เขียนบทรักให้นายไม่ชอบ

เขียนบทรักให้นายไม่ชอบ 

บทนำ 

“ผมไม่ชอบ...”  “ฉันไม่ชอบ...”  “พี่ไม่ชอบ…” 

มันคือคำพูดอันติดปากของสารวัตรเมฆา เขามักจะเผลอตัวพูดประโยคนี่ออกมาทำร้ายจิตใจของผู้คนรอบข้างอยู่เสมอๆทั้งในสถานที่ทำงานหรือแม้กระทั่งในครอบครัวของเขาเอง... 

“ผมไม่ชอบให้พวกคุณมาทำงานสาย...ผมไม่ชอบให้พวกคุณมาทำงานแบบเช้าชามเย็นชาม ผมไม่ชอบๆๆ....” หรือ 

“ผมไม่ชอบให้คุณพ่อกับคุณแม่มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของผม...” 

จนกระทั่งวันหนึ่ง คำพูดอันติดปากของสารวัตรเมฆาก็ได้ไปทำร้ายจิตใจของน้องสาวของตัวเขาเองเข้า และคำพูดเพียงคำพูดเดียวในวันนั่นมันก็กำลังจะเริ่มส่งผลกระทบต่ออนาคตและชีวิตของสารวัตรเมฆาไปตลอดกาล  

สารวัตรเมฆากำลังจะได้เจอะเจอกับบทลงโทษอันแสนเจ็บปวด บทลงโทษนั่นก็คือ การตกหลุมรัก หลุมพราง หลุมลวง...แต่ไม่ใช่กับแฟนสาวที่สารวัตรเมฆาหลงรักหรือหลงชอบมานานหลายปี...แต่มันกำลังจะเริ่มก่อตัวขึ้นกับหญิงสาวที่สารวัตรเมฆาเิองก็ไม่เคยพบเห็นหน้ามาก่อนและไม่คิดว่าจะนึกรักนึกชอบหญิงสาวมาก่อนเลยแม้แต่เพียงนิดเดียวก็ไม่เคยคิด แต่สุดท้ายก็รัก หลุมพราง หลุมลวง เข้าจริงๆ... 

“พี่ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้พวกกุ๊ย ไอ้พวกขี้ยาข้างถนนพวกนั่น ตอนนี้เธอรู้มั้ย สารรูปเธอมันเป็นยังไง เธอกำลังทำตัวเองไม่ต่างจากโสเภณี หรือพวกขี้ยาข้างถนนพวกนั่น เลิกคบหากับพวกเพื่อนเลวพวกนั่นซะ เชื่อพี่..แล้วตั้งใจเรียนหนังสือให้จบ อย่าได้ให้พี่จับพวกเธอกับเพื่อนกุ๊ยขี้ยาของเธอได้อีก...พี่รับรองว่าจะขังเธอและพวกเพื่อนขี้ยาของเธอ ไว้ในห้องขัง ให้เธอและพวกเพื่อนขี้ยาของเธอได้กินแต่ข้าวผัดกระเพราไก่ไข่ดาว ไม่ได้ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน กันอีกเลย พี่ขอสัญญาไว้ตรงนี้เลย...” 

“มันไม่ใช่อย่างที่พี่เห็น พี่เข้าใจฉันผิด พี่ฟังฉันพูดบ้างสิ” 

“เพี๊ยะ” 

“พะ...พี่ตบฉัน” 

“พะ..พี่ขอโทษ...” 

“พี่ตบฉัน...พี่จำเอาไว้เลยนะ ฉันจะไม่มีวันลืมจะไม่มีวันให้อภัยพี่เลย พี่คอยดูต่อไปก็แล้วกัน ฉันจะพิสูจน์ให้พี่เห็นว่า พี่เองก็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าฉันเลยสักนิดเดียว ฉันจะทำให้คุณพ่อกับคุณแม่เห็นว่าพี่เองมันก็เลวร้ายได้มากมายพอๆ กันกับฉันนั่นแหละ” 

“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะตบเธอจริงๆ น่ะ พี่ขอโทษ...” 

ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากร่างระหงบอบบางหรือแผนหลังของน้องสาวที่กำลังวิ่งตรงไปยังรถที่จอดไว้หน้าสถานีตำรวจ สารวัตรเมฆาคิดว่าอีกไม่นานอารมณ์โกรธของน้องสาวก็จะหายไปหรือหมดไปและหลงลืมไปได้เอง และยอมรับคำขอโทษของเขา แต่สารวัตรเมฆากับคิดผิด... 

“ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ได้โปรดทำให้พี่ชายของฉันเป็นคนเลว คนไม่ดี ให้ฉันหน่อยได้มั้ย...ได้โปรดช่วยฉันด้วย...” 

“เธอต้องการให้พี่ชายของเธอเป็นคนไม่ดี เป็นคนเลว อย่างงั้นรึ...” 

“ใช่แล้วฉันต้องการ ให้เขาเป็นคนเลวเป็นคนไม่ดี...ฉันยอมที่จะจ่ายเงินทุกๆบาททุกๆสตางค์ที่ฉันมีเป็นค่าจ้างให้กับใครก็ได้...ถ้าใครคนนั่นสามารถช่วยเหลือฉันได้...ได้โปรดทำให้พี่ชายฉันเป็นคนเลว เป็นคนไม่ดี ทีเถอะ ฉันขอร้อง” 

“หนึ่งล้านบาทสำหรับค่าจ้าง...เธอยินดียินยอมจะจ่ายมันหรือเปล่าล่ะ” 

“จ่าย ฉันยินยอมจะจ่าย...” 

“อย่างนั่น...เธอจะได้เห็นพี่ชายเธอถูกเขียนบทให้เป็นคนเลวและคนไม่ดี...ให้รักให้ชอบกับโสเภณีและกุ๊ยขี้ยาข้างถนน...เธอจะพอใจและยอมรับมันมั้ยล่ะ สำหรับผลลัพท์นี้ ...คำตอบสำหรับค่าจ้างที่เธอยอมที่จะจ่ายเป็นจำนวนเงินถึงหนึ่งล้านบาท” 

“ตกลง...เอาอย่างนั่นเลย มันดีมากๆ เลย” 

เมยาณี...เริ่มโอนเงินจำนวนหนึ่งล้านบาทให้กับเพื่อนที่เพิ่งได้พูดคุยผ่านทางอินเตอร์เน็ตที่เมยาณีเองก็ไม่เคยเจอหน้าหรือเคยพูดคุยกันมาก่อนเลยแม้แต่เพียงครั้งเดียว ด้วยความที่เธอกำลังโกรธพี่ชายมากๆจนหน้ามือตามั่วและไม่ได้คิดอะไรมากมายไปกว่าจะให้พี่ชายได้บทลงโทษในสิ่งที่ได้กระทำกับเธอลงไป...

ในคืนนั่นเมยาณีได้ดื่มเหล้าอย่างหนักและได้นอนหลับไป และเมื่อเธอตื่นเช้าขึ้นมาอีกครั้งเธอก็ได้หลงลืมเรื่องราวทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับพี่ชายของเธอจนหมดสิ้น หรือหลงลืมแม้กระทั่งคนที่เธอเคยได้พูดคุยด้วยเมื่อคืนและได้โอนเงินเป็นค่าจ้างให้ไปเป็นจำนวนเงินถึงหนึ่งล้านบาทเพื่อทำให้พี่ชายเธอเป็นคนเลวและคนไม่ดี...แต่ลูกหนี้ของมายาณีไม่คิดจะหลงลืมแต่กับเริ่มต้นที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเมยาณีเป็นอย่างดี สิ่งนั่นก็คือบุคคลปริศนาหรือเพื่อนในอินเตอร์เน็ตของมายาณีได้เริ่มต้นที่จะ... เขียนบทรักให้นายไม่ชอบ...ได้รับบทลงโทษอันแสนเจ็บปวดและอันแสนสาหัส...นั่นคือ...ความรัก 

.......................................................

จบบทนำ ต่อบทที่ 1 เร็วๆนี้