Lemon Sherbet รักเปรี้ยวจี๊ดสุดขีดหัวใจ

1

แค้นฝังหุ่น 

 

                เมื่อวานนี้เวลา 11.38 a.m. ณ ห้างสรรพสินค้า The M

 

                เนื่องจากว่าเพื่อนซี้ทั้งสองคนไม่ว่างมาเดินเล่นเป็นเพื่อนกัน เพราะหลิงลี่หมวยน้อยของเราต้องรีบไปศาลเจ้ากับอาม่าและซูซี่เพื่อนสาวสุดสวยก็ต้องรีบไปทำสวย สงสัยจะไปปรึกษาหมอเรื่องเสริมนมล่ะมั้ง ฉันก็เลยต้องมาเดินสวยชิลๆ อยู่คนเดียวเนี่ยแหละ

 

                ในขณะที่กำลังเดินอยู่เพลินๆ จู่ๆ ก็มีคนมาเดินชนกระแทกกับฉันเข้าจนเซไปด้านหลังสามก้าวแทบเกือบหงายหลังตกส้นสูงแต่ดีที่ว่าไอ้คนที่เดินชนมันคว้าแขนฉันไว้ได้ ไม่งั้นคงได้ลงไปนอนหน้าแหกอยู่ที่พื้นให้ได้อายกันไปถึงวงศ์ตระกูลแหงๆ แต่พอตั้งสติได้กะว่าจะหันไปด่ามันซะหน่อย ฉันกลับต้องชะงักอ้าปากค้างกลางอากาศซะอย่างนั้น และฝ่ายตรงข้ามก็คงมีอาการไม่ต่างกันเท่าไรนักเพราะเห็นยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั่นแหละ

                ซวยชะมัด... ดันมาเจอแฟนเก่าซะได้!!

 

                ‘เอ่อ... โทษที’

                โปเซียร์พูดก่อนจะก้มลงเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้นส่งให้ฉัน ซึ่งก็เพียงแค่พยักหน้าและรับของมาเท่านั้นก่อนจะรีบเดินออกมา แต่ว่าไอ้บ้านั่นก็ดันเรียกเอาไว้ซะก่อน

               ‘จะไปแล้วเหรอเชอร์เบท’

              แล้วนายจะให้ฉันอยู่ทำซากอะไรล่ะยะ

               ‘อืม’

              ‘หือ? ทั้งสองคนรู้จักกันด้วยเหรอ’

               ยิ่งกว่ารู้จักซะอีก

             ผู้หญิงหน้าตาสวยเฉี่ยวคนหนึ่งที่กำลังควงแขนโปเซียร์เอ่ยขึ้นและมองมาทางเรา เอ๊ะ ใช้คำว่า ‘เรา’ ไม่ได้สิ ต้องบอกว่ามองมาทางฉันและแฟนของหล่อนน่าจะดีกว่านะ

              ‘อ๋อ นี่เชอร์เบทแฟนเก่าฉันเอง’

              ‘…!!!’

 

             นี่คือประโยคที่ควรจะแนะนำตัวหรือไงเนี่ยฮะ ฉันถลึงตามองโปเซียร์อย่างตกใจที่กล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมาต่อหน้าแฟนใหม่ที่กำลังจ้องฉันตาเขม็งเลยล่ะ

             ‘สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแป้งโกะ เป็นแฟนใหม่ของโปเซียร์ ^^’

             ยัยแป้งร่อนนั่นพูดด้วยท่าทางยิ้มๆ เชิดๆ แต่คำว่าแฟนใหม่นั่นกระแทกเข้าที่หน้าผากฉันเต็มๆ และมีเหรอที่ผู้หญิงแรงๆ แต่มั่นใจอย่างฉันจะยอมอยู่เฉย ฉันเชิดหน้าและแสร้งยิ้มกลับไปแล้วหันไปพูดกับโปเซียร์แทน

            ‘แฟนใหม่เหรอ สวยดีนะ’

            ‘ขอบคุณที่ชมนะคะ ^^’

            ฉันประชดย่ะ ชิๆ

            ‘คบกันนานหรือยังล่ะ’

           ‘ก็ไม่นานเท่าไรหรอกนะ แต่ก็คงจะนานกว่าคบกับเธอล่ะมั้ง’

             ‘=O=’

           

           กรี๊ดๆๆๆ  ไอ้โปเซียร์มันหักหน้าฉันต่อหน้าแฟนใหม่ ซึ่งยัยนั่นก็ถึงกับหัวเราะพรืดออกมาอย่างไม่ปิดบังจนน้ำลายแทบจะพุ่งใส่เบ้าตาฉันอยู่แล้ว ฮึ่ย เย็นไว้ๆๆ

           ‘เหรอ แล้วจะเลิกกันเมื่อไรล่ะ’

           ‘นี่เธอ!!’

           ‘เมื่อไรไม่รู้ แต่คงไม่เร็วๆ นี้หรอก อย่างน้อยก็น่าจะนานกว่าเธออีกนั่นแหละ’

            ‘โปเซียร์ทำไมนายพูดแบบนี้เนี่ยฮะ’

            คำพูดของโปเซียร์ทำเอายัยแป้งร่อนเต้นเป็นเจ้าเข้าทันที ส่วนหมอนั่นก็เพียงแค่ทำหน้าเบื่อๆ และหันมาพูดกับฉันต่อ

          ‘แล้วนี่มาคนเดียวหรือไง’

           ‘เรื่องของฉัน’

          ‘ที่มาคนเดียวเนี่ยเพราะยังหาใครไม่ได้หรือว่ายังไม่ลืมฉันกันแน่ล่ะ’

 

          หน็อยๆๆๆ  หลงตัวเองมากไปแล้วย่ะ ฉันตวัดสายตาไปมองหน้าโปเซียร์อย่างไม่พอใจ

         ‘พอดีแฟนฉันไม่ว่าง ฉันก็เลยต้องมาคนเดียวต่างหาก’

          ‘นี่เธอมีแฟนใหม่แล้วเหรอ’

         มีกับผีน่ะสิ ฉันโม้เว้ย

           ฉันเพียงแค่ยักไหล่ให้กับคำถามนั่นอย่างไม่ใส่ใจกับท่าทางตกใจของโปเซียร์ ชิ คิดว่าฉันจะร้องห่มร้องไห้เสียใจเพราะลืมนายไม่ได้จนไม่มีทางหาใครใหม่หรือไง คิดผิดแล้วย่ะ (ทั้งที่เมื่อก่อนมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นั่นแหละ)

          ‘เอ๊ะ แล้วนี่โปเซียร์จะไปสนใจอะไรล่ะ กับแค่แฟนเก่า’

          ถึงจะเป็นแฟนเก่าแล้วไง ยังไงฉันก็มาก่อนเธอนะยะยัยแป้งร่อน (ไม่เกี่ยว)

         ‘ไม่ได้สนใจอะไรหรอกน่า ฉันก็แค่ถามดูเพราะคิดว่าคงจะไม่มีใครทนยัยนี่ได้ก็แค่นั้น’

          ไอ้.... -__-;;

          ‘งั้นเราไปกันเถอะ แป้งโกะเบื่อจะตายอยู่แล้ว’

          ‘อืม ไปสิ’

          ‘บ๊ายบายนะคะ ‘แฟนเก่า’ ของโปเซียร์’

           แล้วปีศาจสองคนนั่นก็เดินเฉิดฉายผ่านไป ฉันได้แต่ยืนตัวสั่นเหมือนว่ากำลังยืนอยู่ขั้วโลกเหนือที่อากาศติดลบแต่ภายในร่างกายกลับร้อนระอุมากกว่าหมื่นองศาฟาเรนไฮต์ซะอีก อยากจะกรี๊ดดังๆ ให้ลั่นห้างเพราะที่โดนเย้ยขนาดนั้นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ ฮึ่ยๆๆๆ เย็นไว้ยัยเชอร์เบท คิดซะว่าเสียงนกเสียงกามาหาอาหารก็แล้วกัน แต่ถ้าทุกคนคิดว่าเรื่องมันจะจบแค่นั่นล่ะก็ ขอบอกว่าคิดผิด

 

        พอทำอะไรไม่ได้ฉันก็เลยเดินเข้ามาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ ได้ล้างหน้าล้างตาซะหน่อยหวังว่าอารมณ์คงจะดีขึ้นล่ะนะ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดนี่สิ เมื่อเจอโจทย์เก่ามายืนมองหน้าฉันผ่านกระจกเงาอยู่ข้างๆ ยัยนี่มาสิงอยู่ในส้วมตั้งแต่เมื่อไรกัน

        ‘^_^’

        ‘-__-;;’

        ‘^O^’

        โรคจิตหรือเปล่าถึงได้ยืนยิ้มอยู่ได้ เมื่อกี้แทบจะกระโดดตบกันอยู่แล้วนะ ฉันกระพริบตามองยัยนั่นนิดหนึ่งก่อนจะทำเป็นไม่สนใจและเดินผ่านหลังไป แต่มีเหรอที่ยัยนั่นจะจบง่ายๆ

        ‘ถามอะไรหน่อยสิ’

        ‘อะไร’

         ‘เธอเป็นแฟนกับโปเซียร์มานานเท่าไรแล้วน่ะ’

          ‘ถามทำไม’

          ‘เปล๊า เรื่องของแฟนฉัน ฉันก็แค่อยากรู้น่ะ แต่ก็พอจะรู้น่ะนะว่ามันก็คงไม่ได้สำคัญอะไรนักอยู่แล้ว’

          ฉันมองยัยแป้งร่อนด้วยหางตาอย่างไม่ชอบใจเท่าไรนัก นี่เธอต้องการจะสื่ออะไรไม่ทราบยะเนี่ย ฉันว่าก็อยู่ดีๆ เฉยๆ แล้วนะ ทำไมยังไม่ยอมจบซะทีเนี่ย

         ‘หึ! เธอมันก็เป็นได้แค่ของเก่าๆ ที่เค้าไม่เอานั่นแหละ!!’

         ‘..!!!’

 

         กลับมาสู่ปัจจุบันฉันแค้นเธอ

 

        “กรี๊ดดๆๆๆ ฉันไม่ยอมนะๆ”

         เอ่อ... พอเล่าจบแต่ทำไมกลับกลายเป็นว่ายัยซูซี่ของขึ้นแทนฉันไปแล้วล่ะ ฉันก็รีบแย่งหนังสือที่หลิงลี่อ่านอยู่มาปิดหน้า เพราะคนอื่นๆ เริ่มมองกันมาที่กลุ่มเราเพราะเสียงแปดหลอดของยัยซูซี่นี่แหละ ถ้าทุกคนจินตนาการเสียงของยัยซูซี่ไม่ออกก็ขอให้นึกถึงเสียงของเจ้มดแดง ในรายการแฉแต่ตอนบ่ายนั่นแหละ เหมือนกันเด๊ะเลย

         “นี่ยัยซูซี่ แกช่วยเบาๆ หน่อยได้ไหม ฉันอายคน”

         “จะมาอายอะไรกันตอนนี้ฮะ ทีตอนแกแหกปากน่ะไม่เห็นอาย”

         “แต่เสียงฉันเบากว่าแกนะ”

         “นี่แกยอมมันไปได้ยังไง มันมาเยาะเย้ยกันขนาดนี้แล้วเนี่ย ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลวพอกันทั้งคู่เลย ถ้าเป็นฉันนะป่านนี้ยัยแป้งเปียกอะไรนั่นได้ลงไปอยู่ในถังส้วมแล้ว พูดแล้วแค้นๆๆ”

         “เค้าชื่อแป้งร่อน”

         “แป้งโกะไม่ใช่เหรอเชอร์เบท”

        อาหมวยน้อยแก้ให้ถูกต้องก่อนจะหันไปปลอบซูซี่ที่ใกล้จะอกแตกตาย

        

        “ยุบหนอ พองหนอ”

        “หน้าอกเธอที่ยุบกับพุงเธอที่กำลังพองใช่ไหมยัยหมวย”

        “ง่า~ ฉันก็แค่หวังดีนะ TOT”

        “ไม่ต้องการย่ะ แบร่ :p”

       ผิดเวลาไปนิดนึงนะหมวยน้อย

       “ตกลงฉันหรือแกที่เป็นแฟนเก่าโปเซียร์กันแน่ ถึงได้เดือดร้อนซะขนาดนี้ฮะซูซี่”

        “หมอนั่นก็หล่อดีไม่ใช่เหรอ”

       “นี่แกแอบชอบแฟนฉันงั้นเหรอ TOT”

        “แฟนเก่าย่ะ”

        ไม่ต้องย้ำได้ไหมเนี่ย ไม่ได้ร้องขอเลย ฮือๆ

 

        “ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ฉันแค้นจนแทบจะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว แกต้องช่วยฉันนะซูซี่ ฉันไม่ยอมให้ยัยนั่นมาเย้ยฉันฝ่ายเดียวหรอก เอ๊ะ! นั่นจั่นเจานี่นา จั่นเจาๆ ทางนี้”

         ฉันที่กำลังขอร้องซูซี่ให้ช่วยแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นจั่นเจาหนุ่มสุดหล่อ หน้าตาเกาหลีหล่อตี๋อินเทรน ที่มีโลกส่วนตัวสูงกำลังเดินผ่านมาทางนี้พอดี จะบอกอะไรให้อีกอย่างนะ หมอนี่เป็นเพื่อนสนิทกับแฟนเก่าฉันล่ะ

         จั่นเจาเดินมาหยุดตรงหน้าก่อนจะปรายตาตี่ๆ นั่นมองมาทางพวกเราก่อนจะไปหยุดอยู่ที่... ยัยหมวยน้อย ส่วนยัยซูซี่ที่พอเจอผู้ชายหล่อๆ แล้วก็จัดการสะกิดแขนฉันใหญ่เลย พร้อมกับกระทืบเท้าใต้โต๊ะเบาๆ แรดกว่านี้ไม่มีอีกแล้วค่ะ >O<

          “เธอจะเรียกทำไมเสียงดังเนี่ยฮะ ฉันอายคน =_=”

          “ทำไมล่ะ ชื่อนายน่ารักดีออก คิกๆ”

         “อย่าเอาคำนั้นมาใช้กับฉันเลยเหอะ ขอร้อง”

          สงสัยตอนแม่นายท้องคงชอบดูเปาบุ้นจิ้นแน่ๆ เลย แต่ในเรื่องจั่นเจาก็หล่อจริงๆ นั่นแหละ ที่ฉันดูท่านเปาแห่งศาลไคฟงก็เพราะมีองครักษ์จั่นเจาเป็นแรงดึงดูด >O<

         “หือ? นี่นายตัดผมใหม่เหรอ ปกติมันยาวกว่านี้นา”

         “คิดว่าฉันอยากจะตัดมันนักหรือไง -_-;;”

          “อ้าวแล้ว....”

         “ไปถามเพื่อนเธอเอาเองสิ”

          “TOT”

 

         จั่นเจาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้น อะไรของเขาน่ะ

        “มีอะไรกันเหรอหลิงลี่ เธอไปอะไรๆ กับหมอนั่นตั้งแต่เมื่อไรกัน”

         “บ้าเหรอ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ เค้าคงจะโมโหหิวล่ะมั้ง”

         “ฉันว่าไม่น่าจะเกี่ยวกันนะ -_-;; มาเรื่องของเราต่อดีกว่ายัยซู...”

         “*O*”

        “เฮ้! ยัยนี่ จั่นเจาเดินไปถึงสุไหงโก-ลกแล้วแกยังน้ำลายไหลไม่หยุดอีกเรอะ เลิกกรี๊ดกร๊าดได้แล้วย่ะ”

        “หล่อม้ากกก”

       มันฟังฉันอยู่บ้างไหมเนี่ย

       “นายสมศักดิ์!!”

        “ซูซี่ย่ะ”

         ทีอย่างนี้ล่ะรีบแก้โดยเร็วเลยนะ เพียงแค่ฉันเรียกชื่อจริงตามบัตรประชาชนแค่นั้นเอง

        “มันก็ชื่อเดียวกันนั่นแหละน่า”

         “ถ้าเรียกชื่อจริงฉันอีกครั้งเดียวฉันจะไม่ช่วยแกแก้แค้นแน่”

         “กรี๊ด แสดงว่าแกจะช่วยฉันแล้วใช่ไหม”

         “เยส!! ถึงแม้ว่าแกจะสวยกว่าฉันแต่ก็จะถือซะว่าทำบุญก็แล้วกันน่ะนะ”

 

         ฉันโผเข้าไปเกาะแขนซูซี่อย่างดีใจ แต่ก็ต้องเสียอารมณ์เพราะหมวยน้อยของเราอีกแล้ว       

         “ทำไมไม่รู้จักปล่อยวางซะบ้างล่ะเชอร์เบท ต่างคนต่างอยู่เถอะนะอย่าไปจองเวรกันเลย บาปกรรมเปล่าๆ เหมือนดั่งสุภาษิตจีนที่ว่า...”

         “ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดช้ายย~”

         “และก็คำคมของโปรตุเกสที่ว่า...”

         “$)&@_*$*)$*&Q*@(*$)#@”

         “-__-;;”

          ฉันกับยัยซูซี่จีบปากจีบคอต่อสุภาษิตให้อย่างคล้องจองและก็ทำไม้ทำมือประกอบท่าเหมือนนางเอกงิ้วที่ท้ายตลาดก่อนจะประสานเสียงหัวเราะกันออกมาดังลั่น ทำเอายัยหมวยหน้าบูดเสียเซลฟ์ไปเลย

         ฉันลืมบอกอะไรไปอีกแล้วใช่ไหมว่าหลิงลี่หมวยน้อยเพื่อนรักเนี่ย มีงานอดิเรกคืออ่านหนังสือธรรมมะและนั่งสมาธิ ทุกวันพระเธอจะไปวัดทำบุญและถ้ามีเวลาว่างมากพอก็จะไปถือศีลหลายวันเลยล่ะ นี่ฉันมีเพื่อนเป็นแม่ชีหรือเปล่าก็ไม่รู้แฮะ

         “นี่! ถ้าแกอยากแก้แค้นนะยัยเชอร์เบท แกก็ไปควงแฟนที่แกบอกไปเย้ยสองคนนั้นสิ ง่ายจะตาย”

         “โอ๊ย ถ้าฉันมีอย่างที่ว่าจริงๆ แกคิดว่าฉันจะมานั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่แบบนี้เหรอยะ” 

          “หมายความว่า...”

           “ใช่ ฉันโม้ต่างหากเล่า TOT”

           “ตายแล้วยัยเชอร์เบท พูดอะไรทำไมไม่คิดฮะ ถ้าโปเซียร์มารู้ทีหลังว่าแกยังไม่มีแฟนมันคงจะหัวเราะแกไปอีกสามชาติครึ่งแน่ๆ”

           “ก็ตอนนั้นฉันโมโหนี่นา เรื่องอะไรจะยอมให้หมอนั่นหลงตัวเองแบบนั้นกันล่ะ”

            “แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะที่แกยังลืมเค้าไม่ได้”

            “ฉันลืมไปแล้วย่ะ ไม่มีอะไรน่าจดจำเลยสักนิด”

            “แกยังไม่ลืม”

              “ลืมไปแล้ว!”

            “ยังไม่ลืม”

            “บอกว่าลืมไปแล้วๆๆ”

         “เออ แกลืมแล้วก็ได้”

           “ฉันยังไม่ลืม”

        “นี่แกพูดเองนะ -_-;;”

        ยัยบ้านี่พาฉันเคลิ้มตามไปได้ไงเนี่ย ฮ่วย

       “อย่างนี้เค้าเรียกว่า ‘ไม่โกรธ ไม่เกลียด แต่จำทุกรายละเอียดที่มันทำกับฉัน’ ต่างหากเล่า พอๆๆ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ตกลงจะให้ฉันทำยังไงดี”

            

           ซูซี่หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเบื่อๆ และถอนหายใจออกมาเสียงดังพรืด ก่อนจะนั่งเท้าคางมองนู่นมองนี่เหมือนกำลังจะใช้ความคิด แต่ความจริงฉันว่าแกแอบเหล่ผู้ชายโต๊ะข้างๆ มากกว่าล่ะมั้ง รู้ทันหรอกย่ะ

            “ถ้าแกจะหาคนไปเย้ยน่ะ ก็ต้องหาคนที่ดีกว่าหมอนั่นทุกอย่าง มันจะได้เจ็บใจไงที่แกหาได้ดีกว่า”

            “จะมีเหรอแบบนั้นอะ”

          “ประวัติหมอนั่นดีเลิศนักเหรอไงฮะถึงได้บอกว่าไม่มี ไหนแกลองบอกคุณสมบัติของโปเซียร์มาซิ”

            “หมอนั่นหล่อ”

           “ต้องเติมคำว่า ‘มาก’ เข้าไปด้วยย่ะ”

           “แล้วก็รวย”

            “ดูจากรถที่ขับก็พอรู้น่ะนะ”

            “เรียนเก่ง กีฬาเด่น กิจกรรมเป็นเลิศ รักเด็ก ชอบเลี้ยงสัตว์ ให้เงินขอทาน อนุรักษ์ธรรมชาติ และมาในมาดพระเอก”

            “นี่ถ้าแฟนเก่าแกเลิศขนาดนี้ แกยังเลิกกับมันอีกเหรอ”

            “ฉันบอกแล้วไงถ้าใครมาเจอแบบฉันก็รับไม่ได้หรอก”

            “แต่สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่คิดก็ได้นะเชอร์เบท”

            “-__-;;”

    

            ฉันปรายตาไปมองหลิงลี่ที่พูดแทรกขึ้นมาจนทำให้ยัยนั่นถึงกับสะดุ้งและรีบก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไปทันที ส่วนยัยซูซี่ก็ได้แต่นั่งกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ

           ในเมื่อสิ่งที่ฉันเห็นมันคือความจริง ใครจะทำไมล่ะ เชอะ

                “อุ๊ย! นั่นๆๆ แกดูนั่นสิ”

                ฉันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่จู่ๆ ยัยซูซี่ก็เนื้อเต้นระริกระรี้เหมือนปลากระดี่โดนน้ำร้อนลวกเขย่าแขนฉันแล้วชี้ไปทางด้านหลัง ที่มี...

                “ถังขยะเปียกนั่นเนี่ยนะ”

                “ยัยบ้า ฉันจะให้แกดูถังขยะไปเพื่ออะไรฮะ ฉันชี้ให้แกดูตรงนู้นต่างหากเล่า”

                ฉันหันไปมองอีกครั้งก็พบกับตัวต้นเหตุที่กำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนๆ ของเขา เพียงแค่นั้นก็ทำให้ยัยซูซี่เนื้อเต้นได้แล้ว เก็บอาการหน่อยสิเพื่อน

                “พี่โชน!”

                “ฮะ! มาริโอ้มาที่มหา’ลัยเราเหรอซูซี่”

                “คนนี้หล่อกว่ามาริโอ้อีกย่ะยัยหมวย”

                ฉันว่าเธอนั่งเฉยๆ จะดีที่สุดนะหลิงลี่ ท่าทางคงจะดูหนังมากไปหน่อย 

                “นั่นพี่โชนที่เป็นประธานนักศึกษาของที่นี่ยังไงล่ะ จากประวัติเท่าที่ฉันรู้เนี่ยนะ นอกจากพี่เค้าจะหล่อไม่แพ้

โปเซียร์แล้ว อย่างอื่นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางบ้าน การเรียน กีฬา กิจกรรม แถมนิสัยนะก็ดี๊ดี ใจเย็น สุขุม รอบคอบ สุภาพ และก็แม๊นแมน สุภาพบุรุษม้ากมาก ถ้าแกบอกว่าโปเซียร์ของแกเป็นพระเอกล่ะก็นะ ฉันก็คิดว่าพี่โชนคงได้ตำแหน่งเจ้าชายไปครองแน่นอน”

          

                ฉันนั่งเท้าคางฟังซูซี่ร่ายกาพย์ยานีว่าด้วยเรื่องประวัติส่วนตัวของพี่โชนมาอย่างละเอียดเหมือนกับว่าตัวเองไปสิงอยู่ใต้ท้องรถของพี่เขาอย่างนั้นแหละ

                “หมอนั่นไม่ใช่ของฉันย่ะ แล้วนี่มาร่ายเรื่องของพี่โชนให้ฉันฟังทำไม”

            “นี่แกจะซื่อบื้อไปจนถึงวันโลกแตกเลยหรือไงฮะ พูดมาขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีก”

                “=O=;;”  หนูทำอะไรผิด

                “ฉันก็จะให้แกใช้พี่โชนเป็นเครื่องมือแก้แค้นยังไงล่ะ”

                “เฮ้ย!! แกจะบ้าเหรอ คนอย่างพี่โชนจะมาสนใจอะไรกับผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันกัน”

                “พี่โชนเค้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะสมศักด์ เอ้ย ซูซี่ เธอไม่ควรดึงพี่เค้าเข้ามาเกี่ยวนะ ตัวเองทำบาปไม่พอยังจะดึงคนอื่นมาร่วมด้วยหรือไงกัน”

                “ยัยหมวย นี่เธอด่าฉันเรอะ!”

                “ฉันไม่ได้ด่านะ ก็แค่เตือนเธอเฉยๆ คบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล เธอเลือกเอาก็แล้วกันนะเชอร์เบทว่าจะคบกับคนพาลหรือบัณฑิต”

                ยัยหลิงลี่เธอกำลังหลอกด่าซูซี่อยู่สินะ แต่ยัยซูซี่กลับยักไหล่อย่างไม่สนใจกับธรรมมะสอนใจนั่น อย่าคิดว่าพวกฉันจะโกรธหรือโมโหอะไรกับคำพูดแดกดันของหลิงลี่หรอกนะ เพราะฉันชินแล้วล่ะ ถ้าจะเอาตรงๆ ก็คือมันด้านแล้วนั่นเอง

                “งั้นแกก็เลือกเอาแล้วกันนะยัยเชอร์เบท ว่าแกจะเลือกคนพาลอย่างฉันที่สามารถทำให้แกแก้แค้นได้อย่างสะใจ หรือว่าจะไปคบบัณฑิตแม่ชีอย่างยัยหลิงลี่ที่จะชวนแกไปวัดแล้วก็ยุบหนอพองหนอให้แกลืมไปว่าถูกเยาะเย้ยอะไรเอาไว้บ้าง”

               

                 ฉันนิ่งคิด อืม... ที่ซูซี่พูดมาก็มีเหตุผลนะ ตอนนี้จิตใจฉันมันว้าวุ่นไม่ปกติเอามากๆ เพราะมีอะไรมารบกวนอยู่บ่อยๆ เพราะฉะนั้นฉันควรจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ความรู้สึกนี้มันหายไปใช่ไหม ฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองเพื่อนรักทั้งสองคนที่จ้องฉันตาแป๋วอย่างรอคำตอบ”

                “ฉันตัดสินใจแล้วว่าคนดีๆ อย่างฉันเนี่ยควรจะเลือกอะไร”

                “จะไปวัดกับฉันใช่ไหม”

                “ฉันจะไปทัวร์นรกกับยัยซูซี่ต่างหากล่ะ”

                “TOT”

                “เยส!! ฉันช่วยแกได้อยู่แล้วล่ะย่ะ”

                ซูซี่กับฉันตีมือกับอย่างชอบใจโดยตัดหลิงลี่ออกไปจากสารบบชั่วคราว

                “แกมีแผนแล้วงั้นเหรอ”

                “แน่นอน ไม่มีคำว่า ‘เป็นไปไม่ได้’ ในพจนานุกรมของซูซี่หรอกย่ะ”

                “ฉันควรจะเชื่อแกดีไหมเนี่ย”

                “แล้วแกมีฉันไว้ทำอะไรยะ”

                “ก็ไว้สร้างปัญหาไง โอ๊ย ตีแขนฉันทำไมอ่า TOT”

                ฉันเบ้หน้าพลางลูบที่ต้นแขนตัวเองไปมา ยัยบ้านี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองยังอยู่ในร่างของผู้ชาย ฟาดมาทีนี่เหมือนกับถูกงวงช้างฟาดเลยนะ

                “ทำเป็นพูดดีไป แกลืมสโลแกนของฉันไปแล้วหรือไง”

                “ไม่ลืมหรอก ไอ้ที่ว่า ‘นายสมศักดิ์ หลอนนมย้อย ผู้ชายต้องถอยไปไกลๆ’ น่ะเหรอ”

                “กรี๊ดๆๆ หยาบคายที่สุด ไม่ใช่อันนั้นย่ะ มันคือ ‘ซูซี่เซ็กซี่ซู่ซ่า สวยเต็มร้อย ผู้ชายต้องชะม้อยตาแล “

                ไอ้ชะม้อยตาแลเนี่ยมันเป็นยังไงใครก็ได้ช่วยทำให้ฉันดูหน่อยได้ไหม ยัยซูซี่พูดออกมาด้วยความมั่นใจพร้อมกับสะบัดบ๊อบให้อีกทีหนึ่ง ฉันแอบเบ้ปากออกมาเล็กน้อยอย่างหมั่นไส้ กระเทยอะไรมั่นใจจริงๆ

                “แล้วตกลงว่าแผนแกเป็นยังไงไหนว่ามาซิ”

                “แน่นอนว่าซูซี่จัดให้ได้อยู่แล้ว”

                “จัดอะไร”

                “จัด จั๊ด จา ดา ดั๊ด จัด จา จ๊า ด่า ดั๊ด วู้ ^O^”

                “-__-;;”

                ไปสมัครเป็นแดนซ์เซอร์ของพี่ไอซ์เลยดีมั้ย

                “เอาหูมานี่”

                ฉันกับหลิงลี่มองหน้ากันก่อนที่เราสองคนจะเขยิบเข้าไปใกล้ๆ ซูซี่ที่ทำท่าลึกลับเหมือนกับกำลังประชุมวางแผนล่อซื้อยาบ้า

                กระซิบๆๆๆ

                “หือ? แน่ใจเหรอว่าจะได้ผล”

                ว่าแล้วยัยซูซี่ก็ชูสองนิ้วขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าอย่างมั่นใจให้กับแผนอันชาญฉลาดของตัวเอง นี่ฉันชักไม่แน่ใจกับแผนของแกซะแล้วสิ

 

โปรดติดตามตอนต่อไปค่าา

ชอบหรือไม่ชอบยังไงอย่าลืมเม้นมาบอกหรือทักทายกันบ้างนะคะทุกคน