The Show เกมวุ่นลุ้นรัก กั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

 

บทนำ

 

 

            ตึก ตึก ตึก ... เสียงฝีเท้าที่วิ่งอย่างรวดเร็วกับผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก เหลียวมองทางซ้ายทางขวาเพื่อหาทางรอด ใบหน้างามฉายแววตื่นกลัวพลันสายตาเหลือบเห็นไปทางซอกตึก

‘หวาไม่ได้การ ยังไงก็ต้องรีบซ่อนก่อน’

“เฮ้ย อย่าให้หนีไปได้”
“ตามไปเร็ว มันไปทางไหนแล้ว”

            ชายฉกรรจ์ไม่ต่ำกว่าสิบคน มีใบหน้าเป็นอาวุธถอดแบบมาจากคิงคอง ถืออาวุธกันครบมือ ทั้งมีด ปืน ไม้ ต่างกำลังวิ่งไล่หญิงสาวคนนั้น ซึ่งก็คือ ฉันเอง ^ ^ฮือๆ ตายแน่แล้วฉัน ไม่รอดแน่งานนี้ ฮือๆ  ใครก็ได้ช่วยฉันที TOT

            อ๊า ขอโทษนะคะ อาตอนนี้อาจจะไม่ว่าง แต่ฉันจะแนะนำตัวอย่างรวดเร็วและเงียบ  ที่สุดแล้วกันนะ ฉัน ยูจีน อายุ 17 ปีเรียนอยู่เกรด12 เอ่อ คุณตามีพี่น้อง 11 คนอยู่เมืองจีน ส่วนคุณยายเป็นลูกคนเดียวอยู่เมืองไทย ช่างบังเอิญที่ท่านมารู้จักกันได้  ส่วนคุณปู่ อื้ม ท่านเสียตั้งแต่ฉันยังเล็กมาก คุณย่ามีพี่น้องฝาแฝด..........บลาๆๆๆ เอ่อ รู้สึกว่า ฉันจะแนะนำตัวเองมากไปหน่อยนะ  เกรงว่าจะไม่ปลอดภัยต่อชีวิต ถ้าฉันยังพูดเสียงดังแปดหลอดเล่าเรื่องในครอบครัว แหะๆ เพราะให้บังเอิญว่า ไอสภาพตอนนี้น่ะ มันไม่ควรแก่การเล่าอัตชีวประวัติแม้แต่น้อย

            ย้อนกลับไปที่ไอพวกกระทิงพวกนี้ที่มันไล่ตามฉันแล้วกัน มันกำลังทวงหนี้ ใช่แล้ว ทวงหนี้จากสาวน้อยอ้อนแอ้นบอบบางอย่างฉัน แล้วฉันจะมีหนังหน้า(บางๆ) กับเงินตรงไหนไปให้มันล่ะ ฮึก ถ้าไม่ใช่เพราะเศรษฐกิจตกต่ำ จนพ่อต้องไปกู้หนี้นอกระบบ เพื่อมาใช้ในกิจการส่วนตัวของบ้านเรา ยังไม่ทันที่อะไรจะลงตัว เจ้าพวกบ้านี่ก็มาไล่ทวงหนี้ยิกๆ แล้วฉันจะเอาอะไรไปให้แก๊  รอบที่แล้ว มันบอกกับพ่อของฉันว่า ถ้าไม่ยอมจ่ายมาในครั้งหน้า มันจะเอาฉันไปขายที่สิงคโปร์ TToTT โฮ ไม่นะ ไม่อาววววววว ฉันไม่อยากถูกขายไปให้เสี่ยลงพุงตัณหากลับนะ ฮือๆ และไอครั้งหน้าที่ว่า มันก็คือครั้งนี้แหละ เพราะฉะนั้น ฉันถึงต้องมาวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอยู่นี่ไง บ้าชิบ

“มันหายไปไหนของมันนะ”

“ไปดูทางนั้น”

            ฮือ ToT มันมาแล้ว เอาไงดีล่ะ ฉันมองไปทั่วๆ ซ้าย ขวา ข้างหน้า(กำแพง - -) ข้างหลัง(พวกกระทิงป่า - -) ข้างล่าง (ฉันคงมุดดินไม่ได้เพราะไม่มีญาติเป็นขอม - -) ข้างบน อาข้างบน บันไดหนีไฟนี่นา O_O  อื้ม เอาวะ ทางรอดเดียวแล้วนี่นา ยังไงก็ต้องปีน ฮึบ หวา สูงชะมัดเลย หึหึ ถ้าผู้กำกับหนังเห็นฉันตอนนี้ล่ะก็นะ เฉินหลงยังชิดซ้าย จา พนมยังชิดขวา ส่วนจีจ้า อ้าปากค้าง อุ๊วะฮะฮ่า ^O^

“ลูกพี่ มันอยู่ตรงนั้น กำลังปีนบันไดหนี”
“จับมันให้ได้”
“หยุดนะโว้ย”
“หยุดตอนนี้ก็ตายอ่ะดิ หึ”

ได้ยินอย่างนั้น ใครจะหยุดล่ะไอพวกโง่ ฉันก็ใส่เกียร์สุนัข ปีนขึ้นด้วยความเร็ว ร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงสิครับ

ฉันวิ่งหนีเข้ามาในตัวอาคาร บ้าชิบ พวกบ้านั่นเอาแรงมาจากไหนนะแค่ปีนขึ้นมาขาก็ล้าจะแย่แล้ว ทำไมพวกมันถึงวิ่งจะทันฉันแล้วล่ะ T.T ฉันผลักถังขยะ กระถางต้นไม้ ก่อนจะคว้าขวดน้ำยาถูพื้นทราดเพื่อเพิ่มความลื่นไหลเล็กน้อยโฮะๆ เพื่อถ่วงเวลาพวกบ้านั่น ยังทันเห็น พวกมันถึงกับสะดุดล้มไปกองรวมกับขยะเน่าๆ หึ จะเอาฉันไปขายเหรอ ยังเร็วไปสิบชาติน้อง ฮิฮิ แล้วฉันก็กดลิฟต์ลงไปอย่างสบายใจ ชั้น 8 ฉันจะกลับไปหาพ่อกะแม่ ...
ชั้น 6 เฮ่อ รอดตายหวุดหวิดเลย ... ชั้น4 เจ้าพวกนั้นมันจะตามลงมาทันไหมนะ ชั้น3 จะไปหาเงินที่ไหนใช้หนี้
ชั้น2 ฟิ้วววว ฉันจะกลับบ้านแล้ว ดีจัง ^^ ชั้น1 ติ๊ง แอด...................................

ฉัน ฉันลืม o.O ฉันลืมว่าอาจมีพวกมันอีก ฉันลืมว่าพวกมันอาจจะดักเอาไว้ข้างล่าง ฉันลืมว่าพวกมันอาจวิ่งลงมาทางบันได และเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ฉันก็เห็นเขาคนที่ทำให้โลกใบนี้แทบมืดสนิททันที

“ยูจีน ไม่ได้เจอกันนานนะ”
OoO  ม่ายยยยยยยยน๊าาาาา ฉันไม่ได้หนีพวกควายป่า เพื่อจะมาเจอตานี่หรอกนะ นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ  TOT

“ต้องการอะไร ฉันไม่มีเงินให้แกหรอกนะ”
“ฉันก็แค่มีข้อเสนอเล็กๆน้อยๆเผื่อว่าเธอจะสนใจก็เท่านั้น” ฉันล่ะเกลียดหน้าตาเหมือนปลากระโห้ของตาลุงนี่จริงๆ - - ถ้าไม่ติดว่ามีไอพวกมีควายด้านหลังนั่น ฉันคงจะกระโดดเตะสักป้าบ ฮึ

“ฉันไม่ขายตัวหรอกนะ และไม่ยอมให้พวกแกเอาไปขายด้วย ถ้าเข้ามา แกตายแน่”
“ฮ่าๆๆ เอาเธอไปขายงั้นเหรอ เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยทีเดียว แต่ยังก่อน”

“งั้นฉันควรจะขอบคุณแกรึป่าวล่ะ เผอิญ ฉันไม่รู้น่ะว่าแกคิดอะไร รู้แต่ว่า แกมันคิดได้แต่เรื่องชั่วๆ”                                                                      

เสี่ยสมภพ เจ้าหนี้ของพ่อฉัน เจ้าพ่อเงินกู้นอกระบบรายใหญ่ที่ขุดรีดเงินจากลูกหนี้ ถ้าหากไม่มีเงินมาคืนให้หลายครอบครัวที่ต้องชดใช้ด้วยธุรกิจ คนในครอบครัว หรือแม้แต่ชีวิต ฉันพยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไปหมด บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรมากกว่ากัน ระหว่างกลัวกับกล้า แต่ก็คงเป็นความกล้าที่โง่เง่าเช่นกัน ยัยบ้าจีนเอ๊ย ไม่กลัวตายหรือไงนะถึงได้พูดอะไรอย่างนั้น T.T

”เธอนี่มันปากเก่งดีจริงๆ”

เสี่ยสมภพกับฉันจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก็เอาสิ ยังฉันก็ไม่มีวันยอมเสียศักดิ์ศรีให้กับคนชั่วๆอย่างแกเป็นอันขาด

“แก ต้องการอะไรจากฉัน”
“เกม ฉันต้องการให้เธอมาเล่นเกม”