เผลอใจ...รักยัยเบบี้

ชายหนุ่มร่างใหญ่นอนอุดอู้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา   ใช้หมอนอุดหูทั้งสองข้างหนีเสียงเรียกโทรศัพท์มือถือ ที่แผดเสียงขัดขวางการนอนหลับอย่างสบายของเขา   แม้ว่านี่จะเป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ   แล้วแต่มันก็ไม่ใช่เวลาตื่นสำหรับเขาอยู่ดี   มือถือยังคงไม่หยุด  เขาปัดหมอนหนุนออกอย่างรำคราญ  ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียพลางควานหามือถือที่อยู่ใกล้ตัว

"อะไรว่ะ" ชายหนุ่มรับสายอย่างหงุดหงิดโดยไม่สนใจว่าปลายสายจะเป็นใครหน้าไหนทั้งสิ้น

"ฮัลโหลเฮีย  นี่เขาเองนะ"

"ใครว่ะ"

"อะไร..ไม่เจอกันไม่ถึงปีทำเป็นลืมนะ"

"ฉันเคยรู้จักเธอเหรอ แค่นี้นะ "

"ไอ้เฮีย กลับไปบ้านเมื่อไรนะ จะอัดให้น่วม จับยัดหมกส้วมซะเลย ฮึ่ม "หญิงสาวร่างบอบางบ่นอุบ  แววตามุ่งมั่นเป็นประกาย

 เธอรีบควานหาเศษกระดาษในกระเป๋าพลางยิ้ม

"โชคดี ที่แม่ให้ที่อยู่มา แค่นี้ไม่หวั่นหรอ  เบย์สมชื่ออยู่แล้ว"

เบบี้ขนสัมภาระออกจากสนามบิน  การแต่งการที่ผิดกับสภาพอากาศทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดยิ่งขึ้น  ประเทศไทยหนาวไม่ถึงครึ่งของประเทศญี่ปุ่นด้วยซ้ำ  และกว่าจะมาถึงละแวกบ้านของพี่ชายก็ปาเข้าไปเกือบ 2 ชั่วโมง  เบบี้ปาดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นเต้มใบหน้า ระหว่างเดินหาบ้านที่ไม่ได้มานานเป็นปี

"คุ้น ๆ ว่ามันอยู่แถวนี้นี่นา หายไปไหนแล้วเนี่ย"เบบี้ถอนหายใจ อย่างเหนื่อยหน่าย ข้าวของที่ไม่ใช่น้อยๆ ทำให้เธอรู้สึกล้าไปเหมือนกัน

"ไม่ได้มาแค่ปีเดียวทำไมเปลี่ยนแปลงไปเยอะจัง เอ...หรือว่า..เราจะมาผิดที่" เบบี้กวาดสายตาโดยรอบ แต่ยิ่งมองเท่าไรก็ไม่คุ้นตา

"ไม่หรอกแท๊กซี่คงไม่มาส่งเราผิดที่หรอกน่า..."

  "โปร  ทำไมโปรทำแบบนี้ล่ะ ไหนบอกว่ามีปิงปองคนเดียวไง ไหนบอกว่าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นไปแล้วไง"

"ปิงปองพูดอะไร  โปรจะมีคนอื่นได้ยังไง"

"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย  โปรยังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่"

  เสียงทะเลาะของหนุ่มสาวคู่หนึ่งทำให้เบบี้หันหน้าไปมอง หญิงสาวรูปร่างสมส่วนกำลังงอนแฟนหนุ่มที่เดินตามตื้อมาติดๆ  ทั้งคู่เดินผ่านหน้าเบบี้ไป  ในขณะที่เธอจ้องมองด้วยความสนุก

หลังจากที่เดินหาบ้านมาเกือบ 2 ชั่วโมง เธอก็มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งและดูในแผนที่ที่แม่ให้มาสำรวจว่าบ้านเลขที่ตรงกันกับกระดาษ เบบี้ยิ้มอย่างทันทีเพราะคิดว่าจะได้เจอพี่ชาย

"เฮีย ^O^ "

เบบี้ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ  แต่เสียงของเธอก็ค่อยๆหายเข้าไปในลำคอเพราะคนที่เห็นไม่ใช่เฮียแต่เป็น

"นายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง"

เดี๋ยวมา ต่อบท 4 นะค่ะ  นอนหลับฝันดี นะ