นางฟ้าบันดาลรัก

วันที่ 16 กรกฎาคม ในปี 1989 เด็กชายตัวเล็กได้ถือกำเนิดมาด้วยความรักความอบอุ่น

 

พ่อกับแม่ของเขาเป็นคุณครูชั้นมัธยมทั้งคู่ และแม่ของเด็กคนนี้ก็ได้เลี้ยงดูเด็กชายเป็นอย่างดี

 

จนแกมีอายุได้ 3 ขวบ

 

ขณะที่รถโตโยต้าคันน้อยๆกำลังพาคุณพ่อ คุณแม่ และเด็กชายผู้น่ารัก

 

กลับไปยังบ้านเกิดแถบชานเมืองรถคันน้อยๆเกิดพลิกคว่ำ

 

ทำให้คุณพ่อ และคุณแม่ของเด็กซึ่งไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยถึงแก่ความตายทั้งคู่

แต่เด็กตัวน้อยกลับรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ ซึ่งแทบจะไม่มีใครเชื่อว่า

 

เด็กทารกตัวน้อยๆจะสามารถรอดพ้นเงื้อมือของมหันตภัยครั้งร้ายแรงนี้ได้ มีคนกล่าวว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กมหัศจรรย์ 

 

แต่กลับไม่มีใครอยากเลี้ยงดูเด็กคนนี้ จนทำให้ต้องเป็นภาระแก่ป้ารวย ซึ่งต้องรับภาระเลี้ยงเด็กคนนี้ด้วยความจำใจ

10 ปี ผ่านไป ณ  บ้านหลังเล็กๆซึ่งมีห้องเพียง 4-5 ห้อง กับผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งซึ่งวันๆยุ่งอยู่กับการทำงานบ้าน 

บอยซึ่งปีนี้อายุได้ 13 ปีแล้ว อาศัยอยู่ที่ห้องใต้บันไดเล็กๆ ซึ่งมีฝุ่นเกาะอยู่เต็มไปหมด

และทุกๆวันเขาจะต้องทำความสะอาดบ้าน  เขาอยู่กับคุณป้าแค่เพียงสองคน

“เฮ้อ ทำไมเราถึงโชคร้ายที่เกิดมาเป็นลูกคนจนนะ” บอยรำพึงรำพัน

ทุกๆวันบอยจะต้องปัดกวาด เช็ดถูบ้านให้สะอาด และเรียบร้อยก่อนที่คุณป้าจะกลับมา

  “เฮ้ออยากออกไปนอกบ้านจังแต่เรากลับทำไม่ได้เลย”

เด็กชายบ่นขณะกำลังใช้ไม้กวาดอันเล็กสูงๆกวาดหยากไย่ออกจนหมด

และจากนั้นเขาไปเดินไปถูห้องทุกๆห้องจนสะอาด

และก็เดินไปล้างห้องน้ำต่อด้วยความเหน็ดเหนื่อย เหงื่อไหลโทรมกายเด็กชายน้อยๆ

 

วันนี้เขาใส่เสื้อสีน้ำตาลที่เก่าจนขาดวิ่น ซึ่งอาจจะเป็นเพราะการทำความสะอาดของเขาก็ได้

 

และผมของเขาก็ไม่ได้ตัดมาหลายเดือนแล้ว อาจจะเกือบปีเลยดวงตากลมโตมองออกไปนอกหน้าต่างที่เขาเปิดไว้

 

พร้อมกับบ่นน้อยใจในโชคชะตาของตนเอง            

 

บ้านของเขามีลักษณะเป็นบ้านไม้สองชั้น ซึ่งชั้นล่างนั้นเป็นห้องของคุณป้ารวยทั้งหมด

 

ซึ่งมีทั้งห้องนั่งเล่นของคุณป้า ห้องแต่งตัว และห้องนอน

 

ส่วนของบอยมีเพียงห้องน้ำห้องเล็กๆ และห้องใต้บันไดซึ่งเป็นที่พักของเขาเท่านั้น

 

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่เดี่ยวๆโดยลำพังกลางทุ่งนาทำให้บอยไม่มีเพื่อนเล่นเลยสักคน

 

คุณป้าชอบใส่สร้อยมาอวดอยู่บ่อยๆ เขามักจะบ่นว่า  “เฮ้อทำไมคุณป้ารวยแล้วถึงไม่ซื้อบ้านที่มันใหญ่กว่านี้นะ” บอยบ่น 

 

 คุณป้าเดินมาแล้ว วันนี้แกใส่เสื้อสีแดงสดแถมมีลูกไม้ทั้งตัวอีกด้วย

 

ใส่สร้อยทับทิมอันเดิมที่มีมานานตั้งแต่สมัยไหนก็ไม่รู้ และสวมกางเกงผ้าสีดำ ดูน่าเกรงขาม

 

คุณป้าเดินเข้ามาใกล้ๆบอย จนเส้นผมแทบปลิวมาโดนเขา

 

วันนี้บอยใส่เสื้อที่ขาดวิ่นสีน้ำตาลดูเรียบๆและผมที่ยาวเพราะแทบไม่มีเวลาได้ตัดก็แทบจะแนบหูป้า   

 

“ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ววันนี้ป้ามีข่าวดีจะบอกแก”  

 

 คุณป้าเอาปากมากระซิบแนบหูบอย บอยตกใจดวงตาอันกลมโตของเขาทำหน้าเหมือนไม่รู้เดียงสา 

 

“อ่อแล้วงานบ้านของแกหล่ะ แกได้ปัด กวาด เช็ดถู บ้านสะอาดแล้วหรือยัง”

 

คุณป้ารวยทำหน้าแบบไม่เชื่อ พร้อมกับไปเดินสำรวจรอบบ้าน “

 

ตรงนี้ยังไม่สะอาดเลยนะ พร้อมกับชี้ให้ดูใยแมงมุมที่อยู่ตรงห้องน้ำ

 

“แล้วแกได้ขัดห้องน้ำแล้วหรือยังหล่ะ” บอยเดินออกมาดูห้องน้ำและก้มไปดูที่ชักโคก

 

“เรียบร้อยแล้วครับ”     คุณป้าดูห้องทุกห้องแล้วก็เงียบไป

 

“แล้วข่าวดีของผมหล่ะครับ” 

 

อ่อลืมไป ฉันจะบอกว่าปีนี้แกอายุ 13 ปีใช่ไหม จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับแก

 

ไม่ช้านี้ เดี๋ยวแกก็จะรู้เองแหล่ะ”

 

บอยเข้าไปนอนในห้องใต้บันไดเล็กๆที่มีที่นอนเก่าๆผืนหนึ่งปูเอาไว้

 

พร้อมกับมีโต๊ะเล็กๆสีน้ำตาล และเก้าอี้ตัวน้อยตั้งอยู่

 

“นี่คือชีวิตประจำวันของเราหรือนี่” บอยบ่นตลอดเวลา “

 

เราอยากไปผจญภัยเหมือนคนอื่นบ้างจัง

 

ปีนี้เราอายุ 13 ปีแล้ว แต่เรายังไม่เคยไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นเลยทำไมชีวิตเราถึงได้เศร้าอย่างนี้นะ”

 

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็แปรเปลี่ยนเป็นสีครึ้ม และฝนก็ตกลงมาอย่างรวดเร็ว ฟ้าแล๊ป พร้อมกับมีฟ้าร้องตามมา

 

 เด็กชายบอยนอนห่มผ้าด้วยความหนาวเย็น

 

คุณป้าเดินมาเคาะประตูที่หน้าห้องของบอย “ก๊อกๆๆๆ”  

 

“ป้าจะไปทำผมใหม่ และจะกลับพรุ่งนี้เช้า แกอย่าลืมล๊อกประตูบ้าน และคล้องกุญแจให้ดีนะ

 

และห้ามมาแตะต้องสิ่งของของป้าเด็ดขาด เข้าใจไหม”

 

บอยงัวเงียขึ้นมาฟังแต่ฟังไม่ทันเข้าใจดีเท่าไหร่

 

เด็กชายที่มีร่างกายซูบผอม ตากลมโต อายุ 13 ปี ตอบทันควัน

 

“ครับผม” คุณป้าจึงออกจากบ้านไป

 

ช่วงที่คุณป้าไม่อยู่ นางฟ้าน้อยๆได้ปรากฏกายขึ้นมาภายในห้องของบอยทันที

 

เขางัวเงียและต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น

 

นางฟ้าแปลงกายเป็นตัวเขาได้เหมือนมาก และสักพักก็กลับคืนร่างเป็นนางฟ้าเหมือนเดิม

 

พร้อมกับสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ราวกับมีเสื้อผ้า อาภรณ์นับพันก็ว่าได้

 

“เธอเป็นใคร และมาอยู่ที่ห้องฉันได้อย่างไรกัน” บอยเอ่อด้วยสีหน้างุนงง

 

ฉันเป็นนางฟ้าประจำตัวเธอน่ะสิ มาเพื่อปกป้องเธอ

 

“แล้วนี่เธอมาจากภพไหนกันหล่ะ” ฉันมาจากภพที่ 7น่ะ เป็นภพของนางฟ้า

 

นางฟ้าเปลี่ยนชุดเป็นสีชมพูสดใส กระโปรงลายดอกไม้ย้วย อันน่ารัก เสกให้เด็ก

ชายสลบลงทันที

 

“เจ้าคือเด็กชายที่ต้องพบกับวิบากกรรมอันหนักหนา ฉันจึงมาช่วยเจ้ายังไงหล่ะ เด็กน้อย”

 

บอยหลับตาลง และฝันว่ามีแม่มดน้อยมาช่วยเขาในทุกๆเรื่อง และจากนั้นเขาก็ไม่ฝันอะไรอีกเลย”

 

ฝั่งของสวรรค์ พระพรหมกำลังจับชีพจรให้กับพระอินทร์

 

“เอ่อ ข้าว่าหมู่นี้ท่านอาจจะดวงไม่ค่อยดีนัก ถึงได้มีแต่เรื่อง

 

เราคงจะต้องส่งนางฟ้าไปช่วยเหลือมนุษย์ให้มากหน่อยซะแล้ว

 

เพราะว่าโลกมนุษย์มันช่างวุ่นวายซะเหลือเกิน นี่ก็ยังเหลือบัญชีรายชื่ออีกนับร้อยเลยน่ะท่าน”

 

“555 ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะ ว่าแต่ท่านก็ขึ้นไปทำงานของท่านเถอะ

 

เราก็ยังสะสางงานของเราไม่เสร็จเลย พรุ่งนี้เราก็จะมีนัดประชุมนางฟ้าทั้งหมดอีก”