Sassy girl รักร้ายๆ ของยัยตัวร้ายกับนายกะล่อน

บทที่ 1

เมื่อศัตรูคู่แค้นกลายมาเป็นบอร์ดีการ์ด

    “ไปทำอะไรมาล่ะฮึ! ถึงมาเกาะด้านหลังฉันไม่ปล่อยน่ะ”

    พี่อาร์มถามเสียงขุ่นเมื่อฉันกอดหลังเขาแน่น

    “ชู่ววววว~ เงียบก่อนสิป๋าหนูกำลังโดนไล่ล่าอยู่นะ! -_-^^”

    ฉันบอกเหตุผลหนึ่งในสองข้อให้พี่อาร์มฟัง ก่อนที่เขาจะบ่นออกมาเบาๆ

    “ครับๆ องค์หญิง ตระกูลนี้เผด็จการกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ”

    ฉันตีหลังเขาดังปั๊กก่อนจะมุดต่อ

   อา…หอมจริงๆ เลยแฮะ! >_<

   “อาร์มมมมมมมมมมม!!! >O<”

   พลั่ก

   ดึ๋ง

   ฉันกระโดดออกมาจากหลังพี่อาร์มแล้วมองข้างหน้าทันที

   โอ้ววววววววววว!!!

   >O<~

   ร่างบางที่ผมยาวถึงกลางหลังมุดหน้าลงกับแผ่นอกของร่างสูง เธอกระพริบตากลมโตปริบๆ ก่อนจะรู้ตัวว่าใบหน้า  หวานแดงซ่าน…เธอกระโดดผลึงออกจากอ้อมอกของเขาแล้วเอามือไพล่หลังพลางก้มหน้าลง

   โอ…โรแมนติกจริงๆ

   สำนวนดีอย่างนี้ฉันพอจะเป็นนักเขียนได้มะ?

   “เธอนี่จริงๆ เลย-O-;; ฮู่วววว~”

   พี่อาร์มพูดโทษพี่’ซอรี่’ก่อนจะเป่าลมอย่างโล่งอก

   “อ๊ะๆ ขอโทษนะแหะๆ”เธอเกาหัวก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน”อ้าว! น้องดาเลียมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ พี่สาวเธอตามหาแทบจะพลิกแผ่นดินเลยนะ”

   “เอ่อ…นิดหน่อยอ่ะค่ะ^_^;;”

   “ทะเลาะกันมาเหรอ O.O”

   โคตรน่ารักเลยอ่ะค่ะที่ซอรี่ T_T

   “ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่แต่…”

   “ยัยดาเลียยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! >O<^^”

   “กรี๊ดดดดดดดดดด TOT”

   มันมาแล้วววววววววววว!!!!



   “ทำไมต้องหนี…หืม?”

   สุดสวยของฉันถามเสียงเหี้ยมต่อหน้าฉันที่นั่งทำหน้าสำนึกผิดอยู่ตรงม้าหินประจำที่สิงสถิตของเจ้าแม่โรซาเรีย(เจ้าแม่นี่พี่สาวฉันเองนะT_T) ฉันทำมือเล่นเงามือของตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนความผิด

   "ดาเลีย!!!”

   “ค่า~ T_T”

   “ก็…”

   “เราเป็นเพื่อนสนิ๊ทสนิทกันน่ะครับ เธอคงอายเพราะต้องให้เพื่อนที่สนิทกันมากมาดูแล^_^”

   เสียงของผู้ชายดังขึ้นทันทีที่ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างสูงโปร่งที่เค้าหน้าถอดแบบพี่เปอร์เช่มาแทบจะหมดยักคิ้วกวนประสาทฉันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มหวาน

   อย่างนี้

   V

   “^_______________^”

   ใครเพื่อนม้านนนนนนน!!! TOT

   “ว่าไงล่ะดาเลีย…ไม่ได้เจอกันน้านนานเลยนะ”

   “ใช่…ไม่ได้เจอกันนานเลย ก็วันนั้นไง วันที่นายชวนฉันปีนต้นไม้…แล้วมือฉันมันดันพลาดไปผลักนายตกต้นไม้น่ะ…ฉันกลัวแทบตายเลยนะว่านายจะเป็นอะไรไป โถ~ ที่แท้ก็เป็นแค่แขนหักหลังเดาะกระดูกขาร้าวต้องทำกายภาพบำบัดไปหลายเดือนเอง อุตส่าห์เป็นห่วงนะเนี่ย ฉันน่ะเตรียมวัดชื่อดังไว้จัดงานศพนายเลยเชียวนะ”

   ฉันยิ้มหวานก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา ร่างสูงชะงักเล็กน้อยแต่ไม่ได้เดินหนีไป เขากัดฟันยิ้มก่อนจะพูดออกมาทีละคำทีละคำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

   “ขะ…ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ^___^+++”

   “โตป่านนี้แล้วยังปีนต้นไม้เล่นกันอีกเหรอ -_-? ”

    พี่สาวฉันถามกับตัวเองด้วยน้ำเสียงงงๆ เล็กน้อยก่อนจะหันมาพูด

    “เออๆ รู้จักกันก็ดีแล้ว ฝากน้องสาวฉันด้วยนะปาร์ค เออ พรุ่งนี้นายมารับน้องฉันได้มั้ย? เพราะฉันมีงานสภานักเรียนน่ะ”

    “ด้วยความยินดีครับ^_^”

    “อ่า…ไปล่ะ”

    พี่สาวฉันบอกลาก่อนจะพาฉันไปที่รถจาร์กัวคันงามสีอเมทิสต์ของพี่สาวฉัน ฉันเข้าไปนั่ง…แล้วให้พี่บึ่งกลับบ้านในทันที...