Black Blood ตำนานปีศาจ

บทนำ

อีกด้านหนึ่งที่โลกปีศาจ

“316...317...318 ให้ตายสิ! ร้อยกว่าปีผ่านมาได้แค่นี้เอง” ชายหนุ่มผมสีบอร์นกล่าวอย่างไม่พอใจในขณะที่เขากำลังนับดวงไฟเล็กๆ หลายร้อยดวง

“ข้าน่ะ ไม่แต่กว่าเจ้าไปหน่อยหรือ? ข้าเก็บได้ 212 ดวงเอง” ชายหนุ่มผมสีครามที่นั่งอยู่ข้างๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงเดียวกับชายหนุ่มผมสีบอร์นผู้นั้น

“ก็เจ้าไปโลกมนุษย์เพื่อไปเก็บวิญญาณทีไร เจ้าก็ไปหลีผู้หญิงจนตัวเองเกือบตายทุกที ผลสุดท้าย เจ้าก็ปล่อยเหยื่อไป” เขาตอบ

“โธ่! ก็ผู้หญิงพวกนั้นน่ารักทั้งนั้นนี่นา จะเอาวิญญาณไปก็น่าสงสาร” ชายหนุ่มผมสีครามพูดขึ้นมาอีกครั้ง สักพัก ชายหนุ่มผมสีดำที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบเย็นชาว่า

“เจ้าเห็นมนุษย์ที่โฉดเขลาพวกนั้นเป็นอย่างนั้นหรืออย่างไรกัน?” เขาถาม

“...” พวกเขาทั้งสองคนที่เหลือเงียบ สักพักชายหนุ่มผมสีครามก็เอ่ยขึ้นมาว่า

“จะว่ามัน เอ้อ! อาเร็ธ เจ้าน่ะ เก็บวิญญาณได้กี่ดวงแล้วล่ะ?”

“311,455...” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกผู้นั้นตอบ

“อะไรนะ!! 311,455” พวกเขาตกใจจนตาเบิ่งกว้าง

“มนุษย์ที่โฉดเขลาพวกนั้น ต่อให้ตายทั้งโลก ก็ไม่เสียดายอะไร” เขาตอบ

“ถามทีไร นายก็ตอบแบบนี้ทุกครั้งไม่เปลี่ยนแปลง” ชายหนุ่มผมบอร์นตอบ แล้วเขาก็ถามต่อว่า “แล้วเจ้า ทำไมถึงเกลียดมนุษย์นัก อาเร็ธ”

“แล้วเจ้า ชอบพวกนั้นหรืออย่างไรกัน?” เขาถาม

“ข้าว่าข้าไม่เอาดีกว่า เพราะถ้าเกิดไป เอ่อ...คอขาดแน่” ชายหนุ่มผมสีบอร์นตอบอีกครั้ง “อย่างไร มนุษย์กับปีศาจก็อยู่ร่วมกันไม่ได้อยู่แล้ว ใช่ไหม? เล็น” เขาพูด แล้วกลับไปถามชายหนุ่มผมสีครามคนนั้น

“อ...อืม” ผู้ถูกเรียกขานรับ

“อืม...เอาเป็นว่า ข้าขอไปทำงานต่อล่ะ” ชายหนุ่มผมสีผู้นั้นพูด แล้วลุกเดินจากไป

“อาเร็ธ เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลยนะ!” ชายหนุ่มผมสีบอร์นพูด จนเขาหยุดเดินไปชั่วขณะ แล้วหันกลับมาแล้วพูดว่า

“ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบ เพราะมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยสักนิด” เขาตอบ แล้วเดินจากไป จนทำให้ทั้งคู่งงไปสักพัก

                ชายหนุ่มเจ้าของนามอาเร็ธยังเดินต่อไปเรื่อยๆ ในโลกที่มืดสลัว ทั้งท้องฟ้าและผืนดิน ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ หรือลำธารรวมถึงทะเล ทุกอย่างล้วนเป็นสีดำทั้งสิ้น

‘นั่นสินะ มันไม่สำคัญเลยสักนิด เพราะอย่างไร มนุษย์พวกนั้น อยู่ไปก็เป็นเศษขยะ’ เขาคิด ‘เพราะพวกโฉดเขลาพวกนั้น โง่เกินไปที่จะอยู่บนโลกของตัวเอง…’ เขาพูด แล้วเดินผ่านประตูมิติไปในที่สุด

จนมาอีกด้านหนึ่ง ที่โลกมนุษย์

“พลังเวทย์ฟื้นฟู ต้องทำแบบนี้หรือนี่” เด็กชายผมสีเกาลัดคิด ในขณะที่เขากำลังอ่านหนังสือเล่มหนาๆ เล่มหนึ่งท่ามกลางหิมาสีขาวโพลน

“อ่านหนังสืออยู่หรือจ๊ะริเรย์” หญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี เลยถามเด็กชายคนนั้น

“อ๊ะ! ครับ แล้วท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างครับ” เด็กชายตัวน้อยถาม

“กำลัง...” หญิงสาวคนนั้นเอ่ย ไม่ทันขาดคำ เสียงเด็กทารกก็ดังขึ้น

อุแว้~!! อุแว้~!!

“แม่คลอดน้องแล้ว!” เด็กชายผมสีเกาลัดพูด ด้วยความดีใจ เลยรีบวิ่งเข้าไปในเต็นท์ทันที เด็กชายตัวน้อยเห็นทารกหญิงที่มีผมสีเงิน ก็ดีใจขึ้นมา

“ริเรย์ เจ้าได้น้องสาวจ้ะ” หมอตำแยที่ทำคลอดนั้นพูด

“น้องสาว ไชโย! ข้ามีน้องแล้ว ข้าจะตั้งชื่อเจ้าว่าลิริยานะ ลิริยา เดี๋ยวพี่กลับมานะ พี่จะไปถลกหนังสัตว์มาทำเสื้อให้เจ้าอบอุ่น เดี๋ยวพี่มา รออยู่ก่อนนะ!”  เด็กชายตัวน้อยพูดแล้วรีบวิ่งออกไปจากเต็นท์

“ริเรย์ เจ้าระวังพวกปีศาจที่มาเพ่นพ่านด้วยล่ะ พวกนั้นมันอันตรายมากนะ!” หมอตำแยพูด

“คร้าบ!” เด็กชายตัวน้อยกล่าว แล้ววิ่งออกไป

                จนเด็กชายคนนั้นวิ่งออกมาไกลจากหมู่บ้าน

“แถวนี้ไม่มีจิ้งจอกสักตัว แล้วข้าจะมีเสื้อให้น้องใส่ไหมนี่” เด็กน้อยคนนั้นคิด ก็พบชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินมาพอดี

“พ่อฮะ!!” เด็กชายตัวน้อยเรียกแล้วิ่งโผกอดเข้าไปด้วยความดีใจ

“ริเรย์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่คนเดียว!!” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ถาม

“ผมจะมาล่าจิ้งจอก จะถลกหนังไปทำเสื้อให้น้องฮะ” เด็กชายตัวน้อยตอบ

“น้อง? แม่คลอดแล้วหรือ ผู้หญิงหรือผู้ชาย” เขาถาม

“ผู้หญิงฮะ ผมตั้งชื่อไว้แล้วว่าลิริยา มีผมสีเงินน่ารักมากเลยฮะพ่อ” เด็กชายคนนั้นตอบ ทันทีที่เขาได้ยินคำว่า “มีผมสีเงิน” เขาเริ่มรู้สึกตกใจช็อคขึ้นมา

“ท่าจะไม่ดีแล้ว รีบกลับก่อนที่มันจะสายเกินไป เร็ว!!” เขาตอบ

“แต่ผม...” เด็กชายตัวน้อยเอ่ย

“ไม่มีแต่ น้องของเจ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย” เขาตอบ

“อะไรนะฮะ!!” เด็กชายตัวน้อยคนนั้นตกใจขึ้นมา

“รีบกลับก่อน เร็วเข้า!” เขาพูด แล้วรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สักพัก เด็กชายคนนั้นก็สังเกตเห็นขบวนม้าที่กำลังเดินทางไปที่หมู่บ้านของเขา พ่อของเขาวิ่งออกไปไกลมาก จนเขาแทบวิ่งตามไม่ทัน แต่ในช่วงทีเขากำลังวิ่งจวนใกล้ถึงหมู่บ้าน แต่ว่าหมู่บ้านของเขา กลับถูกทำลายไปอย่างย่อยยับ หลังจากที่เสียงระเบิดดั่งสนั่นขึ้น

“ลิริยา แม่ พ่อ!!” เด็กชายคนนั้นเรียก เขาวิ่งไปในเต็นท์ที่ที่น้องสาวของเขาอยู่ เด็กหญิงทารกยังร้องไห้งอแงตามประสาเด็กแรกเกิด แต่ที่เขาเห็น เขาพบกลุ่มคนที่ใส่ชุดคลุมตัวเหมือนกับนักเวทย์ และครอบครัวของเขานอนจมกองเลือดหมดทุกคน เว้นแต่เด็กหญิงทารกคนนั้น

“ท่านครับ จะฆ่าเด็กหญิงคนนี้เลยหรือครับ” ชายหนุ่มที่มากับชายแก่ถาม เด็กชายตัวน้อยรีบโผเข้าไปกระชากเสื้อของชายแก่คนนั้น แล้วพูดว่า

“อย่าทำอะไรน้องข้านะ เจ้าพวกบ้า!!”

“เจ้าเด็กคนนี้ ทำเป็นเก่งนัก!” ชายหนุ่มที่มีรอยแผลเป็นที่หน้า กระชากตัวเขาออกมา จนล้มลงไป

“โอ้ย!”

“ชิเรย์ หยุด เจ้าอย่าทำร้ายเด็กคนนั้นเลย” ชายแก่คนนั้นตอบ “จับเด็กชายคนนั้นให้นิ่งๆ ไว้ก่อนแต่อย่าทำร้ายเขาเด็ดขาด”

“ครับ” ชายหนุ่มคนนั้นพูด แล้วเดินออกไปโดยที่ลากตัวเด็กชายออกไปด้วย

“ปล่อยข้านะ!! เอาน้องของข้าคืนมา เจ้าจะทำอะไรน้องข้า” เด็กชายคนนั้นยังดื้อดึง

“อย่าดื้อ ออกไปกับข้าซะ!!” ชายหนุ่มคนนั้นกล่าว

“ท่านครับ จะเอาอย่างไร ถ้าไม่ฆ่า เด็กหญิงคนนี้จะเป็นกาลกิณีแก่เรา จะทำให้ปีศาจออกมาโจมตีเรื่อยๆ ผลสุดท้าย...” ชายหนุ่มอีกคนพูดไม่ทันขาดคำ ชายแก่คนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“จะฆ่ามันก็รุนแรงเกินไป ข้าจะสาปให้เด็กหญิงคนนี้ตาบอดไปก่อน ก็ทำให้พวกจากดินแดนแห่งความตายนั่นจะไม่รู้สึกพลังที่แท้จริงของเธอ” ชายแก่พูด แล้วเริ่มร่ายคาถาคำสาปใส่เด็กหญิงคนนั้น ในขณะที่เด็กชายผู้เป็นพี่เห็นกับตาตัวเอง

“อย่านะ!!!!!!” เด็กชายคนนั้นพูด แต่ว่ามันก็สายไปสำหรับเขา เพราะว่า ชายแก่คนนั้นได้ร่ายคำสาปใส่น้องสาวของเขาไปเสียแล้ว...