สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ

มีนานั่งมองธนาล้างเนื้อลางตัว เธอยังคงนั่งหัวเราะเขาอย่างพออกพอใจ เมื่อธนาหันกลับมามอง

     “นี่คงเป็นครั้งแรกสินะที่คุณได้หัวเราะเพราะผม”ธนาพูดด้วยอาการหมั่นไส้เพราะรู้สึกว่าเจ้าหล่อนจะสะใจอย่างมาก มีนาหยุดหัวเราะทันที ก่อนจะวางท่าเนิยเฉย แต่ดูเหมือนว่าธนาจะหัวเราะเธอขึ้นมา

     “แล้วนายหัวเราะทำไม”มีนามองอย่างสงสัย เมื่อเขาเอาแต่ยิ้มและหัวเราะไม่หยุด

     “คุณไม่รู้ตัวหรือไง เวลาคุณทำหน้าบึ้ง และเชิดหน้าแบบนั้นมันตลกมากๆ เลยนะ จริงๆ นะคุณ”ธนาพูดไปหัวเราะไป มีนากัดฟันและมองด้วยสายตาที่โกรธแค้น แทนที่อีกฝ่ายจะกลัว กับเอาแต่หัวเราะไม่หยุด มีนาลุกขึ้น

     “อ้าว..แล้วนี่คุณจะไปไหน รอผมก่อนสิ”ธนารีบเก็บของและวิ่งตามเธอไปติดๆ

     “นี่..เดินห่างๆ ฉันหน่อยก็ได้นะ เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันกับนายมาด้วยกัน”มีนาผลักธนาให้เดินห่างๆ

     “ก็เรามาด้วยกันจริงๆ แล้วนี่คุณจะไปไหน”ธนามองดูทางที่เธอมุ่งหน้าไปนั้นเป็นโรงเรียน มีนาเชิดหน้าเดินต่อ

     “ก็กลับนะสิถามไม่รู้จักคิด”มีนาตอบ ธนาดึงมือเธอให้หยุดเดิน มีนาตกใจมองที่มือของและทำตาโตใส่ธนา

     “อ้อ..ขอโทษนะแต่ผมจะบอกคุณว่า คุณเดินไปผิดทางแล้วหละ หิหิ”ธนารีบปล่อยมือเธอก่อนจะเดินกลับหลังไปอีกทาง มีนารู้สึกเสียหน้ามากๆ เพราะธนายิ้มเยาะเขาและเดินนำเธอไปก่อน เธอกำหมัดแน่นตาโต อย่างจะชกหน้าเขาสักทีสองที แต่เธอก็ทำได้แค่ในความคิดเท่านั้น และเดินตามธนาที่กำลังแอบยิ้มอยู่ข้างหน้า

                ธนาเดิยยิ้มอย่างอารมณ์ดีเข้ามาด้านในบ้าน จนสุธีและสายธารมองด้วยความแปลกใจ แต่มีนาเดินตามมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงทั้งสองคนอารมณ์ต่างกันราวฟ้ากับเหว

     “สงสัยคู่นี้มีเรื่องกันอีกตามเคย”สายธารกระซิบให้สุธีฟัง จนสุธีมองอย่างสงสัย

     “คุณมีนาไปเที่ยวน่าจะชวนผมไปเป็นเพื่อนนะครับ”สุธีพูดขึ้นเมื่อมีนายิ้มแบบฝืนๆ

     “ขอบคุณค่ะ ดิฉันแค่เดินเล่นไปเรื่อยๆ อาการที่นี่ดีมาก”มีนาตอบ ก่อนจะหันไปทำหน้ายักษ์ใส่ธนา

     “นายไปทำอะไรมาถึงได้เปียกขนาดนั้น”สุธีมองธนาอย่างแปลกใจ มีนาถึงกับยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ธนาเหล่ตามองมีนาที่กำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่...

     “ตกน้ำ...ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”ธนาชิดหน้ามองค้อนใส่มีนาบ้าง ก็ยิ่งทำให้เธอหัวเราะพร้อมๆ กันคนอื่นๆ

     “ท่าทางแบบนั้น มันตลกจริงๆ ด้วย มิน่าหละทำไมเวลาเราทำท่าโกรธ เขาจึงได้หัวเราะชอบใจ”มีนาคิดในใจ

                ธนากำลังนั่งเขียงโครงสร้างวิทยานิพนธ์ที่หลังสวนเขาได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ไม่นานนักคนงานก็วิ่งมาบอกว่ามีแขกมาหาธนา เขาเดินตามคนงานไปยังห้องรับแขก ก็พบว่ามีหญิงสาวสวมชุดนักศึกษารออยู่ และเมื่อเจ้าหล่อนหันหน้ามา และเห็นได้จนชัดเจน ธนาถึงกับประหลาดใจไม่น้อย

     “Surprise มากหรือค่ะที่ได้เจอเจน พี่ธนาไม่ติดต่อกันบ้างเลย”เจนจิตรมีน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจก่อนจะเดินเข้ามาเกาะแขนธนาให้ไปนั่งข้างๆ เธอ

     “เจน..รู้ได้อย่างไงว่าผมกลับมา”ธนายังคงมึนงง เหมือนถูกชกเข้าเต็มๆ หมัด

     “มีอะไรที่เจนอยู่รู้แล้วไม่ได้รู้บ้างหละค่ะ” เจนจิตรพูด ขณะที่ธนาพยายามแกะมือเจ้าหล่อนออกจากตัว

     “แล้วนี่ยายน้องยังมาไม่ถึงอีกหรือค่ะ หมดวิชาเรียนตั้งนานแล้วนี่..อ่อ สงสัยเพื่อนใหม่คงจะพาเหลวไหล”

     “เพื่อนใหม่..ใครกันเหรอ”ธนาแปลกใจเมื่อได้ฟังเจนจิตรพูดอย่างนั้น และนั้นเป็นโอกาสดี เจ้าหล่อนใส่ไฟพูดถึง มีนาอย่างเสียหาย เธอหวังในใจลึกๆ ว่าเมื่อธนาไม่เจอมีนาแล้วนะเชื่อเรื่องที่เธอเล่า และรังเกลียดมีนา

                เวลาผ่านไปไม่นานนัก เสียงรถอีกคันก็มาจอดที่หน้าบ้าน มีนาและสายธารเดินคุยกันเข้ามาในบ้าน ทั้งสองถึงตกใจเมื่อเห็นเจนจิตรนั่งอยู่ในห้องรับแขก และยิ่งไปกว่านั้นเจนจิตรถึงกับอึ้ง เมื่อมีนายื่นอยู่ตรงหน้า

     “นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง” เจนจิตรเดินมาหาเรื่องมีนาทันที แต่สายธารขวางทางเอาไว้

     “ฉันว่าคำถามนี่... เธอน่าจะตอบฉันมากกว่านะเจน เธอมาทำอะไรที่นี่”สายธารถาม ธนารีบวิ่งตามมาห้าม

     “ยายน้อง เธอไม่ต้องมาปกป้องมัน” เจนจิตร ยังคงมองตาขวางใส่มีนา ซึ่งเธอทำไม่สนใจและไม่มีท่าทีเดือนร้อน

     “อื่อ... พี่ว่าวันนี้เจนกลับไปก่อนเถอะนะ ปะพี่ไปส่งที่รถ”ธนาดึงแขนเจนจิตรออกจากวงสนทนา

     “นี่พี่ชายตัวแสบยังไม่เลิกยุ่งกับแม่นี่อีกหรือ คอยดูนะเห็นดีกันแน่นอน”สายธารพูดก่อนจะดึงมือมีนาขึ้นบ้านไป ธนารีบกลับเข้ามาก็ไม่เห็นทั้งคู่ เขาจึงเดินกลับไปทำงานที่ค้างต่อ

                ตกดึกมีนาเดินเล่น หลังจากวางสายโทรศัพท์กับแม่ เธอมาถึงสนามหน้าบ้านเพื่อมาชื่นชมหมูดาวบนท้องฟ้า

     “ฮื้อ...มีคนจองที่ประจำของเราเสียแล้ว” เสียงนั้นทำเอามีนาตกใจ... ธนามองท้องฟ้าและหันมายิ้มให้กับมีนา

     “หวงที่ชะมัด” มีนาบ่นเบา และมีท่าทีจะเดินกลับ ธนาเดินมาขวางทางเอาไว้ และยังคงยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่เธออีก

     “หลีกทาง...นายจะขวางทางฉันทำไม” มีนาถามเสียงแข็ง ธนายังคงยิ้มเมื่อรู้สึกว่าเจ้าหล่อนเริ่มมีน้ำโห

     “เมื่อตอนเย็น เจนเขามาหาผมที่นี่” มีนาทำไม่สนใจและไม่รับรู้สิ่งที่ธนาพูด เธอยังคงตั้งใจจะเดินกลับ

     “เขาพูดถึงคุณด้วยนะ...” ธนาพูดขึ้นอีกครั้ง และหวังว่าคำนั้นจะหยุดเธอได้ และมันก็ได้ผลจริงๆ เมื่อเธอหยุดเดิน

     “งั้นเหรอ พูดว่าอย่างไง...”มีนาหันกลับมาถาม ก่อนจะนึกขึ้นได้ เธอจึงเชิดหน้าหนี

     “ก็ไม่มีอะไรเหรอ แก่พูดถึงกิติศักดิ์ของคุณให้ผมฟัง แต่ละเรื่องเด่นๆ ทั้งนั้น”ธนาเดินไปนั่งยังที่ประจำของเขา

     “นายก็เชื่องั้นสิ โธ่..เราก็นึกว่าเรียนสูงแล้วจะมีวิจารณญาณ แต่ก็หามีไม่” มีนาหันมากัดธนาอีกจนได้

     “จนได้นะคุณ ผมยังไม่ทันได้บอกว่าผมเชื่อ คุณก็กัดผมจนได้”ธนาพูดขึ้น มีนายืนกอดอกไม่สนใจ

     “นี่คุณไหนๆ เราอยู่บ้านเดียวกันแล้ว จะมาทำสัญญาสงบศึกกันดีๆ ได้ไหม”ธนาเสนอ

     “ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วยหละ”มีนาเชิดหน้าหนี อย่างไม่สนใจ

     “ก็เพื่อความสงบสุขของบ้านเรา เพื่อยายน้อง เพื่อพ่อกับแม่ของผม ถ้าคนอื่นๆ รู้ว่าเราทะเละกันประจำมีหวัง…”

     “มีหวังอะไร นายนี่ชอบพูดค้างๆ คาๆ อยู่เรื่อยนะ”มีนาชักโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

     “มีหวังพวกเขาคงไม่สบายใจหละสิ”ธนาพูด มีนาลองคิดถึงเหตุผล อย่างถี่ถวนอยู่ครู่ใหญ่

     “ก็ได้ แต่ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน” มีนาพูด แต่ธนารู้สึกจะไม่ค่อยไว้ใจเธอสักเท่าไร อะไรจะตกลงง่าย อย่างนี้หรือ

     “ทำหน้าอย่างนี้ไม่ไว้ใจฉันงั้นเหรอ ก็ไม่เป็นไรนะ งั้นฉันขอตัวหละ” มีนารู้ทัน เมื่อธนามองด้วยสายตาแปลกๆ

     “ตกลง ถ้าคุณมีผมก็มีเหมือนกันเอาเป็นว่าอีก 48 ชั่วโมง เรามาเจอกันที่นี่เพื่อยื่นข้อเสนอ” ธนาพูดจบ มีนายักไหล่ตอบรับ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้าน ธนาชักเริ่มรู้สึกหนักใจกับข้อแลกเปลี่ยนของยายตัวแสบแล้วหละสิ

                ที่ห้องเรียนทุกคนทะยอยออกจากชั้นเรียน เช่นเดียวกับสามสหายที่ไม่ยอมห่างกันแม้เพียงนาทีเดียว

     “มีนา มินทร์ เธอรีบกลับบ้านไหม ฉันอยากชวนเธอไปโรงพยาบาล” สายธารถามขึ้น แรกๆ เมื่อพูดถึงโรงพยาบาลทุกคนดูจะตกใจไม่น้องแต่พักหลังๆ เมื่อรู้ว่าสายธารไปเยี่ยมคุณหมอไม่ใช่คนไข้ ทั้งสองจึงไม่ตื่นเต้น

     “จะไปเยี่ยมพี่หมอ ของเธอเหรอน้อง”มินทร์ตาถาม มีนาแอมอมยิ้ม เมื่อเห็นสายธารเขินอาย

     “ไม่ใช่ของฉัน พี่ธนาฝากของมาให้ต่างหากหละ”เจ้าหล่อนปฏิเสธ แต่หน้าแดงกล่ำขึ้นมาทันที

     “ถ้างั้นเราขอดูได้ไหมหละ”มินทร์ตายังคงแกล้งพูด สายธารหันไปมองมีนาที่ไม่พูดอะไร

     “เธอไม่สนใจพี่สุธีเหรอ ดูท่าทางเขาสนใจเธออยู่นะมีนา”สายธารถาม มีนายังคงยืนเหม่อใจลอยขุ่นคิดเรื่องอื่น

     “มีนา เธอเป็นอะไรของเธอ สายธารเขาถามเธออยู่นะ”มินทร์ตาเขย่าตัวเพื่อนสาวจนเธอตกใจ

     “เอ๋...อ้อไม่หละ ฉันไม่ชอบหมอนะ EQ เขาสูงเกินไปคงไปด้วยกันลำบาก”มีนาตอบ ทำให้สายธารยิ้มออก

     “แต่ฉันชอบนะไว้ดูแลเรา พี่หมอดูอบอุ่น ใจดี มีเสน่ห์อีกต่างหาก”มินทร์ตายังคงชื่นชมด้วยความปราบปลื้ม

     “สงสัยเธอจะมีคู่แข่ง ยายน้องเขาแม่บ้านนะแล้วเธอมีอะไรไปสู้กับเขาได้”มีนากระซิบให้มินทร์ตาฟังสายธารมองอย่างสงสัย เมื่อเห็นทั้งสองพูดและหันกลับมามองเจ้าหล่อนแล้วยิ้ม สายธารจึงเค้นเอาคำตอบทั้งคู่ไม่ยอมปิปาก

                ธนาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าบ้านกว่าเขามองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลา 3 ทุ่มกว่าแล้ว

    “เอ๋..ดึงดื่นป่านนี้ทำไปยังไม่กลับบ้านอีกนะ” ธนาบ่นอยู่ลำพัง จนผู้เป็นแม่มองมาท่าทางอันเป็นกังวลลูกชาย

     “รอน้องหรือลูก เห็นบอกว่าสุธีจะมาส่งไม่ใช่หรือ ไม่ต้องห่วงเหรอนะ”ผู้เป็นแม่พูด ธนาดูมีการแปลกใจ

    “น้องโทรมาบอกแม่แล้วเหรอ”ธนาพูดจบไม่ทันไหรก็มีรถมาจอดหน้าบ้าน ทั้งสองหันไปมอง ครู่หนึ่งสุธีก็เดินเข้ามายื่นตรงหน้าของธนา พร้อมยกมือขึ้นไหว้แม่ดาวเรือง ที่ยิ้มและรับไหว้

     “ขอบใจนะที่มาส่งน้อง” แม่ดวงเรืองยิ้ม

     “ไม่เป็นไรครับ ผมถือว่าเป็นหน้าที่...แล้วนายมายืนอะไรตรงนี้ธนา หรือกลัวว่าฉันจะเอาน้องสาวนายไปขาย”

    “เปล่าฉันแค่ออกมาเดินเล่นพอดี”ธนาพูดเมื่อมองสบตากับมีนา และสายธารกำลังมองเขาด้วยความแปลกใจ

     “พี่นะพี่ เราก็นึกดีใจคิดว่าเป็นห่วง วันหลังจะไม่กลับบ้าน ดูสิว่าจะเป็นห่วงหรือเปล่า”สายธารทำค้อนใส่พี่ชาย

     “โธ่น้องรัก พี่ก็ห่วงสิจ๊ะ มีน้องผู้กับเขาแค่คนเดียว”ธนาง้อสายธาร...มันช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูจนทุกคนอดหัวเราะไม่ได้ สุธีลากลับบ้าน ทำให้การสนทนาสิ้นสุดลง แต่ใครจะรู้ว่าตลอดเวลาธนาแอบมองมีนาอยู่ และเช่นเดียวกันที่ มีนาเองก็แอบมองธนา ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ต่างไปจากวันแรกที่พบกัน มันไม่อาจเข้าใจได้เลย

                มีนาเดินผ่านมามองเห็นธนากำลังวุ่นอยู่กันหนังสือกองโต อย่างขมักเขม้น เธอแอบอมยิ้มโดยไม่รู้ตัวอยู่นาน จนธนาหันกลับมาสบตากับเธอ มีนาจึงรีบหุบยิ้มและเดินหนีทันที ธนาเดินตามเธอมาติด ๆ

     “นี่คุณ จะไปไหนนะ แต่งตัวแบบนี้ถือกล้องอีกต่างหาก คงไม่คิดจะเข้าเมืองเหรอนะ”ธนาพิจารณาท่าทางมีนา

     “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายหละ”มีนาหันกับมาตอบก่อนจะเชิดหน้าหนี ธนาขมวดคิ้วเมื่อถูกย้อนถาม

     “ไหนเราจะทำสัญญาสงบศึกกันไม่ใช่เหรอ แล้วนี่คุณจะกวนประสาทผมอีกแล้วนะ”ธนาพูด มีนาจึงคิดได้

     “ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย ฉันจะเข้าไปในสวน แล้วนายอยากรู้ไปทำไม”มีนาตอบ และกำลังจะเดินไป

     “เดี๋ยวสิ!.. ผมขอไปด้วยคน นะขอร้องหละ”ธนาทำหน้าตาน่าสงสารขอความเห็นใจจากมีนา จนเธออมยิ้ม

     “แล้วนายไม่ทำงานต่อเหรอ” มีนาถามและมองไปยังโต๊ะที่มีหนังสือกองโต ธนามองตามก่อนจะหันกลับมาตอบ

     “ผมกำลังเมื่อยอยู่พอดี ไว้เดี๋ยวค่อยมาทำต่อ แต่คุณรอผมเดี๋ยวนะ ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”ธนาวิ่งเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่รอคำตอบจากมีนา เธอกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เธอแอบอมยิ้มกับท่าทีของเขาไม่นานนักธนาก็วิ่งกลับมาสวมเสื้อใส่หมวก ยังมีกล้องอีกหนึ่งตัวเช่นกัน มีนาแปลกใจ แต่ก็ต้องจำใจเดินตามเขาไปโดยดี

     “นี่คุณ อยากได้ภาพสวยๆ ไหม ผมมีที่หนึ่งนะรับรองว่าคุณต้องชอบมันแน่นอน”ธนาพูดมีนาดูจะสนใจ

     “แต่ผมมีข้อแลกเปลี่ยนนะ” ธนายื่นข้อมาเสนอ มีนามองด้วยห่างตาและทำปากขมุบขมิบบ่นอยู่ในใจ

     “ผมก็ได้มาจากคุณนั้นหละ อย่ามาทำบ่นหน่อยเลย”ธนายิ้มเมื่อเห็นมีนาขมวดคิ้วทำหน้ายักษ์ใส่

     “นายนี่จริงๆ ฉันอุตสาห์เห็นว่านายเป็นคนดีแล้วเชียวนะ”มีนาเดินนำหน้าไป ธนารู้สึกดีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

     “จริงหรือคุณ อ่ะเพื่อเป็นการตอบแทน ผมจะพาไปโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยนก็ได้” ธนายอมแพ้

                ธนาพามีนาเดินมาหยุดที่เรือนดอกไม้ รอบๆ เรือนทำด้วยกระจกเขาไขกุญแจประตูและเชิญมีนาอย่างสุภาพ

     “เชิญครับคุณผู้หญิง” มีนาเดินเข้ามาด้านใน เมื่อเธอมองรอบๆ ถึงกับตะลึงในความสวยงามของดอกไม้ และดอกกล้วยไม้นานาพันธ์ เธอถึงกับยิ้มด้วยความประทับใจ

     “ฮู้! ฉันไม่เคยเห็นที่แบบนี้มาก่อนเลย สวยมาก”มีนาชื่นชมความงามของมันนัยตาเป็นประกาย ธนายิ้มตามเธอ

     “แน่นอนอยู่แล้วก็ที่แบบนี้มันมีเฉพาะที่ของผมนี่”ธนายิ้มด้วยความภูมิใจ

     “ชิ...”มีนาเอียนความหลงตัวเองของเขาจนน่าหมั่นไส้ เธอเดินถ่ายภาพ จนลืมว่ามีอีกคนที่คอยเดินตามเธออยู่ เฝ้ามองรอยยิ้ม และท่าทีอันอ่อนโยนของเธอ ทำเอาหัวใจของธนาเต้นไม่เป็นจังหวะ ธนายกกล้องแอบถ่ายภาพเธออยู่ห่างๆ ความสดใสของเธอทำให้เรือนดอกไม้แห่งนี้สวยงามและมีชีวิตชีวามากขึ้น

                ในขณะเดียวกันมีรถรับจ้างเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน สายธารเดินออกมาดูด้วยความแปลกใจ

     “ใครมากันนะ ท่าทางไม่เห็นคุ้นตาเลย”สายธารชะเง้อมองเพราะเขากำลังจ่ายเงินให้คนขับรถอยู่ และเมื่อสาวเจ้าหันกลับมาและถอดแวนกันแดดออกเท่านั้นเอง สายธารถึงกับตะลึงด้วยความตกใจ

     “น้อง นั้นน้องใช่ไหมจ๊ะ”เสียงอันแสนหวาน ดูท่าทางจะดีใจไม่น้อยเมื่อเห็นสายธาร

     “พี่นิษา..!”สายธารยังคงตกตะลึงจน เจ้าหล่อนเดินมาใกล้และโผเข้ากอด เธอที่ยังคงไร้สติสติ

     “ว่าไงจ๊ะสาวน้อยโตเป็นสาวแล้วนะเรา อื่อ..และธนาหละอยู่ไหม”หญิงสาวแสนสวยแต่งตัวทันสมัยรอคำตอบจากสายธาร และเมื่อเธอได้สติ เธอจึงเชิญเจ้าหล่อนเข้าไปในบ้าน

     “พี่มีของฝากมาให้เราด้วยนะ ธนาเคยบอกว่าน้องชอบมันมาก” นิษาหยิบกล่องของขวัญห่ออย่างดีให้สายธาร

     “ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ อื่อแต่ก็ขอบคุณ”สายธารรับเอาไว้ ก่อนจะวางมันลงใกล้ๆ นิษามองรอบๆ บ้าน

     “ไม่มีใครอยู่เหรอจ๊ะ บ้านเงียบเชียว”เธอหันกลับมายิ้มให้สายธาร เธอจึงนั่งคุยเป็นเพื่อนนิษาระหว่างรอธนา