะต้อง เป็นคนจัดการเรื่องนี้กันเอง แต่สำหรับเธอแล้วมันพูดยากจริงๆที่จะทำแบบนั้น

" แต่ ผมจะออกไปได้ยังไง เดียวผู้ใหญ่เค้าก็สงสัยเอาหรอก ให้ผม...ให้ผมช่วยไหม ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมช่วยปลดกระดุมให้ก็ได้นะครับ " ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม เผื่อว่าเธอจะใช้บริการจากเค้า หญิงสาวคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจให้เค้าช่วย 

"  ถ้างั้นช่วยปลดกระดุมหลังให้ด้วยค่ะ ชั้นปลดไม่ถึง จริงๆๆ ขอบคุณนะคะ  " หญิงสาวพูดแกมขอร้องออกไป ชายหนุ่มจึงเดินเข้ามาประชิดตัวเพื่อที่จะช่วยเหลือเธอ หญิงสาวพยายามทำจิดใจให้เป็นปกติที่สุด เพราะตอนนี้หัวใจของเะอเต้นแรงเสียยิ่งกว่าอะไร ชายหนุ่มค่อยๆเอื่อมมือ มาปลดกระดุมให้เธอ หญิงสาวแทบกลั้นหายใจเพื่อที่จะไม่ให้รู้สึกประหม่า มือสองข้างกุมหน้าอกเอาไว้เพื่อเซฟตัวเอง

"  เสร็จแล้วครับ รู้สึกว่าคุณจะหัวใจเต้นแรงนะ ผมได้ยินมันเสียงดังทะลุออกมาหน่ะ  " ชายหนุ่มอดพูดหยอกเย้าไม่ได้  "  คุณกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ฮะ..."  ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา หญิงสาวค่อยๆหันมาหน้ามาเผชิญหน้ากับเค้า หน้าแดงๆของเธอบ่งบอกว่าตอนนี้เธอรู้สึกเขินอายเป็นที่สุด ที่ถูกเค้าจับได้

 " ขอบคุณค่ะ " หญิงสาวพูดได้แค่นั้น ก็เดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป

" ช่างไร้เดียงสาจริงๆนะ " ชายหนุ่มอดขำกับท่าทีของเธอไม่เลยจริงๆ ต่อจากนี้ ชีวิตของเราจะเป็นยังไงต่อไปนะ เค้าไม่รู้ว่า สิ่งที่เค้ากำลังทำอยู่นี้ถูกหรือว่าผิด มันจะดีหรือร้าย แต่เค้าก็เต็มใจที่จะทำ เพื่อช่วยเหลือผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสุดความสามารถ

                               *********************************