ผู้หมวดของผม..รักเราแค่เข้าใจกัน (Uniform Lover)

"เอาจริงหรอเนี่ย" ผมถามกิตย้ำอีกครั้ง 

"เอาน่า ถ้าไปหน้าเสาธงตอนนี้ก็โดนจับเข้าแถว รวมกับพวกมาสายอยู่ดี ไม่แน่อาจจะโดนตีหน้าเสาธงด้วยก็ได้นะ แอบอยู่ในตึกนี่ละ เราทำบ่อย ไม่มีใครรู้" กิตอ้างเหตุผลที่จะไม่ไปเข้าแถวให้ได้

"เอ่อ ก็ได้ๆ" ผมตอบ

ณ ตึกเก่า หลังโรงเรียน

"นี่ไง ห้องนี้ เป็นไงบ้าง ปกติแล้วเราชอบแอบมานอนที่นี่แหล่ะ ถ้าวันไหนขี้เกียจเรียน" กิตบอกพร้อมพาผมไปดูห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง ภายในห้องนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากลูกบาสหนึ่งลูกและโต๊ะนักเรียนหนึ่งตัววางอยู่มุมห้อง

"ลูกบาสนี่ของนายรึเปล่า" ผมแกล้งถามแต่พอรู้ว่ากิตเป็นนักกีฬาบาส หลังจากได้ยินนักเรียนหญิงกลุ่มนั้นคุยกัน

"ใช่ๆ ของเราเอง ยังมีอีกนะ ตามมาๆ" กิตพูดพร้อมจูงมือผมไปยืนมุมห้อง กิตลากโต๊ะนักเรียนไปวางมุมห้อง แล้วปีนขึ้นไปเพื่อเปิดฝ้าเพดานซึ่งไม่สูงมากนัก พอที่จะปีนขึ้นไปอยู่ข้างบนได้ กิตเอื้อมมือไปหยิบหนังสือการ์ตูนส่งให้ผมที่ละเล่มๆ จากฝ้าเพดาน ผมคิด คงเป็นหนังสือการ์ตูนที่กิตแอบเอามาไว้ที่ห้องนี้ เพื่ออ่านตอนโดดเรียนนี่เอง 

"นายชอบอ่านการ์ตูนแบบไหน" กิตถามผมพร้อมส่งการ์ตูนเล่มนึงให้ผม

"ไม่ค่อยได้อ่าน ชอบดูหนังเลยมากกว่า" ผมตอบ แต่ก้ไม่ขัดใจหยิบหนังสือการ์ตูนที่กิตส่งให้มาอ่านดู

"ปั๊ง ปึ๊ง ๆๆๆ !!!!!!!! ใครอยู่ในนั้น ออกมานะ ใครอยู่ในนั้นโดดเข้าแถวหรอ" เสียงทุบประตูดังลั่น ซึ่งผมพอจะเดาได้ว่าคงเป็นอาจารย์มาจับนักเรียนโดดเข้าแถวแน่ๆ 

"ซวยแล้ว อั๊ต ปีนขึ้นไป เร็ว ปีนขึ้นไปข้างบน" กิตรีบโยนหนังสือการ์ตูนขี้นเพดานพร้อมเร่งให้ผมปีนขึ้นไำปแอบบนฝ้าเพดาน

"เอาจริงหรอ" ผมตอบอย่างตกใจ

"ไม่มีเวลาแล้วนายขึ้นไปก่อน เดี๋ยวเราปืนตามขึ้นไป" กิตเร่งผม

ผมปืนขึ้นไปอยู่บนฝ้าเพดานอย่างรวดเร็ว แต่มันแย่ตรงที่ข้างบน มันแคบพอสำหรับให้คนๆ เดียวขึ้นไปนอนอยู่เท่านั้น ไหนจะหนังสือการ์ตูนของกิตอีก ผมขึ้นไปนอนแทบไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

"ขยับไปหน่อย ขอขึ้นด้วย" กิตพยายามปีนขึ้นมาบนฝ้าเพดาน

"ขอโทษเว้ยเพื่อน" กิตกระโดดมาทับบนตัวผมเต็มแรง จนหน้าเราสองคนแทบจะชนกัน

"อึ้บ.. ขึ้นได้แล้ว เอาฝ้ามาปิดเพดานเร็ว อั๊ต" กิตสั่งผม ผมรีบดึงฝ้ามาปิดเพดานทันที

"อย่าขยับตัวนะ เดี๋ยวฝ้ามันดัง" กิตสั่งผม

ผมไม่คิดเลยว่า การหนีการเข้าแถวครั้งแรกในชีวิต จะทำให้ผมต้องมาแอบบอยู่บนฝ้าเพดานแคบๆ กับเพื่อนใหม่ที่ผมเพิ่งได้รู้จักเมื่อเช้า และการอยู่บนฝ้าเพดานแคบๆ แบบนี้ ผมคงไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้ากิตไม่ได้นอนทับตัวผมอยู่

"หนักไหมวะ โทษทีที่พามาลำบาก" กิตพูดกับผมเบาๆ พร้อมพยายามยกมือไหว้ผม

"ไม่เเป็นไรๆ สนุกดี" ผมยิ้มตอบกิต เพื่อไม่ให้กิตรู้สึกไม่ดีที่พาผมมาลำบาก 

บรรยากาศขณะนั้นเงียบไปหมด ได้ยินเพียงเสียงเต้นของหัวใจและเสียงลมหายใจของผมและกิตเท่านั้น แล้วผมได้เห็นใบหน้าของกิตชัดๆ และไม่รู้อะไรดลใจ  ผมค่อยๆ เลื่อนแขนสองข้างของผมอ้อมมากอดตัวกิตไว้ ทำให้เราสองคนอยู่ใกล้กันมากขึ้นไปอีก กิตทำท่าตกใจ แล้วมองหน้าผม 

"ไม่เป็นไร กอดได้ๆ เพื่อนกัน'' กิตตอบแบบยิ้มๆ

ผ่านไปเกือบสิบนาที ที่ผมและกิตอยู่ด้วยกันบนฝ้าเพดาน ในลักษณะที่กอดกันกลม

 "เงียบแล้วๆ ลงไปข้างล่างเถอะ อาจารย์คงไปแล้ว" ผมบอกกิต ทั้งๆ ที่ในใจ อยากให้เวลามันหยุดอยู่แค่ตรงนี้

"โอเคๆ เดี๋ยวเราลงก่อน นายค่อยๆ ลงนะ อั๊ต" กิตบอกผมพร้อมกับค่อยๆ ขยับตัวลงจากเพดานแล้วผมก็ลงตาม

"อาจารย์ไปแล้ว ขึ้นเรียนกันเถอะ ขอโทษทีอีกว่ะ ที่พามาลำบาก" กิตบอกผม

"ไม่เป็นไรๆ มันดี ไม่เคยทำอะไรอย่างงี้เลยตั้งแต่เกิด" ผมตอบกิตไป

"ทำอะไรวะ  นอนกอดผู้ชายด้วยกันอ่ะเหรอ ฮ่าๆ" กิตพูดแซวผม

"เห้ย ไม่ใช่ๆ" ผมตกใจกับคำแซวของกิต แต่อยากจะบอกเหลือเกินว่า ที่กิตแซวน่ะถูกที่สุดแล้ว

"ไปกันเถอะ เดี๋ยวแวะไปล้างตัวก่อนขึ้นเรียน ไม่งั้นโดนอาจารย์จับได้แน่"  กิตพูด

แล้วผมกับกิตก็ค่อยๆ แอบออกจากตึกเก่าๆ ตึกนั้น เดินลัดเลาะไปห้องน้ำเพื่อนล้างเสื้อที่เปื้อนฝุ่นจากเพดาน แล้วพากันเดินขึ้นชั้นเรียน ทำอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภายนอกผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็จริง แต่ภายในใจของผมขณะนี้ สมองของผมนึกถึงแต่ช่วงเวลาที่ผมและกิตอยู่ด้วยกันสองคนบนฝ้าเพดาน เรามันเป็นเพื่อนกันนะ.... ผมไม่ควรคิดแบบนั้นกับเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนคนนี้ เพื่อนที่เป็นผู้ชายด้วยกัน......