Home Sweet Home [yuri] จอมโจร ปล้นรัก
~Napaeae~
4) บทที่ 3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 3
โรงอาหารจอแจไปด้วยผู้คนตามเคย เด็กอายุน้อยหน่อยรีบกินรีบไปเล่น ที่โตหน่อยก็มักจะนั่งกินเป็นกลุ่ม พลางคุยเรื่องจุกจิกไปด้วย ส่วนมากไม่เรื่องดาราก็เรื่องในโรงเรียน มีบางโต๊ะเท่านั้นแหละที่นิยมชมชอบความเป็นส่วนตัวมาเดี่ยว และบางโต๊ะที่มาคู่ หนึ่งในนั้นคือคู่ที่ตกเป็นเป้าหมายของพวกแรกมากที่สุด สองนักเรียนชั้นสูงสุดของโรงเรียน สมาชิกชาวหน้าตาดีทั้งหลาย อันจัดอยู่ในหมวด ‘เข้าถึงยาก’ ซึ่งจะไม่ไปเฮฮา เต้นแร้งเต้นกากับรุ่นน้อง แต่จะออกงานเฉพาะที่อาจารย์สั่งเท่านั้น และเป็นบุคคลชั้นหัวหน้าในงานต่างๆของโรงเรียน จึงอยู่ในบทบาทที่เด่นเป็นเป้าสายตาเสมอ
คนหนึ่งเรียบร้อย สุขุมเยือกเย็น ใบหน้าสวยเหมือนรูปสลัก ดวงตาคมดุกับมาดเย็นชาแบบที่รุ่นน้องเรียกขานให้ว่าเจ้าชาย กับอีกคนผู้มีใบหน้าและรูปร่างเด็กกว่าวัย ดวงตาโตใสปิ๊ง มีผิวพรรณและสีตาที่แตกต่างจากคนอื่น เพราะความเป็นลูกครึ่ง โดยรวมแล้วเป็นตุ๊กตาตัวโตชั้นดีสำหรับบรรดาสาวก
“ฮ้าว...” ว่าแล้วก็ฟุบไปกับโต๊ะอาหาร
“เธอนี่นะ” ]กนัทส่ายหัว เมื่อเจ้าตัวเริ่มหลับคาที่อีกครั้ง
...ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน ในชั่วโมงก็นั่งก้มหน้าทำอะไรก็ไม่รู้...
...
สองวันหลังจากนั้น
...การบ้านเสร็จไปแล้วทีนี้ก็...
ส่วนแต่งตัวในห้องนอนเล็กซึ่งมีฉากล้อมรอบถูกเปลี่ยนเป็นมุมทดลอง
...ยาคลายกล้ามเนื้อ...ไม่มีส่วนที่เป็นอันตราย ผลข้างเคียงน้อยที่สุดเท่าที่ทำได้ มือเล็กๆสวมถุงมือยางคว้าพู่กันที่ผ่านการฆ่าเชื้อ มาจุ่มลงในขวดโหลบรรจุของเหลวใสใบหนึ่ง อีกมือถือเข็มลักษณะคล้าบเข็มหมุดปักผ้า คือมีส่วนตัวเข็มแหลมยาว และหัวเข็ม แต่ใหญ่และหนักกว่า ใช้พู่กันเคลือบยาลงบนเข็ม
...ยี่สิบก็น่าจะพอ...หัวเข็มแต่ละอันมีสีขาวล้วนถูกเหน็บลงบนผ้าที่ติดแถบเวลโคร เพื่อยึดซองผ้าเข้ากับคู่ที่ติดอยู่บนผ้าคาดเอว ด้านในของผ้าบุพลาสติกบางกันเข็มทิ่มตัวเอง ชะเอมเอาผ้านั้นติดใส่ด้านในของแถบผ้าคาดเอว กล่องเครื่องมือถูกวางลงในนั้นมีช่องหนึ่งบรรจุเข็มหมุดหลากสี มีทั้งยาคลายกล้ามเนื้อ ยาสลบ ยาชา...มีแม้กระทั่งยาที่ทำให้เกิดอาการมึนเมา ชะเอมไม่ลืมที่จะเลือกหยิบเข็มบางอันไปเพิ่มเติมด้วย
โต๊ะอาหารเย็นนั้นค่อนข้างเหงา เพราะนั่งกินกันสองคน ชะเอมนั่งเหลือบมองชะเอมเป็นพักๆ อีกฝ่ายนั่งดูทีวีพลางถือช้อนค้างเมื่อมีรูปโจรสาวปรากฏขึ้นบนเวที
“...การ์ดตีตราจันทร์เสี้ยวถูกส่งมาอีกครั้งครับ กลิ่นลาเวนเดอร์จริงๆครับ มีข้อความเพียงว่า รับคำท้า...นี่ครับ ในรูปนี้นะครับ ผู้สื่อข่าวของเราได้เข้าไปเฆ้นของจริงมาแล้วนะครับ...”
“นี่...”
“หืม”
“วันอาทิตย์นี้ว่างมั้ย” ชะเอมลองเลียบเคียงถามดู เพ่งตาอยู่ที่ข้าวขาวๆกับเนื้อปลาสีสวยในจาน
“ไม่ว่างน่ะ มีธุระ”
...แจ๋ว...
“คือฉันขอออกไปข้างนอกนะ” ชะเอมยิ้มหวาน ค่อยสบตาลูกนัท
“เอารถไปซักคันก็ได้นะ” เจ้าของบ้านใจดี ก็รถที่บ้านเธอก็เยอะอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก...ขึ้นก่อนนะ” ชะเอมว่าแล้วแล่นขึ้นบันไดไป แทบโดดหายเข้าไปหลังม่าน เร่งลงมือต่อ
ไวรัสยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่...มือบางคีย์แป้นหลังจากคิดอยู่พักใหญ่...เวลาซักสองชั่วโมง เพื่อความชัวร์ แล้วค่อยให้ไวรัสทำลายตัวเอง...ไม่ใช่ง่ายเลยนะ แต่มีสูตรซะอย่าง...คิดไปก็เหลือบมองหนังสือเย็บมือเล่มหนา ที่มีสูตรการทำงานต่างๆเต็มไปหมด หาได้ง่ายจากปรมาจารย์เน็ตเวิร์ค...ถ้ารู้แหล่ง
แกร๊ก...
...เอ๊ะ เสียงอะไร...
ความเงียบไร้เสียงใดทำให้เจ้าตัวทำงานต่อ
แซก..แซก...
...อ๊ะ...
มือหนากร้านมีกลิ่นสาบปิดลงบนปากและจมูก พร้อมกับที่มีดจ่อลงบนคอ
“เงียบๆนะนังหนู อย่าส่งเสียง ทำตัวดีๆแล้วแกจะไม่เจ็บตัว”
ร่างบางก่นด่าโคตรเหง้าเถือกเถาเหล่ากอเสร็จสรรพ...ชั่วตามสเต็ปจริงๆ บังอาจมาก ฉันคืออาร์เทมิส...ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมือกร้านนั้นลามปามไปถึงใต้ร่มผ้า
...หนอย...
“โอ้ย...มือ ร้ายนักนะ”ชายร่างใหญ่ร้อง ปล่อยมือที่ถูกเด็กสาวกัดจมเขี้ยว มือข้างหนึ่งยึดข้อมือเล็กไว้แน่น มือสะบัดจะตบ แต่ร่างเล็กหลบวูบไปโดนหิ้งหนังสือร่วงกราวเสียงดัง
...ลูกนัทได้ยินซะทีสิ...ถึงโจรอาร์เทมิสจะเก่งกาจแค่ไหน แต่แรงกายก็เป็นเพียงเด็กหญิงร่างเล็กเท่านั้น หากจะให้ปะทะกันตรงๆล่ะกัน เธอก็เสร็จเท่านั้นแหละ ร่างบางถูกชายร่างใหญ่ผมรุงรังกดลงกับเตียง ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบภายใต้มือใหญ่เพียงข้างเดียว อีกข้างกดแน่นลงบนจมูกปาก
หะ...หายใจไม่ออก...เท้าสองข้างพยายามถีบยันร่างหนานั่นออกไป แต่อากาศกำลังหมดไป
ตุบ...เสียงดังหนักๆดังขึ้น พร้อมกับร่างหนักๆที่หลุดออกไป
“นะ..นัท...แฮ่ก...แค่ก...แค่ก” ชะเอมหอบพลางเรียกคนที่ยืนจังก้าถือหนังสือเล่มหนาอยู่เหนือร่างของชายร่างยักษ์ที่นอนหมอบอยู่กับพื้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงในชุดนอนขาวตัวโคร่ง ทิ้งหนังสือลงแล้วเดินเข้ามา
ไอ้เป็นน่ะไม่เป็นหรอก แต่ตกใจจนลุกไม่ขึ้นเท่านั้นเอง...ดวงตาสีอ่อนเบิกโพลง ความเย็นแล่นไปตามสันหลัง เมื่อชายร่างยักษ์ลุกยืนอีกครั้งพร้อมมีดในมือ
“ระวัง”ร้องได้แค่นั้นชะเอมก็ดีดตัวพุ่งเข้ากอดลูกนัทผลักจนกลิ้งไปพร้อมกัน
ทันทีที่ตั้งหลักได้สาวร่างสูงก็พุ่งชาร์จเข้าใส่ชายร่างยักษ์
...โอ๊ย...เจ็บ มีดนั่นวางอยู่ที่พื้น เลือดใคร
“นัท!”
ร่างสูงยังดูเล็กไปถนัดเมื่อเทียบกับร่างหนาของผู้บุกรุก มือหนาตบฉาดลงบนแก้มของหญิงสาวจนกระเด็น
“นัท!” ชะเอมแทบร้องกรี๊ด
ผู้บุกรุกโถมตาม คว้ามีดหมายจะซ้ำ
ชะเอมกระเสือกกระสนไปพยายามหาอาวุธ ผ้าผืนหนึ่งพันเข้ากับมือที่ป่ายเปะปะ
ผ้าคาดเอว...เข็มหมุดที่เตรียมไว้ถูกดึงมาเล่มนึง ก่อนจะวิ่งไปหาร่างหนาที่เดินย่างสามขุมมาหาอีกคนที่ดูท่าจะเหนื่อยยืนหอบอยู่ชิดผนัง
เข็มเล่มเล็กนั้นแทงไปบนต้นแขนสีทองแดงอย่างแรงแล้วดึงออก ความเจ็บทำให้ร่างนั้นหันมา ระหว่างเผลอลูกนัทก็ดีดเท้าเข้าเป้าหมายคือจุดยุทธศาสตร์อย่างแรง ร่างหนาหน้าเขียวทรุดตัวลงนั่ง สันมือก็ประเคนซ้ำ
“แฮ่ก...แฮ่ก...” ต่างฝ่ายต่างยืนหอบหายใจอย่างเหนื่อยปนตื่นเต้นตกใจ
เพื่อความไม่ประมาท ร่างสูงคว้าได้เชือกยาวหนาสองเส้นก็จัดการมัดมือมัดเท้าอย่างแน่นหนา ไม่นานลุงแดงกับป้าชมก็วิ่งโครมๆขึ้นบันไดมา
“เกิดอะระ...ว้าย” ป้าชมอ้าปากถาม แต่เมื่อเห็นสภาพห้องก็ต้องร้องออกมา
ชายร่างยักษ์ผิวคล้ำ ผมเผ้ารุงรัง ถูกมัดกลิ้งอยู่กับพื้น คุณหนูสองคนของบ้านยืนประคองกันอยู่ คนหนึ่งมีเลือดติดมุมปากกับรอยช้ำบนแก้ม กับอีกคนที่ดูไม่ได้มีร่องรอยบาดเจ็บอะไร แต่ออกอาการยืนไม่อยู่
“แจ้งตำรวจทีค่ะป้า” ลูกนัทสั่งหน้าขรึม โอบเอวร่างเล็กจะเดินออกไป
“โอ๊ย...” ร่างเล็กส่งเสียงร้องเบา
หืม...เลือด...ร่างสูงจับร่างเล็กให้หันหลัง
“เธอโดนมีดนั่น...” ร่างสูงเอ่ยปนตกใจเมื่อเห็นรอยขาดและเลือดที่ชุ่มอยู่ “...ลุงชมคะ ให้คนเอารถออกที”
โดยไม่ฟังเสียงนัทก็ช้อนอุ้มร่างเล็กเดินลงบันไดทันที
“ปล่อยน่า ฉันเดินได้”
“เงียบเถอะ” เสียงดุๆสั่ง ตาก็ดุ คนโดนดุจึงได้แต่เบ้หน้าแล้วหันหนี จะขยับตัวก็เจ็บ พลอยให้อยากร้องไห้แทน ฮือ...วันนี้มันวันมหาโลกาวินาศรึไงวะ
RRRRRRRRRRRRRRR
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
