อย่าด่วนรักพิศวาส

        วันรุ่งขึ้น จิรฐาไปสอบสัมภาษณ์งานที่หนังสือพิมพ์ที่ชาลินีให้ไว้ พอมาถึงที่สำนักพิมพ์ จิรฐาก็รีบตรงไปที่ห้องฝ่ายบุคคลทันที เมื่อเข้าไปถึงห้อง ก็พบคน 3 คนนั่งเงียบๆในห้อง เขามาถึงห้องที่มีบรรยากาศสลัวๆ 

"เชิญนั่ง" คนกลางผายมือให้เขานั่ง เขานั่งลงบนเก้าอี้ธรรมดา พลางสูดลมหายใจลึกๆ เขาจึงเตรียมพร้อมสอบสัมภาษณ์ 

"ชื่ออะไร" คนซ้ายสุดถามเขา

"จิรฐา วรวาณิชครับ" ทั้ง 3 เงียบ เพราะตะลึงในนามสกุลหรืออะไรก็แล้วแต่ คนขวาพยายามถามเขา

"นามสกุลใหญ่โต ทำไมต้องดิ้นรนหางาน" จิรฐาฉะฉานในตัวเอง

"เพราะผมอยากพิสูจน์ตัวเองครับ ผมรักงานสื่อมวลชน ผมชอบอาชีพนี้ครับ" และทั้ง 3 คนนั้นได้ฟังคำตอบของจิรฐาก็พอใจ

          หลังจากสอบสัมภาษณ์เสร็จ จิรฐาได้งานทำทันที เขาดีใจมาก เดินออกมาจากสำนักพิมพ์เพื่อไปเลี้ยงฉลองที่เขาได้งานทำ ระหว่างที่เขาเดินอยู่นั้น ก็เห็นคนยื้อแย่งกระเป๋า เขาจึงไปช่วย

"เอามานี่นะ!!!" คนที่พูดประโยคนี้ เป็นผู้หญิง เธอถูกคนร้ายผลักจนหงายหลัง จิรฐาวิ่งไปช่วยเหลือ เขาถูกทั้งเตะทั้งต่อย แต่เขาก็ยังเอากระเป๋าคืนมาให้เธอได้ เมื่อกระเป๋าคืนมาให้เธอ

"ของๆคุณครับ" เมื่อเธอยื่นไป จิรฐาตะลึงทันที เพราะผู้หญิงคนนั้นคือ นิกานดา แฝดผู้พี่ของนุชกานดา

"ขอบคุณค่ะ ที่คุณช่วยเหลือชั้น ดิชั้นชื่อ นิกานดาค่ะ" ยังไม่ทันที่เขาจะถามอะไรต่อ นิกานดาก็กลับไปรอรถเมล์ เขายืนแทบไม่ติดพื้น

"อะไรกัน ชั้นต้องเจอเธออีกแล้วเหรอ ยัยนุช!!!"

         ชลชาติโทรศัพท์ไปหาวชิรญาณ์ตั้งแต่เช้า มือถือของวชิรญาณ์ตกน้ำ ทำให้ไม่สามารถโทรติด จึงโทรไปที่เบอร์บ้าน

          บ้านวชิรโชติ แม่แสดได้ยินเสียงโทรศัพท์ จึงรีบไปรับ

"สวัสดีค่ะ"

"ขอสายคุณวุ่นหน่อยฮะ"

"ค่ะ สักครูค่ะ" เธอก็เดินไปให้วชิรญาณ์ที่ห้องนั่งเล่น "คุณวุ่นขา โทรศัพท์ค่ะ"

"ครับ" วางพวงมาลัยลงและรับโทรศัพท์ "สวัสดีครับ คุณ...."

"คุณวุ่น กูไง" วชิรญาณ์แปลกใจ 

"กูไหน" แต่ต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นคุณนายเย็นฤดีจ้องเขาด้วยสายตาตำหนิ เขาต้องเปลี่ยนคำพูด "ใครครับ"

"เช็ง" ชลชาติเบื่อๆ

"อ๋อ เช็งนี่เอง ก็ไม่รู้นี่ มีหลาย....." เขาหันไปมองคุณนายเย็นฤดี ทำให้เขาต้องขึ้นไปบนห้อง เมื่อล็อคห้องสนิท เขาจึงพูดว่า "อ้าว กูก็ไม่รู้นี่ มันมีหลายกู" ชลชาติระบายความทุกข์ให้เขาฟังทันที 

"คุณวุ่น กูจะทำไงดีวะ อาป๊าอาม้าจะหาเมียให้กูอีกแล้ว"

"มึงก็ปฏิเสธไปสิ"

"หลายทีแล้วที่กูปฏิเสธ เค้าไม่เคยฟังกูเลย"

"เหรออ วิธีนี้สิ มึงเอาเมียมาเลยนะ เค้าจะเชื่อมึง" ชลชาติได้ยินดังนั้น ถึงกับโกรธ

"มึงจะบ้าเหรอ คุณนุชก็ไม่อยู่ แล้วกูจะเอาเมียที่ไหน" วชิรญาณ์ยิ้ม และพูดว่า

"กูจะหาเมียให้มึงเลย เอาชนิดที่ว่า เหมือนนุชกานดากลับชาติมาเกิด" ชลชาติไม่เชื่อเพื่อนเท่าไหร่

"จะได้เหรอ"

"เอาป่ะล่ะ หลอกแค่นี้ จะเป็นอะไรไป" ชลชาติเห็นด้วย

"เออๆๆๆ ตกลงๆ งั้นแค่นี้นะ" ชลชาติวางสายไป

           วชิรญาณ์ขับรถมาที่ร้านอาหารชิลล์ๆ เขาสั่งกับข้าวมากิน และจ้องมองพนักงานสาวที่หน้าเหมือนนุชกานดา และเขาก็แกล้งนำแมลงสาบใส่กับข้าว ตักแกงขึ้นมาทาน

"แมลงสาบ!!!!" ทุกคนในร้านตกใจกันหมด หัวหน้างานจึงมาหาเขาที่โต๊ะ

"อะไรเหรอคะ" เขาชูช้อนขึ้นมาให้ดู "ว้าย!! แมลงสาบนี่"

"ใช่ ผมอยากรู้ว่าใครทำกับข้าวจานนี้ให้ผมกิน" และเสียงพนักงานคนนั้นบอกผู้หญิงที่หน้าเหมือนนุชกานดาเบาๆว่า

"ยัยสลิ่ม ออกไปสิ หล่อนน่ะเป็นคนทำกับข้าว" เมื่อสลิ่มออกมา ทุกอย่างเหนือแผน แต่เขาพอแก้เกมส์ได้บ้าง จึงบอกว่า

"ผมขอคุยธุระกับผู้หญิงคนนี้หน่อย เธอทำกับข้าวได้สกปรกมาก" เขาก็ลุกขึ้นไป พร้อมจูงมือเธอออกไปด้วย

          วชิรญาณ์พาสลิ่มมาที่ร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง เขาผายมือให้เธอนั่งบนโซฟา

"เชิญนั่งครับ สลิ่ม" สลิ่มออกอาการประหม่า และรีบลงไปนั่งบนโซฟา เขาพูดว่า "ผมต้องการให้คุณช่วยเหลือเพื่อนผมหน่อย เพื่อนผมเค้าอยากจะโกหกพ่อแม่ของเขา ด้วยการให้คุณเป็นเมียของเขา อันนี้แลกกับที่คุณทำกับข้าวสกปรกนะ คุณสลิ่ม" สลิ่มเข้าใจ

"ค่ะ ขอบคุณๆมากนะคะ ที่ช่วยเหลือชั้น บุญคุณครั้งนี้จะไม่ลืมค่ะ" วชิรญาณ์ส่ายหน้า

"ไม่ต้องอ้างบุญคุณอะไรนั่นหรอกครับ ผมน่ะอยากช่วยเหลือคุณและเพื่อน"

"ขอบคุณค่ะ" ก่อนเธอกลับ เขาบอกว่า

"อ้อ บอกพี่หัวหน้่าใหญ่คนนั้นด้วยว่า ผมกับคุณเคลียร์เรื่องนี้แล้ว"

"ค่ะ" สลิ่มออกไปจากร้านทันที

         นิกานดากลับบ้านมาตอนเย็นๆ เมื่อแท่นรู้ว่าลูกสาวกลับบ้าน จึงเรียกเธอมาหาเขา

"ยัยนิ" เธอรีบกุลีกุจอมาหาบิดา

"คะ คุณพ่อ" พ่อของเธอถามเธอว่า

"เจอ ยัยนุชบ้างหรือเปล่า"

"ไม่เลยค่ะ" ลุงแท่นจึงตัดสินใจ ให้เธอหาน้องสาวของเธอให้พบ

"งั้น นิก็ต้องช่วยพ่อหาน้องสาวของเราแล้วล่ะ พ่ออยากรู้ว่ายัยนุชอยู่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน นิช่วยพ่อหน่อยนะลูก" ลุงแท่นขอร้องลูกสาว ลูกสาวไม่อาจขัดขืน และยิ่งกว่านั้น เธอเต็มใจทำมากๆด้วย

"ค่ะ คุณพ่อ เพื่อครอบครัว นิจะทำให้ได้เลยค่ะ" ลุงแท่นได้ยินดังนั้น จึงวมกอดลูกสาวของตน

"ขอบใจจริงๆ นะลูก นิ" เธอก็กอดพ่อของเธอกลับไปเช่นกัน

"ค่ะ คุณพ่อ"

โปรดติดตามตอนต่อไป