Oh! Lady รักได้ไงผู้หญิงคนนี้

3

            เอาล่ะ ตอนนี้ริลิน รีวาย และก็เฮียฟูจิกำลังสนใจกับจดหมายนั่นอยู่ ทางที่ดีเราควรทางหนีดีกว่า โอ้เย่! โอกาสทองมาหาเธอแล้วพู่กัน

            ฉันค่อยๆเดินลงบันไดจากเพดานก่อนจะเดินออกทางเดิมกับที่เดินเข้ามานี่แหละ เฮ้อ! ฉันคิดเอาไว้นะว่าไอ้พวกที่มาอยู่กับเจ๊แล็คนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ ดูจากการใช้มีดของเฮียลุค การประชิดตัวของรีวาย และการวางแก้วของริลิน มันแสดงอากัปกริยาของคนในองค์กรแน่ๆ

            เพราะฉันเคยได้ A+ ของอาจารย์วิชานี้มาก่อน พูดง่ายๆก็คือดูท่าทางของคนแล้วรู้ว่าทำอาชีพอะไร มันไม่ใช่เล่นๆทางที่ดีควรจะหนีจากที่นี่ไปให้พ้น หนีออกมาจากโรงเรียนนั้นได้แล้ว ก็ต้องหนีให้รอดฝั่งซะซิ

            รถเมย์ก็ไม่มีเงินจ่าย เดินกลับบ้านก็ได้วะ T^T สาธุ! ขอให้เพื่อนขับรถมาแถวนี้ซักคนด้วยเถอะ เจ็บขาจะตายอยู่แล้ว

            “ยัยพู่กัน~” หูฟาดรึป่าว อะไรจะมาเร็วขนาดนี้ “หูหนวกรึไงยัยบ้า หยุดเดินก่อน”

            "ไอ้ไฟ” เหมือนจะเป็นโชคร้ายในโชคดีแหะที่เดินมาเจอพ่อคนที่สองจนได้ -*-

             “เออฉันเองแหละ มืดๆเดินคนเดียวไม่กลัวโดนฉุดรึไงวะ” รู้สึกว่านายคนนี้เจอฉันเดินคนเดียวทีไรโดนสวดยับทุกที รู้สึกจะสวดตั้งแต่เข้า ม.4 จนตอนนี้เข้ามหา’ลัยไปแล้ว ก็ยังไม่เลิก

             “ก็ไม่มีเงินขึ้นรถเมย์นี่หว่า”

             “งั้นขึ้นรถฉันสิ ผู้หญิงเขาไม่ให้เดินมืดๆคนเดียวรู้มั๊ย บลาๆๆๆ”

             คิดถูกคิดผิดที่นั่งรถหมอนี่กลับบ้านเนี่ย รู้เงี่ยสะสมเงินซื้อจักยานดีกว่า จะได้ไม่เจอเรื่องหนักหูแบบนี้ /(_ _)\

           “เลิกบ่นซักทีน่าไฟฟ้า” ฉันหันไปมองหน้าคนที่กำลังขับรถอยู่

           “ได้ๆ บ้านแกเดือดร้อนเรื่องเงินอยู่สิท่า เอานี่ไปใช้ก่อนไป”

            ไอ้บ้าไฟว่าพลางเอามือล้วงเงินจากกระเป๋าเสื้อมาให้ฉัน แกจะให้ฉันทำไมกันฟระ รู้สึกว่ามันจะให้พ็อกเกจมันนี่ฉันทุกครั้งที่มีโอกาส

          “ฉันลืมเอามาจากบ้านเฉยๆน่า” โกหกมันไม่ดี -/\-

          “เออก็แล้วแต่แก ถึงแล้ว”

          อีตาไฟเบรกรถหน้าบ้าน เล่นเอาอิฉันเกือบน็อคตายคารถแล้วมั๊ยล่ะ เฮ้อ!ลงแล้วจ้า ลงแล้ว ไม่ต้องเบรกรถขนาดนี้ก็ได้

           “ขอบคุณที่มาส่ง”

           “แล้วอย่าเดินคนเดียวค่ำๆมืดๆอีกนะยัยบ้า ถ้าไม่เชื่อคราวหน้าฉันจะให้แกย้ายบ้านมาอยู่กับฉันแน่”

           เฮ้อ! มีพ่อหรือมีเพื่อนกันแน่วะเนี่ย

          “จ้างฉันก็ไม่ไปหรอกไอ้ลูกมาเฟีย”

          “เออ ไอ้นักสืบ”

         “ชู่ว์! เบาหน่อยสิวะ ถ้าพ่อแกรู้ว่าฉันเคยเป็นอะไรแล้วฉันก็โดนจ่อหัวอะดิ ไปแล้วเว้ย”

         เฮ้อ! บ้าเอ้ย รู้สึกมีปมด้อยยังไงก็ไม่รู้ที่โดนเรียกแบบนี้ ฉันเรียนหมอนะ แต่ไอ้บ้าไฟนั่น มันเรียกฉันว่านักสืบ อดีตไปแล้วนะเฟ้ย แต่ปัจจุบันแกคือลูกมาเฟียต่างหากเล่า

          “อ้าว! พู่กัน” อะ ไอ้นิน มะ มันมาได้ไงวะ ไอ้ไฟแกอย่าเพิ่งไปดิวะ T^T “เมื่อกี๊ใครมาส่ง”

          “ไฟฟ้าอะ เพื่อนฉันสมัย ม.ปลาย”

          “นึกว่าแฟน แต่คนอย่างแกจะมีแฟนได้ไงนะ”  เออ! ก็ฉันไม่สวยนี่หว่า

          “คนที่จะให้ช่วยคดีมาแล้วหรอไอ้นิน”

           จู่ๆชายคนหนึ่ง ก็โผล่หัวออกมาจากโซฟา มันกล้านอนโซฟาบ้านคนอื่นเลยหรอเนี่ย โปรดออกจากโซฟาฉันเดี๋ยวนี้นะ (ได้แต่สวดภาวนาในหัวใจ -*-)

          “นายคือทอย”

         “เธอรู้”

         “จดหมายที่นายเขียนล้อลวงฉันก็รู้แล้ว เฮ้อ! แกมีอะไรจะให้ช่วยวะไอ้นิน เขียนจดหมายจงใจให้ฉันอ่าน แบบนั้น แถมไอ้พวกนั้นฉันรู้นะว่าเป็นพวกในองค์กร”

         “เก่งอะ เดาเหตุและผลถูกเลยนะเนี่ย คนนี้นี่เองที่อาจารย์บอกว่าพรสวรรค์ล้วนๆ แต่กลับไม่อยากเรียนซะงั้น” ไอ้บ้าทอย เข้าเนื้อหาซักทีซิฟระ

         “อ้อมค้อมอยู่ได้คดีอะไรที่อยากให้ช่วย ที่จริงเมลล์มาบอกก็ได้หนิ ไม่เห็นต้องมาถึงบ้านเลยนิน”

         “ก็คดีนี้แกสนิทกับคนที่ฉันพยายามสืบอะดิ” สนิทงั้นหรอ ใครวะเนี่ย

         “คนที่เราต้องการสืบก็คือ ไฟฟ้าเพื่อนเธอไงล่ะ”

         ไอ้ลูกมาเฟียนี่นะ

        “นินแกรู้ได้ไงว่าฉันสนิทกับไฟฟ้าฮะ บางทีฉันอาจจะเป็นแค่เพื่อนเฉยๆก็ได้”

        “ก็เขาขับรถมาส่งเธอไม่สนิท เขาก็เรียกว่าแฟนล่ะวะ” อ้าว! ดูไอ้บ้าทอย เจ๊อยากพ่นไฟ ฟู่ๆๆๆ ฉันถามไอ้นิน ไม่ได้ถามนาย~ ><

……………………………………………………………………………………………..

จบไปอีกตอนนะค่ะ

ว่างๆจะมาอัพ ช่วงนี้ปิดเทอมแล้วคงจะมีโอกาส T^T