ผู้หมวดของผม..รักเราแค่เข้าใจกัน (Uniform Lover)

คงไม่มีใครเถียงว่า ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม ผมคนนึงก็มองมันว่าสวยงามนะ แต่กว่าที่ผมจะได้รับรู้ถึงความสวยงามของมันนั้น ผมได้พบเจออุปสรรคต่างๆ มากมายเหลือเกิน บ่อยครั้งที่ท้อ บ่อยครั้งที่ร้องไห้ บ่อยครั้งที่ไม่อยากพบเจอหน้าใคร แต่ด้วยแววตา รอยยิ้ม เสียงหัวเราะและอ้อมกอดครั้งนั้น ที่บ่งบอกถึงหัวใจอันอบอุ่นของเขา คนที่ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็น ได้ยินและได้สัมผัส มันเป็นแรงพลังสำคัญทีเดียวที่ทำให้ผมเข้มแข็ง แม้เขาคนนั้นจะมองเห็นผมเป็นเพียงเพื่อนคนนึง บางครั้งผมรู้ตัวว่าผมผิด ที่ผมไม่สามารถคิดว่าเขาคนนั้นเป็นแค่เพื่อนได้ แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะพรากชีวิตของเขาคนนั้นออกจากโลกความเป็นจริง โลกที่สังคมยอมรับ โลกของชายหญิง ผมยินดีที่จะยอมเจ็บคนเดียวดีกว่าให้คนที่ผมรักเจ็บ จุดเริ่มต้นของความรักของผมมันมาจากความรักของเพื่อน จากนั้นมันแปรเปลี่ยนเป็นความสุข ความห่วงใย และกลายเป็นความรัก ความรักที่ผมไม่กล้าบอกใคร ไม่กล้าเปิดเผย และบทสรุปของผมและเขาคนนั้นจะเป็นอย่างไร ช่วยภาวนาให้ผมเป็นคนรักของเขาโดยเป้นความรักที่เกิดขึ้นจากจิตใจของเขาคนนั้นจริงๆด้วยเถอะ