สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ

เสียงโทรศัพท์ดังนานกว่านาทีแล้ว แต่ไม่มีใครเดินมารับสักคน มีนาเดินมาพอดีเธอมองดูรอบๆ พบว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเลย เธอจึงเดินไปรับสาย...

     “สวัสดีค่ะ..” มีนาพูด เสียงนั้นไม่ค่อยจะคุ้นหูเลย และอ่อนหวานจนคนฟังรู้สึกไม่แน่ใจ

     “เอ่อ...นั่นใช่ไร่ภูอาทรหรือเปล่าครับ” เสียงปลายสายถามด้วยความแปลกใจ

     “ใช่ค่ะ...ไร่ภูอาทรค่ะ” มีนาพูด กับปลายสายแน่นใจแล้วว่าไม่ผิดเบอร์จึงของคุยกับธนา

     “รอสักครู่นะค่ะ ดิฉันจะไปตามให้” มีนาเดินมองหาธนาอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นธนานอนหลับอยู่ในเป้ใต้ต้นไม้ เธอเดินไปจนยืนอยู่ตรงหน้า และมองด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ อยากจะผลักให้ตกจากเป้ยิ่งนัก แต่เธอต้องห้ามใจเอาไว้

     “นี่..นี่นายโทรศัพท์ของนาย” มีนาเรียกแต่ธนากับหลับไม่รู้สึกตัวไม่มีท่าทางจะตื่น มีนานึกสนุกเธอจึงกระแทบโทรศัพท์ลงที่ท้องของธนาอย่างเต็มแรง จนธนาร้องหลง “โอ้ย..! ” ตื่นขึ้นอย่างตกใจ และจุกในนาทีเดียวกัน มีนาแอบหัวเราะด้วยความสะใจ ก่อนจะว่างท่าทางเฉย ธนามองหน้าของเธอคิ้วขมวดจนจะผูกโบได้อยู่แล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้..

     “โทรศัพท์ของนาย..ฉันก็แค่ปลุกเท่านั้นเอง” มีนาทำหน้าละลื่น ยิ้มเยาะใส่ธนาแอบสะใจลึก ๆ

     “ปลุกแบบนี่นะหรือคุณ!”ธนายังคงกุมท้องที่ยังจุกไม่หาย เขาทำได้แต่กัดฟันชี้หน้าเธอ มีนาแลบลิ้นตาก่อนจะเดินหนี

     “ฮัลโหลๆ.. เกินอะไรขึ้น” เสียงปลายสายดังอย่างตกใจเมื่อธนายกหูขึ้นฟัง

     “อ่อ..ไม่มีอะไร ฉันแค่ถูกแมวกระโดดใส่ท้องเท่านั้นเอง” ธนาตอบแต่สายตา ยังคงมองตามมีนาด้วยความแค้น ส่วนมีนากับเดินอารมณ์ดีเข้ามาในบ้าน

    “อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะ...มีเรื่องอะไรเหรอ”สายธารรู้สึกแปลกใจ อะไรทำให้มีนายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผิดปกติ

     “เปล่านี่..อื่อน้อง วันนี้ฉันขอกลับไปเอาของสำคัญที่คอนโดฯ หน่อยนะ และแวะซื้อของใช้นิดหน่อย จะกลับค่ำ ฝากเรียนคุณลุงคุณป้าด้วยนะ” มีนาเดินอารมณ์ดีเข้าห้องไป แต่สายธารยังคงไม่คลายความสงสัยเลยสักนิด

                มีนาขับรถออกไปจากไร่ภูอาทร ธนามองตามอย่างสงสัย ขณะที่สายธารเดินมาจากด้านหลัง เห็นพี่ชายชะเง้อมองเพื่อนสาว เธอจึงสะกิดสองด้วยสายตาสงสัยชอบกล ทำให้ธนาตกใจ

     “มองตามเพื่อนน้องทำไมค่ะ” สายธารถามเสียงแข็ง ก่อนจะทำหน้าดุใส่พี่ชาย

    “เปล่า..ใครมองใคร พี่กำลังมองดูว่าเมื่อไร่หมอสุธี จะมาถึงสักที เห็นบอกว่ากำลังจะมาที่นี่”ธนาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

     “พี่สุธีจะมาที่นี่จริงหรือค่ะ” ธนาอมยิ้มเมื่อสายธารเปลี่ยนเรื่องพูด เขาคิดอยู่แล้วว่าเธอต้องดีใจสุดๆ เพราะน้องสาวของเขาติดสุธีมากกว่าตัวเขาเองซะอีก

     “แล้วมีของว่างให้แขกหรือเปล่า”ธนาพูดขึ้นทำให้สายธารนึกได้รีบวิ่งเข้าเตรียมของว่างไว้รอทันที

ขณะเดียวกันสุธีก็ขับรถตรงมายังไร่ภูอาทร ระหว่างทางมีรถคันหนึ่งสวนกับเขา สุธีมองตามเพราะรถคันดังกล่าวดูคล้ายๆ กับว่าเคยเห็นที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออก... ไม่นานนักสุธีก็มาถึงโดยมีธนายืนรออยู่ที่หน้าบ้าน

     “รู้สึกเป็นเกียรติจังเลยเจ้าของบ้านมายืนรอรับ” สุธีเดินลงจากรถได้ก็ทักทายเพื่อนรักทันที

     “แน่นอน ก็นานๆ ที นายจะมีเวลาว่างมาเยี่ยมถึงที่นี่ ยายน้องเข้าครัวเตรียมของว่างให้นายเลยนะเนี่ย”ธนาตอบ

     “งั้นเหรอ..ดีจัง อ้อ..ว่าแต่เสียงหวานเมื่อครู่เป็นน้องหรือเปล่า ทำไมฉันไม่รู้สึกคุ้นหูเลยหละ”สุธียังคงแปลกใจ

     “อ่อ..ไม่ใช่หรอกเพื่อนของยายน้องนะ” ธนานึกขึ้นได้ว่าเพื่อนคนนั้นเป็นคนๆ เดียวกับที่เพื่อนรักแอบปลื้มอยู่

     “อ้อ..วันนี้นายมีธุระอะไรนะ” ธนารีบเปลี่ยนเรื่องพูด จนสุธีงงเพราะตามไม่ทัน

     “อะไรของนาย ทำตัวแปลกๆ..” สุธีสงสัยพฤติกรรมที่ดูเป็นพิรุธของธนา

     “อ้าวพี่สุธีมาแล้วหรือค่ะ สวัสดีค่ะ” สายธารเดินมาขัดจังหวะพอดี สุธีหันไปยิ้ม และทักทายสายธาร ธนาจึงรู้สึกโล่งอกที่น้องสาวมาช่วยไว้ทัน

                สุธียังคงแสดงความเอ็นดูและคอยเอาใจใส่สายธารเหมือนก่อนเสมอ เธอเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูไม่ต่างไปจากเดิมที่เคยเจอกันสักครั้ง ธนามองดูก็รู้สึกว่าน้องสาวของเขาจะดูมีความสุข และดีใจทุกครั้งที่ได้คุยกับสุธี เธอยังทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่สายตาและความรู้สึกลึกๆ ที่สายธารแอบเก็บเอาไว้นั้นมันไม่ใช่ความรู้สึกของน้องสาว ที่กำลังมองพี่ชายอย่างแน่นอน ธนาส่ายหน้าเพราะรู้ว่าน้องสาวตัวเองแอบหลงรักสุธีมาโดยตลอด

     “น้องว่า...พี่ชายคงมีเรื่องจะคุยกับพี่สุธีนะค่ะ น้องขอตัวก่อนนะ” สายธารเดินออกไปจากวงสนทนา สุธีมองตาม เช่นเดียวกับ ธนาที่มองตามสายตาของเพื่อนรัก ธนาอดไม่ได้ที่จะขวางสุธี ตามหลังพี่ชายที่หวงน้องสาว

     “อะแฮ้ม..หวังว่านายคงไม่ใช่พวกสมพานกินไก่วัดหรอกนะ” ธนาพูด สุธีหันมาสบตาเพื่อนที่กำลังมองตาขวาง

     “นายนี่ หวงน้องสาวไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” สุธีพูดก่อนจะหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่ม

     “ไม่ได้หรอก ยิ่งกับนายฉันต้องสั่งห้ามโดยเด็ดขาด” ธนาทำเสียงดุ เพราะเขารู้จักเพื่อนรักคนนี้เป็นอย่างดี

     “เอ่อน่า..นายวางใจได้ ฉันก็รักน้องสาวนายเหมือนน้องสาวของฉัน ฉันสัญญากับนายได้เลยว่า จะไม่มีวันทำให้น้องของพวกเราเสียใจ...สาบาปเลยอะ”สุธียกมือขึ้นสามนิ้วให้คำสัตย์กับธนา จนธนายิ้มขึ้นได้

                ตกบ่ายสุธีนึกขึ้นได้ เขาลากธนา เดินออกมาที่สวนหลังบ้านด้วยท่าทีลึกลับ จนธนาดูจะแปลกใจไม่น้อย

     “นายมีอะไรถึงคุยในบ้านไม่ได้” ธนาถามขึ้นเมื่อนั่งลงกับเก้าอี้ในสวน

     “เอ่อ..คือว่าฉัน..”สุธีพูดตะกุกตะกัก จนธนารู้สึกลำคราญ

     “มีอะไรก็ว่ามาสิ เอ่อ..เอ่อ อยู่ได้” ธนาเสียงดังจนสุธียอมพูดออกมา

     “นายจำผู้หญิงที่เราไปส่งคราวนั้นได้ไหม..” ธนาคิดก่อนครุ่หนึ่งและถึงกับตกใจ เพราะคิดว่าสุธีเห็นเธอเข้าแล้ว

     “คนไหน...ไม่เคยเห็นหน้า ฉันจะรู้จักจะจำได้อย่างไงเล่า หน้าของเธอเป็นอย่างไงก็ไม่รู้” ธนาพูด

     “เอ่อใช่ๆ..วันนั้นนายใส่แวนดำคงไม่เห็นหน้าเธอ เอาเป็นว่าผู้หญิงคนนั้นแหละ ฉันไม่ได้เจอเธออีกเลย”สุธีทำเสียงเศร้า ธนามองด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขากำลังคิดว่าจะบอกดีไหมว่าผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่ แต่ไม่พูดดีกว่า...

     “งั้นเหรอ แล้วเธอไม่ได้บอกนายหรือไง”ธนาทำหน้าซื่อแกล้งถามต่อ ก็ในเมื่อปฏิเสธไปแล้วว่าไม่รู้จัก

     “คืนฉันยังไม่ได้สนิทสนามกับเขาขนาดนั้น แค่กำลังจะทำความรู้จักเธอ แต่เธอก็มาจากไป”สุธีเสียงเศร้า

     “แล้วนายไม่มีเบอร์เธอเหรอ ก็โทรถามดูสิว่าเธออยู่ที่ไหน”ธนาหาคำปลอบ แต่ดูเหมือนจะทำให้แย่กว่าเดิม

     “ไม่มี ก็เธอดูดีมีสกุลขนาดนั้นฉันไม่กล้าเสียมารยาทขนาดนั้นหรอก กะว่าค่อยเป็นค่อยไป”สุธีพูด

     “ดูดีมีสกุลตรงไหน ปากจัด ไร้ซึ่งความเป็นกุลสตรีสิไม่ว่า”ธนาบ่นเบาๆ เมื่อพูดถึงมีนา สุธีหันมามอง

     “นายพูดว่าอะไรนะ” สุธีได้ยินแววไม่ค่อยจัดเจนนัก

     “เปล่า..ไม่มีอะไร แล้วไงต่อไหนพูดมาสิ” ธนารีบแก้ตัวและสันหาคำมาพูดปลอบใจเพื่อนรักที่ดูท่าทางจะจริงจังและผิดหวัง จนเกินเหตุ คนอย่างเขา ไม่รู้จักหรอกไอ้ความรักแรกพบนั้น... ดังนั้นก็ไม่แปลกอะไรที่จะมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี

                มีนาเดินเข้ามายังคอนโดฯ ของเธอและพนักงานต้อนรับคนเดิมเรียกเธอเอาไว้

     “คุณมีนาค่ะ พอดีมีเพื่อนของคุณมาที่นี่ เมื่อสองวันก่อน ดูเขาจะมา 2-3 ครั้งได้มั้งค่ะ” มีนาคิดอยู่พักหนึ่ง

     “เพื่อนเหรอ...เขาได้บอกไว้ไหมว่าชื่ออะไร” มีนาถาม เมื่อเธอนึกไม่ออกเลยว่า จะมีเพื่อนคนไหนมาหาเธอ

     “คุณผู้ชายที่มาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนโน้นไงค่ะ”พนักงานต้อนรับพยายามอธิบาย มีนาจึงนึกออก คงหมายถึงคุณหมอคนนั้น เธอพยักหน้ารับทราบก่อนจะเดินขึ้นห้องไป หยิบของที่ต้องการ เมื่อเรียบร้อย และตรงไปซื้อของในห้างสพรรสินค้าแห่งหนึ่งในตัวเมือง เธอซ็อบอย่างเพลิดเพลินจนลืมเวลา เมื่อออกมาจากห้างฯ ถึงได้รู้ว่ามืดเสียสนิท

                “กับข้าวอร่อยมากเลยครับคุณอา”สุธีพูดกับผู้ใหญ่ทั้งสองท่านที่ถามเขา หลังทานอาหารเมื้อค่ำเรียบร้อย

     “ฝีมือยายน้องนะลูก ถ้าอร่อยก็แวะมาทานบ่อยๆ สิจ๊ะ”แม่ดาวเรืองพูด

     “โอ้โฮ..น้องทำกับข้าวเก่งขนาดนี้เชียวหรือ วันหน้าเห็นทีพี่คงแวะมาฝากท้องบ่อย ๆ” สุธีชื่นชมจนออกนอกหน้า

     “น้อยๆ หน่อย นายมีเวลาเยอะมากหรือไง วันๆ เห็นยุ้งอยู่กับงาน”ธนาขัดคอเพื่อนรัก จนทุกคนหันมามอง

     “แล้วเราเมื่อไหร่จะเอางานเอาการกับเขาบ้างหละ”ผู้เป็นพ่อได้ที ตำหนิลูกชายต่อหน้าเพื่อน จนทุกคนนึกขำ

     “สม..โดนจนได้”สายธารหัวเราะเยาะพี่ชายที่กำลังหน้าจ๋อยอยู่

     “ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน ถ้าอย่างไงคุณอาทั้งสองอย่างลืมไปตรวจสุขภาพประจำปีด้วยนะครับ”สุธียกมือไหว้ ก่อนจะลากลับ โดยธนาและสายธารเดินไปส่งที่หน้าบ้าน เมื่อสุธีขับรถออกไปจนลับตาแล้วแต่ธนายังคงมองดูที่ทางเข้าบ้านเหมือนว่ากำลังรออะไรบางอย่าง สายธารไม่เห็นพี่ชายเดินตามจึงหันกลับมาอย่างสงสัย

     “มีอะไรหรือค่ะ พี่มองดูอะไร” สายธารมองตามก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ

     “เพื่อนเราออกไปไหน ยังไม่กลับจนปานนี้” ธนาพูดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

     “นั้นสิ ทำไมยังไม่กลับ...แต่พี่ถามทำไมน่าสงสัยนะค่ะ”สายธารนึกขึ้นได้หันไปมองพี่ชายด้วยสายตาแปลก ๆ

     “เปล่า.. พี่ก็แค่สงสัย ทางเข้ามาที่ไร่มันเปี่ยวและมืดด้วย เราไม่เป็นห่วงเพื่อนบ้างหรือไง”ธนาถามก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน สายธารชะเง้อมองอย่างกังวลเพราะคำพูดของธนาเธอยืนรอได้ครู่ใหญ่รถของมีนาก็มาถึง...

     “มายืนทำไมตรงนี้หละ” มีนาถามเมื่อเห็นสายธารกำลังยืนยิ้มรอเธออยู่

     “อ่อ...พอดีฉันเป็นห่วงเธอนะ ก็พี่ธนาสิพูด ทำให้ฉันคิดก็เลยยืนรอเธอ”มีนาสงสัยเมื่อสายธารพูดถึงธนาคู่อริ

     “นายหมอนั้นเหรอ เอ่อ..พี่ชายเธอพูดว่าอย่างไง..พูดถึงฉันไม่ดีงั้นหรือ”มีนาดูจะมีน้ำเสียงโมโหทันทีที่พูดถึงธนา

     “ดูเธอกับพี่ชายของฉันมีปัญหากันมากเลยเหรอ”สายธารถามเมื่อเห็นท่าทางของมีนา และจากพฤติกรรมที่ผ่านมาของทั้งคู่ ดูจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันไม่น้อย มีนาหันกลับมายิ้มและปฏิเสธ เธอไม่ต้องการให้สายธารลำบากใจ

                ในตอนเช้าของอีกกลายวันมีนาจอดรถที่หน้าบ้านรอสายธารที่หอบของเต็มไม้เต็มมือขึ้นรถ มีนามองอย่างสงสัย

     “เธอเอาอะไรเยอะแยะ เอาไปให้ใครเหรอ”มีนาถามขึ้น สายธารเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมบอกอะไร

     “เอาน่าไปเถอะ เดี๋ยวสายรีบไปเถอะ”สายธารมีท่าทีเขินอาย มีนาต้องขับรถออกมาอย่างงงงวยกับท่าทีของเพื่อนสาว

เวลาก็ผ่านไปจนถึงบ่ายโมงกว่าแล้ว สายธารตกใจเมื่อมองนาฬิกาทำเอาเพื่อนทั้งที่นั่งข้างๆ พลอยตกใจไปด้วย

     “ไปเถอะมีนา มินทร์ตาเดี๋ยวจะไม่ทันแล้ว”สายธารลากเพื่อนสาวทั้งสองขึ้นรถโดยที่เธอยังไม่ยอมบอกอะไร

     “หยุดเลย ไหนเธอลองบอกฉันสิว่าเธอจะให้พวกฉันพาไปไหน” มีนาหยุดไม่ยอมขับรถ จนสายธารยอมบอกว่าเธอนะเอาอาหารพวกนี้ไม่ให้กับเพื่อนของพี่ชายเธอ มีนาจึงยอมขับรถให้

     “ที่โรงพยาบาลนี่นะ เพื่อนพี่เธอไม่สบายทำไม่เธอไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ปล่อยให้ฉันถามอยู่ได้”มีนาพูดแต่สายธารกับยิ้มและนำทางเพื่อนทั้งสองไปยังห้องตรวจ มีนาและมินทร์ตาจะเข้าไปด้วยแต่สายธารบอกให้รอด้านนอก

     “สวัสดีค่ะคุณหมอ”เสียงใส่ๆ และหวานนั้นคุ้นหูเป็นอย่างดี สุธียิ้มเมื่อหันมอง

     “อ้าวว่างไงจ๊ะสาวน้อย ทำไมวันนี้ถึงแวะมาที่นี่ได้ปกติเราไม่ถูกโรคกับโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ”สุธีถามอยางแปลกใจ

     “พี่สุธีก็...แซวน้องเรื่องนี้ทุกที”สายธารทำหน้าบึ้งค้อนใส่เขาซึ่งหน้าแบบนี้แหละที่ทำให้สุธียิ้มได้เสมอ

     “พูดเรื่องนี้ทีไหร่ เราต้องทำหน้างอนใส่พี่ทุกที”สุธียังคงอมยิ้มก่อนจะช่วยถือของที่สายธารถือมาให้

     “ของพวกนี้เอามาฝากพี่เหรอ น่ากินจริงนะพี่กำลังหิวอยู่พอดี น้องก็ทานด้วยกันสิ”สุธีเปิดดูอาหาร

     “คงไม่ได้หรอกค่ะ น้องพาเพื่อนมาด้วยอีกสองคน คงต้องรีบกลับ พี่สุธียังไม่ทานข้าวหรือค่ะ”สายธารถาม

     “งั้นเหรอ นึกว่าจะมีเพื่อนทานข้าวซะอีก แล้วเพื่อนเราไปไหนซะหละ” สุธีถาม สายธารชี้ออกไปด้านนอก เธอเดินหายออกไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้ามากับเพื่อนอีกสองคน สุธีหันกลับมาขณะเดียวกันที่มีนาเดินเข้ามาและทั้งสองสบสายตากัน สุธียืนตะลึงมองมีนา จนเธอแปลกใจและรีบสำรวจตัวเองว่ามีอะไรที่ผิดปกติตรงไหน มีนาฉีกยิ้มให้สุธี

     “พี่สุธี..”สุธีไม่ได้ยินแม้เสียงที่สายธารกำลังเรียกอยู่ และมองตามสายตาของเขาก็พบว่าเป้าหมายนั้นเป็นมีนา

     “พี่สุธี..คุณหมอสุธีค่ะ”สายธารตะโกนขึ้นข้างๆ หูทำให้สุธีตกใจและได้สติ

     “อ่อ..ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณอีก”สุธีหันไปทักมีนา เธอยังคงทำหน้าฉงน อยู่ครู่หนึ่งจึงนึกออก

     “อ้อ นึกออกแล้ว คุณนั่นเอง”มีนายิ้มเมื่อเธอนึกขึ้นได้

     “ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว เห็นพนักงานที่คอนโดฯ ของคุณบอกว่าคุณมีนาไปพักบ้านเพื่อน เอ๋...อย่าบอกนะว่าเพื่อนที่ว่าคือน้อง”ความดีใจของสุธี แสดงออกด้วยกริยาและคำพูด จนมองข้ามสายธารที่มองอย่างสงสัย แปลกใจ