The Show เกมวุ่นลุ้นรัก กั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

ตอนที่ 1

     ฮ้าวววว หลับสบายดีจังเยย ^^

จริงสิเมื่อคืนรู้สึกเหมือนว่าจะฝัน ฝันน่ากลัวชะมัด - -“ อย่างกับ หลงไปอยู่ในหนังแอคชั่นเลยแฮะ ทั้งวิ่งหนีพวกมาเฟีย แถมยังต้องปีนตึกอีก โอยเหนื่อยชะมัด - -

 แต่ว่า ถ้าเป็นความฝัน ทำไมมันถึงเหมือนจริงอย่างนั้นล่ะ แถมยังปวดเมื่อยไปทั้งตัวเหมือนไปวิ่งมาไม่ต่ำกว่าสิบกิโล ฉันส่ายหน้าไล่ความมึนในหัว ก่อนจะหันไปทางปลายเตียง เฮ้ย นะ นะ นั่น O.o นั่นมัน เสื้อผ้ากับรองเท้าผ้าใบฉัน ทำไมมันเลอะโคลนเต็มไปหมดเลยอ่า แสดงว่า เรื่องเมื่อคืนนี้ มันเป็นเรื่องจริงสินะ T^T ดังนั้นฉันจึงรีบวิ่งลงไปข้างล่างด้วยความไวแสงเพื่อไปหาพ่อกับแม่

“พ่อ แม่”
“ยัยจีนนนนน ยัยลูกบ้า แกไปทำสัญญาอะไรกับไอเสี่ยสมภพ” แม่วิ่งเข้ามาน้ำตานองหน้า ในขณะที่พ่อของฉันยืนมองเงียบๆด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เอ่อ แม่รู้ได้ยังไงอ่ะคะ”
“พ่อกับแม่จะรู้ได้ยังไงไม่สำคัญหรอก รีบบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ ไอเสี่ยนั่น มันก็แค่ให้หนูเล่นเกม หนูก็เลยตอบตกลงไป”

ฉันตอบไปตามความจริง ถึงแม้ว่าจะทำน้ำเสียงสบายๆ แต่จริงๆแล้ว ฉันเองก็กำลังกลัวไม่ใช่น้อย

“ โธ่ลูก มันอันตรายนะ เป็นเพราะพ่อเอง ความผิดพ่อ”
พ่อฉันพูดพลางเอามือกุมหน้า ก่อนจะร้องไห้ออกมา แม่ก็ร้องไห้ตาม โอย ไม่นะ พ่อกับแม่จะทำให้หนูปวดหัว แถมตอนนี้ฉันเริ่มคันจมูกยิบๆจะร้องไห้แล้วนะ T^T
“มะ ไม่เป็นไรนะคะพ่อ หนุไม่ยอมให้มันทำอะไรหนูหรอก พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“โธ่ ลูกรักของพ่อ T-T”

ฮึกๆ เราสามคนพ่อแม่ลูกได้แต่กอดกันอย่างอับจนหนทาง ฉันเองก็ไม่ได้ปฏิเสธหรอกนะว่ากำลังกลัวอยู่เหมือนกัน แต่นอกจากทางนี้จะมีทางไหนได้อีกล่ะ ที่สำคัญถ้าไม่เล่นเกมบ้าอะไรนั่น แล้วจะไปหาเงินที่ไหนมาล้างหนี้ไอ้เสี่ยหน้าเลือด เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมให้มันทำอะไรพ่อกับแม่เด็ดขาด

ติ๊งต่อง

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ฉันจึงวิ่งไปด้วยความเร็วเสียง -.-;;! (เอ่อ - - สรุปว่าฉันเป็นยอดมนุษย์เหรอ (._.?) ) เพื่อรีบไปเปิดประตู แต่แล้วก็ต้องผงะเมื่อเห็นผู้ที่ยืนรออยู่

“แกมาทำไม”
“จุ๊ๆๆ หนูยูจีน คงเป็นการโง่มากถ้าเธอพูดกับเจ้าหนี้ด้วยท่าทางอวดดีแบบนี้”
เสี่ยสมภพพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เชิญเข้ามาก่อนสิคะ” ฉันปั้นหน้ายิ้มเต็มที่ แต่มันก็ออกจะบิดเบี้ยวอยู่ชอบกล

                เสี่ยสมภพเบี่ยงกาย ก่อนจะเดินเข้ามา ตรงไปยังห้องรับแขก ก่อนที่ชายหนุ่มอีกคนจะตามเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ดูแล้ว คงอายุไม่ห่างจากฉันเท่าไหร่นัก เขาใส่ชุดสูททางการสีดำ ผมซอยสั้นสีดำรับกับใบหน้าหล่อเลา ดวงตาสีดำสนิทดูเฉยชาและมีเสน่ห์ บ้าจริงทำไมใจฉันถึงเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งอย่างนี้นะ >< เขายื่นมือมา บ้าชิบ มือของเขาเรียวสวยจนฉันที่เป็นผู้หญิงยังอายด้วยซ้ำ ก่อนที่จะบีบคางฉันแล้วหันซ้ายขวา O_O นะ นี่เขาทำบ้าอะไรเนี่ย

“นี่นายจะทำอะไรน่ะ O.O”

“หึ ไม่คิดว่า รสนิยมพ่อจะแย่ขนาดนี้”

พูดจบเขาก็เดินตามเสี่ยสมภพไป ปล่อยให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตก อะไรของตาบ้านั่นนะ ชิ - -

ตอนนี้ทุกคนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศมีแต่ความตึงเครียด ฉันตัดสินใจพูดเข้าประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม

“คุณมีธุระอะไรกับหนูหรือคะ”

“นี่ วินเนอร์ ลูกชายฉัน “

เสี่ยสมภพพูดแนะนำลูกชายของเขา นายวินเนอร์อะไรนั่นไม่ปรายตามองฉันด้วยซ้ำ เฮอะ นายมันมารยาทแย่ที่สุด

“สิ่ง ที่ฉันต้องการ คือ ฉันต้องการให้เธอ มาเล่นเกมเรียลริตี้คู่กับลูกชายของฉัน”

O_O อะไรของเขา ตาเสี่ยกับนายเก๊กซิมนั่นจะมาไม้ไหนกันแน่ - - หรือว่า เกมที่เขาพูดถึงมันคือ....

“ทำไมหนูต้องเอาชีวิตส่วนตัวของหนูไปให้คนทั้งประเทศได้ดูเพื่อลูกคุณลุงด้วยคะ” ฉันถามพลางมองไปทางเสี่ยสมภพด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ แต่คนที่ตอบคำถามฉันกลับเป็นนายวินเนอร์

“แล้วเธอคิดว่า ชีวิตส่วนตัวของเธอ กับชีวิต คนในครอบครัว รวมทั้งตัวเธอ อะไรมันมีค่ากว่ากันล่ะ”

คำตอบของวินเนอร์ถึงกับทำให้ฉันหน้าชา

“เลือกเอาแล้วกัน แต่ก็ใช่ว่าเธอจะมีทางเลือกมากนักหรอกนะ”

                พวกนายมันเลือดเย็นจริงๆ ทั้งพ่อทั้งลูก อย่าให้ถึงคราวของฉันบ้างนะ ฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า ย๊ากกกกกกกกกก ~*~!!!!

“แล้วฉันจะได้อะไร”

“เมื่อครบกำหนดและจบเกม หนี้ของครอบครัวเธอกับพ่อฉันก็จะจบกัน และถ้าเราชนะ เงินรางวัลทั้งหมดจะเป็นของเธอ”

เอ่อ ข้อเสนอของเขา จะว่าไป มันช่าง เย้ายวนใจเหลือเกิน >< แต่แล้วคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวฉัน

“ทำไม ต้องเป็นฉัน”

“ฉันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอหรอกนะ แต่เพราะ 1 ผู้หญิงที่ฉันเจอมีแต่พวกปัญญาอ่อน สมองนิ่ม น่ารำคาญ ซึ่งดูแล้วเธอคงปัญญานิ่มน้อยกว่าพวกนั้น และ 2 พ่อแม่เธอเป็นหนี้พ่อฉัน”

..................

“ฉันให้เวลาเธอ 10 วิ จะเล่น หรือไม่เล่น”

“10 ...... 9 ..... 8 ...... 7........”

วินเนอร์เริ่มนับถอยหลัง ช่างเป็น10วินาทีที่ทรมานใจฉันที่สุดที่เคยสัมผัสมา

หึ ฉันยังมีทางเลือกอื่นได้งั้นเหรอ

“ได้ ฉันจะเล่นเกมบ้านั่น”

“ดี งั้นเซ็นต์ ซะ”

ฉันอ่านรายละเอียดคร่าวๆก่อนจะเซ็นชื่อลงไป

“แล้วเราจะเริ่มเกมนั่นเมื่อไหร่”

“หึ วันนี้  ^^”

OoO!!!!!!!!!!! หา วันนี้ ไอวินเนอร์ ไปตายซะ