Black Blood ตำนานปีศาจ

ตอนที่ 1การพบกันระหว่าง มนุษย์ และ อมนุษย์ (พาท 2)         

          เธอได้ยินเสียงของเขา ว่าไม่ใช่เสียงของเขาไม่ใช่เสียงของพวกอมนุษย์สามตนที่กระหายเลือดมนุษย์นั่น

“ลิริยา...” เธอตอบ “ลิริยา เมอร์ลีนส์” เธอพูดอีกครั้ง

“ทำไมเจ้าถึงมาที่บ้านข้าได้” เขาถาม

“ข้าหนีพวกปีศาจที่กำลังตามล่าข้ากับเพื่อนอีกสองคน ซึ่งในระหว่างที่หนีข้าได้พลัดหลงกับเพื่อนของข้า จนข้าเดินมาเรื่อยๆ แล้วก็มาหลบในกระท่อมนี้” เธอตอบ “ข้าต้องขออภัยด้วย ที่ข้าบุกรุกที่อยู่ของท่าน” เธอพูด แล้วก็พยายามวิ่งไปอีกรอบ แต่เธอก็ลืมไปสนิทว่าตัวเองตาบอด จนทำให้ตัวเองเกือบล้มลงไป โชคดีที่ว่าเขาไปรับตัวของเธอทัน

“ลิริยา เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาพูด

“ไม่เป็นไร ข้าลืมตัวไปว่าตัวเอง เอ่อ...” เธอพูด แต่เขาก็สังเกตดวงตาคู่สีฟ้าของเธอ ก็รู้ว่าเธอสูญเสียดวงตาไป

‘…เฮ้อ เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่เป็นบ้านของอมนุษย์เช่นข้า แถมอีกอย่างนางผู้นี้ได้สูญเสียดวงตาอีก’

                เขาคิดออกมาในใจ แต่ในฐานะที่เขาเป็นอมนุษย์ หรือจะเรียกได้ว่าปีศาจนั่น เขาต้องการที่จะเอาวิญญาณของเธอไป แต่อีกมุมหนึ่ง เขากลับสงสารเธออย่างไร้สาเหตุ

แต่เขาก็ตัดสินใจ เขาเลยตอบไปว่า

“เจ้าพักที่บ้านกระท่อมของข้านี่ก่อนก็ได้” เขาพูด “เพราะตอนมืดป่าแห่งนี้จะอันตรายมาก ตอนเช้าข้าจะไปส่งเจ้าที่ประตูเมือง”

“ท่านรู้เส้นทางหรือ?” เธอถาม

“ข้ารู้ เพราะข้าอยู่ที่นี่จนชินเส้นทางแล้ว” เขาพูด

“ถ้าเช่นนั้น ก็ขอขอบคุณท่านมาก แต่ก็ต้องขอโทษ...” เธอพูด ไม่ทันขาดคำ เขาก็ตัดบทว่า

“เจ้าไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะถือว่าเจ้าเป็นแขกคนแรกของข้าเสียก็แล้วกัน” เขาพูด แต่แท้จริงแล้ว เป็นแขกรายต่อไปที่จะถูกเอาวิญญาณมากกว่า

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

“ลิริยา เจ้ามาจากที่ไหนหรือ?” ชายหนุ่มนัยน์ตาสีเลือดผู้นั้นนั่งถามหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมที่สูญเสียดวงตา

“ข้าไม่รู้หรอก แม้แต่ครอบครัวข้าก็ไม่รู้เลย” เธอพูด “ที่ข้าสัมผัส รู้ได้ มีแต่ความมืดในสายตาของข้าเท่านั้นเอง” เธอพูด แล้งผงกศีรษะลงไปเล็กน้อย “แล้วท่านเป็นใครหรือ ทำไมท่านอยู่ในป่าแห่งนี้ล่ะ”

“ข้า...” ฮึ่ม...จะบอกไปอย่างไรดีล่ะ เขาพูดต่อกับตัวเองในใจ

“อาเร็ธ เซธ ธารอส” เขาพูด

“ชื่อนี้ แปลกจัง ข้าไม่คุ้นเลย” เธอพูด

“เอ่อ...มันอธิบายยากน่ะ ส่วนที่ฉันอยู่นี่ เพราะฉันมาตามล่า เอ้อ! มาปราบพวกอมนุษย์” พูดอะไรออกไปนี่ กับมนุษย์คนนี้ ทำไมข้าแปลกๆ เขาคิดต่อในใจ

“อมนุษย์หรือพวกนั้น ฆ่าคนในเมืองที่ข้าจากมาตายเกือบทั้งหมด มีข้ากับเพื่อนอีกสองคนที่เหลือรอดมาได้เท่านั้นเอง” เธอพูด

“นั่นก็เป็นสาเหตุที่เจ้าจากเมืองของเจ้ามา” เขาพูด

“อื้ม...” เธอตอบ “ข้าก็ไม่เข้าใจหรอกว่า เพราะอะไร ปีศาจถึงได้ต้องการที่จะทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์มันก็ทำให้สองเผ่าพันธุ์นี่อยู่ร่วมกันไม่ได้เสียที มีแต่ฆ่าตายกันเอง” เธอพูดอีกครั้ง

“...” เขาไม่ตอบอะไร มีแต่ฟังเธอไปตามเรื่องเท่านั้น

“แล้วก็ไม่เข้าใจว่า ที่ข้าเกิดมา ทำไมข้าต้องตาบอด...” เธอพูด “แล้วทำไม ข้าถึงต้องถูกสาป” เธอพูดต่อ ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมาแล้วคิดกับตัวเองในใจ ว่าที่เธอบอดนี่เพราะถูกสาปนั้นสินะ

แต่ระหว่างที่ทั้งคู่พูดคุยอยู่ ลิริยาก็เผลอหลับไป...

ชายหนุ่มผู้นั้นปลดผ้าคลุมหน้าของตัวเองออก ก่อนที่เขาจะถอดถุงมือข้างหนึ่ง

‘แต่อย่างไรซะ เจ้าก็พวกมนุษย์ที่ข้าเกลียด’ เขาพูดกับตัวเองในใจ ‘เจ้าโง่มาก ที่มาที่กระท่อมของข้า’

เขาว่าลิริยาในใจ เขามองที่ใบหน้าของเธอสักพัก แล้วถอดถุงมือออกมาให้เห็บเล็บยาวคมกริบสีดำของเขาที่สามารถจะเจาะทะลุได้เกือบทุกอย่าง แต่ระหว่างที่เขาจะเจาะทะลวงอกของเธอแล้วกระชากเอาวิญญาณไป เขาเหลือบไปเห็นเส้นผมของเธอที่ออกมาจากผ้าคลุม ทำให้เขาสังเกตขึ้นมาว่า ทำไมเธอถึงมีเส้นผมสีนี้ได้

เขาไม่มั่นใจ เลยค่อยๆ เปิดผ้าคลุมของเธอ แล้วคราวนี้ เขาเห็นเต็มสองตา

‘ทำไม...’ เขาคิด ‘นี่หรือว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่สิ อย่างไรเธอก็เป็นแค่มนุษย์แปลกๆ คนหนึ่ง เอาวิญญาณไปก็ไม่เสียหายอะไร’ เขาคิด มือของเขาที่ค้างอยู่ข้างหนึ่งนิ่งเป็นหิน นี่เพราะเขาไม่กล้าฆ่าเธอหรอกหรือ สักพักเขาก็ค่อยๆวางมือ ในช่วงที่เขาเหมือนจะเหงื่อตกไปด้วย

‘ทำไมกับผู้หญิงคนนี้ เราทำไม่ลง’ เขาคิด แต่เขาก็ถอดผ้าคลุมของตัวเอง แล้วก็ใช่ผ้าคลุมของตัวคลุมตัวของเธอไป

จนเช้าวันต่อมา ที่ประตูเมือง

“ตามหาทั้งคืน ไม่เจอเลย ขอให้ทหารช่วยตามหา ก็ยังไม่เจอเลย” หญิงสาวผมสีน้ำตาลพูดอย่างน้อยใจ

“เชอร์รี่ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มคนข้างๆ อ้อนวอนหญิงสาวคนนั้นจนหงุดหงิดอักครั้ง

“เงียบเถอะน่า โครเชล คราวนี้นายทำผิดแรงสุดเลย อ๊ะ...” หญิงสาวคนนั้นพูดไม่ทันจบประโยค ก็เห็นร่างหญิงสาวดูคุ้นๆ หน้าเดินออกมาพร้อมกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่สวมผ้าคลุมปกปิดทั่วตัว

“ลิริยา!!” หญิงสาวคนนั้นเรียก ทำให้ชายหนุ่มที่หน้าเศร้าอยู่นั้น ดีใจจนยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที ทำให้หญิงสาวที่เดินมากับชายหนุ่มคนนั้น มองไปทางข้างหน้าแล้วก็ดีใจขึ้นมาเช่นกัน

“โครเชล เชอร์รี่!” เธอเรียก             

                หญิงสาวผมสีน้ำตาลคนนั้น รีบโผเข้าไปกอดหญิงสาวที่หายไปด้วยความคิดถึง

“ขอโทษนะ ถ้าข้าไม่รีบเกินไป เจ้าก็คงไม่หายไป” เชอร์รี่ตอบ

“ไม่เป็นไร เพราะข้าต่างหากล่ะ แต่อย่างไรเราก็กลับมาแล้ว” เธอตอบ

“ข้าก็ขอโทษเจ้าเช่นกัน ลิริยา” ชายหนุ่มที่หน้าเศร้าคนนั้นถาม

“ขอบคุณมากนะคะ ที่พามาส่ง” ลิริยากล่าวขอบคุณชายหนุ่มที่พาเธอมาส่ง

“ไม่เป็นไร” เขาตอบ

“ว่าแต่ท่านเป็นใครหรือ?” หญิงสาวผมสีน้ำตาลคนนั้นถามชายหนุ่มผู้นั้น แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไร จนโครเชลเริ่มสังเกตไปที่แววตาที่ดุร้ายของเขา ก็รู้สึกคุ้นขึ้นมา

‘ผู้ชายคนนี้ เหมือนข้าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน’ เขาคิด

“โครเชล คราวนี้ถือว่าข้าให้อภัยก็แล้วกัน” เชอร์รี่พูด แต่ระหว่างนั้น เธอไม่ได้สบตาที่ผู้ชายคนนั้น ส่วนเขาก็หันกลับไปที่ต้นเสียง

“จริงหรือ ขอบคุณนะ!! เฮ้! นี่ท่าน...” โครเชลตอบ แล้วหันกลับไปที่ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง แต่จู่ๆ เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“เขาไปไหนแล้ว?” เขาพูด

“ทำไมไวจัง” เชอร์รี่พูด

“เขาไปแล้วหรือ” ลิริยาถาม

“อาจจะใช่ เขาคงเป็นนักเวทย์ขั้นสูงแน่ๆ ถึงได้หายตัวไปอย่างรวดเร็วแบบนี้” เชอร์รี่พูด

“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” โครเชลตอบ

“เอาเป็นว่าเราเข้าเมืองกันเถอะ โห...เมืองนี้ทำไมประตูเมืองเงียบจังนี่ ตั้งแต่ตอนมืดล่ะ” เชอร์รี่พูด แล้วจูงมือลิริยาไป

“คราวนี้ เจ้าไม่ต้องจูงมือลิริยาแล้วล่ะโครเชล ขอข้าดูแลเธอเองดีกว่า” เธอพูดอีกครั้ง โครเชลก็พยักหน้าตาม

ในระหว่างที่เขาเข้าเมือง ชายหนุ่มผู้นั้นหรืออาเร็ธ ก็ยังยืนพิงหลังที่ต้นไม้ใหญ่ พลางมองไปที่หญิงสาวที่เขาช่วยเมือคืน เหมือนกับว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่บางอย่าง