ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย

“ผมไปล้างหน้าก่อนนะ เดี๋ยวเราไปเดินเล่นกัน ก่อนจะไปหาอะไรกินมื้อเย็น คุณเห็นด้วยมะ” เขาถามหญิงสาว แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

เมื่อชายหนุ่มเดินออกมายังเห็นหญิงสาวไม่ขยับหรือมีทีท่าว่าจะเตรียมตัวลุกไปล้างหน้าเพื่อเตรียมตัวออกไปแต่อย่างใด

“นี่!! ยัยสกปรก ไม่ไปล้างหน้า ล้างตาล่ะ”

“ใครบอกว่าฉันจะไปกับนาย ฉันไม่ไป ฉันจะนอน เข้าใจมั๊ยว่าฉันจะนอน”

"ได้ ถ้าอยากนอนเดี๋ยวผมนอนเป็นเพื่อน"

"ไม่ต้อง เห็นหน้านายแล้วฉันนอนหลับไม่ลง...มันหลอน เข้าใจมั๊ย"

ชายหนุ่มส่ายหน้าในความดื้อรั้นของปิ่นปัก “ไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้ คุณคงเข้าใจนะ ว่าทำไมถึงขัดคำสั่งผมไม่ได้ หรือจะให้ผมล้างให้” เขาบอกเธอ พร้อมทำท่าขยับไปหาเธอ

“โอ๊ย!! เลิกออกคำสั่งฉันซะทีได้มั๊ย นายไม่ได้มาเป็นอะไรกับฉันสักหน่อย วันๆ ดีแต่ สั่งๆๆๆๆๆ” แล้วก็เดินกระทืบเท้าเข้าห้องน้ำอย่างขัดใจ

ชายหนุ่มตะโกนตามหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำว่า “หรือคุณอยากเป็นอะไรกับผมมั๊ยล่ะ ตอนนี้ผมยังว่างนะ” เขาแกล้งพูดยั่ว

“ไอ้ทุเรศ ไอ้คนลามก” หญิงสาวตะโกนออกมา

เมื่อเธอเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าชายหนุ่มเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว

“ไป…ที่รักเราไปกันเถอะ”

“อี๊ ใคร…ใคร ที่รักนาย พูดให้มันดีๆ นะ”

“เอ๊า ก็ตรงเคาน์เตอร์เช็คอินเขาคิดว่าเราเป็นแฟนกันนี่ ก็ให้มันสมบทบาทนิดหนึ่ง”

“ไม่ต้อง แค่นี้ฉันก็เสียหายมากเกินไปแล้ว ถ้ามีใครมาเจอว่าฉันพักกับผู้ชาย ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“ก็เอาไว้บนบ่า บนคอคุณนั้นแหละ คิดมาก ได้มาอยู่กับหนุ่มหล่ออย่างผมสองต่อสองเนี่ยน่าจะดีใจนะ” ชายหนุ่มหัวเราะพร้อมทั้งหลิ่วตาไปทางหญิงสาว

“จ้างให้ฉันก็ไม่มีวันคิดแบบนั้นแน่ๆ ไอ้คนหลงตัวเอง….แหวะ”

ชายหนุ่มส่ายหัวเอือมระอาในความปากร้ายของหญิงสาว “ไปคุณ อย่าเสียเวลาเลย ไปกันเถอะ”

“เดี๋ยว…ฉันอยากไปสถานทูต เพื่อทำเรื่องขอหนังสือเดินทางใหม่ ฉันไม่สบายใจนักหรอกนะคุณที่อยู่ที่นี่แบบคนเถื่อน” หญิงสาวพูดน้ำเสียงเครียด

ชายหนุ่มแอบยิ้มในท่าทางของหญิงสาว “เอาหน่าคุณ เอาเป็นว่าเราเที่ยวให้สนุกก่อน เผื่อมีใครเก็บกระเป๋าคุณได้ คุณก็ไม่ต้องทำอะไร” เขาพูดเพื่อให้เธอสบายใจ

“ไปเถอะ” ชายหนุ่มพูดและเดินไปจูงมือหญิงสาว

หญิงสาวมองที่มือชายหนุ่มที่จับเธอ “หยุดเลย อย่ามารุ่มร่ามกับฉัน เอามือนายออกไป”

“ก็ผมเห็นคุณยึกยัก ก็กลัวว่าคุณจะเครียด เดินไม่ตรงทาง”

“จำไว้อย่ามาทะลึ่งกับฉันอีก ไม่งั้นฉันตีนายหัวแตกแน่” หญิงสาวหันไปหาอุปกรณ์ช่วย

“โอเค…โอเค ผมขอโทษ เมื่อกี้ลืมตัวไปนีสสสสส”

เมื่อลงมาถึงชั้นล่างของโรงแรม เธอก็เห็นว่า มีอินเตอร์เน็ตฟรีให้ใช้ แต่เธอก็คิดว่า (ทำไมฉันถึงเป็นคนโลว์เทคอย่างนี้นะ ไม่งั้นฉันคงส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้) หญิงสาวคิด เนื่องจากหญิงสาวไม่เคยสนใจเกี่ยวกับเทคโนโลยีการสื่อสารต่างๆ แม้แต่โทรศัพท์ เธอยังใช้แค่โทรออก รับสายเข้าเท่านั้น

“ทำไม จะใช้อินเตอร์เน็ตติดต่อคนที่เมืองไทยเหรอ” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นหญิงสาวมอง และก็คิดว่า (นี่เราจะหมดสนุก ไม่ได้แกล้งยัยบ๊องนี่แล้วเหรอเนี่ย) เพราะเขาคิดว่าเธอกำลังหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว

“ฉันใช้เป็นที่ไหนกันเล่า เฮ้อ”

“นี่…คุณไปอยู่หลังเขามาหรือไง รู้จักมะโปรแกรม Chat, Facebook, twitter น่ะ”

“คืออะไร ฉันรู้แต่โปรแกรม Chat ที่เห็นเขาชอบเล่นๆ กันน่ะเหรอ”

“ยัยหลังเขา ไว้กลับไปเธอลองไปศึกษาเอาเองละกันนะ เผื่อไปไหนแล้วซุ่มซ่ามไปทำกระเป๋าหายที่ไหนอีก จะได้มีทางออก” ชายหนุ่มหัวเราะ

“เดี๋ยวผมเอากุญแจไปฝากไว้ก่อนละกัน”

“ผมขอฝากกุญแจห้องหน่อยครับ” ชายหนุ่มพูดกับพนักงานสาวที่เขามาเช็คอินตอนแรก

“พาแฟนไปเที่ยวไหนคะ”

“ก็คงไปเดินเล่นแถวๆ ทะเลสาบครับ…อ่อ ผมขอแผนที่หน่อยครับ”

“ได้ค่ะ” พนักงานสาวพูดพร้อมกับหยิบแผนที่ส่งให้ชายหนุ่ม

“ไป Honey เชิญครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมผายมือให้หญิงสาวเดินนำหน้า

“ฉันบอกแล้วไง อย่าเรียกฉันแบบนี้ ฉันไม่ชอบ” หญิงสาวกระแทกเสียงไม่พอใจใส่ชายหนุ่ม

“แต่ผมชอบนี่ เพราะพนักสาวคนนั้นเขายังคิดว่าเราเป็นแฟนกันเลยนะ”

“แล้วมันใช่มั๊ยล่ะ พูดดีๆ นะ นายธงรุ่ย”

“เธอต้องดีใจสิ ที่มีผู้ชายหน้าตาดีๆ ลดตัวมาพูดกับเธอแบบนี้ แล้วเธอได้ถามฉันมะ ว่าฉันรู้สึกยังไง”

“ยังไง” หญิงสาวถาม

“หน้ามืด ตาถั่ว ตาลาย ที่เห็นเธอเป็น Honey น่ะสิ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง แล้ววิ่งลงบันไดหน้าโรงแรม นำหน้าหญิงสาว เมื่อเห็นว่าเธอขยับตัวพร้อมชูกำปั้น วิ่งมาทางเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า”  หญิงสาววิ่งตามชายหนุ่ม