เล่ห์กลรักเงาอสูร

เล่ห์กลรักเงาอสูร

บทที่ 3 ดวงตาแห่งความเศร้า_1

ยามเช้าของวันใหม่ ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ดิเรก เมฆฤธี ชายหนุ่มนักธุรกิจรูปหล่อ กำลังก้าวเดินตรงออกมาจากช่องรับกระเป๋าเดินทาง เสียงล้อรถลากของกระเป๋าส่งเสียงดังติดตามหลังของดิเรกออกมาอย่างสม่ำเสมอ จุดหมายปลายทางของดิเรกก็คือรถแท็กซี่ที่กำลังจอดรอรับผู้โดยสารอยู่ด้านหน้าประตูทางออกของสนามบิน เวลาเกือบสองปีที่ดิเรกหลบหนีหน้าจากเมืองไทย ไปแอบรักษาบาดแผลในหัวใจจากหญิงคนรักที่ตีจากไปคบหากับผู้ชายคนใหม่ สุดท้ายกาลเวลาก็สามารถรักษาบาดแผลภายในหัวใจให้กับดิเรกจนหายสนิทดีจนได้ มินตรา เจ.คราส คือยาวิเศษที่คอยเฝ้าดูแลรักษาบาดแผลในหัวใจให้กับดิเรกมาโดยตลอดระยะเวลาถึงสองปี ในวันนี้ดิเรกได้หลุมรักมินตราอย่างสุดขั้วหัวใจ มินตราคือรักครั้งใหม่ที่ดิเรกไม่ต้องการอยากจะสูญเสียมันไป แม้ว่าในเวลานี้มินตราจะยังคงมอบความรักความสนิทสนมให้กับเขาเป็นได้แค่ความเป็นเพื่อน แต่เขาก็พอที่จะรับรู้ได้ถึงหัวใจส่วนลึกของมินตราได้เป็นดี เธอต้องมีใจหลงรักเขาอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ขอแต่เพียงเขาจะไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจและพยายามที่จะทำให้มินตราใจอ่อน แล้วเปิดโอกาสให้กับเขาได้มากเกินกว่าคำว่าเพื่อนรัก

“มินตรา ผมกลับมาหาคุณแล้ว” ดิเรกล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสือสูทราคาแพง พร้อมหยิบตลับใส่แหวนเพชรเม็ดใหญ่ออกมาจับจ้องมองดู มันคือแหวนหมั้นที่ดิเรกจัดเตรียมเอาไว้มอบให้กับมินตรา เมื่อเวลาแห่งความรักเริ่มจะสุกงอม ภายหลังจากยิ้มแย้มอย่างมีความหวังอยู่ภายในจิตใจ ดิเรกเก็บตลับใส่แหวนเพชรกลับคืนเอาไว้ภายในกระเป๋าเสื้อสูทอีกครั้ง พร้อมจับจ้องมองตรงไปรอบๆ สนามบินเพื่อหากาแฟร้อนๆ ดื่มสักถ้วย ก่อนที่จะก้าวเดินตรงไปยังรถแท็กซี่ที่กำลังจอดรอคอยอยู่ด้านนอก

“เชิญค่ะ จะรับอะไรดีค่ะ” ร้านกาแฟคอฟฟี่ปริ้นอยู่ห่างจากจุดประตูทางออกไม่มากนัก มีพนักงานสาวสวยน่ารักเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เธออยู่ในชุดแบบฟอร์มของพนักงานประจำร้าน

“ผมขอกาแฟคาปูชิโน่ และขนมปังสองชิ้น” ดิเรกก้าวเดินตรงไปนั่งยังเก้าอี้และโต๊ะว่างๆ ข้างๆ ติดกับจอทีวีจอใหญ่ที่กำลังเปิดบริการให้กับลูกค้าได้รับชม รับฟังข่าวสารบ้านเมืองยามเช้า เสียงผู้ดำเนินรายการอ่านข่าว มาจนถึงเบรกสุดท้ายของรายการและกำลังจะปิดรายการด้วยหัวข้อข่าวที่เป็นไฮไลท์ประจำวัน

“หัวข้อข่าวบันเทิงวันนี้เราขอหยิบยกเอาเทปบันทึกการให้สัมภาษณ์ย้อนหลังของดารานางแบบสาวสวยโรสิลี จากรายการตีสิบเอ็ดเมื่อคืนนี้มาให้ได้รับชม รับฟังกันใหม่แบบเต็มๆ อีกครั้ง เชิญรับชมกันได้เลยครับ”

..........................................

“แกอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันยิงแกไส้แตกจริงๆ ด้วย” เสียงโรสิลีกำลังตะโกนเสียงดังข่มขู่ ชายหนุ่มหน้าตาดี ที่ดิเรกเองก็ไม่เคยรู้จักหน้าตามาก่อน คงจะเป็นหนุ่มหล่อดาราแนวหลุดโลกกลุ่มใหม่ของโรสิลี

“อย่าเข้ามานะ  ฉันนับหนึ่งถึงสามถ้าแก ยังก้าวเดินเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันยิงแกตายจริงๆ ด้วย ” ดิเรกยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก ได้แต่นั่งจิบกาแฟที่พนักงานเสิร์ฟเพิ่งยกนำเอามาวางทิ้งเอาไว้ให้อยู่อย่างเงียบๆ และจับจ้องมองดูเหตุการณ์ในจอทีวีต่อไป

“โรสยิงมันทิ้งเลย ไม่ต้องไปพูดดีกับพวกมัน” มันคือเสียงของน้ำหวานผู้จัดการส่วนตัวของโรสิลี ดิเรกเองก็ยังคงจดจำน้ำเสียงเพราะๆ และใบหน้าสวยๆ ของน้ำหวานได้เป็นอย่างดี

“ฆ่า-มันทิ้งเลยโรส ฆ่า-พวกมันทิ้งเลย” และน้ำเสียงแปลกๆ นี้ก็คงจะต้องเป็นน้ำเสียงของยายแพนดาเพื่อนแนวหลุดโลกยุคเริ่มบุกเบิกความเพี้ยนของโรสิลี

“แล้วกลุ่มพวกเพี้ยนนี้ มาทำอะไรกันในจอทีวีกันล่ะเนี่ย”  ดิเรกคิดสงสัยอยู่ภายในจิตใจ ได้แต่นั่งจับจ้องมองดูเหตุการณ์ต่อไปด้วยความสงสัย

“อย่าทำเป็นเล่นตัว ไปหน่อยเลยคนสวย ยอมตามพี่ไปเป็นเมียน้อยซะดีๆ ดีกว่านะจ๊ะ อย่าให้พวกพี่ต้องใช้กำลังบี้บังคับกันเลย”

“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้โจรห้าร้อย แกลองก้าวเดินเข้ามาอีกสักก้าวหนึ่งสิ ได้เจอกับลูกกระสุนปืนของฉันแน่ๆ” โรสิลียังคงแสดงละครได้อย่างสมบทบาท อย่างดาราดาวรุ่งเช่นเมื่อสองปีที่แล้วอยู่เช่นเดิม ทั้งน้ำเสียงและแววตา

“อย่างนั้นพี่ไปเกรงใจล่ะนะ ดูนี้ ซะก่อน” ดาราหนุ่มรูปหล่อล้วงมือหยิบปากกาสีดำขนาดเท่าหลอดดูดกาแฟ ออกมาจากกระเป๋าแล้วชี้ตรงไปยังโรสิลี น้ำหวาน และแพนดา หญิงสาวทั้งสามคนทำท่าทางตกใจและตื่นกลัว แล้วต่างผวาเข้าสวมกอดกันไว้อย่างแน่นหนา

“อย่าๆ อย่าฆ่าพวกเราเลย พวกเรายอมแพ้แล้ว” โรสิลี น้ำหวาน และแพนดา ตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ด้วยสีหน้าแววตาที่กำลังหวาดกลัวกันอย่างสุดขีด น้ำเสียงจึงอยู่ในระดับตัวโน๊ตที่ใกล้เคียงกัน อย่างกับน้ำเสียงของนักร้องที่กำลังร้องเพลงแนวผสมผสานเสียงที่ผิดคีย์ไปเล็กน้อย

“ดีมากพูดกันง่ายๆ อย่างนี้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” ดาราหนุ่มหล่อสามารถแสดงได้อย่างสมบทบาทเช่นเดียวกันกับโรสิลี พร้อมก้าวเดินตรงเข้าหาโรสิลี แล้วกระชากแขนโรสิลีอย่างตรงๆ จนโรสิลีม้วนตัวสองตลบจนชุดราตรีสีชมพูพลิ้วไหวสวยงาม ด้วยจังหวะสโลว์โมชั่น สุดท้ายแล้วโรสิลีก็พุ่งตรงเข้าซบที่แผ่นอกอุ่นๆ พร้อมอ้อมกอดอันแข็งแรงของดาราหนุ่มหล่อจนได้

“อย่า!!ปล่อยฉันไปนะไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว”

“เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ ล่ะจ๊ะ คนสวย ไปเป็นเมียน้อยของพี่ดีกว่านะจ๊ะ น้องจ๋า”

“ไม่ ฉันไม่มีทางไปเป็นเมียน้อยของแก่แน่ ฆ่าฉันให้ตายเสียยังจะดีกว่า” คำพูดออกแนวลิเกไปหน่อยแต่ก็พอจะยอมรับได้ อย่าถึงกับออกแนวหลุดโลกของคนใกล้เพี้ยนอย่างที่เคยสัมผัสมาก่อน อย่างในอดีตที่เคยรู้จักสนิทสนมกันมาก็น่าจะพอ

“เสียใจด้วยนะจ๊ะ พี่ยังให้น้องตายตอนนี้ไม่ได้หรอก ไปเป็นเมียน้อยพี่เดี๋ยวนี้เลย”

“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย” โรสิลีตะโกนเสียงดังอย่างดาราเจ้าบทบาท

“ตุ๊บ!!  เสียงกำปั้นขนาดใหญ่พุ่งตรงเข้าทะลวงกลางหน้าท้องของโรสิลี หญิงสาวแกล้งล้มตัวลงนอนกองอยู่กับพื้นได้อย่างสมกับบทบาทดาราเจ้าของรางวัลตุ๊กตาทอง เสียงตบมือและเสียงโห่ร้องจากผู้ชมเริ่มดังขึ้น แล้วการแสดงแนวเพี้ยนๆ ของโรสิลีก็สิ้นสุดลง โรสิลีลุกขึ้นยืนตัวตรงอีกครั้ง พร้อมก้าวเดินตรงกลับเข้าหาผู้ดำเนินรายการที่นั่งรับชมภาพเหตุการณ์จำลองอยู่ที่โต๊ะหน้ากล้องถ่ายทอดรายการสด พร้อมตบมือตอนรับโรสิลีขณะกำลังก้าวเดินเข้าหาเก้าอี้ตัวเดิม

“บราโว !! สุดยอดมากเลยครับคุณโรสเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ” ผู้ดำเนินรายการลุกขึ้นยืนและตะโกนเสียงดังพร้อมกับตบมือประกอบท่าทางตื่นเต้นและแปลกใจอย่างที่สุด

“ขอบคุณค่ะ คุณวีรยุทธ” โรสิลีแย้มยิ้มอย่างฝืนๆ ความรู้สึกเล็กน้อย สาเหตุเป็นเพราะนายแทนไทเล่นละครนอกบท ทั้งบทพูดอันเกินเลยกว่าความเป็นจริง และไม่ใช่อย่างที่โรสิลีเคยจดจำได้เลยแม้แต่บทเดียว แถมยังโดนนายแทนไทปลุกปล้ำกอดจูบออกรายการสดๆ อีก จบรายการบ้าๆ นี้เมื่อไหร่ เธอจะต้องหาทางเอาคืน ทั้งกับยายแพนดา ทั้งกับนายแทนไทอย่างแน่นอน

“มันเกิดเหตุการณ์อย่างที่คุณโรสแสดงให้ชมจริงๆ หรือครับ”

“จริงค่ะ ในเหตุการณ์จริงๆ ยิ่งกว่าที่โรสแสดงให้ชมอีกน่ะค่ะ โรสต้องเจ็บจริง ปวดจริง กลัวจริงๆ เนื้อตัวโรส ระบมแดงเป็นจ้ำๆ เขียนๆ ม่วงๆ เต็มตัวเลยล่ะค่ะ คุณวีรยุทธข๊า” โรสิลีทำท่าทางเศร้าสร้อยอย่างดาราเจ้าบทบาทขณะตอบคำถาม ทำให้ทุกๆ คนในห้องส่งและทางบ้านต่างนึกสงสารเธออย่างจับจิตจับใจ

“แล้วภายหลังจากที่คุณโรส โดนทำร้ายจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วมันเกิดเหตุการณ์อะไรต่อไปอีกครับ”

“โร-โรส... จะ-จำ... ไม่ได้  เพราะโรสสลบไปแล้วนะค่ะ พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง โรสก็มองเห็นแต่เลือดสีแดงๆ อยู่เต็มที่พื้นรอบข้างตัวของโรสเต็มไปหมด” อย่างน้อยโรสิลีก็ยังพูดความจริงแม้ภายในจิตใจของโรสิลีอยากที่จะคิดโกหกก็ตาม

“ภายหลังจากที่ฟื้นมาแล้ว เป็นอย่างไรต่อไปอีกครับ คุณโรส”

“พวกมันหนีไปกันหมดเลยล่ะค่ะ คุณวีรยุทธข๊า และรู้สึกว่าพวกมันหนึ่งในห้าคนจะโดนยิงตายด้วยล่ะค่ะ โรสล่ะ นึกสมน้ำหน้าพวกมันจริงๆ เลยค่ะ โรสอยากให้พวกมันโดนยิงตายๆ กันไปให้หมดทุกคนเลยจริงๆ นะค่ะ ยิ่งคิดโรสก็ยิ่งคับแค้นภายใจจิตใจค่ะ คุณวีรยุทธข๊า”  ขณะโรสิลีกำลังให้สัมภาษณ์ออกรายการสด ทางด้านเสือเดชเองก็กำลังรู้สึกคับแค้นอยู่ภายในจิตใจอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน เวลานี้หากโรสิลีรับรู้ได้ถึงอารมณ์ความโกรธคับแค้นของเสือเดช โรสิลีคงจะไม่กล้าออกมาเสนอหน้าให้สัมภาษณ์ออกรายการสดอย่างในเวลานี้อย่างแน่นอน ดั่งสุภาษิตได้ว่าเอาไว้หมองูอย่างไรก็ต้องตายเพราะงู ...ปลาหมอก็ยอมตายเพราะปาก โรสิลีผู้มีผีปากแลวาจาเป็นอาวุธสักวันหนึ่ง เธอก็คงจะต้องตายเพราะความไม่ระมัดระวังในคำพูดแลวาจาอย่างแน่นอน  อย่างเช่นในเวลาเดียวกันนี้เสือเดชเองก็กำลังดำเนินรายการส่วนตัวติดตามไล่ล่าบุคคลหลายคนเพื่อแก้แค้นให้กับน้องชายและหนึ่งในนั้นก็น่าจะรวมโรสิลีเข้าไปด้วยอีกคน

“ผมรู้ว่าไม่มีใครที่เจอะเจอเหตุการณ์อย่างเช่นคุณโรสแล้ว จะไม่รู้สึกโกรธ ไม่คับแค้นใจหรอกครับ เป็นผมเองถ้าเจอะเจอเหตุการณ์แบบคุณโรส ผมเองก็ต้องคับแค้นภายในจิตใจเหมือนกันครับ”

“ขอบคุณค่ะ คุณวีรยุทธ ที่คิดเหมือนกันกับโรส” โรสิลีแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยเพื่อเรียกคะแนนสงสารให้เพิ่มมากขึ้น และผู้ดำเนินรายการเองก็สามารถที่จะรับรู้

 “คุณโรส พอจะทราบไหมครับ ว่าใครเป็นคนยิงปืนใส่ กลุ่มพวกโจรพวกนั้นเพื่อช่วยเหลือคุณโรสเอาไว้”

“อุ๊ย!! คุณวีรยุทธข๊า คำถามนี้ โรสขอไม่ตอบนะค่ะ เพื่อความปลอดภัยของพลเมืองดีที่ได้เข้ามาช่วยเหลือชีวิตโรสเอาไว้ พวกเขาต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยกันทั้งคู่ ไว้ให้พวกเขาหายดีแล้วโรสก็พร้อมที่จะเป็นคนกลาง ไปเจรจาให้พวกเขามาออกรายการของคุณวีรยุทธ ดีไหมค่ะ”

“จริงหรือครับ คุณโรส”

“จริงสิค่ะ เวลานี้คนร้ายเองก็ยังคงหลบหนีการไล่ล่าอยู่อย่างลอยนวล พวกเขาทั้งสองคนคงกลัวและไม่กล้ามาออกรายการสดๆ อย่างโรสหรอกนะค่ะ ไว้ให้ไอ้คนเลวพวกนั้นโดนจับกันหมดแล้ว โรสเชื่อว่าพวกเขาจะต้องยินยอมมาออกรายการและมาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าสื่อมวลชนอย่างแน่นอนเลยค่ะ”

“จริงครับ คุณโรสพูดมาก็มีเหตุผล” ทุกคนในห้องส่งต่างพากันตบมือและโห่ร้องอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของผู้ดำเนินรายการ

“ขอบคุณค่ะ ทุกคนที่เข้าใจโรส และเข้าใจสถานการณ์ในเวลานี้ ของโรสและเพื่อนๆ ของโรสด้วย” โรสิลียิ้มแย้มอย่างรู้สึกขอบคุณ ทำให้ทุกคนต่างตบมือพร้อมโห่ร้องเป็นกำลังใจให้กับโรสิลีอย่างเสียงดังเพิ่มมากยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว

“มันคงจบแล้วสินะ การแสดงของโรสิลี”  ดิเรกนั่งจิบกาแฟและสรุปภาพเหตุการณ์อยู่ภายในหัวสมองไปด้วย

“สุดท้ายนี้ คุณโรสิลีต้องการจะกล่าวอะไรกันท่านผู้ชมทางบ้านหรือเปล่าครับ”

“เออ...โรสขอฝากละครเรื่องใหม่ของโรส กับคุณแทนไท เอาไว้ด้วยนะค่ะ รักทุกคน น่ะค่ะ จุ๊บๆๆ”

แล้วเสียงเพลงปิดรายการก็ดังขึ้นในเวลาเพียงสั้นๆ แต่ละครในชีวิตจริงมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น ดิเรกนั่งจิบกาแฟจนหมดถ้วยพร้อมชำระค่ากาแฟและขนมปัง แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ลากกระเป๋าเดินทางก้าวเดินตรงออกมาจากร้านกาแฟคอฟฟี่ปริ้น พร้อมล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดปุ่มหมายเลขโทรออกในทันที

“ธเนศ นายอยู่ไหน ตอนนี้มินตราของกัน เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน”

......................