ร้อยรักสุดใจ

"อ่อ....คุณหงสนาถ" ธันที่เดินตามหงส์ตั้งแต่ออกห้องประชุมมา ตัดสินใจเรียกชื่อหญิงสาวออกมา

"อ้ ออ !!คะ? คุณวธัญญู มีอะไรกับหงส์คะ?" หญิงสาวหันหน้าไปตอบพร้อมกับยิงคำถาม

"เปล่าครับ" เขาไม่มีอะไรจะพูดเพียงแต่อยากทักเธอเฉยๆ 

"ค่ะ งั้นหงส์ขอตัวไปทำงานนะคะ" ทันทีที่พูดจบเธอก็เดินออกไปยังที่สนทนา

ครื้น นนน!! ครื้น น!! ซ่า าาๆๆๆๆ

ฝนตกหนักตั้งแต่ตอนสี่โมงแล้วตอนี้ หกโมงกว่ายังไม่หยุดตก และตอนนี้ก็แทบจะไม่มีพนักงานอยู่ในบริษัทแล้ว

"โอ๊ ยยย!!!จะมาตกทำไมตอนนี้นะ คนจะกลับบ้านเนี่ย ย!!" หงส์บ่นไม่หยุดพร้อมไปกับการวิ่งเพื่อไปที่ป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ไกลมาก ทันทีที่วิ่งมาถึงตัวของเธอนันก็เปียกโชกไปซะแล้ว หงส์ยืนอยู่อย่างนั้นสักพัก ก็มีรถมาจอด

""คุณ!! ไปด้วยกันมั้ย" เขาลดกระจกลงมาถาม

"อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ หงส์รอได้ไม่นานหรอกค่ะ" เธอปฏิเสธกลับไปอย่างเกรงใจ

"นี่เป็นคำสั่ง ให้คุณขึ้นรถเดี๋ยวนี้!!" เอาแต่ใจตัวเอง หงส์นึกด่าเจ้านายในใจ

"ค่ะ!!!!" แม้ไม่ค่อยเต็มใจนักแต่ก็เดินไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย

ทันทีที่รถมาจอดถึงคอนโด ใช่แล้วล่ะเขาไม่ไปนอนที่บ้านทั้งๆที่ก็มีบ้านให้นอน แต่เขากลับเลือกชีวิตที่สบายๆอยู่ในคอนโดดีกว่า ไม่วายที่จะหันไปมองหญิงสาวที่หลับอยู่ข้างๆเบาะ เขาอุ้มเธอขึ้นไปบนคอนโด แล้วก็ให้เธอนอนในห้องของเขา ส่วนเขาน่ะนอนที่โซฟา ถือเป็นอันว่า ...

"กรี๊ด ด ด ด  ด!!!!!....นี่คุณ!!!! คุณทำอะไรช้าน นน T^T" เธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าบนตัวของเธอนั้น บัดนี้ได้มีเสื้อผ้าที่ได้รับการเปลี่ยนแล้ว

"เห๊ย ยย!!!!! คุณๆๆ คุณเป็นอะไรมไหม??" เขารีบวิ่งมาหลังจากที่ได้ยินเสียงของเธอ

"คุณทำบ้าอะไรเนี้ ยย!! T^T"

"นี่คุณ....ผมไม่ได้คิดทำอะไรคุณหรอกนะ เพราะทำแล้วคงไม่สนุกอ่ะ ดูสิดูคุณเองก็ไม่ได้น่าพิสวาทเลยอ่ะ อย่าคิดไปเองได้มั้ย ผมแค่เปลียนเสือผ้าให้น่ะ"

 เขาพูดอย่างหัวเสีย เธอเป็นผู้หญิงอีกคนนึงที่ทำให้เขามีสีหน้าที่ดูมีอารมณ์ขึ้นมาหน่อยหลังจากที่เรียนจบมาเขาก็มีหน้าเดียวมาตลอด

"คุณ..เอ่อ อ ...ไม่ได้ทำอะไรชั้นจิงๆน้ะ" เธอถามเพื่อความแน่ใจ

"หรือคุณอยากให้ผมทำล่ะ ...ลองหน่อยมั้ย" เขาทำหน้าทะลึ่งแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น

"หยุด!!...โอเค้ๆ ชั้นเชื่อก็ได้ย่ะ" แม้ว่าจะไม่ค่อยมั่งใจแต่ว่าเธอก็คงไม่หลงตัวเองขนาดที่ว่าเขาจะมามีอะไรด้วยหรอ ดังนั้นไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ไป

"นี่คุณ รีบอาบน้ำแต่งตัวซะเดี๋ยวจะได้ไปทำงานพร้อมกันเลย" หลังจากโยนเสื้อผ้าของเธอที่ซักแล้วให้กับเจ้าของแล้วเขาก็เดินไปอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ติดๆกัน 

"เอ่อ!! คุณวธัญญูคะ...ชั้นทำอาหารเช้าให้แล้วนะคะ" หงส์เดินไปเค๊าะประตูห้องที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปก่อนที่เธอจะอาบน้ำ ถึงแม้ว่าคอนโดที่เธออยู่มันจะมีสภาพไม่ดีขนาดนี้แต่ก็ยังพอมีที่ให้ทานอาหารดังนั้นแล้วเธอจึงรีบๆอาบน้ำแล้วมาทำอาหารให้กับเขา

"นี่คุณทำอะไร!!!" เขาวิ่งเข้ามาแล้วหยิบจานข้าวไปจากมือขอเธอ พร้อมกับการตะคอก ด้วยอารมณ์โกรธ

"เอ่อ อ!! ชั้นไม่รู้ค่ะ ทำไมหรอ ชั้นขอโทดนะ" เธอขอโทษขอโพยใหญ่

"คราวหลังน่ะไปที่ไหนให้มีมารยาทมั่งสิ นี่มันไม่ใช่บ้านคุณนะ ที่จะมาทำแบบนี้น่ะ นี่มันห้องของผม ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่ง!!!!" เขาทำสีหน้าโกรธจัดเหมือนกับว่าจะบีบจานข้าวให้แตกไปลยทีเดียว

"...." หงส์ยังคงอึ้งกับการกระทำของเขา อีกทั้งยังรู้สึกเสียความรู้สึกเป็นที่สุดที่เห็นเขาเอาอาหารที่เธอทำไปทิ้งลงถังขยะทั้งหมด

"นี่คุณ!!! ถ้าคุณไม่กินก้ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยบนี่!!" เธอเข้าไปโวยขณะที่ชายหนุ่มกำลังทิ้งอาหาร

เเคร้ง!!!

"คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร!!!! ถึงได้กล้าเข้ามายุ่มย่ามกับห้องผมน่ะ แค่ผมใจดีด้วยหน่อยก็คงจะคิดว่าผมชอบคุณสะนะ สำคัญตัวเองผิดไปมั้นคุณ!!!! คุณน่ะ ไม่ใช่สเปกผมเลยด้วยซ้ำไป ต่อไปนี้คุณอ่าคิดทำแบบนี้อีกล่ะ ถ้าไม่อยากโดนไล่ออก!!!!" เขาเควี้ยงจานข้าวลงบนโต๊ะพร้อมกับหันหน้าไปโวยให้กับหญิงสาวที่ยืนตรงหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะเข้มแข็ง และไม่ได้คิดอะไรกับเขา แต่ด้วยความที่เธออยากทำอาหารเป็นการขอบคุณเขาแต่กลับได้มาซึ่งคำด่าเหล่านี้ มันทำให้ตาเธอร้อนผ่าวและน้ำตาไหลออกมาในที่สุด

"งั้นชั้นขอตัวนะคะ ขอบคุณคุณมากค่ะ ต่อไปก็ไม่ต้องช่วยชั้นนะคะ มันจะดีกว่า" พูดเสร็จหงส์ก็เดินควว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปไม่คิดหันกลับมามองเขาอีก

บ้าจริงป่านนี้เธอมาทำงานรึยังนะ??ความคิดนี้ยังคงติดอยู่ในหัวของเขาไม่วายที่จะทำให้คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าเขาทำไม่ดีไปรึเป่ลา แต่เเล้วความคิดของเขาก็หยุดลงเมื่าอ มีเสียงเค๊าะประตู

ก๊อกๆๆๆๆๆ

"เชิญ" เขาปรับสีหน้าให้นิ่งเช่นเดิม

"คือว่า พิมพ์เอางานมาส่งน่ะค่ะ เอ่อ! มันเป็นงานของน้องหงส์ค่ะ แต่ว่าวันนี้น้องเค้าลาบอกว่าไม่สบายค่ะ" เธอเอางานวางไว้บนโต๊ะทำงานก่อนที่จะพูดแล้วเดินออกไป

"..." เขายังคงนิ่งเงียบ เขาคงทำเกินไปจริงๆ แต่ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะต่อไปนี้คงไม่ได้คลุกคลีกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้วล่ะ

วันนี้เป็นวันที่เขากลับเข้าบ้านที่แท้จริงของตัวเอง ทันทีที่เข้าประตูบ้านไปแม่ของเขา คุณหญิง มณีซึ่งนั่งอยู่ได้ลุกขึ้นมาพร้อมกับเรียกชื่อ

"ตาธันๆๆ" คุณหญิงเดินเข้ามาด้วยอาการรีบเร่ง

"วันนี้ทำไมกลับบ้านล่ะทุกทีลูกไม่กลับนี่?" คุณหญิงมณีถามแกมประชด

"แม่ครับ ผมเหนื่อย ขอไปพักนะครับ" เขาขี้เกียจจะเถียงกับแม่เนื่องจากวันนี้มีเรื่องมากมายที่ทำให้เขาหนักใจและปวดหัว

"แปลกแฮะตาคนนี้นี่ ทุกวันไม่กลับบ้านวันนี้กลับบ้านสงสัยฝนคงจะตกน่ะ" คุณหญิงพูดติดตลกเล็กน้อยแล้วก็เดินเข้าครัวไปคิดไว้ว่าจะทำอาหารให้ลูกได้กิน

"ธันๆ...ธันลูก!" คุณหญิงเดินขึ้นไปเรียกบุตรชายหลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้ว

"ครับแม่" เสียงตอบรับแบบเนือยๆ

"ลงไปกินข้าวเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิ"

"ครับ เดี๋ยวผมลงไป แม่ไปรอเลยครับ" สิ้นการสนทนา คุณหญิงเดินลงไปรอที่โต๊ะอาหารไม่นานนักบุตรชายกเดินตามลงมา