แผนรักร้ายมัดหัวใจนายเย็นชา*-*

                            1 อาทิตย์ ต่อมา

         ณ หน้าโรงเรียน

 ตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อดักรถของพี่เวกัสที่จะมาในไม่ที่จะมาอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้หลังจากที่ใช้เวลา 1 อาทิตย์ ในการคิดแผนการอันชั่วร้าย วันนี้แหละเป็นวันที่ฉันต้องลงมือแล้ว

 รถสปอร์ตสีแดงคันหรูขับเข้ามาแล้ว เหยื่อของฉันกำลังจะติดดัก โฮะๆ(>o<)ทำตามแผนดีกว่า

ฉันแกล้งเดินไปตัดหน้ารถพี่เวกัสด้วยใจตุ้มๆต่อมๆถ้าพี่เวกัสเบรกไม่ทันฉันต้องโดนชนแน่ๆขอให้พี่เขาเบรกทันด้วยเถอะ=_=

ปี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ!! เสียงบีบแตรเป็นชุดดังเข้ามาพร้อมเสียงเบรกดัน เอี้ยด ! หัวใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเข่าก็ทรุดลงด้วยความตกใจ

แต่ก็ยังไม่วายแกล้งสลบถ้าฉันเป็นดาราคงได้ถ้วยรางวัลออสก้าแล้วแน่ๆ

ฟุ่บ!ขอบคุณพระเจ้าโดนชน พี่เวกัสอุ้มฉันขึ้นแล้วมีความสุขจัง >_< สำเร็จ !!

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นพี่เวกัสทำหน้าเครียดอยู่ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ เวลาที่พี่เวกัสทำหน้าเครียดก็น่ารักดีนะ คริๆ

 “ฟื้นแล้วเหรอ เธออยากตายรึไงถึงเดินตัดหน้ารถฉันแบบนี้!” พอเห็นฉันฟิ้นปุ๊ปพี่เวกัสก็ว่าฉันใหญ่จะห่วงกันก็ไม่มีไม่น่ารีบลืมตาเลยเรา

“ฉันมองไม่เห็นนี่น่า”ฉันแกล้งตีหน้าซื่อพูดความเท็จ ไม่ผิดใช่ไหมอะ T//T

“มีตาไว้กินข้าวรึไง =_= ฉันไม่ชนเธอมันก็บุญเท่าไหร่แล้ว! ในเมื่อเธอไม่เป็นไรก็ลงไปจากรถฉันได้แล้ว!!ฉันเสียเวลากับเธอมามากแล้ว!!!”พี่เวกัสพูดอย่างไร้เยื่อใย

“ข้อศอกกับหัวเข่าฉันถลอกอะเลือดออกด้วยแต่ พี่ห้ามพาฉันไปโรงพยาบาลนะแค่ซื้อยามาทำแผลให้ฉันก็พอ”ฉันพูดพลางมองหน้าพี่เวกัสที่ตอนนี้คิ้วขมวดอยู่>0<

พี่เวกัสขับรถมาจอดหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งก่อนจะเปิดประตูรถออกไปอย่างไม่พอใจ

ไม่นานประตูฝั่งฉันก็ถูกเปิดออกพร้อมกับถุงยาที่โยนลงมาใส่ตักฉันก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ

“ทำเอาเองละกันฉันทำแผลไม่เป็น ” พี่เวกัสพูดจบรถก็พุ่งตัวออกอย่างรวดเร็ว เป็นนักแข่งรถรึไงนะ ! กลัวนะเฟ้ย~-~

ถึงแม้หน้าตาพี่เวกัสจะไม่แสดงออกฉันเดาว่าพี่เขาต้องโมโหฉันอยู่แน่ๆเลย

“แต่ฉันทำไม่ถนัดนี่หน่า T^T อีกอย่างพี่เป็นคนขับรถจะชนฉันนะยังใจเสียไม่หายเลย”

กระซิกๆTT_TTฉันพูดจบก็แกล้งร้องไห้เพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากพี่เวกัส

“เธอนิมันตัวปัญหาจริงๆนะ”พี่เวกัสขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของโรงเรียนก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเดินจั้มๆออกไป ฉันวิ่งตามพี่เขาไปพลางตะโกนถาม “พี่จะไม่ทำแผลให้ฉันเหรอ” คนไรเดินเร็วชะมัด

ฉันวิ่งตามพี่เวกัส ไม่นานพี่เวกัสก็มาหยุดที่สวนหลังโรงเรียนที่เก่าที่พี่เขาชอบมาอยู่

“นั่งลง!” พี่เวกัสสั่งฉันก็ทำตามแต่โดยดี รู้สึกเขินชะมัดอ่า >//<

“โอ๊ย!”ฉันร้องลั่นด้วยความแสบเมื่อพี่เวกัสดันจิ้มแอลกอฮอร์เข้ามาที่แผลฉันอย่างไม่มีความนุ่มนวล มันแสบเข้าไปถึงทรวงในฉันแล้วน้า

ฮือ น้ำตาจะไหล”T0T”

“พี่แกล้งฉันเหรอ”ฉันถามพลางยกข้อศอกขึ้นมาเป่าไปด้วยความแสบ”T0T”

“ฉันทำไม่เป็นเธอจะเอาอะไรกับฉันอีก!อยู่เฉยๆ”รู้สึกเหมือนพี่เวกัสจะเบามือลงบ้างแล้ว 

ฉันเผลอมองหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าอย่างบอกไม่ถูกอุณหภูมิในร่างกายเพิ่มสูงขึ้น ใบหน้าหล่อๆนั่นมันทำให้ฉันหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วไม่ว่าจะเด็กหรือจะโตพี่ก็ยังคงความหล่อไว้เหมือนเดิมนะแถมตอนโตยังหล่อขึ้นเป็น 3 เท่า แหนะ

“>0<”  ”>_<”

ไม่รู้ว่าฉันจ้องหน้าพี่เวกัสนานเท่าไหร่รู้สึกตัวอีกทีพลาสเตอร์ก็แปะที่ข้อศอกกับหัวเข่าฉันซะแล้ว ส่วนพี่เวกัสก็เดินออกไปนู้นแล้วเร็วชะมัด

ปล่อยฉันเพ้ออยู่คนเดียว ใจร้าย!

“พี่เวกัสจะไปไหนอะ”ฉันตะโกนถาม

“ไปเรียน” น้ำเสียงห้วงๆนั้นตอบมาพลางเดินล้วงกระเป๋าออกไป

ส่วนฉันก็ได้แต่กอดถุงยาแล้วเดินเหมือนคนบ้าออกไปหายัยเนยที่คงจะนั่งอยู่ที่เดิมของฉันกับยัยนั่นที่เคยนั่งเป็นประจำ

“แ หมๆเดินยิ้มหน้าบานเป็นจานยูบีซีเลยนะยะ-.-พี่เวกัสทำแผลให้แกด้วยอะอิจฉาๆ”ยัยเนยแซวหลังจากที่ฉันนั่งมองถุงยาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว

“นิฉันถ่ายรูปตอนที่พี่เวกัสทำแผลให้แกเรียบร้อยแล้วนะพรุ่งนี้แกเป็นข่าวแน่นอน”

“แผนการที่ 1 เป็นอันสำเร็จ”ฉันพูดจบก็แท็กมือกับยัยเนยพลางหัวเราะคิกคักๆอย่างดีใจ