บอดี้การ์ดหน้าใส สะกิดหัวใจยัยหน้าหวาน

                                               บทนำ

             "แพรว..แพรว "

      เอี๊ยด!โครม!

             ~~ณ โรงพยาบาลศิริราช

       ฉันซึ่งนอนไม่ได้สติแต่ยังรู้สึกตัวอยู่ ได้ยินเสียงคนร้องไห้แว่วออกมาข้างหู เมื่อพยายามจะ

ลืมตากลับลืมไม่ขึ้นรู้สึกว่าดวงตามันหนักๆ ฉันจึงไ้ด้แต่กระดิกนิ้วยิกๆ

       "หมอ..หมอคนไข้รู้สึกตัวแล้วค่ะ"

       รู้สึกอะไรล่ะยะ นอนไม่ได้สติอย่างเงี้ยะ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า เตียงที่นอนอยู่นั้นเริ่มขยับและ

เคลื่อนที่ออกไปจากที่เก่า

       ฉันรู้สึกว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องที่มีแสงไฟจ้ามากๆ คงจะห้องผ่าตัดละมั้ง แต่คงไม่ใช่และ

ละิ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันถูกปั๊มหัวใจ นี่คงจะห้องICUละ

       อีกประมาณ5นาทีต่อมา ฉันลืมตาขึ้นและพยายามกระพริบตาเพื่อปรับสภาพดวงตา

ให้OKกับแสงไฟ ฉันกระพริบตาอย่างถี่ๆหลายๆครั้งจนคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาหันมามอง

        "แพรว..แพรว"

        เพื่อนของฉันร้องเรียกอย่างดีใจเมื่อเห็นฉันฟื้น

        "นี่ฉันเป็นอะไรไปเหรอเลิฟ"

        "ก็เมื่อ3เดือนก่อนน่ะนะ แกน่ะ โดนรถชน นี่ฟื้นมาแล้วความจำไม่เสื่อมก็ดีไปเท่าไหร่

แล้วฉันดีใจจริงๆที่แกจำฉันได้"<<เ่ลิฟ

        สงสัยจะดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยล่ะเพื่อนฉัน

         "รู้มั้ย?ตั้งแต่เธอโดนรถชนนะ ที่บ้านเธอวุ่นวายกันใหญ่เลย"<<เลิฟ

         "ไม่รู้หรอก แต่ว่า...คุณพ่อกับคุณแม่ฉันไปไหนล่ะ"

         "เพิ่งกลับไปเมื่อกี๊นี้เอง ทำไม่เหรอ"<<เลิฟ

         "ปล่าวหรอกถามเฉยๆ"

         "เนี่ยก่อนกลับนะ ฉันได้ยินแว่วๆจากพ่อแกว่า จะหาบอดี้การ์ดให้เป็นของขวัญถ้าแก

ฟื้น"<<เลิฟ

       บ..บอดี้การ์ด ทำไมคะคุณพ่อ แพรวไม่อยากมีบอดี้การ์ดซะหน่อย

         "งั้นเดี๋ยวฉันโทร.บอกพ่อแม่แกก่อนนะว่าแกฟื้นแล้ว"<<เลิฟ

         "ไม่ต้องหรอก"

         "ทำไมล่ะ"<<เลิฟ

         "เดี๋ยวท่านก็รู้เองแหละ"

            แคล่ก~ก!

         คุณพ่อของฉันเปิดประตูเข้ามาพร้อมผู้ชายอีก2คนที่เดินตามมาติดๆ

          "ค..คุณพ่อ"

          "แพรว"<<คุณพ่อ

         คุณพ่อถลาเข้ามาโอบร่างของฉันไว้อย่างแนบแน่น

                                                                             จบบทนำดีกว่า