ขอบคุณที่ให้ฉันได้รักเธอ Thank 4 U

   วันนี้ฉันได้ไปหายายขวัญที่บ้าน เพราะเธอไม่มาเรียนหลายวันแล้ว ครูจึงสั่งให้ฉันไปเยี่ยมขวัญที่บ้าน

อ๊อดด

"จร้าๆ...เดวเปิดให้น่ะ" เสียงของผู้หญิงจากในบ้าน เอ่ยทักมาเมื่อได้ยินเสียงอ๊อด

แอ๊ดดด "สวัสดีคับแม่ขวัญ" ฉันเอ่ยทักกลับไปทันที เมื่อพบว่าคนตรงหน้าที่ออกมาเปิดประตูคือแม่ของขวัญ

"อ้าว....อาม เขามาในบ้านก่อนสิจ๊ะ" แม่ของขวัญ เอ่ยชวนฉันแต่เมื่อเขาเห็นฉันเขากลับทำหน้าเศร้า ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเหมือนแต่ก่อน

"คับ...แล้วขวัญอยู่บ้านมั้ยคับ" ฉันตอบกลับไป แล้วเดินก้าวเข้าบ้าน

"อ้อ...ขวัญอยู่ข้างบนจ๊ะ ขึ้นไปสิจ๊ะ" "คับๆ" ฉันขึ้นไปบนห้องหลังจากได้รับคำชวน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูหลังจากมาถึงหน้าห้องขวัญ สักพักมีคนมาเปิดประตู

"อ้าว...อามเข้ามาในห้องก่อนสิ" ฉันต้องตะลึงเมื่อเห็นสภาพห้องของขวัญ และสภาพขวัญเองทำให้ฉันต้องเอ่ยปากถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ขวัญไม่ได้ตอบอะไร แล้วเขามาผละกอดฉัน แล้วปล่อยโฮ่ออกมายกใหญ่ ยิ่งกว่าเขื่อนกันน้ำแตก

ฉันทำอะไรไม่ถูกไม่ได้พูดอะไรมากนอกใจ กอดขวัญให้แน่น แล้วลูบเส้นผมที่ยาวสลวย แต่ไม่ได้รับการดูแลอย่างดีเท่าไร ฉันปล่อยให้ขวัญร้องไห้ไปสักพัก พอขวัญได้สติฉันจึงถามว่าเป็นอะไร เพราะพี๋โอ๊คใช่มั้ย แต่พอขวัญได้ยินชื่อพี่โอ๊ค มันทำให้ขวัญร้องไห้โฮ่อย่างหนักกว่าเก่าฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกใจ ลูบผมและพูดปลอบใจเอไปเรื่อยๆ แต่เวลาผ่านไป อะไรๆ มันก็ไม่ดีขึ้นเลย

เวลา...ค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ ตอนนี้เสื้อของฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาขวัญ ทั้งตัว แต่พอฉันก้มลงดูขวัญ ฉันกับพบว่า ขวัญได้หลับไปเสียแล้วฉันจึง นำร่างของขวัญไปนอนที่หมอน

ฉันคิดว่าคืนนี้จะนอนกับขวัญ จึงไปขออนุญาติแม่ของขวัญและโทบอกแม่ แล้วที่สำคัญพรุ่งนีเปงวันหยุด มันจึงเป้นวันที่ดีที่สุดที่ฉันจะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนเพื่อปลอบใจ

เช้าวันต่อมา

   ฉันตื่นมาด้วยความงัวเงียเพราะเสียงของนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นห้อง แต่ยัยขวัญเป็นคนที่หลับลึก จึงไม่ได้ตื่น

ฉันมองหน้าขวัญตอนหลับ มันตลกมาก ฉันว่าจะเก็บเอารูปไว้จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะถ่ายรูป แต่ก็ต้องช๊อคทันทีกับคำพูดละเมอที่หลอดออกมาจากปากของขวัญ "พี่โอ๊ค...ทำไมต้องหลอกกันด้วย.." ฉันรู้สึกแค้นกับผู้ชายคนนี้มากจึงคิดจะแก้แค้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกถึงพี่พี เพราะรุ่นพี่ทั้งสองเป็นคนที่สนิทกันมากมันทำให้น้ำจากตาดวงเล้กๆของฉันไหลออกมา

ขวัญลืมตาสะลึมสะลือ แล้วถามว่า "อ้าว...อาร์มร้องไห้ทำไม" "ปะ...เปล่าจ๊ะ ฉันไม่ได้ร้องไห้หรอก ฝุ่นมันเข้าตาน่ะ" ฉันรีบตอบออกไปพร้อมกับเช็ดคาบน้ำตาที่ไหลอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง แล้วหันกลับมา พูดจาอย่างสดใสเช่นเคย

"ขวัญ....เราไปอาบน้ำทานข้าวกันเถอะ แม่เธอมาเรียกแล้วน่ะ"

เมื่อฉันและขวัญอาบน้ำเสร็จ ฉันจึงเรียกให้ขวัญมานั่งหน้ากระจกแล้วจับหวี มาหวีผมให้ขวัญ

"ผมเธอนี้มันยาวสลวยดีน่ะจ๊ะ ทำไมไม่ดูแลให้ดีล่ะ" รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของขวัญค่อยๆหายไป แล้วมีใบหน้าที่เศร้าสร้อยมาแทน มันทำให้ฉันรีบหวีผมให้ขวัญ แล้วชวนลงไปกินข้าว

แต่ขวัญปฏิเสธที่จะมากิน แล้วบอกให้ฉันลงไปกินคนเดียว ใจหนึ่งก็เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ทำให้ฉันกินไม่ลง แต่กระเพาะของฉันมันกับร้องดัง ขวัญจึงบอกให้ฉันไปกินข้าวเดวขวัญจะเก็บห้องนอน

ฉันจึงรีบไปกินแล้วรีบขึ้นมาเพื่อช่วยขวัญจัดห้อง แต่พอฉันเปิดประตูเข้าไป เหมือนกับขวัญพยายามซ่อนรูปอะไรสักอย่างไว้ที่หลัง "อะไรนะ" ฉันถามด้วยความสงสัย แต่เพื่อนมักจะไม่มีความลับต่อก่อน สักพักขวัญจึงชูรุปที่อยู่ในมือให้ฉันดู ฉันจึงว่า ขวัญ ว่าไปดูรุปผู้ชายแบบนี้ทำไม

"ขอโทดจ๊ะ...แต่ฉันทำใจไมได้จริงๆ" ขวัญเอ่ยปากพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาที่คาบแก้ม ก่อนจะหยดลงพื้น ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดขวัญ "อย่าเสียใจน่ะขวัญ" ฉันพูดปลอบขวัญพร้อมน้ำตา คิดแล้วฉันก้ทำใจไมได้เหมือนกันที่เพื่อนฉันเป็นแบบนี้ ฉันจึงคิดที่จะเลิกชอบพี่พี เพื่อจะได้ทำใจไปพร้อมๆกับขวัญ ฉันได้แต่พุดปลอบใจขวัญ แต่ไม่ได้ปลอบตัวตัวเองทั้งๆที่ฉันก็เจ็บเช่นกัน ฉันบอกขวัญว่าให้ลืมๆพี่เขาไป แต่ทุกคำพุดมันเหมือนเข็มที่เข้ามาแทงใจฉัน

ฉันรู้สึกเจ็บจนแถบจะกระอักเลือด ฉันไม่อยากให้ขวัญเห็นน้ำตาของฉัน ไม่อยากให้ขวัญเห็นว่าฉันเศร้า ฉันจึงขอตัวกลับก่อน

ฉันค่อยๆเดินกลับมาบ้าน แต่ระหว่างทางตาของฉันพลามัวทำให้ฉันมองไม่เห็นทางแล้ว เดืนไปชนนู้นชนนี้ มันทำให้ฉันเจ็บ แต่พอมาถึงหน้าปากซอย เหมือนภาพวิดีโอที่เล่นซ้ำมันทำให้ฉัน เจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม ภาพตรงหน้าคือคู่หนุ่มสาวที่กำลังบอกลากัน หอมแก้มกัน ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากน้ำตาของฉันไหลหนักกว่าเดิม ทำให้ฉันมองไม่เห้นทงฉันจึงเดินไปชนกับถังขยะล้มเสียงเดียง ทำให้เป็นจุดสังเกตุของคนรอบข้าง พอฉันเห็นว่าพี่พีหันมามอง ฉันจึงรีบเก็บของ แล้ววิ่งกลับบ้านไปเพื่อไม่ให้เห็นภาพที่มันบาดตาบาดใจ

ฉันหยิบเศษกระดาษชิ้นเล็กๆมาหนึ่งแผ่น แล้วนำปากกา ด้ามโปรดมาเขียนคำว่า "ลืมเขาเถอะ..." ฉันเขียนไปทั้งน้ำตา มันจึงทำให้กระดาษชิ้นเล็กๆขาดลุ่ย ฉันพยายามที่จะเขียนตัวหนังสือใส่กระดาษ ฉันนั่งทำแล้วทำอีกทำเป็นสิบๆรอบ แต่มันทำให้ฉันหมดความพยายาม ฉันจึงเลิกคิดที่จะทำแล้วล้มตัวลงนอนกับที่นอน แล้วพูดคำว่า "ลืมเขา...ฉันต้องลืมเขาให้ได้ ลืมไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ อย่าไปวุ่นวายกับคนที่ไม่สามารถเป็นได้มากกว่าพี่กับน้อง" ฉันพูดกับตัวเองแต่ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งเจ็บ มันทำให้น้ำตาของฉันไหลหนักกว่าเดิมฉันพยายาม ข่มไม่ให้มันไหล แต่มันก็ไม่ได้ผล ฉันจึงปล่อยให้มันไหลออกมา ไหลอกมา ไหลออกมา ไหลออกมา....

-------------------------------------------------------------------------------------

ผ่านไปแล้วอีกตอนหนึ่งฝากติดตามด้วยน่ะ ^^