อดีตคือ...ฉัน แต่...ปัจจุบันทำไมถึงเป็นเขา...

"พิมพร้อมยัง ?"

โทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆเวที เพื่อเตรียมขึ้นโชว์ ถามเธอขึ้น

'อื้อ'

พิมตอบรับไป

ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะทำให้เธอนึกถึงเรื่องอดีคอีกแล้ว...

เมื่อสิ้งเสียงเพลงของจินนี่กับเคนตะ ที่ดูเป็นเพลงสนุกสนาน แต่สีหน้าของทั้ง2กลับไม่เป็นอย่างนั้น

ฉันและโทโมะก็ขึ้นไปเวที ระหว่างนั้นสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นจินนี่ที่ดูเหมือนตาจะแดงๆ

ส่วนเคนตะก็ดูเครียดๆแปลกชักกล แต่ฉันไม่มีเวลาถาม ต้องรีบขึ้นไปบนเวที ซึ้งโทโมะก็รออยู่

พร้อมกลับเสียงกรี๊ดของแฟนเพลงต่างๆนาๆ ป้ายไฟสีแสบตาชวนให้ฉันมอง

"สู้ๆนะค่ะที่พิม พวกเราPFC รักพี่พิมนะค่ะ"

และอีกหลายหลายป้ายไฟที่ชูขึ้นในความมืดของเวที

เพลงที่ฉันร้องกับโทโมะมี 2 เพลง เพลงแรกคือเพลงสองคนหนึ่งใจ และอีกเพลงเป็นเพลงที่เศร้า

ฉันจำชื่อมันไม่ได้เพราะฉันไม่ค่อยได้ฟังเพลงของต่างประเทศสักเท่าไหร่

เนื้อหาเพลงชวนเรียกน้ำตา

เพราะมันเอ่ยถึงผู้หญิงคนนึงที่คนรักของเขา

ความจำเสื้อมและจำเธอไม่ได้ แต่สุดท้ายเราก็รักกัน

เพลงนี้ฉันชอบมากไม่รู้เพราะอะไรมันดูตรงๆยังไงก็ไม่รู้

แต่ถ้าเกิดโทโมะความจำสื่อม ฉันคงบอกได้เลยว่า เพลงนี้แต่งมาจากฉันโดยเฉพาะ

เมื่อใกล้จะจบเนื้อร้องท่อนสุดท้าย ฉันและโทโมะก็เดินเข้าไปหากันที่กลางเวที ตามสคริป

เราร้องเพลงคู่ประสานเสียงกัน สายตาของเรา2คนมองมาที่ดวงตาของกันและกัน

ฉันพูดได้ตรงๆเลยว่า ฉันยังไม่หมดรักเขา แต่ไม่รู้เขาหมดรักฉันแล้วหรือยัง

เพราะสายตานั้นมันดูว่างเปล่าอย่างแปลกๆยิ่งกว่าคนที่เคยรักกัน

แต่มันก็ดูเหมือน..........แอบมีสัญญาบอกมาจากในส่วนลึกๆของเขาว่าเขายังรักฉันอยู่

แต่มันก็ดูเลือนลาง เหมือนถูกเก็บไว้แน่น ในความทรงจำส่วนลึก ลึก ลึก และลึก ของเขา....

เขายังรักฉันอยู่...หรือ...เขาแค่เล่นละคร?

สิ้นเสียงเพลงลง แต่เสียงของแฟนคลับกลับไม่หยุดลงแต่มันกลับดังขึ้นมาอีกเป็น100เท่า

รวมถึงหัวใจของฉันที่เต้นไม่หยุดเช่นกัน

เพราะ? จู่ๆเขาก็คุกเ่ข่าและนั่งลง เอื้อมมือมาจับมือฉัน

และประทับรอยจูบไปที่มือข้างซ้ายของฉัน

โดยที่มันไม่มีอยู่ในสคริป ไม่มีตามที่ซ้อม แต่ทำไมเขาถึงทำ?

ฉันอึ้งสักพัก ก่อนจะดึงมือกลับไป กลบเกลือนความเขิน

ฉันมีความรู้สึกว่าจู่ๆแก้มของฉันก็ร้อนขึ้น

 ฉันรีบเดินลงจากเวทีเพราะฉันแน่ใจว่า แก้มฉันแดงแล้วแน่ๆเลย

หลังจากนนั้นไม่นานงานคอนเสริตก็จบลง

เหลือแต่เพียงฉันที่ยังเก็บของไม่เสร็จ อยู่ต่อ

tomo

ส่วนผมยังอยู่ซ้อมเต้นต่อ สงสัยเมื่อก่อนผมคงชอบการเต้นมาก

เพราะไม่มีอะไรที่ตอนนี้ผมสนใจนอกจากการเต้น ผมไม่เคยเบื่อมันเลย

หรืออาจเป็นเพราะผมอยากเต้นเพื่อเตือนสติกลับมา

ผมรู้สึกสับสนนิดๆจนมันแทบจะตลอดเวลา ทำไมวินาทีนั้น ผมถึงทำสิ่งนั้นกับพิม

ผมบ้าไปแล้วหรอ? ผมรู้สึกยังไงกับพิมกันแน่? ผมต้องการใคร? พิมหรือจินนี่

ส่วนลึกในสมองของผม ถกเถียงกัน ระหว่างเธอกับจินนี่

แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะเลือกจินนี่ เพราะเธอคืออดีตของผม

และผมจะทำให้เธอเป็นคนในปัจจุบันของผมด้วย

'ยังไม่กลับหรอ?'

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม เธอจะมาทำไมนะ มาให้ผมเลือกเธอหรอ ไม่!

'อือ แล้วเธอล่ะจะกลับแล้วหรอ'

ผมถามเธอไปอย่างเย็นชาเหมือนไม่ค่อยแคร์เท่าไร่  เผื่อมันจะทำให้เธอเลิกชอบผม

'ใช่! แต่หักโหมแบบนี้ระวังจะป่วยนะ'

'ไม่ใช่เรื่องของเธอ ถึงฉันป่วยจินนี่ก็มาดูแลอยู่ดี เธอไม่ต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนหรอก'

ผมตอบเธอไป

สีหน้าเธอตอนนี้ซีดและตกใจมาก เธอคงเจ็บมากสินะ ผมรู้ เพราะผมก็เจ็บเหมือนเธอ

'รู้แล้วหน่า ก็เธอ2คนเป็นแฟนกันนิ'

ฉันพูดตอบเขาไป จนคำว่าแฟนเริ่มเบาลงเรื่อยๆ

เขาเกลียดเรามากเลยหรอ เราไม่หน้า ไปทักเขาเลย

มันดูเหมือนเราอยากกลับมาเป็นแฟนเขาเหมือนก่อน

เขาจึงต้องทำเย็นชากับเรา

'รู้ก็ดีแล้ว ไป!'

'ฮ่ะ'

'ไำปกินข้าวกันหิวแล้ว' ผมพยายามจะไล่เธอ

แต่ผมสงสารและความรู้สึกข้างในมันบอกว่าอย่า ผมจึงพูดแก้ไป

นี่นายจะบ้าหรอ จำไม่ได้หรือไงว่าฉันไม่กินข้าวดึก แต่ก็ขอบใจนะ ที่ไม่ไล่ฉัน

'ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่กินข้าวดึก'

ฉันตอบกลับไป เพื่อเตือนความจำให้เขา ว่าแฟนเก่าเขา ไม่-กิน-ข้าว-ดึก

แต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันไม่กินข้าวดึก

 Tomo

คำตอบของเธอทำให้ภาพๆหนึ่งแวบขึ้นมาในสมองของผม

มันเป็นภาพลางๆในความทรงจำส่วนลึกๆ เหมือนว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งนึกไม่ออกว่าเธอเป็นใคร

นั่งรอผมซ้อมเต้นอยู่ ผมชวนเขาไปกินข้าว แต่เขากลับตอบว่า

'ไม่เอาอ่ะ เราไม่กินข้าดึก'

ในภาพนั้นมันเหมือนมีความรู้สึกเล็กๆที่เรียกว่ารัก ล่องลอยอยู่เต็มไปหมด

เธอคนนั้นคือคนที่ผมรัก

เพราะฉะนั้นเธอก็คงจะเป็น จินนี่