สุภาพบุรุษซ่อนเงา

3. คนมีความลับ&คนมีชนัก

“อัน...รอพี่ด้วยสิครับ”

รัชชานนท์ร้องเรียกหญิงสาวเสียงหอบ มือหนาคว้าแขนหญิงสาวไว้ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด “พี่ขอโทษนะครับ...พี่ไม่รู้ว่าหนังเรื่องนี้มันจะเป็นแบบนี้ อันอย่าโกรธพี่เลยนะ”

อันนารินที่ลืมตัวไปเริ่มตั้งสติ...หญิงสาวยิ้มน้อยๆเมื่อไปแสดงอาการไม่พอใจจนชายหนุ่มเข้าใจผิดเข้าให้ “คือ..อันไม่ได้โกรธพี่นนท์หรอกค่ะ  อันแค่..แค่อยากเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง” อันนารินยิ้มให้ชายหนุ่มเชิงขอโทษ

“อ้าว..พี่ก็นึกว่าอันโกรธพี่เรื่องหนังซะอีก  ถ้างั้นไปห้องน้ำเถอะครับเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน”รัชชานนท์โล่งอกไปหนึ่งเปราะ ร่างสูงจับมือบางมากุมไว้ก่อนจะพาคนที่ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำอย่างที่พูดไป

“พี่รอข้างนอกนะครับ...มีอะไรก็เรียกได้”

“อันคงไม่มีอะไรต้องเรียกพี่นนท์หรอกค่ะ...”อันนารินยิ้มล้อคนตัวโต ร่างเล็กยกตัวขึ้นก่อนจะบีบแก้มชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ในความน่ารักของเขา

“เชื่อได้เหรอ..บางทีอันอาจจะลื่นหกล้มในห้องน้ำก็ได้ หรือไม่นะ อันก็อาจจะตกส้วมแล้วไหนจะ...”

“พอแล้วค่ะพี่นนท์พอแล้ว...ไม่เห็นต้องให้พรอันเยอะขนาดนั้นเลย”หญิงสาวทำหน้าง้ำงอพร้อมสะบัดหน้าหนีไปด้วยความงอน

“ครืด...ครืด”พอคล้อยหลังคนขี้งอน เสียงสั่นจากโทรศัพท์ของรัชชานนท์ก็ดังขึ้น

“มีอะไรครับคุณเลขา....มีปัญหาเหรอครับ  ครับๆแล้วผมจะรีบไป ครับ..ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มกดโทรศัพท์วางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก อุตสาห์เคลียร์งานยักษ์ใหญ่ได้ทั้งทีกลับมีปัญหาขึ้นมาได้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ...อย่าบอกนะว่างานมีปัญหาอีกแล้ว” อันนารินดักทางอย่างรู้ทัน เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เห็นชายหนุ่มทำหน้าแบบนี้ทีไรก็หนีไม่พ้นเรื่องงานเหมือนเดิม

“รู้ทันอีกแล้ว...พี่ขอโทษนะครับไว้วันหลังพี่จะแก้ตัว อันกลับบ้านเองได้ใช่ไหมครับ” รัชชานนท์ถามอย่างเป็นห่วง

“แหมพี่นนท์...ตอนมาอันก็มาคนเดียว ตอนกลับจะกลับคนเดียวก็ไม่แปลกหรอกค่ะ พี่นนท์ไปทำงานเถอะค่ะไม่ต้องห่วงอันหรอก แล้วนี้ก็ไม่ได้มืดค่ำไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

“แน่นะครับ”ชายหนุ่มยังไม่วางใจถามย้ำอีกครั้ง

“แน่สิค่ะ...ถ้าพี่นนท์ไม่ไป อันจะกักตัวไว้แล้วนะคะ คราวนี้แหละรีสอร์ทของพี่นนท์ต้อง...”

“โอเคครับๆ...พี่ไปแล้วก็ได้ น้องอันไม่ต้องอวยพรรีสอร์ทพี่แล้วครับ” มือหนาลูบหัวแฟนสาวด้วยความเอ็นดูก่อนที่ร่างสูงจะรีบผละออกไป

อันนารินมองตามร่างสูงเดินไปจนลับตา ร่างบางก้มมองนาฬิกาพร้อมกับเดินไปตามทาง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับนีรญาที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำพอดี

“อุ๊ย!”

“ว้าย!”

แรงปะทะทำให้ทั้งสองคนเกือบจะล้ม หากแต่อันนารินทรงตัวได้ดีกว่า เธอรีบคว้าข้อมือของนีรญาไว้ได้ก่อนที่จะหงายหลัง

“ขอบคุณค่ะ” นีรญาเอ่ยออกมาด้วยความใจหายใจคว่ำเธอนึกว่าเธอจะได้นอนนับดาวซะอีก ร่างเล็กรีบก้มเก็บข้าวของทันทีจนแทบจะไม่ได้มองหน้าคนที่ชนเข้ากับเธอ

“อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ...ขอโทษด้วยนะคะ ” อันนารินกล่าวด้วยความรู้สึกผิดพร้อมกับก้มเก็บของที่กระจายเกลื่อนพื้น

“อ้าว..อันนา”ทันทีที่นีรญาเงยหน้ามอง ก็ร้องขึ้นมาปนประหลาดใจที่ได้มาเจอเพื่อนร่วมคณะ “นี่น้ำเอง...จำไม่ได้เหรอ”

“จำได้ๆ...นึกว่าใครซะอีก ถึงว่าดูคุ้นๆ สวยจนจำไม่ได้เลยนะน้ำ” อันนารินทักทายด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะยื่นของให้กับเพื่อน “มาดูหนังเหมือนกันเหรอ”

“อืม...นัดกับแฟนไว้หน่ะ”

“อ๋อ...ถึงว่า  แล้วแฟนน้ำอยู่ไหนล่ะ  เผื่ออันจะเห็น”

“เห็นบอกว่ากำลังตามมา...แล้วนี่อันกำลังจะกลับบ้านเหรอ” นีรญาที่พึ่งคุยกับแฟนเสร็จเมื่อครู่บอก

“พอดีมาดูหนังกับพี่นนท์หน่ะ...รายนั้นนะหนังยังไม่ทันจบก็มีงานเข้าแล้ว”

“เอางี้สิ...อันดูหนังกับน้ำนะ  พอดีน้ำซื้อตั๋วเกินน่ะ”นีรญาเอ่ยปากชวนทันที เพราะพ่อตัวดีสั่งให้เธอซื้อตั๋วสามใบ และเธอก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะซื้อแต่ก็ดันหลงซื้อมาได้ ถ้ามีอันนาไปนั่งดูด้วยก็คงคุ้มกับค่าตั๋วหน่อย

“ไม่ดีกว่าน้ำ อุตสาห์มาดูกับแฟนทั้งทีจะให้อันไปเป็นก้างขวางคอทำไม อีกอย่างอันเกรงใจด้วย” อันนารินปฏิเสธด้วยความเกรงใจจริงๆ

“นะอันนา...ไปดูหนังกับน้ำเถอะ ไนท์เค้าไม่ว่าหรอกรายนั้นสุภาพบุรุษจะตาย” นีรญาไม่พูดเปล่ากับจับแขนเพื่อนสาวอย่างออดอ้อน

“โอเคๆ...ถ้างั้นอันไม่เกรงใจแล้วนะ” อันนารินบอกยิ้มๆในท่าทางขี้อ้อนแล้วท่าทางน่ารักของเพื่อนสาว เธออยากรู้จริงๆว่าผู้ชายผู้โชคดีที่รักกับเพื่อนของเธอเป็นใคร “แล้วนี่น้ำจะมาเข้าห้องน้ำเหรอ”

“เอ่อใช่..คุยเพลินไปหน่อย งั้นน้ำฝากของด้วยนะเดี๋ยวมา” นีรญายิ้มเขินๆ ร่างเล็กยื่นของให้เพื่อนร่วมห้อง ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป

ร่างสูงของรณวัฒน์ยืนนิ่งราวกับถูกสาปสายตาคมมองสองสาวที่เดินมาด้วยกันอย่างตกตะลึง ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้กับแฟนสาว

ในขณะที่อีกคนก็ตกใจไม่แพ้กัน  อีตาคนหื่นน่ารังเกียจเป็นแฟนยัยน้ำเหรอเนี่ย

“พี่ไนท์มานานหรือยังคะเนี่ย...เอ่อแล้วนี้อันนาริน เพื่อนน้ำค่ะ” นีรญาที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเอ่ยเสียงหวานพร้อมแนะนำเพื่อนให้รู้จัก

“ก็ไม่นานเท่าไรหรอกครับ”

คำตอบของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวอีกคนรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาทันที เธอก็พึ่งจะพบเจอผู้ชายแบบนี้นี่แหละ เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารผู้หญิงแสนดีอย่างน้ำไม่ได้ที่คบไอเจ้าชู้ตัวพ่อเป็นแฟน

“น้ำ...อันว่าอันกลับบ้านดีกว่านะ รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ อยู่ๆก็อยากอ้วกขึ้นมาเฉยๆ” อันนารินหันมาบอกเพื่อนแต่ก็แอบแบะปากให้กับชายหนุ่ม

“อ้าว...ทำไมล่ะ เมื่อกี้อันยังดีดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” นีรญาถามด้วยความงง

“ปล่อยเค้าไปเถอะครับน้องน้ำ เค้าอาจจะกิน ‘น้ำ’ เยอะไปหน่อยก็ได้เลยปวดหัว”รณวัฒน์บอกอย่างดูแคลนสายตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“กินน้ำเยอะแล้วมันปวดหัวได้ด้วยเหรอคะ...น้ำไม่เห็นเคยได้ยิน”

“คืออันเห็นพวกหื่นกามหน่ะน้ำ...เมื่อกี้ตอนดูหนังก็เห็นลูบๆคลำๆ อันเห็นหน้าแล้วเลยอยากอ้วกขึ้นมา”

“จริงเหรออัน...คนไหนกันชี้ให้ดูหน่อยสิ” นีรญาหันมองด้วยความอยากรู้ ส่วนคนโดนพาดพิงก็ขบกรามแน่นเพราะกลัวจะโดนแฉขึ้นมา

 อันนารินยิ้มขำ ใครล่ะจะไปบอกได้..คนหื่นคนนั้นก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้านี่แหละ “เดินหายไปแล้วล่ะ...ไม่ไหวจริงๆนะคนสมัยนี้โรงแรมก็มีแต่ไม่รู้จักเข้า กลับมาทำเรื่องน่าเกียจในโรงหนัง” คนรู้ความลับแก้ตัวขุ่นๆ แต่ก็ไม่วายเหน็บเข้าให้อีกที

“ถ้างั้นขอให้น้ำอย่าเจอแบบนั้นเลยนะ...เพราะน้ำก็รับไม่ได้เหมือนกัน  กลับบ้านดีๆล่ะอันน้ำเป็นห่วง”

“ขอบคุณจ๊ะที่เป็นห่วง  ดูหนังให้สนุกนะอันไปแล้ว”

รณวัฒน์มองหลังร่างบางที่เดินออกไปอย่างโกรธเคือง  เห็นทีเขาจะปล่อยเธอไว้ไม่ได้เสียแล้ว คนมีชนักติดหลังรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมาทันที

“นี่เธอ..หยุดก่อน”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กที่ทอดน่องเดินสบายๆเสียวสันหลังวาบ แต่ก็ไม่ได้ทำตามคำสั่ง ขาเรียวก้าวไวขึ้นไวขึ้น จนแทบจะเรียกว่าวิ่งได้  และนั่นก็สร้างความโมโหให้คนเรียกเพิ่มมากขึ้นไปอีก

“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของหญิงสาวอย่างโกรธเคืองพร้อมดึงร่างเล็กไว้ “ฉันบอกให้เธอหยุด ทำไมไม่หยุด” เสียงทุ้มกล่าวลอดไรฟัน

“ทำไมฉันต้องหยุดด้วย...คุณเป็นพ่อฉันหรือไงฉันถึงต้องฟัง  ขอโทษนะคะที่ต้องพูดตรงๆ แต่ช่วยเอามือโสโครกที่เอาไว้ล้วงนั้นล้วงนี่ออกด้วยค่ะ” อันนารินกล่าวเสียงเรียบใบหน้าหวานมองหน้าชายหนุ่มอย่างขยะแขยง

“มันจะมากไปแล้วนะ!”รณวัฒน์โกรธควันออกหู ดูคำที่แม่คุณพ่นออกมาสิแล้วไหนจะสายตาแบบนั้นอีก เห็นแล้วมันน่าจับบีบคอนัก “แต่ฉันก็ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆเหมือนกัน ว่ามือของฉันมันสะอาดกว่าปากของเธอหลายเท่า เอาไว้พูดก็พอไม่ต้องใช้อมนั้นอมนี่” คารมเฉือดเฉือนที่ตอบกลับออกมาทำให้คนฟังกำลังจะร้องกรี๊ดออกมา หากแต่มือหนาปิดไว้ซะก่อน  “อย่าร้องนะ! เธอร้องเมื่อไรฉันฆ่าเธอทิ้งแน่”

“อ๊อย..อั๊น”

“อะไรนะไม่ได้ยิน..พูดดังๆสิ พูดเบาๆแล้วฉันจะไปได้ยินอะไร”ใบหน้าคมโน้มลงกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กด้วยท่าทางที่เหนือกว่า และไอร้อนที่ผ่านรดต้นคอก็ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว  “เฮอะ! ถ้าทำตามที่ฉันบอกตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก  มานี้!”

มือหนากระชากร่างเล็กให้ลอยหวืดไปตามทางที่เขานำก่อนจะหยุดอยู่ที่มุมแคบๆที่ไม่มีใครผ่านเข้าออก

“ไอบ้า! โรคจิตรึไง”หญิงสาวแผดเสียงลั่นเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หากแต่ก็ยังถูกดักทางหนีด้วยร่างหนาอยู่ดี “จะคุยอะไร...หรือว่ากลัวฉันจะบอกน้ำเรื่องที่คุณ...”

“ฉลาดนิ!...ใช่ แต่ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ไม่อยากให้น้ำเสียใจถ้ารู้ว่าฉันเป็นยังไง”

“เลวๆแบบคุณกลัวเพื่อนฉันเสียใจ...ฉันควรเชื่อเหรอ” อันนารินมองชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันเสียใจ...ฉันว่าฉันบอกความจริงไปยังดีกว่าอีก  ผู้หญิงแสนดีอย่างน้ำไม่คู่ควรกับคนสกปรกอย่างคุณสักนิด”

เพียงคำพูดดูถูกของหญิงสาวไม่กี่คำก็ทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดพึ่งมือหนาคว้าข้อมือเล็กมาบีบไว้ราวกับจะเอาให้แหลกคามือ

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอามือเน่าๆของคุณมาจับฉัน” อันนารินที่แสนจะเจ็บกับแรงบีบรัดที่ข้อมือบังคับเสียงไม่ให้สั่น ดวงตากลมโตมองหน้าชายหนุ่มที่แทบจะฆ่าเธออยู่แล้วในตอนนี้

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามือสกปรกของฉันมันจะทำให้เธอร้องครางขนาดไหน” นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว เขายังกระชากร่างเล็กๆชิดกับอกแกร่ง ใบหน้าคมก้มลงฉกวูบที่ริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว เขาอยากลงโทษเธอ...ให้เธอหลาบจำบ้าง

เรียวปากหนาบดคลึงริมฝีปากบางอย่างจาบจ้วงและรุนแรง หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาคลอกับสัมผัสกระแทกกระทั้นจากคนที่ไม่ได้รัก...แล้วเจ็บที่เขาขโมยจูบแรกไปจากเธอ แต่เธอกลับขัดขืนไม่ได้เลยสักนิด

ลิ้นร้อนส่งเข้าไปสำรวจความหอมหวานจากโพล่งปากทันทีที่เธอกำลังจะประท้วง คนไม่เคยถูกจูบตัวอ่อนอย่างกับเป็นขี้ผึ้งลนไฟเมื่อถูกชักจูงไปอย่างง่ายดาย มือบางเกาะเขาไว้แน่นอย่างเป็นหลักยึด

มือหนาเคลื่อนหายเข้าไปในเสื้อคนตัวเล็กก่อนจะเคล้าคลึงอกนุ่มด้วยความช่ำชอง คนมากประสบการณ์ แตะตรงไหนก็ร้อนจนหญิงสาวครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

กระโปร่งงามงอนถูกเลิ่กขึ้นตามด้วยมือหนาที่ตามเข้าไป ก่อนที่จะคว้าหมับเข้าที่กุหลาบแรกแย้มที่ไม่มีใครเคยได้สัมผัส แล้วค่อยๆเคล้าคลึงเบาๆ นิ้วยาวแทรกลึกจนหญิงสาวผวาเฮือก แต่ก็สู้แรงคนตัวโตไม่ได้

นิ้วของคนสกปรกขยับเร็วขึ้นตามอารมณ์รันจวน จนหญิงสาวแอ่นรับอย่างที่ธรรมชาติสร้างมา ท้องมนเหมือนดั่งมีคลื่นพิศวาสที่ตีวนทั่วไปหมด สติและความผิดชอบชั่วดีถูกบดบังด้วยความเร้าร้อนที่เขาสร้างขึ้นมา  นิ้วยาวถูกขยับขึ้นลงถี่ๆในขณะที่นิ้วโป้งก็กดจุดอ่อนไหวไว้

ในที่สุดหญิงสาวก็หวีดร้องออกมาเมื่อความสุขสมแล่นปราดไปทั่วร่างกาย

มือหนาถูกชักกลับออกมาพร้อมกับร่างสูงที่ผละตัวออก “เป็นไง..มือสกปรกของฉัน  มันทำให้เธอรู้สึกยังไงบ้าง” ถ่อยคำแสนหยาบคายถากถามหญิงสาว ใบหน้าคมยิ้มเยาะคนตรงหน้า แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาใบหน้าคมก็หันไปตามแรงเหวี่ยงที่ถูกตบจากฝ่ามือหญิงสาว

“ไอเลว!” อันนารินไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคนอย่างเขาอีกต่อไป ร่างเล็กสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เกลียดเขาก็เกลียดที่มาทำแบบนี้กับเธอ เกลียดตัวเองก็เกลียดที่ไปโอนอ่อนตามเขาไปหมดทุกอย่าง

“งั้นเธอก็จำไว้ซะ...ว่าอย่าเสนอหน้าไปเล่าเรื่องของฉันให้ใครฟัง  มือสกปรกของฉันมันพร้อมสนองให้เธอทุกเมื่อที่เธอไม่เชื่อคำเตือนของฉัน...และถ้าเธอติดใจฉันล่ะก็  บอกฉันได้ฉันจะเจียดเวลาของฉันมาจัดให้เธอ” รณวัฒน์ขู่ร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มที่มองดูแล้วน่าจับไปยิงทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด “ฉันเตือนเธอแล้วนะ อันนาริน ถ้าเธอไม่เชื่อ เราจะได้เห็นดีกัน”

รณวัฒน์สะบัดร่างหนาออกไปอย่างไม่ใยดี...ทิ้งให้คนถูกกระทำยื่นเซอยู่กำที่แคบๆลำพัง...เขามันบ้าที่ทำกับเธอแบบนี้ ถ้าเธอจะบอกเธอคงบอกตั้งแต่เห็นหน้าชายหนุ่มแล้ว  เธอคงไม่ปล่อยให้เขามาข่มขู่ด้วยวิธีที่แสนหยาบคายแบบนี้หรอก

มือบางยกขึ้นถูปากของตัวเองด้วยความรังเกียจ เธอเกลียดเขา ผู้ชายที่ชื่อรณวัฒน์ เพชรกาจญคีรี ชาตินี้ทั้งชาติ เธอก็ไม่มีวันจะญาติดีด้วย ผู้ชายชั่วแสนชั่วอย่างเขาต้องได้รับบทเรียน

อันนารินหมายมั่นอย่างตั้งใจ เธอจะขอจองเวรกับเขา...รับรองว่าเขาต้องเจ็บ เจ็บกว่าเธอหลายเท่า

ส่วนอีกคนที่เดินออกมาแล้วก็หยุดยื่นนิ่งเป็นหุ่น...เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไปทำอย่างนั้นกับเธอได้ยังไง  “ไอบ้าเอ้ย!..ทำอะไรลงไปวะ  ป่านนี้ยัยนั้นเกลียดเราแย่” รณวัฒน์เอ่ยอย่างหัวเสีย แต่พอนึกดีดีทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้กลัวแล้วเลิกยุ่งกับเขาไปเอง 

คนมีชนักติดหลังคิดด้วยความยินดี...แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อหน้าของคนอีกคนลอยมา “น้องน้ำ...เฮ้ย! ลืมน้องน้ำไว้นิหว่า” ร่างสูงรีบจ้ำอ้าวไปทันทีเพราะลืมไปว่าตัวเองขอตัวมาเข้าห้องน้ำ...เข้าห้องน้ำครึ่งชั่วโมงคงหาข้อแก้ตัวยากเหมือนกัน