ยมทูตสีขาว ภาคการปฏิวัติของโมโมะ อาร์ทู

    เวลา 16:15นาฬิกา

    ในที่สุด เด็กสาวก็ได้เข้าห้องเรียนทันเวลาพอดี โดยที่พวกอาจารย์เข้าใจว่าเธอได้รับอุบัติเหตุช่วงเช้าจึงไม่ถือสาหาความ 

    เมธิการกำลังจะกลับบ้าน
    เธอหิ้วกระเป๋าสะพายหนักอึ้งอย่างไร้ชีวิตชีวา
    แม้ดูเหมือนว่า พวกผู้ใหญ่เข้าใจเหตุผลเธอดี แต่ที่จริงคือ พวกเขามองเธอเป็นเพียงอากาศธาตุมากกว่า
    ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่จำเป็นต้องดีใจอะไรมาก หรือพูให้ถูก วันนี้ัมันแย่มากสำหรับเธอ

    ...ฮัดชิ้ว...

    เด็กสาวจามออกมาเบาๆ ดูเหมือนร่างกายของเธอกำลังก่อม๊อบประท้วงที่วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้โดนแสงแดงเลยชักแอะ 

    ...ฮัดชิ้ว...

    จ้าๆ เข้าใจแล้วจ้า จะรีบยุบสภา..เอ้ยไม่ใช่ จะรีบกลับบ้านไปหาพารากินเดี่ยวนี้แหละ
    เอาประมาณ20เม็ดเลยดีไหม จะได้ไม่ต้องมาเรียนอีก

    เมธิกาตบมุกกับตัวเอง เพื่อให้อารมณ์ดีขึ้นหน่อย

    ใต้ฟ้าสีเทานวล

    ผู้คน ใช้ชีวิตและจบชีวิต
    ผู้คนปล่อยวาง และแบกรับ
    เขาว่ากันว่า ครั้งหนึ่ง ดินเคยสมสู่กับฟ้า เลยกำเนิดสรรพสิ่งในที่สุด

    ทว่าฟ้าไม่พอใจ ที่ดินมีลูกเยอะเกินไป จึงทิ้งเธอและหนีขึ้นไป อยู่ข้างบน

    ถึงกระนั้นดินก็ยังอยู่ พวกเราก็ยังอยู่

    ถ้าพอไม่เลี้ยงเรา เราก็อยู่กินกับแม่2คนก็ได้

    อาจไม่ค่อยมีใครคิดเหมือนเธอมากนัก 
    พวกเรายืนอยู่บนพื้น แล้วเงยหน้ามองฟ้า สิ่งที่เห็นจึงมีเพียง ความเหงา และความคับแค้นใจ 

    ณ ที่นั้น มีความเกรียด
    ณ ที่นั้น มีความสำนึกผิด
    ณ ที่นั้น ดอกไม้สีขาว ถือเคียวร่ายรำ
    เธอกำเนิดมาจากหยอดน้ำตา ภายใต้ความมืด 
    ณ ที่ๆ พื้นดินปราศจากท้องฟ้า ผู้ควบคุมความตาย ปรากกฏขึ้นอย่างว้างเปล่า

...............................................................

    ปิ๊ โรริ โรริ โร ปิ๊บๆๆๆ...  ปิ๊ โรริ โรริ โร ปิ๊บๆๆๆ...

    ฮื้ม？...

    ปิ๊ โรริ โรริ โร ปิ๊บๆๆๆ...  ปิ๊ โรริ โรริ โร ปิ๊บๆๆๆ...

    เสียงอะไรหว่า...อ๋อริงโทนมือถือเรานี้เอง แค่ยังไม่มีใครโทรหาเราในรอบปี ก็ลืมแล้วเหรอเนี้ย เป็นไปได้ไง

    ปิ๊ โรริ โรริ โร ปิ๊บๆๆๆ...  ปิ๊ โรริ โรริ โร ปิ๊บๆๆๆ...

    เด็กสาวลวงหยิบวัตถุทรงสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อวอร์ม
    ...ปิ๊บ...

    หลังจากที่รับสาย เธอพบว่าเจ้าของเสียงนั้น เป็นคนที่เธอรู้จักดี 

    ...แล้วก็ เป็นคนที่เธอจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด...

    "ยังจำกูได้หรือเปล่าอีเมย์"

    อีฟายนี้ ทั้งชีวิตฉันมีคนนที่พูดภาษาไทยกลางกับฉันชักกี่คนเชียว เธอจึงตอบไปว่า

    "เอ่อ... ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ เก๋"
    ด้วยความสบสน เด็กสาวเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายไปโดยลืมตัว

    "ได้ยินว่า แฟนเธอโดนตันสินให้เข้าสถาณพินิจที่เวียงนิ ใช่ไหม"
    "ก็เพราะพวกมึง2คนนั้นแหละ ที่ทำให้พี่ บุญส่ง ของกูต้องเสียงอนาคต"

    เมธิกา แทบหลุดขำเมื่อได้รู้ชื่อจริงของ แฟนของเก๋เป็นครั้งแรก
    แม่เจ้า ชื่อหมาตายมีตั้งเยอะไม่ใช้

    เธอตั้งสติใหม่อีกครั้ง
    "พูดผิดพูดใหม่ได้นะ อีตาบุญมาคนนั้น..."
    "บุญส่งโว้ย"
    "บุญส่งคนนั้นต่างหากที่เป็นคนมายิงแฟนฉันตาย ที่จริงฉันควรมีสิทธ์จะเอาเรื่องด้วยซ้ำ แล้วยังจะมีหน้ามาว่าอะไรพวกเราอีก"

    "กูไม่เชื่อ กูไปถามพี่บุญรอด..เอ้ย บุญส่งของกูมาแล้ว เขาบอกว่าเขาบริสุทธ์ แต่พวกมึงต่างหากที่พยายามเป่าหูตำรวจ"
    "จะผิด จะถูก ทางศาลก็ตัดสินแล้วนิ จะโวยวายอะไรกับฉันหละ"
    " วันนี้แหละ กูล้างมลทิลให้แฟนกู มึงรีบมาหาพวกกูที่สุสาน หลังโบสถ์ ตอนนี้เลย เข้าใจไหม"
    "แล้วทำไมฉันต้องไปที่นั้นด้วยหละ ฉันเป็นโปแตสแตน ไม่ใช่คาทอลิค"
    " กูไม่สนโว้ย ที่สำคํญกันเกี่ยวห่าอะไรกัน พวกกูเป็นพุทธไม่เห็นบ่นกันชักคำ...กูพูดถึงไหนแล้ววะ...อ๋อใช่...มึงต้องมาแน่นอน ทายสิว่าตอนนี้กูอยู่กับใคร..."

    น้ำเสียงของเก๋ฟังดูแปลกไปอย่างชัดเจน ทำให้เมธิกาเริ่มสังหรใจไม่ดีขึ้นมา

    ...หรือว่า...

    "คำถามๆ ใครเอ่ยในโลกนี้ที่หน้าเหมือนผัวมึงมากที่สุด..."
    ！！！
    "กูส่งลูกน้องไปรอรับมึงที่หน้าโรงเรียนแล้ว ถ้ามันกลับมารายงานกูว่ามึงหนีไปหละก็ พวกกูจะเพื่อหลุมที่นี้ไว้อีกหลุม รับรองได้เลย.."
    "ช้าก่อนอีเก๋..."
    "อะไรว่ะ"
    "ความจริง น้องอันเขาเป็นพุทธเหมือนพวกเธอนั้นแหละ เพราะงั้นถ้าพวกเธอแค่คิดฝังเขาหละก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตื่อนนะ"

    เด็กสาวไม่รอช้าวางสายแล้ว มุ้งหน้าไปที่หน้าประตูโรงเรียน

    อีพวกอยู่ดีไม่ว่าดี อยากเจ็บตัวกันมากนักใช่ไหม

    น้องอัน เป็นเหมือนหลักฐานชิ้นสุดท้ายที่ค่อยเตือนใจฉันเสมอมา
    คอยดู ถ้าเขาเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว หละก็...

    ...เอ๋...

    ...น้องอัน...
    จริงสิ...จะว่าไป ใช่ถึงเจ้าสันติขี้เก๊กนั้นจะไม่อยู่แล้ว เราก็ไม่มีพันธอะไรกันนิ
    เราเป็นคนทำให้เด็กคนนั้นเสียพี้ชายไป เพราะงั้นนี้ก็คือความรับผิดชอบของเรา
    หรือว่าบางทีนี้อาจจะเป็น 
    โอกาศจะชดใช่
    ...หรือเปล่าน้า...

...............................................................................

    ใต้ฟ้าที่แสนเย็นชา บนธรณีที่อ่อนโยน
    สาวน้อยสีขาว หลั่งน้ำตาออกมา
    เธอมีงานต้องทำ
    เพื่อชดใช้กรรมที่เธอก่อเมื่อครั้งเป็นมนุษย์เช่นเดี่ยวกัน
   

    ถึงทุกวันนี้ ฟ้าจะจากดินไป
    แต่ดินก็ได้ครองรักกับทะเล
    ทั้งสองรวมกันกำเนิด สิ่งที่เรียกว่าสะตากรรมขึ้น
    เพื่อควบคุม ลูกๆของเรา
    

    เพื่อ ถือกำเนิด แล้วตายจาก
    เพื่อ แสง และเงา