ไขปริศนาเรื่องเหนือธรรมชาติ KID
เเมงกระพรุนน้อย
1) ปฐมบท ชีวิตในโรงเรียนของเจ้าขา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันชื่อเจ้าขา และเกลียดวันจันทร์ แต่ว่าวันจันทร์ที่น่าเบื่อคลืบคลานมาถึงแล้ว
หลังจากวันอาทิตย์ที่มีความสุขอยู่ที่บ้าน ณ ตอนนี้ความทรงจำเหล่านั้นได้เลือนหายไปหมดแล้ว
ฉันกำลังทำหน้าเหยเกขณะที่กำลังนั่งฟังคำบรรยายแต่ละคำจากครู
ใช่แล้ว ฉันกำลังนั่งเรียนวิชาวิทยาศาสตร์คาบสุดท้ายของวันนี้ ฉันนี้ฉันเบื่อมาก
ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ฉันกำลังเฝ้ารอ....
“กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“ไชโย”ทุกคนในห้องร้องขึ้นพร้อมกัน
สิ่งที่ฉันเฝ้ารอคือ เสียงกริ่งหมดคาบเรียนนั่นเอง ทุกๆคนในห้องรอเสียงสวรรค์นี้จนเต็มแก่แล้ว
ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างย่องมาข้างหลังฉัน แล้วปิดตาฉัน
“ใครเอ่ย”สิ่งนั้นพูดขึ้น แล้วฉันก็รู้ว่ามันคืออะไร
“เฟื่องเล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย” เฟื่องคือหนึ่งเพื่อนรักสุดเลิฟของฉันเอง
“ตอบถูกเหรอเนี่ย มหัศจรรย์” และเธอก็กวนประสาทมากด้วย
“หมายความว่าไง” แล้วเราสองคนทะเลาะกัน จนมีคนมาห้ามปราม
“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว!” นั่นคือน้ำเพื่อนรักอีกคนหนึ่ง
ทำหน้าที่ห้ามปรามพวกเราที่ชอบทะเลาะกันบ่อยๆ
“แยกๆกันไปเลย” น้ำพูดด้วยเสียงที่น่ากลัว
ฉันลงมานอกตึกเรียน แล้วก็เจอกับเพื่อนรักสุดเลิฟอีกคนหนึ่งที่ชื่อว่า เจน
ที่กำลังก้มหน้าก้มหน้าทำการบ้านอยู่
“ไง เจน” ฉันพูดทักทาย แล้วเจนก็หันควับมา
“หวัดดี เจ้าขา”
เจนเป็นคนประหลาดที่มีแขนขวากับขาซ้ายเป็นออโต้เมลล์
ฉันไม่ค่อยรู้จักเจนเท่าไหรนัก และไม่เข้าใจว่าเขาเป็นเพื่อนรักของฉันได้ยังไง
ฉันบอกลาเจนแล้วเดินไปห้องสมุดเพื่อคืนหนังสือที่ยืมมาเป็นชาติแล้ว!
หลังจากคืนหนังสือเสร็จเรียบร้อย ฉันชำเลืองเห็นลูกไม้แฝดสี่
(แฝดสี่มี ไม้ ปลาย สน โซ่ และไม้เป็นพี่โตสุด)
ไม้เป็นเพื่อนรักอีกคนที่คุยสนุก(เลยคุยตลอดเวลาเรียนเลย) จึงเดินเข้าไปทัก
พอเดินไปไม่กี่ก้าว ไม้ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ทุกคนในห้องสมุดสะดุ้งกันเป็นแถว แล้วไม้ก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ
ฉันลืมบอกว่าไม้ติดหนังสือมากๆ จนคิดว่าตัวเองอยู่บนโลกใบนี้คนเดียว กับ...หนังสือ
ฉันเขย่าและเรียกไม้ดังลั่นห้องสมุด จนครูคุมห้องสมุดต้องตักเตือน แต่ฉันไม่สนใจ
เพราะว่าฉันรู้ดีว่า การเรียกไม้จากการอ่านหนังสือต้องทำอย่างไร ไม่นานไม้ก็หันมา
“หวัดดีเจ้าขา และ บ๊ายบาย” แล้วหันไปอ่านหนังสือต่อ ฉันถอนหายใจ
พร้อมกับเดินออกไปจากห้องสมุด นี่คือเพื่อนรักสุดเลิฟของฉัน ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ
อีกสิบนาทีต่อมา ฉันเดินกลับไปที่ตึก แล้วก็เจอเฟื่องทำท่าทางเล่าเรื่องอะไรบางอย่างอยู่กับ
เจน ไม้ และน้ำ ฉันเดินเข้าไปเรียก พอเฟื่องเห็นฉันก็พูดขึ้นว่า
“ไง เจ้าขา มานี่สิ จะเล่าเรื่องอะไรให้ฟัง”
“มีอะไรงั้นเหรอ” ฉันถาม
ฉันเดินเข้าไปแล้วฟังเรื่องที่เฟื่องเล่า
“เรื่องมีอยู่ว่า หมู่นี้โรงเรียนเรามีแต่เรื่องประหลาด ตัวอย่างเช่น...”
“เรื่องที่มีผู้หญิง เดินไปมาบนตึกประถมปลายใช่ปะ” น้ำพูดขึ้น
“ใช่แล้วๆ เรื่องนั้นแหละ มีคนบอกว่าตอนกลางคืนจะ
มีผู้หญิงลึกลับมาเดินบนตึกประถมปลายน่ะ”
เฟื่องพูดด้วยเสียงน่ากลัว
“ผ...ผ...ผีเหรอ”ไม้พูดตะกุกตะกัก
“น่าสน” เจนพูดแบบเรียบๆ
“ไปทดสอบกันไหมล่ะ”น้ำเสนอ คำพูดนั้นทำให้ฉันใจหายแวบ
“งั้นวันนี้เที่ยงคืนตรง เจอกันที่หน้าโรงเรียน”เฟื่องพูดตัดบท
“ไม่เอาๆ ตอนกลางคืนพ่อไม่ให้ออกจากบ้าน”ฉันพูดแก้ตัวเพราะฉันกลัวผีมากเลยน่ะสิ
“ไม่เอาน่า เจ้าขา ปอดแหกเหรอ”เฟื่องล้อฉัน และ นั่นทำให้ฉันโกรธจึงตอบไปว่า
“ฉันไม่ได้ปอดแหกซะหน่อย งั้นฉันไปด้วย”
“โอเค”ทุกคนพูดพร้อมกัน ยกเว้นฉัน ที่กำลังคิดไตร่ตรองว่าฉันไปพูดแบบนั้นทำไม
แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
