หัวใจใส่ถุง

     ...อากาศแปรปรวนแต่เช้าเลยหรือไงเนี่ย ลมหนาวพัดโชยมาแต่ไกลเชียว เช้านี้อากาศดูจะเย็นยะเยือกกว่าทุกวัน ทั้งๆที่เมื่อวานนี้แดดยังร้อนเปรี้ยงๆ อยู่เลย ให้ตายสิ!

รองเท้าผ้าใบคู่เล็กๆ ของเจ้าของความคิดเมื่อครู่สัมผัสกับพื้นสนามหญ้าเบาๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอกัน หล่อนยังคงวิ่งซอยเท้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างใจเย็น

สักพัก เจ้าของรองเท้าคู่สวยก็ต้องชะลอฝีเท้าลงช้าๆ เมื่อพบว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติขวางทางอยู่เบื้องหน้าของหล่อน

“นี่คุณก้อง ตื่นเช้ากับเค้าเป็นด้วยเหรอคะ คุณน่ะ”

เสียงใสๆ ร้องทักขณะชะลอฝีเท้าลงช้าๆ จนกระทั่งหยุดอยู่กับที่

“แน่นอน วันนี้อากาศดี ผมก็เลยลองออกมาจ๊อกกิ้งเบาๆแบบคุณไงล่ะ พัสรียา” 

“อ้อ มิน่าล่ะ จู่ๆ อากาศก็หนาวเย็นขึ้นมากะทันหัน ที่แท้ก็เพราะวันนี้คุณมาแปลกกว่าทุกวันนี่เอง”

พูดจบประโยคหญิงสาวก็หัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเชิงล้อเลียนชายหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลอัครมหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยที่อยู่เบื้องหน้าของหล่อนในขณะนี้

ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้มน้อยๆ ต่อคำล้อเลียนของหญิงสาวเท่านั้น จู่ๆ เขาก็ออกวิ่งนำหล่อนไปเบื้องหน้าเบาๆ อย่างสบายอารมณ์เป็นที่สุด โชคดีไม่น้อยที่วันนี้เขาตื่นมาทันวิ่งจ๊อกกิ้งกับหล่อนจนได้สิน่า

พัสรียาเอง หล่อนก็รู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกตามดินฟ้าอากาศอันแปรปรวนอย่างที่หล่อนว่าจริงๆ เพราะปกติเขาไม่มีทางที่จะยุติการต่อล้อต่อเถียงกับหล่อนไปง่ายๆ เหมือนอย่างครั้งนี้

หญิงสาวนึกแปลกใจไม่น้อยกับท่าทีของชายหนุ่มผู้กำลังวิ่งเหยาะๆ อยู่เบื้องหน้าหล่อน ซึ่งนั่นอาจจะเป็นผลมาจากการทำสัญญาพันธมิตรเมื่อวานที่ได้ผลดีเกินคาดนั่นเป็นแน่ นึกแล้วหญิงสาวก็วิ่งเหยาะๆ ตามหลังเขาไปติดๆ อย่างสบายอารมณ์เช่นเดียวกัน

ทั้งคู่ใช้เวลาราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมงในที่สุดการวิ่งจ๊อกกิ้งแบบเบาๆ ของทั้งคู่ก็จบลง พร้อมๆ กับได้เหงื่อและรอยยิ้มอย่างสบายอารมณ์แถมพ่วงมาด้วยเมื่อทั้งคู่เข้ามานั่งพักที่เก้าอี้ในสวนหลังบ้าน

หลังจากนั่งพักสักครู่ ก้องเกียรติก็เอ่ยปากถามหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ผู้ที่ทำให้เขารู้สึกคึกคักเสียเหลือเกิน แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่การออกกำลังกายที่ไม่น่าสนใจเอาเสียเลยสำหรับอัครมหาเศรษฐีผู้มั่งคั่งเช่นเขา

“นี่คุณตื่นมาวิ่งแบบนี้ทุกวัน ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง พัสรียา”

“เหนื่อยสิ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดี ถึงจะเหนื่อยกายแต่สบายใจ แบบนี้สิ สมองฉันถึงได้ปลอดโปร่ง แล้วก็คิดแก้ปัญหาต่างๆได้ดียังไงล่ะ”

“แค่วิ่งนี่นะ มันทำให้คุณคิดอะไรต่างๆ ออก โอ้โหไม่อยากจะเชื่อเลย”

“อ้าว แต่มันก็จริงนะคุณก้อง อย่างคุณตื่นแต่เช้ามาวิ่งวันนี้ ฉันว่าสมองของคุณมันก็ปลอดโปร่ง ซึ่งมันทำให้คุณคิดดีนะ คิดที่จะรู้จักทำอะไรดีๆ ให้กับสุขภาพตัวเอง”

“อืม คุณพูดได้ดีนี่พัสรียา พูดซะจนผมอยากคล้อยตามความคิดของคุณเลย ก็เพราะอย่างนี้แหละ ผมถึงได้…”

“ถึงได้อะไร ห๊ะคุณก้อง”

“อ้อ เอ่อ…ก็ ถึงได้…ยอมตกลงที่จะร่วมมือกับคุณไง พัสรียา”

“อ้อ งั้นก็แล้วไป ว่าแต่วันนี้ฉันนึกอะไรดีดีได้อย่างนึงแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มแอบลอบชำเลืองมองใบหน้าเรียวสวยนั้นอย่างนึกสงสัย

“นี่ คุณนึกอะไรได้อีกล่ะ พัสรียา”

หญิงสาวไม่ตอบคำถามนั้น เพียงแต่ยิ้มในหน้ากับความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัวของหล่อนขณะนี้

-------------------------------------------- 

“แม่คะ วันนี้พัสขอตัวออกไปธุระข้างนอกกับคุณก้องเกียรตินะคะ”

หลังจากหญิงสาวพูดจบประโยค ทุกคนบนโต๊ะอาหารเช้าก็แทบจะสำลักอาหารออกมาพร้อมๆ กัน รวมทั้งตัวชายหนุ่มผู้ถูกกล่าวถึงด้วย

“อะ…อะไรนะ ยัยพัส ที่ลูกพูดน่ะ จริงเหรอ”

“จริงสิคะแม่ พัสไม่มีเหตุผลที่จะพูดโกหกนี่คะ”

“เอ๊ะ! แต่ว่า เอ่อ! แม่นึกว่าลูกกับคุณก้อง เอ่อ!...เอ่อ!…”

"แม่นึกว่าพัสกับคุณก้องไม่กินเส้นกันใช่มัยคะ เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะคุณแม่ อืม เอาเป็นว่าตกลงแม่จะอนุญาตตามที่พัสขอได้มั้ยคะ"

“อ้อ! เอ่อ!...ได้สิจ๊ะ ว่าแต่อย่ากลับเย็นมากนักล่ะพัส แม่เป็นห่วง”

“จ๊ะแม่”

หญิงสาวยิ้มรับอย่างสมใจ ในขณะที่ทุกคนกลอกตาไปมาอย่างนึกสงสัยใคร่รู้กับความคิดของหล่อนอย่างช่วยไม่ได้

แม้อาหารตรงหน้าจะสีสันน่ารับประทานละลานตาไปหมด แต่ก็ทำเอาอาหารเช้ามื้อนั้นกร่อยไปถนัดตา เห็นก็จะมีแต่บุคคลต้นเรื่องทั้งสองนั่นแหละที่ยังคงรับประทานกันต่อได้อย่างเอร็ดอร่อย

หลังจากอาหารมื้อเช้าผ่านไป บรรดาผู้ใหญ่ทั้งสี่ก็จับกลุ่มสนทนาในประเด็นที่สงสัยกันในห้องโถงใหญ่ทันที แต่บรรยากาศภายในกลับดูเหมือนว่าทุกคนดูจะเป็นปลื้มปิติมากกว่าที่จะตึงเครียดอย่างที่ควรจะเป็น ขณะที่พัสรียากลับเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะออกไปธุระข้างนอกตามที่เธอได้บอกไว้ทันที

จากนั้นเพียงชั่วครู่ หญิงสาวก็กลับออกมาในชุดสบายๆ ตามสไตล์ของหล่อน เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ และสวมเสื้อแขนยาวสีม่วงทับด้านนอกอีกที ผมปล่อยยาวสลวยทิ้งตัวตามสบาย

ก้องเกียรติแอบนิ่วหน้าด้วยความผิดหวังเล็กๆ ที่หล่อนไม่ได้แต่งตัวสวยเฉี่ยวแบบที่ทำให้เขาตะลึงตาค้างมองตาไม่กระพริบอย่างที่เขาคาดไว้เลย แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็ยังดูน่ารักในสายตาของเขาเสมอ

“นี่คุณพัส คุณยังไม่บอกผมเลยนะว่าเราจะไปที่ไหนกันน่ะ”

“เอาเถอะน่า เดี๋ยวพอไปถึงคุณก็จะรู้เองแหละ”

พูดทิ้งไว้เป็นปริศนาเพียงเท่านั้น แล้วหล่อนก็เดินจ้ำอ้าวไปเปิดประตูรถยนต์คันหรูและก้าวเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับก่อน 

และจากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าช้าๆ ท่ามกลางความสงสัยใคร่รู้ของอัครมหาเศรษฐีหนุ่มและสายตาทั้งสี่คู่ที่จ้องมองมาจากภายในห้องโถงอย่างนึกสมใจและยินดีปรีดาเป็นที่สุด

รถสปอร์ตสีแดงคันหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าค็อฟฟี่ช็อปเล็กๆ แห่งหนึ่ง ทันทีที่รถหยุดสนิทยังไม่ทันที่ก้องเกียรติจะเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้พัสรียา มือหนาแข็งแรงของใครคนหนึ่งก็เอื้อมมาเปิดประตูรถด้านข้างคนขับจากด้านนอกให้ก่อนแล้ว

ทันทีที่ประตูรถเปิดออก พัสรียาก้าวพ้นประตูรถออกมา ชายหนุ่มปริศนาคนหนึ่งก็โผเข้ากอดหญิงสาวอย่างแนบแน่นทันที โดยไม่เกรงใจสายตาเจ้าของรถหรือลูกค้าในร้านแม้แต่นิดเดียว

ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก้องเกียรติ ทำให้หัวใจของเขากระตุกชาวูบลงกะทันหัน เขารู้สึกคล้ายกลับว่าความเจ็บปวดบางอย่างจู่โจมถาโถมเข้ามาเล่นงานบริเวณหน้าอกข้างซ้ายของเขาอย่างจัง

เขาเป็นใครกันนะ? ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเจ้าสำอางอย่างหนุ่มเกาหลีคนนี้ เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมพัสรียา ต้องยอมให้พ่อหนุ่มหล่อขั้นเทพคนนี้กอดอยู่ได้ตั้งเป็นนานสองนานขนาดนั้น ไม่นะ คงไม่ใช่…ไม่ใช่หรอก…ต้องไม่ใช่แน่ๆ ได้โปรด อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย…

( โปรดติดตามตอนต่อไป )