คิดยังไงกับการเปลี่ยนแนว!~

วันหนึ่งผมซื้อหนังสือนิยายรักมาเป็นนิยายของคุณ แม่ซุป(นามสมมุตินิดๆ) ชื่อเรื่อง Romio white(แปลพลันนิดหน่อย)แล้วผมเอาไปอ่านที่โรงเรียนไม่ว่าเสียงภายนอกจะด่าผมว่าตุ๊ด เกย์ กระเทย ผมก็ไม่สนใจ เพราะว่า นิยายมันสร้างให้มาเพื่อมนุษย์อ่านแต่คนมันทำให้สังคมเปลี่ยนไป
พออ่านไปๆมาๆ

เฮ้ย สนุกดีเล่นเอาในอกร้อนเลยแม้จะไม่เก็ทเท่าไหร่นะ

"ไอ้ก๊า!!!!!ไงวันนี้สบายดีมะมีเรื่องอยากขอหน่อยอ่า"หนิงวิ่งเข้ามากอดคอผม

"เอาเท่าไหร่- -"ผมหยิบกระเป๋าตังค์มาตามระเบียบเพราะเจ้าหล่อนชอบยืมเงินผมบ่อยๆมีครั้งหนึ่งที่ผมไม่ให้ยืม หล่อนร้องไห้ร้องไห้(แหล)ทำให้ผมใจอ่อน- -

"20เอง"

"วันนี้น้อยกว่าทุกวันนะ"ผมแซว

"งั้น50"หนิงขอแบบไม่เกรงใจ

"นี่หนิงจะกวนผมเหรอ- -*"ผมจะใช้ สรรพนามตอนพูดกับเพื่อนหญิงว่า ผม

"อ่านหนังสือนิยายอ่อ เรื่องไรอะ อ๋อ Romio whiteเล่ม1-2ซื้อมาหมดแล้วเหรอ"

"อืม"

"เห็นว่าแกแต่งนิยายอะตินนี้เขียนเรื่องไรอยู่"หนิงสักไซร้

"bakaบ้าจริงๆนั้นแหละ แล้วก็ Destiny or End และ Fantasyกระหน่ำจินตนาการ"

"3เรื่องเลยเหยอ!!~*0*"

"เออสิยังเด็กอยุ่สร้างสรรค์อะไรได้อีกเยอะ"

"เฮ้ๆเขาว่าคนที่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเด็กหนะคือคนที่เป็นผุ้ใหญ่ละนะเฟ้ย"นนท์เข้ามาทัก(ผีรึไงวะ)

"มั่วอีกละนนท์เอย"ครูหมวยตามหลังนนท์มาติดๆ(แกมันแมลงวี่ส่วนฉันมันโคมไฟจริงๆตื้อไม่เลิก)

"ไงครูหมวย มีอะไรอีกละครับ- -"ผมทักแบบไร้มารยาท

"เปล่าหรอกแค่จะมาบอกว่า.."

"ผมได้คะแนนภาษาไทยเท่าไหร่"ผมถามแบบรุ้ว่าเธอต้องถามชัวร์ๆ

"26/30"

"ก็เหมือนทุกทีแหละ"ผมก็ก้มหน้าอ่านนิยายต่อ

"เฮ้ยแกอยากรุ้จริงๆอะแกอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วนิยายแกเป็นแบบไหนวะ"

"ตลกโบกฮา บู๊ แนวกำลังภายใน เวทย์หนะนะ พระเอกก็ลองเอาให้มัน บ้าๆ บอๆ หน่อยนะเห็นว่ามีคนcommentว่าbakaรั่วได้อีกอะนะ กูไม่รุ้หรอกว่ากูแต่งรั่วได้ยังไงกูกะแต่งของกูไปมันรั่วยังไงอะ เออใช่แล้วรั่วแปลว่าอะไรวะ"

"ควาย!!~แม้งหฟัวโบราณชิบหาย"นนท์บอก

"แล้วมึงรุ้เหรอไอ้นนท์"หนิงเถียงแทนผม

"ไม่รุ้อะแล้วเธออะหนิง"

"ไม่อะ- -"หนิงส่ายหน้า

"แม้งไม่เต็มทั้งคุ่ถอยไปจะกลับบ้านแล้ว- -*"ผมพูดด้วยความรำคาญจะอ่านก็ไม่ได้อ่าน

"อ๊ะ!~ ขอโทษน่าก๊า"

"ถ้าไม่อยากโดนเจือดหน้าโรงเรียนอย่าตามมานะเฟ้ย- -"ผมขู่ให้ไอ้นนท์กลัว

"อะโด่หนิงไม่กลัวหรอกหนิงอยุ่กับก๊ามานานแล้วบ้านก็ทางเดียวกันงั้นกลับด้วยน้า!!~"

"ตามใจ- -"ผมพูดเรียบๆ

"แม้งคู่รักชัดๆใช่มะครูหมวย"

"นั้นสิจ๊ะ"

ณ ถนนแห่งหนึ่งในพิษณุโลก

"เอาละว่าไงเป็นอะไรเปล่าทำไมซึมๆ"ผมทักหนิง

"ก็เปล๊า~"หนิงพูดด้วยน้ำเสียงสูง

"ไม่เป็นไรบ้านเธอสิหนิง เสียงสูงอย่างงี้โกหกชัวร์ บอกมา"ผมจ้องด้วยสายตาแหลมคม

"ก็เมื่อก่อนก๊าเป็นคนห้าวหาญจะตายแต่ตอนนี้กลับเป็นไอ้พวกบ้านิยายไปแล้วอะ หนิงไม่ชอบก๊าตอนเป็นแบบนี้เลย แล้วตอนนี้ก๊าลืมสัญญาที่ให้หนิงไว้ตอน5ขวบรึยังก็ไม่รุ้"หนิงพูดแบบเซ็งๆ

"ลืมไปแล้วละ แล้วก็ไอ้ความห้าวหาญมันเป็นแค่ความคลั่งของผมเอง ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกนะ"ผมพูดแบบเรียบๆ

"งั้นเหรอไม่เป็นไรหรอกตอนนั้นเป็นเด็กนี้นะฮะๆ"หนิงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆแต่รอยยิ้มนั้นมันเหมือนดอกไม้ชัดๆ

"- -ยัยเพี้ยนเอ๊ย- -"ผมพูดจบก็มีหมัดเหวี่ยงเข้ามา

พลั่ก!!~

"ทำอะไรของเธอเนี่ยหนิง!!~"ผมโดนต่อยเต็มเปา

"ก็เปล่านี้แค่ทักทายหนะ"หนิงพูดแล้วเดินตรงดิ่งไปยังบ้านผม

"นั้นมันบ้านผม!!~"ผมทักด้วยความโมโห

"ก็วันนี้วันศุกร์ทุกวันเสาร์ อาทิตย์ หนิงต้องนอนบ้านก๊านี้ก็ที่บ้านน๔นไม่มีคนอะไปทำงานกานหมด"

"นั้นสินะ"